Dag dames, Graag hoor ik jullie mening over het volgende. Alvast excuses voor het lange verhaal. De laatste tijd heb ik het idee dat mijn man een beetje 'cold feet' krijgt tav de zwangerschap. Het begon in juni dat hij naar een housefeest ging. Daar ging hij wel vaker heen maar het was al zeker 2 jaar geleden. Ik slaap heel slecht als hij er niet is en was dus nog wakker toen hij thuis kwam. Toen zag ik dus dat hij een pilletje had genomen. Ik ben helemaal geflipt en was zo boos dat ik de scheiding wilde aanvragen. Achteraf een beetje een overdreven reactie maar misschien waren dat de hormonen. Mijn man gaf aan dat dat voorlopig het laatste feest was waar hij heen zou gaan. Nog geen week later vroeg hij of hij naar een ander feest mocht. Dat zou echt de allerlaatste zijn want dat zou het laatste buitenfeest zijn en binnenfeesten vond hij niet meer zo leuk. En als die kleine er was zou het toch minder worden. Dus ik dacht OK, ik heb te heftig gereageerd de laatste keer dus ga maar lekker. Gisteren hoorde hij van me zusje dat er vanavond een feest is. Daar gaat mijn zusje heen. En meneer wil wel weer hoor. Dus gisteravond een hele duscussie gehad. Op een gegeven moment dacht ik, ga alsjeblieft want ik heb geen zin in deze discussie en dat levert alleen maar stress op. In eerste instantie zou hij niet gaan om mij tevreden te houden maar hij wilde wel. Vanmiddag wilde hij er weer over praten en hij had zelfs al gekeken hoe hij een kaartje kon bestellen. Ik was zo boos en teleurgesteld dat hij toch zijn zin wilde doordrammen dat ik schreeuwde dat hij het maar moest doen. Ik ben toen weggegaan. Toen ik terug kwam was hij al weg maar lag er wel een brief. Dat het hem spijt dat hij zo egoistisch is maar dat hij bang is en weet dat hij een stuk minder weg kan gaan als de kleine er is. Ik ben zo boos en teleurgesteld dat ik hem even niet meer wil zien. Hij slaapt vannacht ergens anders en morgen wil ik een weekje bij mijn ouders gaan wonen. Laat hem maar voelen dat ik teleurgesteld ben. Ik heb hem dat ook verteld aan de telefoon. Mijn man is voor de rest echt een schat. En hij zou ook echt de liefste papa van de wereld worden. Maar op het punt van zo een feest kan hij zo egoistisch zijn. Dan kan het hem niet schelen wat ik er van vindt. Hij gaat gewoon. En daar baal ik van. Vinden jullie mij gelijk hebben om een weekje afstand te nemen of overdrijf ik (door misschien de hormonen??) Ik hoor het graag.
Hoi Hoi, Het is heel dubbel...aan de ene kant begrijp ik jou heel goed aan de andere kant misschien wel de hormonen of liever gezegd het stukje verantwoording voor je babytje wat bij jou nu al begint te komen. Zo vind ik het niet kunnen dat hij een pilletje gebruikt tijdens het stappen(maar daar ben ik zowieso heel erg op tegen) aan de andere kant snap ik ook wel dat hij denkt nu kan het nog...maar jij bent er ook nog en daar moet hij ook rekening mee houden. Dat je er even tussen uit wilt is heel begrijpelijk maar of het ook een oplossing is weet ik niet. Mijn advies is om een serieus gesprek met hem aan te gaan waarin je aangeeft wat jou dwarszit maar ook proberen hem niet het gevoel te geven dat hij alles fout doet want dan krijg je alleen maar ruzie. Verder moet je doen wat je gevoel je ingeeft. Maar aan de andere kant je hoeft nog maar 3 maanden dus om nu nog allemaal ellende mee te maken is dat het waard? dat is iets waar je goed over na moet denken. Ik hoop dat het goed komt allemaal voor je ! Jullie moeten nu juist nog even samen genieten van het samenzijn! Veel succes, Groetjes Lysanne
Ik snap dat je het vervelend vindt dat hij zijn zin doordramt, maar zoals hij zelf al aangeeft: Nu kan ie nog lekker naar van die feesten en als jullie kleine er straks is gaat dat niet meer zo makkelijk. Hij is zich er dus wel degelijk van bewust dat de situatie zal gaan veranderen als je bent bevallen. Ik zou het niet op de spits drijven door een week bij je ouders te gaan wonen. Zo erg is het nou toch ook weer niet (in mijn ogen). Geef duidelijk aan dat je het niet altijd even leuk vindt dat hij maar de hort op gaat en jou thuis laat zitten, maar dat je zijn kant ook wel begrijpt. Probeer geen ruzie te maken, daarmee kweek je geen begrip (I know, makkelijker gezegd dan gedaan als je gefrustreerd bent). En bekijk het van deze kant: Liever dat ie nu nog lekker gaat feesten en straks gezellig vaker thuis blijft als andersom denk ik. Succes ermee meisje. Probeer je niet te druk te maken. Praat er samen over en spreek anders af dat ie kijkt welke feesten er nog komen en jullie samen bekijken naar welke hij gaat bijvoorbeeld.
