Alvast sorry voor mijn lange verhaal, maar ik heb gewoon niet geslapen door deze situatie . Ik zit in een situatie waar ik me bij afvraag of dit "man-eigen" is of niet. Ik ben 25 jaar oud en heb een relatie van bijna 3 jaar. Ik ben 9 weken terug bevallen van een zoontje.. Onze relatie ging goed, maar nu we de kleine hebben maak ik me echt zorgen. Ik merk dat mijn partner erg geirriteerd kan doen naar onze zoon. Wanneer hij rustig is en vrolijk is hij de leukste papa ooit maar wanneer de kleine begint te huilen en mn partner snapt niet waarom (en zelf vind dat er geen reden is) gaat hij ipv troosten of sussen zijn stem verheffen en zeggen dat hij op moet houden of normaal moet doen. Hij vind dat dat normaal is omdat het een jongen is en hij een man moet worden. Ik heb al 1000x gezegd hij is geen baby, dus hij begrijpt er niks van als je hem laat liggen of hem streng gaat toespreken. Mijn partner is sowieso erg chagerijnig wanneer hij midden in de nacht word wakker gemaakt door iemand, maar dat onze zoon dus wakker wordt en huilt omdat hij honger heeft kan hem zo mateloos irriteren, ook al hoeft hij niet op te staan. Ik merk het dan doordat hij begint te zuchten en te blazen en als het te lang doorgaat buigt hij dus over hem heen en zegt hij "Hou op nou er is niks aan de hand". Ik zeg dan dat hij normaal moet doen en hij reageert met "ja maar hij loopt te janken voor niets". Laatst zei hij ook letterlijk: "hij is echt een jankbaby", terwijl onze zoon echt superrustig is en alleen maar huilt wanneer het echt nodig is. Mijn partner begrijpt dan bijvoorbeeld niet dat hij huilerig wordt als hij moe is en als ik er wat van zeg, zegt hij ja dan moet hij gewoon gaan slapen en niet huilen. Ik heb hem erop aangesproken dat ik niet wil dat hij zo over zijn zoon praat en ngeen woorden als "janken" moet gebruiken alsof hij een hond is. Mijn partner werkt verder 40 tot soms 50u in de week en hij is dus overdag bijna nooit thuis, tenzij het weekend is. Gister was het dus weer zover, ik had hoofdpijn en wilde even gaan liggen. Ik vroeg mijn partner of hij op de kleine wilde letten, die was moe en een beetje onrustig maar huilde niet. Hij zei geef m maar ik hou m wel bij me, want in zn bedje gaat hij toch niet slapen. Ik de kleine aan hem gegeven en onder dekens gekropen. De kleine begon te huilen, partners reactie: nee je gaat echt niet huilen nu, je mag bij papa als je stil bent. Kleine bleef huilen, ging steeds harder huilen. Verheft stem en zegt "Ophouden nu er is niks aan de hand". Gehuil gaat door. "Doe is even normaal" (legt hem naast hem op bed met speen en kijkt niet meer) Kleine huilt nog harder, ik ga rechtop zitten en zeg Geef me hem maar. "Nee ga jij slapen, je kan eindelijk ff rusten doe t dan ook, ik kan dit wel" ondertussen huilt de kleine nog steeds, draait hij zich weer naar hem toe "ophouden nu". Ik zeg "dat werkt niet wat je doet". Hij reageert met "ik weet niet hoor maar hij moet toch een man worden." Ik zei dat hij nog maar twee maanden is en geen kleuter die begrijpt wanneer je zegt dat hij moet ophouden. "Ja maar jij kan eindelijk even je rust nemen en dan gaatie zo doen. Ik zei denk je nou echt dat hij dat bewust doet en hij haalde zijn schouders op. Uiteindelijk heeft hij hem boos aan mij gegeven, omdat ik m blijkbaar het gevoel gaf dat hij het niet kon. Toen zei hij "Geen jankbaby, kijk dit, hoe bedoel je geen jankbaby". Ik ben opgestaan en in de woonkamer gaan zitten met de kleine. Later kwam mijn partner zijn excuses aanbieden en ik heb eerlijk gezegd dat ik het echt erg vind en op deze manier zelfs bang ben om ze alleen te laten, want wat als de kleine nou juist dan een huilerige bui heeft. Hij vond dat erg hard en vond dat ik overdreef. Hij zei je kan me niet vertellen dat ik de enige man ben die zich irriteert aan het gehuil van zijn kind. Daarom ben jij de mama, jij kan t hebben. Vandaag heeft hij m in de ochtend bij hem genomen, zodat ik nog even kon slapen. De kleine was vrolijk dus alles ging goed. Maar toch maak ik mij zorgen. Overdrijf ik echt zo erg??
