Twijfel over zwanger worden...

Ehm nee.. en ik kan me hier ook niet zoveel bij voorstellen.
Misschien komt dat omdat ik natuurlijk je verleden niet weet..
Voor mij zou een echo het mooiste zijn wat je tijdens je zwangerschap kunt beleven met je partner je kindje zien.. Lijkt me geweldig.

Het klinkt in jou berichtje een beetje als angst? Ben je ergens bang voor? Bang dat er iets mis is met het kindje?

Ik denk wel dat het verstandig is om wel een echo te laten maken want er moet toch gekeken worden of het kindje gezond is?

 

het is niet verplicht om een echo te laten maken als je dat niet wilt,maar ik vind het wel verstandig om te doen.
je weet dan in ieder geval hoe het zit met je kleine.
maar mag ik vragen waarom je liever geen echo wilt laten maken?(als je het niet wilt zeggen hoeft het niet hoor)
zo te lezen ben je er wel aan toe om een kindje te krijgen.
een kinderwens heeft niks te maken met wel een echo of geen echo.
ik zag er ook erg tegenop om een echo te laten maken,maar bij mij kwam dat omdat ik bang was dat het niet goed zou zitten.

 

Je angst voor een echo kun je best eens bespreken met je huisarts of gynaecoloog. Zij kunnen je de juiste raad geven en met je overlopen of er geen andere mogelijkheden zijn. Maar het is belangrijk dat je met iemand kunt praten over de aard van je angst en wat eraan ten grondslag ligt.

De angst voor een echo komt duidelijk niet uit het niets, en het lijkt me echt belangrijk dat je dit met je huisarts of gyn kunt bespreken!

 

wat erg dat het is mis gegaan,ik ben (helaas) nooit zwanger geweest,maar ik begrijp nu dat je uiteindelijk een miskraam heb gehad?het lijkt me idd dan wel moeilijk omdat je zoiets natuurlijk nooit meer wil meemaken!ik zou als ik jou was je kinderwens hierdoor niet in de weg laten staan.
het hoeft natuurlijk niet hetzelfde te gebeuren.
erg jammer dat je huisarts zo reageerd,elke vrouw die een kind wil is liever gister dan vandaag zwanger,dat gevoel is niet te omschrijven.

 

Hoi Laila, we hebben bijna dezelfe naam

Ik kan me heel goed voorstellen dat je dat een angstig moment vindt als het al een keer is misgegaan maar ik denk toch dat je je daar over heen moet zetten...

Ik heb vanmiddag mijn eerste echo en ik vind het ook superspannend! Ik kan me goed voorstellen dat jij het een beetje angstig vind maar ik denk toch, als er iets niet goed is kun je het maar beter weten toch?!

Bovendien moet je vooral denken aan hoe het is als het er wel allemaal goed uitziet, dan zie je met je partner voor het eerst het wonder dat in je groeit en zul je direct veel postiever staan in je zwangerschap lijkt mij!

Als je die angst zo hevig blijft houden als je nu hebt zou ik denken neem dan nog even de tijd voor jullie zelf, misschien is dan toch niet alles helemaal verwerkt?! Ik weet zeker dat als je weet dat je er echt weer voor wilt gaan je jezelf over die angst wilt en kunt zetten!

Heel veel succes in ieder geval!

 

Ik leef met je mee, en wil je veel sterkte wensen om het te verwerken! Ik zie dat je de naam "Joey" onder je berichtjes hebt gezet met een datum, mooi dat jullie je kindje toch een naam gegeven hebben! Ik heb nu ook je verhaal eventjes terug gelezen en ik begrijp dat je erg bang bent nadat je ouders je tot een abortus gedwongen hebben! (En daarbij dan nog twee miskramen). Je hebt een behoorlijk heftige tijd achter de rug en het is heel begrijpelijk dat je in de war bent en bang.

Maar waar ben je juist bang voor bij de echo? Ben je bang voor een inwendige echo of algemeen voor een echo? Ben je bang dat er door de echo iets fout zal gaan, of dat met de echo blijkt dat je opnieuw een miskraam zal krijgen?

Het is helemaal niet onlogisch dat je met zo'n angsten zit, maar het is heel erg belangrijk dat je er met een deskundige over kunt praten. Uiteindelijk is de angst voor een echo maar één van de resultaten van een diepere angst. Misschien is het goed om samen met deskundige hulp aan het dieperliggende probleem/angst te werken!

In ieder geval héél veel sterkte!

Liefs,
Sandra

 

Hoi Laila,

Ik kan me er heel veel van voorstellen. Ik weet nu al dat wanneer ik weer zwanger zal zijn, ik met knikkende knieën de echokamer in zal lopen. Tijdens mijn eerste echo ontdekte de echoscopiste dat het niet goed ging met ons kindje. Na een vlokkentest hebben we welbewust gekozen ons meisje niet verder te laten vechten voor een leven wat haar niet gegeven was. Bij een volgende zwangerschap zou ik - hoe moelijk het ook is geweest - willen weten of het wel goed gaat daarbinnen. Stel dat het niet goed gaat, dan wil ik het óók weten. Al is het maar om je voor te kunnen bereiden op het onvermijdelijke. Maar als je geen echo wilt, hoeft dat echt niet.

Veel succes!

 

Dank je wel voor je uitleg, het moet helemaal niet gemakkelijk voor je zijn maar het is erg moedig dat je dit toch schrijft! Op die manier kunnen we ook beter aanvoelen waar je angst juist om gaat.

