Overdrijf ik of... ? Schoonfamilie

Ik zit er al een hele tijd mee in mijn maag en heb al een paar keer getwijfeld of ik hier een onderwerp zou over starten. Maar na een redelijk slapeloze nacht, wil ik eens jullie mening horen.

Ik zal proberen het kort te houden maar dat wordt moeilijk wegens veel uitleg te doen :

ik leerde mijn man 5 jaar terug kennen, hij was toen 22, woonde nog met zijn ouders, zijn jongere broer en zus samen. Ik woonde al 3 jaar alleen, had al enkele relaties gehad en ook al samengewoond met een ex. Ik had wel nog contact met mijn ouders maar dat was een keer of twee in de maand en vaak via de chat van MSN of de telefoon. Ik vond het toen wel leuk terug in een soort gezin terecht te komen. Ik wist dat hij een goeie band had met zijn moeder vooral en veel in het huishouden meehielp en dat hij altijd klaar stond voor zijn broer en zus. Ook met zijn familie kwam ik goed overeen.

Sinds de zware zwangerschap van mijn zoontje (18 maand oud), ben ik me echter meer en meer gaan ergeren aan mijn schoonfamilie. Ik weet dat mijn moedergevoelens daar wel voor iets tussen zitten maar toch.
Het probleem is dat mijn man al sinds hij een tiener was, eigenlijk een beetje de vaderrol bij zijn ouderlijke thuis op zich genomen heeft. Uiteraard beseft hij dat zelf niet echt en is dat zo gegroeid. Mijn schoonpa is echt een man zonder enige mannelijkheid in zich, heeft zich vanaf de kinderen klein waren, op zijn werk gestort (hij is leerkracht) en zat echt altijd in zijn bureau opgesloten. Zelfs voor ons zoontje en zijn petekind er was, zagen we die zelden als we langsgingen. Mijn schoonma is toen enorm op haar oudste zoon, mijn man, beginnen steunen, voor allerlei zaken. Mijn schoonpa slaat altijd tilt als hij stress krijgt en stort dan eigenlijk volledig in. Daarom dat mijn man alle praktische zaken thuis voor zijn rekening begon te nemen.
Sinds ons zoontje er is, is mijn schoonmoeder zich plots als een moederkloek over ons zoontje gaan gedragen en eiste ze mijn man ook weer meer op. Telkens we daar aankwamen, was zoontje plots van hen en moesten ze hem altijd allemaal vastpakken, ook al lag hij te slapen. Feit is dat mijn schoonmoeder nooit echt een hobby of zo had en haar kinderen alles zijn voor haar, dus ook haar entertainment, als het ware. Ik heb daar alle begrip voor maar goed, het is een deel van het probleem nu. In 3 jaar tijd woont geen één van haar drie kinderen nog thuis. Manlief is 3 jaar geleden met mij gaan samenwonen, schoonzus heeft dan nog een jaar thuis gezeten, met sporadisch eens werk en zat hele dagen bij haar moeder en schoonbroer ging nog naar school. Jaar erop heeft schoonzus werk gevonden en een vriendin (die toen 15 was) en is bij het gezin van het meisje gaan wonen (erg slim allemaal van haar maar daar kom ik straks op). Schoonbroer zat in laatste jaar school en werd dus bijna verstikt door zijn moeder. Vorig jaar ging het dan allemaal mis. Schoonzus haar relatie sprong af, ze is nogal koudweg aan de kant gezet en ze raakte in depressie en wierp zich als een bezetene op haar werk. Schoonbroer kreeg een vriendin en is naar de universiteit getrokken en op kamers gegaan. Schoonmoeder zat plots alleen thuis. Het lege nest syndroom volgde uiteraard. En schoonmoeder klampte zich gewoon vast aan ons zoontje. Als we langskwamen, waren we van geen tel meer en trok ze zoontje gewoonweg uit onze armen. Zij en zij alleen mocht zich met hem bezighouden. En zij wist uiteraard veel beter hoe met hem om te gaan enzovoort. Ze heeft toen ook paar keer tegen zoontje gezegd dat hij zijn mama toch graag zag en graag bij haar was (met mama doelend op zichzelf). Ik kookte gewoon toen ze zo bezig was. Ik heb er een paar keer op gereageerd maar ze deed altijd alsof ik degene was die ene probleem had en te overbezorgd was en hem moest loslaten. Gelukkig zag manlief in dat ze echt verkeerd bezig was en vond hij het ook niet meer kunnen. Hij heeft er haar toen over aangesproken en de situatie verbeterde toen wel.