Bijna een scheiding aanvragen, ergens anders slapen, een weekje naar je ouders Uhm...sorry dat ik het zeg maar alleen een feestje kan dat nooit veroorzaken. Er blijken bij jullie beide toch enkele dingen scheef te zitten. Jouw man geeft bijvoorbeeld al aan, er angstig voor te zijn dat als jullie kindje eenmaal is geboren, hij nergens meer naar toe kan. Ondanks dat je weet dat dat helemaal niet zo hoeft te zijn, kan dat voor hem wel zo voelen. Jij voelt je daarin tegen genegeerd, alsof je tegen een muur praat, alsof er vanalles op je schouders wordt gedumpt etc. Al lijkt het feestje de oorzaak te zijn, toch zijn het de dingen erom heen. Probeer die te vinden en praat daar met elkaar over. (gourmetje met zijn 2?)
ik zou dat zeker niet oke vinden...en jou lekker alleen thuis laten no way! maar gelijk scheiding daarom? dan vraag ik me af of er niet iets meer aan de hand is
Van dat ineens veel op stap willen tijdens de zwangerschap, dat herken ik enorm! Ik zeg altijd dat mijn man bij de 1e zwangerschap, accuut last kreeg van een prentale depressie ofzo. Hij zag alles ook zo zwart in, dat hij t niet aan zou kunnen, dat ie niets meer zou kunnen, geen vrijheid meer had. Dit resulteerde ook een menig discussie/ruzie en meneer ging te pas en te onpas met vrienden weg.... Ook ik heb toen weleens geroepen dat ie dan maar helemaal op moest flikkeren en ik t wel alleen zou doen. Maar vanaf t moment dat Eva geboren was, was ie een en al toewijding en heeft ie ook gezegd dat ie er echt veel spijt van heeft, maar dat ie gewoon zo bang was voor alles. En deze zwangerschap is ie dan ook heel anders en kijkt ook erg uit naar de komst van de kleine. Dus begin niet gelijk over scheiding en geef je man ook de ruimte om over zijn angsten/gevoelens te praten. En leg m rustig uit waarom jij er verdrietig van wordt. Weet dat dat moeilijk is, zeker met al die hormonen in je lijf. Succes!
Dag dames, Bedankt voor jullie mening. Het heeft me weer even met beide benen op de grond gezet. Vanmiddag gaan we erover praten en ik zal heel eerlijk vertellen hoe ik me voel. Maar zal hem ook duidelijk maken dat zijn leven echt niet voorbij is als de baby er is. Dat hij dan gerust nog kan stappen af en toe. Ik heb voor de zekerheid mijn gevoelens ook op papier gezet mochten de emoties te hoog oplopen door de hormonen. Op deze manier probeer ik op een rustige manier te kunnen gaan praten.
ik denk dat dat een goed plan is en dat je hormonen praten want dit soort dingen zijn jammer van hem maar om daarom een pauze in te lassen vind ik wel extreem .. moet zeggen wat ik meemaak met de vader van me kindje is velen malen erger en zelfs ik denk / hoop dat het ergens nog wel goed kan komen en anders tenminste beter dan nu . ik vind je in je eerste post wel heel radicaal
was hier precies zo! Ik heb mijn man lekker laten gaan en sinds de kleine er is heeft hij totaal geen behoefte meer om weg te gaan!
Ik snap jouw kant ook wel, wij zijn op het moment van zwangerschap toch een soort van hormoonbommen en zijn extra op zoek naar zekerheid in de relatie. Gewoon de bevestiging dat onze vent echt bij ons wil zijn en voor de kleine gaat.. Aan de andere kant is het voor de mannen ook heel wat om een zwangere vrouw te hebben, ze staan aan de zijlijn van iets wat hun leven op zn kop gaat zetten.. Voor een man is dat zeker niet niets, daarnaast weten ze ook gewoon niet precies wat ze nog te wachten staat als de kleine er is.. Hierdoor kan ik me voorstellen dat ze die laatste maanden toch nog graag van hun "vrijheid" willen genieten. Zelf laat ik juist merken dat mijn man best nog wel wat leuke dingen mag doen, of dat nou een schuurfeest is of een dierenshow (onze rare hobby) Heb hem zelfs gezegt dat hij best in januari weer een weekend naar Engeland mag gaan met onze vrienden, doen we normaal elk jaar.. Gek genoeg merk ik juist dat hoe meer hij van me mag, hoe minder hij weg wil (wat ik ook niet erg vind ) Zelfs de dingen die hij twee weken geleden nog graag had willen doen, daar begint hij langzaam op terug te komen.. Gister was hij dan toch weg naar een verjaardag en dan hoor ik achteraf van zn vrienden dat hij het de hele tijd had over "zijn vrouwtje", gaf mij toch weer een goed gevoel Je heb dus best kans dat zijn gedrag opeens helemaal omslaat.. Hiermee wil ik niet zeggen dat je alles maar moet laten gaan hoor, want jouw gevoel is natuurlijk ook heel belangrijk. Wat ik wil zeggen is dat je het best samen kunt praten en proberen een middenweg te vinden waar jullie je alletwee in kunnen vinden, leg dan ook heel duidelijk uit wat je voelt als hij zo blijft drammen..