Ik kan me voorstellen dat je bij het denken aan een stoel met beenhouders meteen aan je abortus denkt? Begrijpelijk dat je zo'n stoel nooit meer wilt zien!

Ik begrijp ook dat je vooral bang bent om het kindje op de echo te zien. Weet je zelf waar je dan vooral bang voor bent? Je zegt dat je bang bent of het kindje wel gezond is, maar hoe spannend de tijd voorheen ook is, met de echo kun je toch net bevestiging krijgen dat het kindje gezond is?

Of ben je eerder bang om het kindje zelf te zien? Welke gevoelens het bij je los zal maken? Misschien is het erg moeilijk om dit kindje te zien terwijl je al 3 vruchtjes verloren bent? Of ben je bang omdat je andere mensen wel erg dicht bij je kindje laat komen (vermits ze een kindje van je 'afgepakt' hebben), of..?

Als je niet met je huisarts kunt praten zou ik misschien toch deskundige hulp inschakelen! Er zijn in je buurt vast therapeuten of psychologen. Die mensen kunnen gewoon eens naar je luisteren en samen met je die angst bespreken. Op die manier zul je ook rustiger kunnen zijn als je zwanger bent, omdat je niet zo op hoeft te zien tegen de bevalling en de onderzoeken. Deze mensen zijn er voor je, kun je volledig vertrouwen en kunnen samen met jou naar een oplossing zoeken! Als je het moeilijk vindt om dit te doen kun je misschien ook denken dat je dit doet voor je toekomstig kindje. Want het is erg belangrijk dat de gyn of verloskundige bepaalde onderzoeken kan doen tijdens de bevalling bijvoorbeeld.

Lieve meid, het moet heel erg moeilijk voor je zijn, maar je komt er wel uit! De stap om hulp te zoeken is helemaal niet eenvoudig, maar ik denk dat je er veel baat bij zult hebben!

Veel sterkte!

 

Hoi Laila,

Allereerst wil ik je zeggen dat ik het erg moedig vind dat je dit alles durft uitschrijven! Het is ook heel belangrijk! Je hebt iets naar en ingrijpend meegemaakt. Je bent gedwongen om een abortus te laten plegen terwijl het vruchtje in jouw baarmoeder eigenlijk al een plaatsje in je hart had, en nu nog steeds heeft. Hebben jullie de abortus ook binnen jullie relatie een plaatsje kunnen geven? (Ongeacht of hij toen de vader was of niet) Ik kan me voorstellen dat je bij je ouders alvast niet terecht kon met je verdriet en twijfels rond de abortus, maar heb je er eigenlijk ooit met iemand eens goed over kunnen praten? Heb je het er met je vriend over gehad?

Heb je de abortus ooit een plaatsje kunnen geven? Ik las ook je gedichtje - heel mooi! - en het lijkt me dat je het nog steeds heel moeilijk hebt met de abortus en met het kindje dat je toen bent kwijtgeraakt. Ik denk dat je ook nog steeds erg boos bent - en terecht natuurlijk! - en dat je jezelf en een toekomstig kindje probeert te beschermen van de buitenwereld die (onbewust) bedreigend overkomen.

De gedwongen abortus is nooit meer goed te maken, en de mensen die je ertoe gedwongen hebben (je ouders veronderstel ik) hebben jouw vertrouwen in hen diep beschaamd. Je had gehoopt dat ze er voor je zouden zijn - zoals we allemaal verwachten van onze ouders - maar ze hebben je diep gekwetst.

Ik denk dat het voor jou erg belangrijk is om die abortus nu terug naar boven te brengen en hem te verwerken. Dit zal heel moeilijk zijn en pijnlijk, maar het is het meest eerlijke ten opzichte van jou, je vriend en jullie toekomstige kindje.

En ik geloof zeker dat je ooit klaar zult zijn voor kinderen hoor! Maar je hebt in jezelf zoveel woede en verdriet waardoor je een muurtje rond jezelf bouwt. Je vertrouwen is zo diep beschaamd dat je niemand in je buurt durft te laten komen die op één of andere manier verbonden is met de abortus (tandarts met zijn stoel, gyneacoloog, ..). En een nieuw kindje zou binnen die muurtjes komen te zitten. Je zou je kindje op alle mogelijke manieren willen beschermen tegen allerlei gevaren terwijl de situatie nu helemaal anders is. Het risico bestaat ook dat je een nieuw kindje ergens als vervanging zou zien, of dat je alles opnieuw beleeft en het erg moeilijk hebt met de zwangerschap van dit kindje omdat je alsmaar aan de abortus moet denken en het kindje dat je toen hebt moeten afgeven.

Ik weet niet zo juist waar je hulp zou kunnen vinden, maar ik zal eens even rondkijken!

In ieder geval denk ik dat je een heel lievevolle mama zult zijn in de toekomst, maar je draagt zoveel bagage met je mee op dit moment dat je onder een zwangerschap eerder zou bezwijken dan dat het een nieuwe start zou betekenen. Je zou iemand moeten vinden die samen met jou de rugzak wilt uitladen, en die zullen we wel vinden!

Veel sterkte!
Lieve groetjes en een dikke knuffel,

Sandra

 

Ik denk toch dat je beter een echo kunt laten maken als je zwanger bent. Je zit anders toch wel 9 maanden in spanning of alles goed is. Nu kun je na 12 weken gerust gesteld worden en nog lekker van je zwangerschap genieten. En mocht het niet goed zijn, ben je daar ook op voorbereid en ik het geen verassing als die kleine geboren is...