Maar is het niet verstandig ook dit eens met een arts te bespreken en al je vitamine's en te laten checken dmv bloedonderzoek? Je zegt op een dag wel 6 pillen nodig te hebben. Sommige vitamine's kunnen stapelen (die plas je niet gewoon uit) en kunnen hele vervelende lichamelijke maar ook psychische klachten geven. Ik heb het idee dat je vooral aan het zelf dokteren bent met pillen en dat is niet onschuldig ook niet met gewoon vitamine's die vrij verkrijgbaar zijn. En wat zegt de huisarts / specialist ervan dat je hoge ontstekingswaardes krijgt van paracetamol bijvoorbeeld? Want een herx is niet blijvend dan is het een allergie. Is al eens door een officiele arts onderzocht waar je exact op reageert en is daar een behandelplan voor gemaakt? Heb je al een traject doorlopen voor blijvende klachten en daarmee om leren gaan? Dat heeft mij namelijk echt veel geholpen. Van mijn klachten kom ik nooit meer af maar ik heb wel handvaten gekregen om er mee om te gaan en inzicht gekregen waar mijn klachten erger van worden en hoe ik dat kan voorkomen.
Je hebt zoveel klachten dan is stap 1 dus naar de huisarts gaan, alles op tafel gooien zodat hij wel alles van je weet. Ik denk ook dat je daar meer mee berijkt dan zelf dokteren nav tips van lotgenoten. De huisarts is de thuisbasis waar je je moet kunnen melden zodat hij je door kan zetten naar de juiste specialisten die ook weer alles naar hem terugkoppelen. Daarom lijkt het me sterk dat hij niets van je weet. Als je in 6 ziekenhuizen bent geweest zijn al die bevindingen naar de huisarts terug gekoppelt. De huisarts is zeg maar de centrale administratie waar alles bekend moet zijn. Ik raad je echt aan een bloedonderzoek aan te vragen met alles wat je wegslikt aan vitamines en supplementen. Je huisarts kan je daarin ook adviseren of doorsturen naar een specialist die daar meer van weet zoals een internist. Of een revalidatiearts op het moment dat blijkt dat er echt geen behandelingen meer voor je mogelijk zijn. Ben je op dit moment wel onder behandeling van een psycholoog / psychiater? Ik snap ook heel goed dat je bijv. Probiotica niet meer durft en ook dat lijkt me verstandig met een huisarts te bespreken. Deze kan je daar advies in geven en je begeleiden daarin en je onder controle houden wat het met je lichaam doet. En wie heeft jou de diagnose gegeven dat je hier dood aan kunt/zult gaan? (Dat las ik in een eerder bericht van je). Welke arts heeft jou verteld dat jouw Lyme zo ernstig is dat deze dodelijk is?
@Freijalove..... Ik vrees dat jij jezelf nog steeds ziek aan het maken bent. Zoals ik het nu begrijp weet je niet precies wat er medisch gezien mis met je is. Je neemt erg veel vitaminen/mineralen en allerlei voedingsmiddelen tot je waarvan je denkt dat deze in je voordeel werken. Je hebt 6 ziekenhuizen doorlopen, maar je huisarts ken je niet/nauwelijks.... Hoe dan? Hoe kom je in 6 ziekenhuizen bij verschillende siervissen terecht zonder medeweten van je huisarts? Waar zijn alle uitslagen, verslagen, terugkoppelingen, bevindingen, meningen, doorverwijzingen gebleven? Ik denk echt dat je gedegen medisch onderzoek moet ondergaan en wanneer dat niets significant uitkomt je terecht niet komen bij een pijpleiding pijnpoli of revalidatiearts of iets dergelijks. Bij een team wat je verder kan helpen en begeleiden om kwaliteit van leven terug te krijgen, conditie op te bouwen, psychische ondersteuning etc. En vooral al die middelen die je tot je neemt eens flink onder de loep te nemen, wie weet precies wat je binnenkrijgt aan vitaminen die wel degelijk flinke problemen kunnen veroorzaken bij te hoge dosering....
Eigenlijk bedoelde ik dit ook @freijalove maar ik was een beetje te langdradig en onsamen hangend met mijn verhaal. Dit is duidelijker.
Ze heeft haar account opgeheven zie ik nu Vind het echt rot voor haar dat ze in deze situatie zit en wilde meedenken. Hoop nu niet dat ze mijn lange verhaal met vele vragen verkeerd opgevat heeft en daarom nu ineens weg is. Baal hier best van nu.
Zo moet je niet gaan denken, je wilt enkel dat het iedereen goed gaat en de dingen die ze schreef waren heel vreemd en eigenlijk behoorlijk alarmerend. Je hoopt toch altijd weer bij het posten van een bericht dat je iemand misschien handvaten kunt geven of een andere kijk op iets, om haar misschien verder te kunnen helpen en de situatie te verbeteren waar ze in zit. Misschien komen we te dichtbij en kan ze daar niet mee omgaan, misschien klopt haar verhaal gewoonweg niet ... Wie zal het zeggen. Ik hoop dat het gaat goed zal gaan. Laat het los.
Prachtige aflevering... tranen over mijn wangen tijdens de uitvaart van Lotte. Wat een mooi gezin. Maar hebben we niet de uitslag van Jeroen zijn scan gekregen of heb ik nou niet goed opgelet?
Hier ook enorm zitten janken bij Lotte. Alle verhalen raken me, maar deze toch wel het meeste. Die arme kindjes . Nee de uitslag hebben ze idd niet laten zien, viel mij ook op.