Alles ging pas echt goed fout toen schoonzus zelfmoordpoging ondernam. Omdat ik door familie van haar ex (die blijkbaar mijn telefoonnummer hadden via de ex (altijd mijn best gedaan met dat meisje overeen te komen ook al vond ik die relatie niet echt goed) ) werd gecontacteerd dat schoonzus erg rare smsen zond, hebben we haar op tijd gevonden. Ze zit sedertdien in psychiatrische centra, van de een naar de ander verhuisd. De eerste maanden wilde ze haar ouders niet meer horen of zien en moest alles via ons en vooral mijn man verlopen. Deze ging zwaar gebukt onder dit alles maar hij is altijd al overal de rots in de branding geweest en deed wat de rest van hem verwachtte. Ik zag dat hij er zelf onderdoor aan t gaan was en was absoluut niet akkoord met de situatie. Schoonfamilie is toen ineengestort, schoonpa heeft een halfjaar met depressie thuis gezeten, deed niets anders dan huilen. En alles kwam dus nog meer op manlief zijn schouders terecht. Zoontje en ik zagen hem nauwelijks meer, elk vrij moment was hij naar ofwel schoonouders of schoonzus. Toen hij onze enige vrije dag opeens maar niet op tijd kwam opdagen thuis, is de bom hier toen ook ontploft. Hij was even bij zijn ouders langsgegaan en toen hij liet weten die dag niet naar schoonzus te gaan is schoonpa weer eens ingestort en beginnen wenen en is manlief dan toch langsgegaan bij haar met de verse was (daar waren schoonouders wel goed genoeg voor, om haar vuile was te doen). Manlief stond op instorten en toen ben ik ook nog eens ontploft. Enfin, grote ruzie waarbij ik ben beginnen roepen, brullen, tieren en slaan op hem. (wist toen niet dat schoonpa weer als een baby was ingestort en zoonlief een schuldgevoel had weten aan praten en was het beu manlief zo te zien lijden en afzien voor een ander zijn miserie, ook al was het zijn zus) Enfin, hij is toen ingestort, heeft toegegeven het niet meer aan te kunnen en heeft toen ook beloofd niet meer zoveel te gaan en zo. Kort erna wilde schoonzus ouders terug zien dus een last minder. Helaas gedroeg schoonzus zich afschuwelijk, toen we eens met zoontje langsgingen, negeerde ze ons de hele tijd, begon zoontje aan iedereen v haar bezoek rond te geven (hij was net zwaar ziek geweest en ze wist dat) zonder ons te vragen of het ok was en toen ik zoontje vasthad om terug te vertrekken, trok ze hem gewoonweg uit mijn armen en liep de gang op zeggende dat zij hem wel naar de lift zou brengen. Daarna zijn we zo min mogelijk gegaan want zo'n gedrag hoort in de kleuterklas thuis. Daarna nog twee keer miserie gehad door haar, ze is in een vechtpartij terechtgekomen, opgepakt door de politie, gearresteerd geweest en haar nieuwe vriendin (waardoor ze in die vechtpartij kwam) heeft toen haar auto stukgereden, door ladderzat te gaan rijden en 4 verkeersongevallen te veroorzaken. Tweemaal waarop manlief in de bres moest springen om alles op te lossen want jawel, schoonouders weer eens ingestort en aan de telefoon wenend en smekend. Het was toen net onze laatste zomerse avond waarop we samen zouden zijn (erna lange periode v werken) en die werd dus weer verknald. Nu gaat het wat beter met schoonzus en ziet ze ons zoontje gemiddeld tweemaal in de maand als ze bij haar ouders is voor het weekend.
(vervolg hieronder)