Ik vind zeker niet dat je overdrijft en zoals ik het lees komt je partner echt als een kille liefdeloze vader...
Ik denk dat je partner zich eens goed moet inlezen in normaal babygedrag. Dat snapt ie beter waarom de kleine huilt. Ik heb het idee dat hij gewoon niet weet hoe hij er mee moet om gaan en dus zo gaat doet (machteloos reageren). Maar ik zou hem inderdaad nog even niet helemaal alleen laten, totdat hij begrijpt waarom baby's doen wat ze doen en daar dan ook normaal op reageert....
Dat idee krijg ik dus ook. Het lijkt soms echt alsof hij een hekel aan hem heeft op dat soort momenten. Terwijl hij echt leuk met kinderen is. Als zijn nichtje van 4 huilt reageert hij heel anders. In ieder geval positiever dan bij zijn eigen zoon
Dat is denk ik ook zo, wanneer ik hem zelf vastheb vraagt hij me ook vaak van "waarom huilt hij nu dan". Het lijkt soms echt alsof hij niet doorheeft hoe jong hij is en dat hoe hij reageert totaal niet werkt. Ga het vanavond maar weer met hem bespreken, want inmiddels heb ik nog steeds hoofdpijn -__-
Ja, hij is Nederlands. Zelf ben ik surinaamse.. Ik snap ook wel dat hij denkt dat hij streng moet zijn, zodat zijn zoon geen kind word dat huilt om alles, maar hij begrijpt gewoon niet dat het nu nog veel te vroeg is om te reageren op zijn manier.
Vertel hem maar dat ik als moeder ook niet tegen het gehuil kon van mijn kind. Ik heb mij er maar moeten overzetten. Dan kan hij dat ook.
Jeetje, wat heeft hij weinig inlevingsvermogen in je zoontje. Ik zou even heel basic met hem gaan praten. Leg hem uit dat baby's niet kunnen praten en dat ze daarom huilen als hij honger heeft, als hij moe is of gewoon niet vrolijk. Dat hij straks als hij meer gaat praten steeds minder gaat huilen. Dat alle kleine baby's huilen en dat er ook baby's zijn die uren per dag huilen (en dat hij dus op moet houden met zeuren ). Dat hij zijn kindje moet troosten en warmte moet geven in plaats van hem 'op te voeden', dat gaat echt nergens over met zo'n kleine baby. Het klinkt allemaal voor ons heel logisch, maar misschien moet je hem hier even aan helpen herinneren.
Nou, het lijkt me duidelijk dat jij in dit verhaal niet degene bent die overdrijft. Ik zeg het niet snel, maar ik vind het echt behoorlijk abnormaal hoe je partner reageert. Kijk, ik kan ook slecht tegen gehuil, ook toen mijn kinderen nog baby waren, maar zo idioot heb ik nooit gedaan. het is niet vreemd dat dingen je soms teveel worden, maar standaard tegen je baby van 9 weken(!!!) gaan roepen dat hij niet moet huilen want er is niks aan de hand....nou, dan ben je in mijn ogen niet helemaal lekker. Sorry dat ik zo onaardig doe, maar ik kan echt 0,0 begrip opbrengen voor de instelling van je partner.