Ik vond wel dat Lotte eerst heel boos leek, op de verjaardag deed ze gewoon een beetje afstandelijk richting haar dochters. Het is natuurlijk ook zo oneerlijk. En in het filmpje waarin ze zei dat ze uitzaaiingen had leek er wel een soort rust over haar heen gekomen te zijn. Heel bijzonder. En die Tim.... die verdient echt een medaille.
De uitslag van de scan van jeroen, zou hij aankomende week geloof ik zelf vertellen in een vlog. Had dat namelijk op fb gelezen gezien er veel vraag naar was. Ben daar ook heel benieuwd naar. Deze aflevering greep mij enorm, maar voornamelijk omdat de kinderen gewoon doorgingen en niet anders met haar om gingen dan anders en dat het dan ineens klaar is en hun mama voorgoed weg is. Dat lotte deze aflevering wat nors over kwam tegenover de kinderen begreep ik wel.. Zij wist en dat zei ze natuurlijk ook dat ze haar laatste fase is in gegaan en dan ondanks ze altijd al wist dat ze dood zou gaan, wordt het ineens heel definitief en wat ze zelf ook al toe gaf dat zitten wachten op wanneer ze dan dood ging vond ze vreselijk. Denk dat ze gewoon al op die verjaardag een soort van afscheid aan het nemen was voor zichzelf en daar erg mee in de knoop zat omdat afscheid nemen van je eigen kinderen gewoon iets heel onnatuurlijk is. Dat verklaarde ook waarom ze brak met het naar bed brengen en ze voor het slapen gaan nog even ging kijken. Ze wist natuurlijk dat het niet lang meer ging duren en dat die kinderen vooral de jongste er geen besef van heeft gehad dat mama zo ontzettend ziek was. Voor die kinderen was iedere dag normaal terwijl zij zich vast en zeker een waardeloze moeder heeft gevoeld als ze dagen alleen op bed kon liggen. Wat jeroen zei raakte mij ook. Dat hij meer bang is of er nog een goede jongen / man voor esmee zou bestaan wanneer hij dood zou zijn dan de dood zelf. Ook omdat hij toen brak en je zag dat hij dat echt heel erg vond dat niet te kunnen weten. Hij lijkt mij ook zo'n lieve partner voor haar. Ondanks dat hij ziek is, zet hij zichzelf opzij om zijn moeder en esmee de laatste periode van zijn leven gelukkig te zien. Ontzettend mooie afleveringen waren dit.
Pff. Net laatste aflevering terug gekeken. Wat een afschuwelijke ziekte is het toch, maakt zoveel levens kapot die arme Lotte. Met haar mooie meiden en lieve man, ik vond haar verhaal kijken denk ik wel het zwaarst. dat zorgt toch dat ik maar weer extra dankbaar ben voor iedere dag die ik weer heb met mijn lieve mannen. Hoop dit nooit mee te hoeven maken. En ik vind dat Tim het heel mooi heeft gedaan, menselijk en respectvol.
Er bestaat natuurlijk ook nog altijd de kans dat ze alles verzonnen heeft en het haar te heet onder de voeten werd.
Ik vond deze ook heftig. Waarschijnlijk door de kinderen dat je het dan meer op jezelf betrekt. Wat ik trouwens ook ontzettend mooi en verdrietig vond was hoe het laatste moment van fabienne ging. Met die vuist in de lucht. Ik zie het haar doen.
Even getwijfeld of ik hierop zou reageren omdat ik het niet voor een ander kan invullen...maar helaas weet ik uit ervaring dat als je ernstig ziek bent of denkt te zijn je een soort van afstand gaat nemen van je dierbaren. Je wil sterk zijn voor hun en je wil zo min mogelijk afhankelijk zijn of een ander tot last zijn. Ook weet je dat je partner en kinderen nog een leven voor zich hebben, een leven zonder jou na je dood. Dat zorgt ervoor dat je al een stapje terug gaat doen tijdens het leven, je gaat je partner en kinderen wat meer ruimte geven om al wat te fladderen zonder jou zodat je ziet dat het goed gaat en dat geeft een vreemde rust. Je partner en kinderen gaan en soort subgezinnetje vormen waar jij als zieke geen echt deel meer van uit maakt, deels bewust maar ook deels onbewust ivm energie/zijn/pijn/vermoeidheid etc. De zorgtaak maar ook alle andere onderdelen van het moederzijn verschuiven langzaam meer naar de partner... Beseffen dat je iets niet lang meer mee kunt maken en je toch veel te vroeg zult moeten gaan en los zult moeten gaan laten en niet weten wanneer precies of hoe lang nog....Dat is heel confronterend, heel moeilijk en bovenal ontzettend verdrietig. Ik denk dat je dat bij Lotte goed zag op dat moment.
Maar reageer jij dan echt elk moment op je kinderen? Als ik in gesprek ben reageer ik ook wel eens even niet op ze als ze daar niet om vragen of ik vraag ze om iets anders te doen. Supermooi seizoen OML, wel heftig omdat er nu veel leeftijdsgenoten bij zitten en dat maakt het wel confronterend. Met een moeder van 32 met 2 kinderen kan ik me toch meer identificeren dan met een 18jarige.
Heel integer gemaakt, maar wat zou ik toch graag hebben gewild dat dat het niet gemaakt had hoeven te worden... Moest wel ff grinniken om die trompettist. Had Lotte dat toch maar ff mooi geregeld, precies zoals zij het wilde.. <3
Heftige aflevering. Vind het zo bizar om te beseffen dat deze mensen er echt niet meer zijn. Zo verdrietig.