Horrormonen. Zo noemde ik ze. wat heb ik mijn man dwars gezeten, als hij naar zijn tweewekelijkse pokeravondje ging. Ik vond het belachelijk. Ben zo ver gegaan dat ik 'm soms wel een aantal keren op een avond opbelde om te zeggen dat ik vond dat het tijd was om naar huis te gaan. Soms midden in de nacht, als ik al uren had geslapen.... En toen was de kleine er. En keek ik uit naar de avonden dat hij ging pokeren. Avondje voor mezelf. In bad met een lekker wijntje (want dat mocht weer!). Stinkkaasjes eten, die hij verafschuwt.... Languit op de bank een echte vrouwenfilm kijken en meejanken. En als hij een keer niet ging pokeren, omdat hij gezellig thuis wilde zijn, kon ik 'm de deur wel uit kijken! Last van hormonen? Ik niet!
hey meis, hoe gaat het nu met je? Een kleine tipje, heeft geholpen bij een vriendin van mij, Ze was 28 weken zwanger, manneke was amper thuis te vinden ( ze had erge last van hormonen) Soms zo erg dan zij hij enkel "ik hou van je "en ze flipte volledig het was direct "rot een eind op je houd niet van me enzovoort" Hij is daarna een weekend weg gegaan, na een vriend van hun, van vrijdag tot zondag morgen heeft zij in tranen gezeten want ze miste hem, toen hij thuis kwam, vloog ze hem om de nek heen, was zo blij dat hij er weer was ( hij hielp met zware dingen in huishouding sinds week 15 toen haar hormonen heel erg werden) Toen hadden ze samen afspraken gemaakt, als het de een te veel wordt gaat die een blokje lopen en daarna gingen xe rustig praten. Hun knulletje is nu inmiddels geboren, nog doet hij enorm veel in huishouding dat heeft hij zo gelaten om haar te verlichten. en ze zijn nu gelukkig met elkaar. Mijn tips dus, ga een nachtje bij elkaar weg laat hem of jij ergens slapen, dan komen jullie beiden tot rust en in meeste gevallen begint de man zijn meisje en kindje te missen.
Ik vind het inderdaad een beetje erg overdreven. Waarom zou hij niet naar een feest kunnen nu? Ik kan me wel voorstellen dat je boos word omdat hij een pilletje heeft gehad. Daar was ik ind ook niet akkoord mee gegaan. Maar om nu te praten over een scheiding.... Nou ik had er thuis niet mee hoeven dreigen want dan had ik wel een probleem gehad. Speelt er misschien niet meer wat je dwars zit? Ga op een rustige manier een gesprek aan zou ik zeggen. Vind het eerlijk gezegd ook wel een beetje kort door de bocht om 'alles' op de hormonen te gooien. Tuurlijk ben je anders dan anders. Maar ik snap hem ook heel goed dat hij nu zoiets heeft van ik kan nog even weg voordat de kleine er is. Want straks is dat allemaal toch anders. Hopelijk komen jullie er samen uit!