 

Nu komt het dilemma waarover ik pieker: schoonmoeder vroeg gisteren plots of ze eens zoontje met de trein mocht meenemen naar stad x (waar toevallig schoonzus verblijft in de instelling). Ik wist niet goed wat antwoorden want ze overviel me ermee. Ik had eerst niet door dat het was om hem naar schoonzus mee te nemen. Ik vind persoonlijk dat dit niet nodig is en heb het liever niet. Zoontje is pas 1,5 jaar en kan nog niet lang stappen. Daarbij vind ik het nu wat vroeg om hem mee te gaan sleuren op een trein en bus als dat niet nodig is. Daarbij vind ik dat schoonmoeder iedere keer weer dingen doet met zoontje waar wij niet achter staan (volproppen met vettig eten, opeens zonder reden overdag in bad steken (waardoor hij dan in de namiddag moe is en dan enorm lastig als hij thuis is, hem dan in de namiddag niet in bed steken terwijl hij moe is, waardoor hij niet wil eten 's avonds v vermoeidheid en hij dan vroeg slaapt en midden in de nacht wakker komt v honger (en wie mag er dan weer voor opdraaien... ) enzovoort. Ik heb dit al aangekaart bij haar maar ben de overbezorgde en ze heeft zelf drie kinderen opgevoed. Haar opvoeding is echter niet de mijne en ik vind dat wij als ouder daar nog altijd het zeggenschap overhebben. Als zoontje bij mijn ouders is en ik zeg zus of zo dan gebeurt het ook (ben echt geen moeilijk mens en tiran). Blijft hij bij schoonma, dan doet ze alles anders en vindt ze dat ze dat recht heeft. Ze propt hem dan vol met chips en frieten en dat willen we echt niet. Manlief heeft jaren nodig gehad om te beseffen dat zijn eetgewoonten slecht waren, hele dagen frieten, lasagne pizza en nauwelijks groenten is niet echt wat je een kind wil aanleren. Schoonbroer was als 15 jarige echt dik en at niet anders dan gefrituurde zaken, geen vlees, dronk enkel cola en at bij alles een halve pot mayonnaise. Verweer van schoonma: ja hij lust niets anders... Tjah. Nu besef ik dat ze haar liefde aan anderen toont door ze vol te proppen en ze altijd hun zin te geven. En last but not least, ik heb liever niet dat zoontje in ene psychiatrisch centrum moet gaan rondlopen. En ook niet dat schoonzus bezoek van hem moet krijgen. Ze heeft ons nog nooit bedankt voor alles dat wij gedaan hebben voor haar en krijgt echt alles wat ze wil. Ze vindt zich in het hele verhaal het grote slachtoffer en door alles wat gebeurd is vertrouw ik haar niet meer. Zoontje moet altijd opdraven bij schoonouders thuis als ze er is om haar precies te gaan entertainen en vrolijk stemmen. Zij vinden echter dat ze er recht op heeft, hem elke week te zien en hem dus ook mee te nemen. Ik zou nu echt wel niet weten waarom dat zou moeten. Hij is haar therapie niet. Daarbij is het haar keuze om de komende weekends niet naar huis te komen.

Daarbij komt nog dat schoonpa schoonma en zoontje dan 's avonds zou gaan halen in stad X. Dat is meer dan een halfuur via de autosnelweg. Schoonpa haat autorijden, rijdt altijd maar 90-100 km op de autosnelweg, maakt zich onmiddellijk zenuwachtig. Zoonlief durft in de auto nogal eens beginnen wenen als hij moe wordt en de meesten onder jullie weten hoe enerverend dat is! Ik heb dus helemaal liever niet dat hij in de auto gaat bij hen.
Voor manlief was het trouwens ok dat ze zoontje mee zou nemen. Ik vind dat ik een goed punt heb en de band met schoonzus en schoonma is nu ook niet echt zo goed meer. Als ze hem willen zien, dan zijn we altijd bereid tot bij hun huis te gaan (schoonma ziet hem minstens 2 keer in de week) en als schoonzus er is. Ik wil dus niet per se gaan dwarsliggen en ben van goede wil vind ik. Maar ons zoontje dus onder onze voorwaarden.

