Snap ik.. Ja soms denk ik echt dat het misschien komt omdat ik me er juist totaal niet aan kan irriteren. En dat het daarom lijkt alsof hij echt op het andere uiterste punt zit voor mij.. Maar nee inderdaad, begrip is bij mij ook ver te zoeken.
Jaa, ik ben ook eerder met hem in gesprek gegaan en vandaag dus weer. Hij zegt mij wel te begrijpen, maar goed, dat zei hij toentertijd ook.. Dus ik denk dat ik maar op zoek ga naar boeken of iets! Dankje!
Precies, dat idee heb ik dus ook. Als hij straks groter is denkt hij al helemaal dat hij het wel aankan. Achteraf zegt hij dat hij het allemaal niet zo serieus bedoelt, maar dat betwijfel ik als je dat zegt terwijl je al geïrriteerd bent
Nee dat weet ik, maar ik bedoel er meer mee te zeggen dat die jongen nu al helemaal niks begrijpt. Als je tegen een kleuter zou zeggen hou op met huilen, geen goede manier inderdaad, maar een kleuter begrijpt in ieder geval wat je ermee bedoelt. Een kind van 2 maanden daarentegen -__-. Consultatiebureau uit mijn gemeente heb ik niet zoveel mee, althans met mijn contactpersoon daar. Heel veroordelend tijdens de intake, er vanuit gaande dat ik "maar" mbo heb gedaan terwijl ik een maand na mijn bevalling bij afgestudeerd op de universiteit, dat soort rare dingen. Ik heb zelf tijdens mijn hbo opleiding met huiselijk geweld cliënten gewerkt en soms denk ik dat ik daardoor in alles signalen van (beginnend) huiselijk geweld zie. Vandaar dat ik dacht dat het misschien beter was om te vragen naar de ervaringen van andere mama's Misschien dat een oud-collega mij ook wel wat advies hierin kan geven dankjewel voor je reactie in ieder geval
Ja, hij geeft zelf ook aan dat hij vaak chagerijnig is wanneer hij zo reageert. Maar dat vind ik juist zo erg, want ik denk dan "reageer het op mij af ipv op de kleine". Hijzelf is totaal niet op deze manier opgevoed. Zijn vader was streng, hoe ik het heb begrepen, maar niet in zijn kinderjaren. Kan me dat ook totaal niet voorstellen als ik naar mijn schoonvader kijk haha. Ja, ik laat hem sowieso doorslapen, hij moet elke ochtend om 05:00 op dus ik neem alles gewoon op me. Maar dat bedoelde ik dus ook in mijn verhaal, hij hoeft niet eens wat te doen en hij raakt al geïrriteerd, puur omdat hij wakker wordt.
Wat zielig voor je kindje. Nu al een " echte " man er vsn willen maken. Vind het best eng dat iemand zo tegen een baby kan doen.
Wat je wel kunt doen is ze meer aan elkaar laten wennen. Je baby begint nu te lachen denk ik. En ga samen met je man naast elkaar zitten en laat hem even de leuke dingen zien. Je moet proberen je man en kindje een band te laten krijgen daar in ligt voor je een hele grote taak. Sommige mensen kunnen zeer slecht tegen het huilen van een baby. Ik als ik eerlijk ben. Had daar zelfs moeite mee als moeder. Dat is voor een man niet anders. Als je man zo doet komt het denk voornamelijk voort uit onzekerheid en onwetendheid! Voor mannen zijn kleine baby.s vaak eng ze vinden het eng en het verzorgende zit niet meteen in elke man of vrouw. De overgang van geen kind naar wel een kind kan ook groot zijn. Het is het moment waar op je echt volwassen moet gaan woorden. Jou man ik vermoed dat hij daar moeite mee heeft de vrijheid is hij kwijt iemand claimt hem dag in dag uit en regeert het af op een onschuldig wezentje. Het is voor jou heel moeilijk om te gelijk de moeder te zijn om je kindje te beschermen en te gelijk de steun te zijn die je man nodig heeft om zekerde te woorden met de omgang van een baby. Voor jou ligt dus de moeilijke taak om die twee werelden samen te brengen. Betrek hem wel bij de verzorging en neem het over als het hem wat te zwaar woord. Je ziet wel aan je man of het hem te veel woord. Dan grijp je rustig in en na de hand bespreek je dat met je man. Je kunt ook voorstellen als hij zo is je man van ga even douche of ga een rondje lopen om het huis koel even af. Bespreek die mogelijkheid. Doe samen je kindje bijvoorbeeld in bad en leer hem de kleine te masseren bijvoorbeeld. Zo dat hij contact kan gaan maken met je man en je man contact kan maken met de baby. Laat hem de baby op zijn knieën nemen en kijk of je baby al wat kan gaan ( spelen met zijn vader) neem een zachte bal met belletje er in en laat de baby dat volgen of wat anders. Doe het als de baby lekker in zijn vel zit. Een baby die lacht daar smelt elk hart voor. Leer je man te houden van zijn kind. Dat doet hij nu ook wel maar hij weet niet om te gaan met deze gevoelens door dat hij zo onzeker is hij reageert zo omdat hij onzeker is. Kijk het moet wel verbeteren want idd stel je bent er niet bij gaat hij dan niet verder dan alleen schreeuwen?? Snap je dit is het moeilijke er van. Mijn advies is dus voor jou als zijn vrouw en moeder die twee samen te brengen een boek aan een man geven??? Ken weinig mannen die met plezier lezen. Je kunt wel samen met hem wat dingen bespreken uit een boek of advies boekje neem een korte folder.. En kijk toch waar zijn onzekerheid vandaan komt als het niet verbeterd zou ik hem naar een prof verwijzen en niet alleen verder gaan zonder steunt advies van een( derde) Kan je goed met je schoonvader opschieten. Misschien kun je daar ook mee praten of een andere man die dicht bij jullie staan. Misschien kan hij met een andere man ook dit wel bespreken,, Maar dan op een mannen manier. Heel veel succes.