Wat erg zeg.. snap best dat het echt vervelend is als je baby huilt, dat vind iedereen moeilijk denk ik, maar hij reageert niet normaal hoor. Als mijn dochter huilt weet ik soms ook niet waarom, maar baby's kunnen alleen maar huilen, verder niks om zich te uiten. En dat hij zegt dat hij een man moet worden die niet mag huilen vind ik echt harteloos sorry.. het is nog maar een baby'tje! Ik zou ook wel even met hem praten hoor, dat je snapt dat hij het moeilijk vind als jullie zoontje huilt maar dat dat straks beter wordt. En dat baby's nu eenmaal huilen, ookal is er soms niks aan de hand. Sterkte ermee!
Als ik lees hoe je partner reageert dan denk ik dat hij gewoon veel te weinig ervaring met baby's heeft en het bovendien moeilijk vindt om zich in een ander (in dit geval: een baby) te verplaatsen. Misschien dat hij ervoor open staat om zoiets te lezen: bol.com | Hoe Werkt Mijn Baby, Louis Borgenicht & J. Borgenicht | 9789057671333 |... Misschien dat het betrouwbaarder overkomt als het in een boek staat dan wanneer jij het zegt?
Nou je overdrijft echt niet hoor. Ik vind het echt niet normaal hoe je partner doet tegen een kleine hulpeloze baby. Ik krijg er de kriebels van. Als die het nu al niet aankan dan kan dat nog een hele uitdaging worden als die straks een dreumes of peuter is. Ik zou hem inderdaad eens wat leesvoer geven en hij moet ook maar eens ophouden om steeds te zeggen dat zijn zoon een echte man moet worden. Zijn Pa klinkt als een lapzwans die te dom is om voor de Duvel te dansen dus laat hem eerst maar eens flink aan zichzelf laten werken. Sorry dat ik wat hard overkom maar ik kan hier echt niet bij met mijn verstand.
De enige die hier zich als een man moet gedragen, is die partner van jou zelf. Naar een baby van 9 weken roepen dat hij een man is en op moet houden met huilen is namelijk abnormaal. Bizar om te lezen dit, echt waar. En voor de rest vind ik het van jouw kant heel goed hoe jij voor jullie babytje opkomt.
Bij een kleuter gaat dit gedrag ook niet werken. De manier om te zorgen dat kinderen niet om alles huilen, is liefdevol reageren als ze met reden huilen. Roepen dat ze moeten stoppen is niet erg bevorderlijk voor de ontwikkeling van een kind. Het wordt hoog tijd voor wat hulp. Hoe is je consultatiebureau? Misschien kunnen zij helpen?
Jou man weet idd nog niet om te gaan met een baby. Zou hem niet v alleen met je v kindje laten. Zo te lezen valt het je man niet mee en b kleintje te hebben. Kinkt overspannen zelfs. Blijf met hem praten. Maar praat met hem c als de kleine slaapt dan is het rustige niet in v de hitte van het huilen. En wil zelfs zo ver gaan dat je man misschien wel hulp nodig heeft om met die negatieve gedachten en uitlatingen. En met iemand moet gaan praten. Vraag hoe hij zelf is opgevoed. Laat hen voorlopig niet alleen met v de v jeune een v laat hem in de nacht doorslapen je man!!
Alvast excuus voor mijn reactie. Maar wat een ezel is je partner . Hoe kan je nou zo doen tegen een baby van negen weken, dan heb je wat mij betreft een servies voor je kop! Alle lof voor jou , en nee je overdrijft zeker niet. Als hij een echte man was geweest zou hij zijn kleine ventje alle liefde moeten geven en als hij huilt hem moeten troosten. Gelukkig kom jij wel voor je kleine op!
Oef, ik denk dat jouw partner toe is aan een cursusje 'hoe ga ik om met mijn baby'. Maar serieus, ik vind dit behoorlijk schokkend en zou hem niet alleen laten met de baby. Klinkt redelijk verwaarlozend eigenlijk.
Eens met peneel klinkt een beetje overspannen. Praat met je partner op een rustig moment. Niet verwijten maar echt waarom hij zo doet. Probeer hem tips te geven hoe dingen kunnen. alsof hij niet weet hoe het moet en daardoor zo raar gaat reageren op de baby. Alsof hij heel onzeker word. Heel veel succes samen