Ben ik daar nu zo extreem in of mis? Aangezien schoonfamilie altijd reageert alsof ik degene ben die het mis zie. Ik weet wel dat mijn schoonma ook haar verhaal heeft en ik waarschijnlijk zaken verkeerd aanpak volgens haar maar ik ben het beu altijd naar hun te gaan buigen en hun zin te gaan doen.

Ik zit er al een hele tijd mee in mijn maag en heb al een paar keer getwijfeld of ik hier een onderwerp zou over starten. Maar na een redelijk slapeloze nacht, wil ik eens jullie mening horen. Ik ben trouwens terug zwanger van tweede kindje en ben al weer de hele zwangerschap ziek thuis. Ik weet ook dat de hormonen je soms anders doen reageren en zo maar de frustratie is er al langer dan de zwangerschap J

 

Net zoontje bij mijn ouders afgezet en daar in tranen uitgebarsten. Ik ben het gewoon zo beu. Het is zoals jullie zeggen: ik laat over me heen walsen. De reden waarom is omdat ik gewoon ruzie haat en geen ruzie wil maken, ook omdat het mijn man tussen twee vuren zet. Als ik tegen schoonma zeg, geen koek, doet ze het gewoon wel, soms voor mijn neus. Ze staat daar dan zo met die koek te zwaaien voor zoontje zijn neus van, ooh nu mag je geen koek van mama. Ja zeg... Dat kind wil die koek dan zeker he. Ik reageer daar wel op maar niet genoeg, ik wil geen dwaze discussies maar ik vrees dat het daarvoor te laat is en ik inderdaad op mijn strepen moet staan. Probleem is dat het voor mijn man allemaal goed is wat zijn moeder doet. Vrees dat hij zich nu toch wel eens moet losmaken van haar. In zijn ogen is zij degene die hem heeft opgevoed (en hij is een goede man met mooi hart!) en dat is goed uitgedraaid dus doet ze het goed. Dat ze daarbij mijn wensen negeert, ziet hij niet. Ik begin meer en meer in te zien dat SM ons zoontje probeert uit te spelen als soort pion om tussen ons te komen. oh misschien niet bewust (of misschien is ze zo geslepen dat ze heel goed weet wat ze doet) maar ze weet heel goed hoe ze haar zoon moet aanpakken. En het erge is dat ze altijd liefhebbend en vriendelijk overkomt. Waardoor ze zo een rad draait voor ogen van mijn man. Ze is dan vriendelijk naar mij toe en geeft dan soms kleertjes en zo en ja heel leuk. Maar ze laat altijd zo heel subtiel duidelijk blijken dat ze iets gegeven heeft en herhaalt dan paar keer: o ja het is mooi dat hemdje he dat hij van ons gekregen heeft. Mijn ouders geven veel meer, zeggen dat nooit uitdrukkelijk, ook niet als er anderen bij zijn van ho dat komt van ons (SM doet dit wel maar heeeeeel subtiel, meer zo de aanzet geven, waardoor de reacties dan komen, van ho aja dat heeft hij van jullie gehad). Zoontje heeft al al zijn schoentjes van mijn familie gehad, kwam hij opeens thuis met nieuwe, van SM. Ok ik geef eerlijk toe, dat de zijne die ik gekocht had nog wat erg ruim zaten. Maar ja manlief onmiddellijk dankbaar uiteraard. Terwijl ik weet dat het bij haar weer zo een lokmiddel was om manlief weer eens te paaien. Mijn ouders geven dingen zomaar, uit liefde, hoeven daar geen 1000 en bedankingen voor en zeggen ook niet dat ze iets gekocht hebben tegen manlief. Ik kom thuis met de nieuwe dingen en vergeet het dan te zeggen tegen hem. Bij SM is dat geven als ik erbij ben of als dat niet lukt, dan komt manlief altijd heel dankbaar thuis en is het van kijk wat moeke (ja we zijn zo dom geweest haar te laten kiezen hoe ze genoemd wilde worden grrrrr zo'n spijt van) nu gekocht heeft! Schoonmoeder doet dingen en koopt dingen en verwacht er wel iets van of hoopt zo ons te paaien. Maar ze doet het zo verdomd subtiel dat manlief er met ogen open intrapt. Ik kan het hem niet echt kwalijk nemen, hij is door haar opgevoed en het is zijn moeder he. Ik wil niet gaan stoken tussen hen maar de laatste tijd doet ze het (heel subtiel) wel bij ons. Manlief moet ze iedere dag horen, belt hij zelf niet, dan zal ze zeker 's avonds nog bellen. Manlief stelt zich daar geen vragen bij. Vindt dat normaal. Oh ik kan nog uren doorgaan hoor maar denk dat jullie nu al een goed beeld hebben. Toen ik daarnet trouwens bij mijn ouders was en het vertelde van de treinuitstap, zeiden ze direct van, nee, waarom is dat nodig. Het is winter, wat moet je dan met zo'n kleintje op stap gaan? En waarom meegenomen worden naar schoonzus?? Die alleen maar voor miserie zorgt? Ze mag al blij zijn dat ze hem mag zien! En pa zei dat mijn man eens de navelstreng met zijn moeder moet doorknippen en een keuze moet maken. Pffff hij heeft zo gelijk maar ik weet niet goed hoe ik het moet aankaarten. Telkens het over zijn familie gaat, is er ruzie, is trouwens het enige waarover we ooit ruzie maken en het is door hen. Hij ziet het gewoon niet in. Hij leeft gewoon in twee gezinnen en dat gaat niet meer.