Zeker niet overdreven. Goed dat je met hem hierover blijft praten. Ik zou me ook zorgen maken over wat zijn definitie van een man is en hoe dit zijn opvoeding van jullie zoon zal beïnvloeden. Lijkt erop alsof hij wel een opvoeding tot een stoere macho man voor ogen heeft. Hopelijk past dat bij jou en bij je zoontje ... zou voor mij niet werken in ieder geval.
Dit! En het is ook geen man ding want mijn man heeft nooit zo gedaan ook niet toen onze baby de eerste 4 maanden echt 10 uur per daf huilde. Er is dan toch gewoon wat met het mannetje? Al is het mamahonger! Altijd troosten hoor. Ze doen het niet expres.
Pfff ik zou ze dus niet alleen durven laten! Wat doet hij als hij aanhoudend blijft huilen als jij er niet bent? Flink schudden? Uit woede of wanhoop? Ben je zometeen je kind kwijt en je relatie vast ook. Vind het bijzonder abnormaal hoe hij reageert.
Euh...waarom moet hij zich op jou afreageren? Dan gaat ie maar een rondje fietsen of zo. En de geïrriteerdheid snap ik ook niet eerlijk gezegd.. Bij ons cb werkt een top jeugdverpleegkundige. Zou je daar niet eens samen een gesprek mee kunnen hebben? Het cb heeft ook een opvoedspreekuur. Zou dat wat zijn?
Mijn man was juist altijd heel bezorg als mijn zoontje zo moest huilen dus ik vind het niet een mannen ding. Ik zou eens een goed gesprek aan gaan met hem.
Alles is al gezegd hierboven. Ik zou ook je man wat meer aan je kindje laten wennen (hem meer een band laten krijgen) en hem leren te troosten als het kindje huilt. Ik vind het ook schokkend dat hij zo schreeuwt en snauwt naar jullie kindje. Een kindje, hoe klein ook, heeft nu eenmaal behoefte aan geborgenheid bij de ouders. Als hij meer zelfvertrouwen krijgt hoe hij jullie kindje kan troosten, dan is hij misschien ook minder geïrriteerd als het kindje huilt. Maar hoe dan ook zullen er naast het baby-gehuil straks weer nieuwe 'uitdagingen' bij komen in het opvoeden en opgroeien van een kindje. Dus hoop van harte dat hij gaat inzien dat hij moet veranderen en zich als een vader moet gaan gedragen.
Wat ik begrijp is dat je kind nog bij jullie slaapt? Misschien niet leuk maar zou het niet fijner zijn ook voor je partner om de kleine op zijn eigen kamer te laten slapen? Dat krijgt hij meer rust en hoort hij niet meer alles. Misschien is hij gewoon moe en ziet hij alleen negatieve dingen. En niet meer het leuke
Ik krijg kippenvel van je verhaal! Bah Bah! Wat een enge vader zeg! Hier precies tegenovergestelde, papa geeft alleen maar liefde en volle aandacht aan ons kleintjes, maar goed als ik jou was zou ik een goed gesprek aan gaan met hem! Sterkte!
Ik vind het sneu voor je zoontje en ook voor jou. Je moet je man toch kunnen vertrouwen met je kind. Hier ben ik degene die niet tegen gehuil kan, mn man wel, dus is nie perse een mannending. Als jullie er samen niet uit komen zou ik hem toch eens met een pedagoog laten praten, want zijn manier van opvoeden is niet zoals het hoort.
Ik vind sommige reacties in dit topic wel wat harteloos en veroordelend. TS, nee, je overdrijft niet. Ik zou me ook zorgen maken. Is dit hoe hij normaal gesproken ook is, of is dit echt iets nieuws wat is begonnen na de geboorte van de kleine? Een postpartum depressie uit zich bij mannen vaak anders dan bij vrouwen en is echt niet heel zeldzaam (ongeveer 10% van de jonge vaders krijgt hiermee te maken in het eerste jaar nadat ze vader zijn geworden). Ik zeg natuurlijk niet dat dat het is, maar als zijn gedrag niet past bij zijn persoonlijkheid en opvoeding, is het de moeite waard om je eens in te verdiepen. Als hij een PPD heeft, blijf dan niet modderen maar zoek hulp. Het kan zijn dat je man gewoon niet weet wat hij moet doen als je zoontje huilt. Het is ook iets heel anders als je eigen kind huilt, dan als een kind van iemand anders huilt. Dan zijn er heel andere, heftigere emoties bij betrokken. Ik denk dat je man er baat bij heeft om handvatten te krijgen om met het huilen van zijn zoontje om te gaan. Ik denk inderdaad dat het momenteel niet verstandig is om je man alleen te laten met de kleine. Hoe gaan zijn ouders om met de kleine? Kun je zijn ouders eens een middagje uitnodigen en van tevoren met ze afspreken dat jij je zoveel mogelijk afzijdig houdt? Dan kan hij bijvoorbeeld zien wat zijn eigen vader doet als zijn kleinzoon huilt. Wat me zorgen baart, is de opmerking dat je man je dan maar op jou moet afreageren. Ik snap de beschermingsdrang naar je zoontje toe, maar ook jij bent geen dumpplek voor negatieve gevoelens. Uiten mag, maar afreageren zou ik niet accepteren.