meiden, Dit is al mijn zoveelste topic van deze week.. Moet even iets kwijt. Zoals velen van jullie weten, en zoals jullie in mijn handtekening kunnen lezen hebben we veel meegemaakt. Het begon 1,5 jaar geleden, ik moest van mijn man stoppen met sonja bakkeren omdat ik aan het doorslaan was, achteraf was het ook zo maar goed. Langzaam kwam ik weer aan, gewoon door brood te eten enz. Ik was in totaal 20 kg kwijtgeraakt... In oktober 2009 besloten te stoppen met de pil en ik werd niet ongesteld... 6 maanden later in het ziekenhuis is PCO geconstateerd, ik had dus geen eisprong van mezelf... ondertussen kwam ik aan.. We hebben na een lange weg in het ziekenhuis met veel hormonen, en stress, te horen gekregen dat mijn man geen zaadcellen heeft. Onze wereld werd onder onze voeten vandaan geschopt, we zouden nooit een kindje van ons samen krijgen... Na lang overlegt te hebben en veel gehuild te hebben, hebben we gekozen voor een zaaddonor, gelukkig is dat eind nu in zicht. We gingen op vakantie, mijn man werd daar erg ziek. Moesten naar het ziekenhuis en daar kwamen we erachter dat we niet verzekerd waren daar, en moesten dus op eigen risico weg... zucht... heeft ons 400 euro gekost ( gelukkig is 350 euro vergoed) Tijdens deze vakantie heb ik me erg "dik" gevoeld.. We zijn net 2 weken terug en mijn schoonzusje verliest haar kindje, die gaan we volgende week zaterdag begraven... weer de wereld onder me vandaan geschopt.. Ik begin bij mijn nieuwe baan omdat ik bij mijn oude baan niet gewaardeerd werd, ik kreeg een leuke functieomschrijving onder mijn neus, en heb er ja op gezegd.. Kom ik daar op mijn eerste dag, blijkt dat ik als telefoniste word aangenomen.. ik zit dus op de centrale om mensen door te verbinden totaal niet mijn droombaan en ik heb er ook helemaal geen motivatie voor.. Ik zal dolgraag willen lijnen ook om een beter gewicht te hebben als ik eenmaal begin met de donor behandeling en hormoon injecties, maar ik heb de motivatie er niet voor.. Al met al alles gaat op dit moment mis, en mijn kilo's vliegen eraan. Sporten lukt me helaas niet, maar ik fiets per dag een uur woon-werk verkeer.. Hebben jullie tips om niet terug te vallen in mijn depressie ( waar ik 2 jaar geleden uit ben gekomen) en om mezelf te motiveren voor sonja bakker? Hoe ga ik mijn nieuwe werk volhouden? ( als hbo-niveau-er) liefs wen
jeetje wat een verhaal! wil je wel even een dikke knuffel geven, is niet niks wat jullie allemaal voor de kiezen krijgen... ik denk dat het belangrijkste nu is dat jij je weer wat lekkerder in je vel gaat voelen en als je vind dat je iets te dik bent kan je er beter meteen mee beginnen... wel moeilijk en vooral met deze toestanden erbij zal het nu op het moment niet het belangrijkste zijn in je leven... he bah meid wat naar voor je... hoop dat voor jullie de zon gauw weer mag gaan schijnen en dat jullie de toekomst met geluk en gezondheid in gaan.... liefs mora
Heb je al eens gedacht aan professionele hulp zoals een psycholoog? Je hebt heel erg veel op je bord dat je moet verwerken, en ik vrees ervoor dat je dit niet gaat lukken op eigen houtje...
Tja... ik zit nu ook in een jaar dat ik denk; hallo... houdt het ooit nog eens op? 2009 was al een k*tjaar en nu valt 2010 ook enorm tegen (ondanks dat ik zwanger ben, dat wil ik niet uitvlakken natuurlijk, daar zijn we uiteraard erg blij mee). Mensen om mij / ons heen vragen ook weleens; hoe hou je het vol joh. Goeie vraag, ik weet het zelf eigenlijk ook niet, ik probeer afleiding te vinden in dingen die ik leuk vind, een spelletje spelen, leuk boek lezen, lekker buiten wandelen etc etc. En als ik moet huilen dan laat ik het ook gewoon lekker gaan...... Helaas heb ik dus niet dé tip voor je behalve overal toch proberen een lichtpuntje in te zien..... Sterkte, ik hoop dat alles snel goed komt voor jullie.
Wat een hoop ellende in een korte tijd meis. Helaas weet ik er alles van. Wel op ander gebied, maar heb een hoop ellende meegemaakt in mijn korte leventje. En soms lijkt het alsof het nooit op houdt. Ik ben bij zat psychologen en maatschappelijk werksters geweest maar heb er niks aan gehad. Ik heb gelukkig altijd mezelf weer op de been weten te krijgen. Maar dat is niet iets wat iedereen zomaar kan. Ik probeer altijd positief te blijven denken. EN tuurlijk ga ik wel eens in een dip maar weet tegen mezelf dan altijd weer te zeggen, KOM OP en nu weer verder. Maar ik besef me ook dat dit niet voor iedereen lukt. Paar maanden terug heb ik een heftig auto ongeluk gehad met mijn zoontje in de auto. Gelukkig is hij helemaal ongedeerd gebleven maar ik ben nog steeds herstellende. Het lijkt wel als er zoiets gebeurt dat alles weer boven komt. Alle ellende, en dat zijn de momenten dat ik denk, houdt het dan g*&%$# nooit op:x DIt was voor mij ook het moment toch weer hulp te zoeken. Hoewel het nu weer beter gaat met me wil ik toch doorgaan met hulp. Maandag moet ik voor het eerst. Gewoon alles voorleggen en zeggen hoe ik me erbij voel. Wie weet schiet ik er wat mee op, want er zijn toch altijd weer die momenten dat het slechter gaat. Misschien moet je toch eens overwegen om het nog een keer te proberen met een psycholoog. Misschien een andere. Niet elke psycholoog is even goed natuurlijk. Je weet hoe ellendig een depressie is en daar wil je niet meer in terecht komen. En probeer dingen te doen die jij leuk vind. Ga op zoek naar iets wat jij leuk vind en wat je intresseerd. Heel veel sterkte. Dikke Knuffel
jeetje meid wat een verhaal. Ik denk dat je moet zorgen dat je nu alleen mensen om je heen hebt die je willen steunen bij wie je je verhaal kwijt kan. Denk dat het ook belangrijk is dat je ook leuke dingen gaat ondernemen. of alleen of met een vriend/vriendin. dat kan heel goed helpen. blijf de deur uitgaan, blijf mensen opzoeken (ik sloot mezelf zowat op in huis en zag liever niemand meer). probeer toch je dieet op et pakken. als je voelt dat je daar gelukkiger en gezonder van word zou ik dat zeker weer proberen. en vraag de mensen om je heen je daarin in begeleiden of te steunen. Ik wil je heel veel sterkte wensen.