 

Het erge is dat ze het zo ontzettend subtiel doet allemaal. Ik heb het gewoon ook moeilijk om een soort balans te vinden om met haar om te gaan. Ik wil niet de bezorgde moeder zijn die overal bij staat en controleert wat ze met zoontje doet, maar ik wil ook niet dat alles toegelaten wordt. Jammergenoeg komt dit ook door manlief, als hij alleen met zoontje langsgaat is hij blij even rust te hebben en laat hij zijn familie maar doen. Als ik er dan bij ben en ik reageer, dan voel ik al vlug dat ik dan de slechte ben. Ze zeggen het niet maar ik ben ook niet dom. Manlief moet leren dat we aan één zeil moeten trekken, maar hoe doe je dat?

Ik ga trouwens zelden nog langs met zoontje. Maar ja als manlief dan mee is, dan doen ze maar wat ze willen, zit ik daar dan weer te zagen en reageert hij niet en ze zien dat en doen dan maar verder. Ik ben dan echt in staat om zoontje te nemen en het af te trappen maar dan heb ik ruzie met iedereen! Ik deed dat vroeger wel vaak, ook bij manlief ben ik het nog afgetrapt wegens grote ruzie en hij gewoon niet wilde luisteren dus dacht, ok, maar niet met mij. Dan ga ik wel verder zonder je. Nu vind ik dat niet echt ene goede manier maar ja wat moet je nog doen als er gewoonweg niet geluisterd wordt? Beginnen schreeuwen? Inderdaad boeltje pakken en weggaan? Dan kan er nog geharrewar ontstaan over zoontje en over hoe onvolwassen ik reageer en zo ... Ik weet het echt niet meer.

