Mooi programma, ik heb ook weer gekeken! Ik vind het mooi dat ze het niet heel erg (lijken te), Charlie zere en dat het
Heftige maar mooie aflevering. Wat een mooi mens die Fabienne. Hoe ze met alles om gaat heb ik groot bewondering voor. Zal een groot gemis zijn voor haar naasten.
Zit nu nog letterlijk met de tranen op mijn wangen na het kijken van de aflevering. Wat een bewondering voor Fabienne hoe sterk ze ermee omging maar merk dat ze allemaal hetzelfde denken eigenlijk en misschien is dat ook de beste manier om ermee om te gaan. Heb er veel bewondering voor! Mijn schoonvader is 2 weken geleden overleden aan die klote ziekte dus het komt nu extra hard binnen.
Ik was al in tranen door het afscheid van Fabienne, wat een stoer wijf! En toen zag ik het voorstukje van volgende week met Lotte's kindjes bij haar graf en kon ik helemaal niet meer stoppen met huilen. Pff, zo heftig
Bah, wat een oneerlijk programma. Kwart voor 11 smorgens en zit hier te janken als een klein kind. Oneerlijke ziekte... Fabienne, zo’n jonge positieve knappe meid!!! En Lotte met haar 2 kleintjes... Wat een leed!
Ik vind het een mooi programma. En ja huil vaak mee. Het zet je met bijde benen op de grond, wat eerder zo groot leek is dan ineens maar een kleinigheidje . Het leven is mooi en geniet van elke dag . Dood is nog steeds erg taboe. Terwijl dood gaan Iets is wat we allemaal ooit gaan doen. Sommige wat eerder dan de andere . Ze laten zien dat dood gaan ook vredig kan gaan . Strijd in het begin , tot acceptatie dat je gaat en de strijd om daar te komen. Met mooie en minder mooie momenten. Geniet van het leven zolang het duurt. Maak dood bespreekbaar en alles wat er bij komt kijken
Nav dit topic vanmorgen even de aflevering van gisteren? Terug gekeken en weet meteen weer zeker waarom ik niet kijk. Wat voelde ik me naar daarna. En ik voelde mezelf vooral een aansteller dat ik af en toe een dip heb door chronische pijn terwijl deze mensen zo positief zijn en dood gaan. Dan denk ik waarom geniet ik niet meer nu het kan ipv rust te pakken om zo min mogelijk pijn te hebben en daardoor voelde ik me nog rotter. Wel een goed programma om al mijn emoties er eens uit te gooien want ik kan niet zo goed huilen.
Maar ook de mensen die je gezien hebt, hebben die dips.... ze laten veel zien- maar zeker met kinderen verstop je ook veel. Laat je die gevoelens er alleen uit als je bijvoorbeeld samen met je partner bent - of als je alleen in je bed ligt diep onder dekens, omdat het allemaal te veel is. Of stop je het zó diep weg, omdat je zo bang bent dat het je zo overspoeld als je het eruit laat komen... En dat kán ook niet anders. Net zoals het bijna niet anders kan dat als je altijd pijn hebt, dat je dan weleens een dip hebt. Die balans vinden is zo lastig. Denk niet te slecht over jezelf.. *knuffel*
Het drukt je echt met de neus op de feiten, hier net zo hoor. Ieder huisje heeft zijn kruisje. En het wil niet zeggen dat jouw pijn op de momenten dat je pijn hebt, niet telt of minder erg is. Op dat moment gaat het JOU aan en heb JIJ er last van dus mag jij je er echt wel slecht of rot over voelen en de rust pakken die je denkt nodig te hebben. Maar idd, het is wel lastig om te bedenken dat je niet alles uit je leven haalt, of meer moet genieten, herkenbaar herkenbaar. Daarom vind ik het juist zo'n mooi programma.
Ja 3 psychiaters en in heb in een kliniek gezeten omdat ik 30 gram seroquel 300 heb gehad om zelfmoord te plegen. Ik zou dat hier niet moeten schrijven maar ik maak wel weer een ander account
Wat ik toch ook wel bijzonder en mooi vind om te zien is dat er uiteindelijk ook de acceptatie is dat ze gaan sterven en ze er ook naar verlangen om eindelijk rust te krijgen. Ik vind dat zo ontzettend sterk, loslaten is ook sterk zijn, een tekst op de rouwkaart van ook een jong persoon die is overleden in onze nabije omgeving.
Dat zie je (of ik tenminste) bijna bij iedereen die terminaal is en in de laatste fase beland. Heel bijzonder om te zien dat vaak de patient daarin meer rust en vrede heeft dan de nabestaanden.
Dan heeft het toch ook een doel gehad? Even kunnen ontladen kan ook ontzettend fijn en nodig zijn. En die mensen zijn echt niet 24/7 zo. Dat zag je bij Fabienne ook (weet niet of je die gezien hebt) die zei ook wel: ja waarom ik? Waarom? Ik denk dat dat stukje verdriet en pijn over de situatie er ook bij hoort, ook voor jou, om het te kunnen accepteren. Als je alleen maar in standje positief en standje doorgaan staat dan is het ook een valkuil om te blijven ontkennen
Phf ik vind het zo heftig. Heftig omdat ze bijna allemaal net iets jonger zijn dan wat ik ben. Heftig omdat er ouders bij zitten. Idee dat je je kind achter moet laten, wiler niet eens aan denken. Maar dat doe je automatisch dan wel. Respect voor deze vechters, ze laten zien hoe mooi het leven ook kan zijn. Dat je er eens bij stil staat hoe goed je het hebt als je niet ziek bent.
Ja ik vind dat echt bijzonder. Eerst het vechten maar dan de berusting en het omarmen van het eeuwige.