Maar dat is voor werk, dat was waarschijnlijk voor de geboorte al bekend. Dat is/voelt anders dan zonder overleg last minute 3 dagen voor plezier. Ik moest nu na de laatste na 3 weken het ook weer maandag tot en met vrijdag/zaterdag alleen doen met 4 kinderen, maar dat "wist" ik (aantal weken was mede afhankelijk van wanneer hij werd geboren). Dus dan deal je er mee. Maar had hij na 3 weken (indirect) gezegt dat ik het maar 3 dagen moest uitzoeken zodat hij kon feesten "omdat hij veel had meegemaakt" zou ik daar echt wel heel boos en teleurgesteld van worden.
Die is 6? Die hoef je toch niet de hele dag te entertainen? Mijn dochter van 3 maakt soms al zelf een boterham. Paar dagen makkelijk eten. Ik heb een maand niet kunnen lopen. Moest alles zittend doen. Zoontje uit bed halen was zittend de trap op en met hem op schoot er weer af. Mijn dochter hielp me naar de wc bijvoorbeeld. En mijn vriend ging regelmatig een hele dag weg. Ik ben daar gewoon niet zo moeilijk in en red me prima. Maar zoals ik al zei.. als zij het er niet mee eens is moet ze hem dat zeker duidelijk maken. In een relatie is het belangrijk dat je elkaar respecteert en dat je je allebei prettig voelt bij een bepaalde situatie. Dat voelt ts zich niet dus is haar man fout bezig.
Ik begrijp je wel. Sommige vrouwen zouden er niet mee zitten, maar jij bent er blijkbaar nog niet aan toe. Maar om het nu direct respectloos te noemen, woest te worden, hem hetzelfde aan te doen (dan ben je niet beter bezig dan hij trouwens) of hem een droplul te noemen ....dat vind ik het nu ook niet waard. Een rustig gesprek is misschien meer op z'n plaats? Ik kan me voorstellen hoe het bij ons zou gegaan zijn. Ik zeg ook vaak: 'maar dat hadden wij toch anders afgesproken?' En dan zegt mijn man: 'nee, jij hebt dat zo gezegd, maar er was niks afgesproken.' En ik moet toegeven dat dat wel soms klopt. Ik denk dat wij als vrouwen veel vlugger denken dat mannen begrepen hebben wat we willen zonder dat we dat echt gezegd hebben. En dat we denken dat we iets afgesproken hebben als we gezegd hebben hoe wij het willen. Ik heb niks met carnaval, dus kan me helemaal niet voorstellen dat je 3 dagen op stap wil gaan, maar blijkbaar is dat voor de man van TS wel de gewoonte. Misschien durfde de man in eerste instantie er niet tegen in gaan als TS zei: "ok, maar wel maar één dag dan hé". Ze was pas bevallen, keizersnede, 2 kids thuis,... Maar hoe dichter de dag kwam, hoe meer hij liever toch 3 dagen zou gaan (zoals vroeger?). En dan schuift hij het voor zich uit, zegt het op een onhandige manier,.... Het kan toch ook miscommunicatie zijn? Van beide kanten? Ga nu gewoon rustig samen zitten. Vertel dat je het hem echt gunt dat hij carnaval gaat vieren (waarom zou hij niet mogen gaan omdat zij het ook moeilijk heeft gehad?), maar dat je er tegen op ziet en waar je dan tegenop ziet. Bedenk hoe je het samen kan aanpakken (paar dagen bij je ouders logeren, een vriendin in huis, 2 ipv 3 dagen,.... Maar luister naar elkaar en probeer er samen uit te komen ipv elkaar tegen te werken en boos te blijven. Dat is wat ik zou doen omdat ik al vaak heb gemerkt dat 'actie-reactie' de boel alleen verder laat escaleren en geen oplossingen biedt! Maar dat is alleen mijn visie hoor. Ik wou ze gewoon even meegeven. Misschien kan het jou ook een beetje vooruit helpen.
Hoge woord is eruit.... Hij zit al langere tijd te twijfelen over onze relatie. Hij gaat nu een tijdje naar een vriend om te kijken wat hij wilt. Ik ben gebroken.
Mijn dochter kan ook best een boterham smeren, maar ze kan niet overal bij, dus zou ik meerdere keren moeten opstaan. En ongestoord netflixen zou er hier ook niet bij zijn.
Wat??? Maar hoe zit het dan nu met de zorg voor de kinderen? Lukt dat wel een beetje. Heb je enig idee hoe het komt of is het voor jou ook een groot raadsel? Heel veel sterkte
jeetje meid wat heftig, weet je ik heb getwijfeld of ik zou reageren, maar zou het niet kunnen dat hij vlucht, vlucht voor angsten om niet de goeie partner danwel vader te zijn. mijn man deed ook hele rare dingen na de geboorte van de jongste, waar hij eerst lief was werd hij boos om. reageerde anders, ging ineens veel meer werken maar zat binnen no time thuis. met een postnatale depressie. hij was stuk.. op en klaar. geef hem de rust en neem zelf even rust hoe lastig dat nu is met net een kleine erbij en een keizersnede herstelling. vraag een vriendin of je moeder om even lekker een paar dagen te komen zodat jij ook even tot russt kan komen en dit allemaal even kan laten bezinken.. dit is gewoon een klap in je gezicht.. sterkte meid en je mag altijd pben
Wtf? 3 weken na de geboorte? Gedraagt hij zich al langer vreemd? Zou hij niet een ander kunnen hebben? Dan kunnen ze hele rare sprongen maken. Wat een hel om zo in je kraamweken te zitten. Heel veel sterkte. Ik hoop dat je veel lieve mensen om je heen hebt.
Jeetje wat een ellendige wending. Heb je wel mensen in je omgeving die je kunnen helpen met de kinderen, waar je mee kunt praten? Dit is een enorm heftige en onzekere situatie, laat staan als je ook nog zwangerschapshormonen door je lichaam hebt gieren en je de zorg van een pasgeborene hebt. Ik zou een afspraak met de huisarts maken....hormonen en dit soort stres kan best een naar gevolg hebben zoals een depressie. Heel veel sterkte!
Het gaat ook meer om de manier hoe het is gegaan, ik ben weg alaafff Toen de jongste 5 dagen was ben ik ook in de avond alleen met haar geweest, ik vond het prima, man ging met de familie uiteten ivm verjaardag van schoonvader, ik heb me toen heerlijk geïnstalleerd op de bank met lekkere hapjes en een hilarische kinderserie op Zapp zitten kijken. Toen de jongste drie weken was ging man ook al naar het buitenland en zat ik ook met drie kinderen maar dit was wel in overleg en dat gaat hier nu juist even mis,
Wat afschuwelijk! Je eigen partner in zo'n kwetsbare positie zo laten zitten. Terwijl jij moet herstellen en een pasgeboren baby hebt. Ik zou er klaar mee zijn. Is dit nu het moment om jullie (niet alleen joy maar ook zijn eigen kinderen) in de steek te laten. Ik mag hopen dat hij nog wel de oudste wil verzorgen? Zodat jij kunt rusten. Hoop dat je genoeg zorg hebt van familie en vrienden.