Wat zal mijn zoon ontzettend evenwichtig worden later!! Hahahah. Hij huilt nooooit als hij zich pijn doen (behalve als hij moe is). Maar o wee als er een scheet dwars zit, hij zn zin niet krijgt, hij vind dat de ah geen supermarkt is etc. Dan schreeuwd hij de hele buurt bij elkaar.
Herkenbaar! Hoewel het nu wel minder is geworden dan een tijdje geleden. Het helpt wel om elke keer met haar te praten. Is dit iets waar je om moet huilen? Hoe voel je je, horen daar tranen bij? enz. Mijn dochter ook. Ze is nu ruim 4 en zit op school. Daardoor is ze erg moe en komt het weer meer naar boven. Soms is het tijden wat minder, maar soms ook dus echt niet. Ik ben me wel in het verdiepen aan hoogsensitiviteit. Ze heeft echt bijna alle kenmerken. En of ze het nou is of niet, het doet mij wel beseffen dat ik echt nog meer geduld moet hebben en dingen dus niet te snel afkappen. (Haar sok zit voor de 1000e keer niet lekker, dus weer helpen goeddoen enz.)
Hier ook een huilertje gehad een tijdje.. Was ook wel echt een fase maar wij zeggen nu ook dat het huilen nergens voor nodig is etc.. Als ze echt huilt om door te drammen dan gaat ze na 2 waarschuwingen toch echt de gang op en na 1 minuut halen we haar op en leggen we uit wat er gebeurt is. Hier kan ze ook door mijn kleding keuze ineens driftig worden, dan leg ik ook uit waarom ik iets uitgekozen heb (koud/warm/feestje/buiten spelen) als ze zegt dat ze een jurk aan wilt terwijl het 10 graden is buiten dan zeg ik dat het niet kan omdat......
Ooh, ik zie het nou pas... Dat vorige bericht is van mn dochter van vier. Oeps! On topic: je hebt er nu niet zo veel aan, maar mijn dochter deed dat dus ook en ze gaat nu net een week naar school en ze doet het al veel minder, terwijl ze doodmoe is van alle nieuwe indrukken. School is geweldig!
Hier hebben ze dat ook gedaan een tijdje. Eerst was ik heel begripvol en aan het troosten (ja, ze waren natuurlijk eerst ook nog klein en begrepen er niet zoveel van allemaal...dus was ik ze uuuuuuuuuren aan het troosten en entertainen). Maar vanaf het moment dat ze het wat beter gingen begrijpen (jaar of 2,5) werd de regel: hier in huis huilen we alleen om écht erge dingen. Als je pijn hebt, als je ziek bent, als er iets héél bijzonders vervelends is gebeurd. We huilen niet om kleine dingetjes. Dan is het gewoon diep zuchten en door (moet mama immers ook). Lukt dat niet? Dan ga je even ergens staan waar niemand er last van heeft. Dingen voorbereiden en laten kiezen uit twee opties deed ik ook wel, maar meestal had dat huilen echt géén niveau: het korstje van het brood was gebroken, tijd om aan te kleden voor de psz, zuslief had een speelgoed wat zij nét graag had willen hebben...echt 10x in een uur, zeg maar. Ik ben een groot voorstander van praten en uitleggen (echt,) maar er zijn grenzen.