Snap jullie allebei wel hoor! Gewoon goed met elkaar praten, waar ben je nou zo bang voor, wat verwachten jullie allebei enz. Hier is het nu precies andersom.. Voordat ik zwanger was, kon ik ook erg geirriteerd raken als partnerlief weer eens een uitje van het werk had (lees werk=overheid lees dus=elke maand wel een feestje/uitje enz.) Ik werk ook bij de overheid en wij hebben de beruchte vrijdagmiddagborrel/ afscheidsfeestjes/teamuitjes enz.. en ik ga daar eigenlijk nooit heen, of ik moet iemand die weggaat heel goed kennen ofzo.. mijn partner gaat eigenlijk altijd mee en in het begin was ik daar boos over.. ik bedoel die mensen zie je al 8u per dag, 5 dagen per week.. mij niet als je slapen niet als tijd samen doorbrengen rekent Kwam er uiteindelijk gewoon op neer dat het niet aan mij lag (niet bij mij willen zijn) maar door de sociale druk vanuit het werk. *OH wat saai je gaat weer niet mee* enz. En dat wist ik niet, dus er trokken vanaf 2 kanten mensen aan mijn partner.. erg lastig.. Nu ik zwanger ben is mn partner thuis niet meer weg te slaan, baalt er al van als er weer een cursus in bv Utrecht wat toch anderhalf uur rijden is vanaf hier waardoor mn partner dus ruim een uur later thuis is hehe.. 8)en nu vind ik het eigenlijk wel lekker.. toch nog even mn oogjes een uurtje dicht of lekker langsuit voor de tv of lekker eventjes wandelen met de hond.. Kijk pilletjes slikken.. ik ben echt helemaal tegen *hier echt anti* dus dat zou ik nooit accepteren maar ik zou zeggen meid lekker genieten van de uurtjes dietie aan het feesten is.. lekker dobberen in bad of een avondje naar een vriendin toe die je eigenlijk bijna niet meer ziet ofzo.. Kijk elke avond/ of week weg zou ik ook niet fijn vinden.. maar daar kun je afspraken over maken.. hij een feestje eens in de maand of kwartaal en jij een keertje naar de sauna ofzo.. optie?
Hai Pasja, Los van alle reacties hiervoor al, ik vind het wel super goed van je dat je hier gepost hebt, om zo even te toetsen of je het wel goed zag allemaal!! En gezien je tweede post heb je er wat aan gehad ook. Echt knap dat je niet per se aan je eigen standpunt moest vasthouden Misschien leuk als je nog even laat weten hoe het gegaan is? Succes met je zwangerschap verder! Veronika
Gelukkig ben je wel een beetje van het scheiden idee afgevallen! Ik vond het wel overdreven, maar ik snap dat het jouw gevoel is.. Hij heeft ook tijd nodig om er aan te wennen en waarschijnlijk nog een keer goed te genieten, voor dat straks de kleine er is! En het goede is; Hij wéét dat hij fout zit, hij heeft je een brief geschreven . De meeste mannen hier die weten niet eens dat ze fout zitten, of wel; maar dan kan het hun niets schelen. Geniet van je zwangerschap! en je man!
Hey Meiden, Nogmaals hartelijk bedankt voor alle eerlijke en hartverwarmende berichten. Erg fijn. Ik heb er zeker veel aan gehad. Mijn man en ik hebben heel lang zitten praten en we zijn er gelukkig uitgekomen. Hij ziet in dat hij me niet vaak alleen moet laten. Ik heb ingezien dat ik eigenlijk altijd loop te zeiken als hij weg gaat. Ook al is het een avondje kaarten met vrienden. Dan nog kan ik ontzettend chagerijnig gaan doen. Terwijl hij mij altijd stimuleert om leuke dingen te doen met vriendinnen zoals naar de sauna of lekker wat drinken in de stad. We hebben afgesproken dat hij voorlopig niet naar dat soort feesten gaat en dat ik niet zo loop te zeuren als hij eens wat voor zichzelf wil gaan doen. Ik moet ook eerlijk zeggen dat nu ik rustig ben ik mijn gedachte over een scheiding ook wel overdreven vind. Maar op het moment van schrijven was ik zo boos en teleurgesteld. Dat ik dat echt even dacht. Ik ben heel blij dat ik dit bericht toch heb gepost. We gaan die laatste drie maanden van mijn zwangerschap positief tegemoet. En ik ben ervan overtuigd dat als die kleine er is hij een super papa zal zijn. En ook dat wij nog dichter tot elkaar komen. Bedankt meiden!
Ik persoonlijk denk niet dat je een weekendje weg moet gaan om het hem te laten voelen, hij voelt het zelf ook al, dat geeft hij ook aan! Ikzelf heb zo'n zelfde situatie gehad, mijn vriend ging ook alleen maar weg vlak voor de geboorte en ik had hier ook moeite mee, maar begreep hem wel. Het is moeilijk voor een man omdat zij nog niet voelen wat wij zwangere vrouwen voelen. Uiteindelijk toen onze dochter geboren was is hij 100% omgedraaid en was hij de meest toegewijde vader ever! Als hij weg wilde vroeg hij het mij en als ik nee zei (wat ik niet vaak doe) dan ging hij ook niet. En als ik weg wil kan ik gewoon weg gaan, hij wil zelfs dat ik vaker ga, dus dat is ook een heel groot plus punt! Ik denk dat je het hem gewoon even rustig uit moet leggen, dan kan hij het ook uitleggen en begrijp je elkaar wat beter. Tijdelijk weggaan is meteen zo'n grote stap en geloof me daar word niemand gelukkiger van!
Oh mosterd na de maaltijd Note to myself: *moet echt een keer het hele topic lezen voor ik wil reageren*