 

Ik besef meer en meer dat ik zelf de sleutel in handen heb om er iets aan te doen. Ik heb haar zelf altijd de macht gegeven te manipuleren en zich subtiel te gaan moeien en opdringen. Gisteren ook weer: kwam ze opeens af met ene hemd voor mijn man, zogezegd één dat ze gekocht had voor haar man maar dat hem te groot was... Geloof er niet veel van. En zo gaat ze altijd met de solden met mijn man op stap naar een soort outlet. Ik ga nooit mee want ofwel werken ofwel voor zoontje zorgen. Is ook redelijk ver weg. Vond het voor haar en manlief wel leuk om samen nog eens op stap te gaan. En zo heb ik haar zelf de munitie in handen gegeven bij wijze van spreken. Hoe kon ik zo stom zijn?
Nu ik heb manlief al even erover aangesproken, hem laten weten dat ik het beu ben dat hij daar altijd moet opdraven en voor alles helpen. Hij moest nu vrijdagochtend voor zijn werk weer gaan. Ik dacht dat het voor helpen bij het plaatsen van een alarm was, neen hoor, was enkel omdat schoonvader gaan werken is en schoonmoeder alleen is als ze komen om het te plaatsen. Ik wist niet wat ik hoorde! Wat een zever zeg! Manlief kent daar dus echt helemaal niets van! Dus wat een meerwaarde kan hij dan bieden! Hoe durft ze eigenlijk om de weinige tijd die manlief die dag met ons kan doorbrengen ook nog te gaan opeisen? Omdat ze anders alleen zit?? Man man, heb toch eens goed mijn gedacht tegen man gezegd, dat dat gewoon belachelijk is en of ze dat niet alleen afkan en dat zijn jongere broer dat nooit van zijn leven zou doen, haha die let wel op dat hij wat verder gaat wonen later! Nu het is ook onze fout geweest van altijd ja te zeggen bij alles wat ze vroegen. Ik wil altijd de lieve vrede bewaren maar heb nu toch serieus in mijn eigen vel gesneden... 20 weken zwanger zijn en je constant stress maken en ruzie over zijn ouders, pfff! Manlief werd uiteraard kwaad toen ik erover begon en wilde zelfs niet verder praten maar ben toch verder gegaan. Hij zei er niet veel op, buiten dat hij dan niet zal gaan. Eerst wel wat tegengepruttel dat zoontje op dat uur waarschijnlijk zal slapen en het dan toch niet geeft als hij weg is. Zucht. Maar goed, hij gaat dus niet.

 

Ik besef meer en meer dat mijn oude probleem waar ik al mijn hele leven mee worstel, niet assertief genoeg zijn, eigenlijk ook weer de basis is van alle problemen. Ik worstel al mijn hele leven om te zeggen wat ik denk tegen bepaalde mensen. Ik wil altijd iedereen plezieren maar ben hierbij mezelf compleet vergeten/heb mezelf zo genegeerd. Probleem met de schoonfamilie begon bij geboorte zoontje. Al van de eerste dag palmden ze hem in op een manier dat me erg tegenstond. Omdat het hun eerste kleinkind was en ik zelf ook nog beetje mijn weg als kersverse mama moest zoeken, heb ik ze eigenlijk altijd te veel laten doen. En als ze iets deden wat me stoorde, verwachtte ik eigenlijk dat manlief er iets aan ging doen. Dom van mij want ik had het gewoon zelf moeten zeggen. En als hij toen niets zei of deed, dacht ik dan, o ben ik aan het overdrijven? Ben ik degene die nu verkeerd is om daar me aan te ergeren en het niet ok te vinden? Ik besef nu dat als het mij stoort, het me stoort en dat ik evenveel recht heb daar dan op te reageren. En als het hen niet aanstaat, is dat eigenlijk dikke pech. Tis alsof wij altijd verantwoording aan hen moeten afleggen en hun goedkeuring voor alles nodig hadden. Erg he.

 

Manlief morgen vrij genomen om een hele dag bij mij te zijn Zal het dan eens rustig uit te doeken proberen doen. Hij weet dat ik niet gelukkig ben nu en doet zijn best om me tegemoet te komen. Ben eens benieuwd.