Hier een grote overgang, van 1 naar 3 kinderen Maar ervaar het helemaal niet als heftig/zwaar. Vond het krijgen van 1 kind veel heftiger, alles nieuw, geen tijd voor jezelf, wennen aan onderbroken nachten etc. De tweeling is druk, maar het loopt zo soepel allemaal. Ze houden elkaar bezig en de oudste houdt ze bezig. Spelen heerlijk in de box, op de grond enzo.
Van 0 naar 1; vreselijk heftig, had echt wel een reëel beeld maar hormonen raasden door mn lichaam en was vreselijk onzeker. Van 1 naar 2; appeltje eitje, ook al was de oudste pas 16 maand toen de 2e kwam. Het is me echt 100% meegevallen!
Van 0-1: Echt wennen. Van een onbezorgd leventje dat bestond uit studeren, beetje werken en verder vooral leuke dingen doen naar de volledige verantwoordelijkheid voor een klein mensje. Kindje1 was ook echt pittig; veel huilen, ik deed voor mijn gevoel niets goed want het liep gewoon niet zo lekker... Van 1-2; bijna niets van gemerkt. Oke, je hebt minder rustmomenten en bent vrijwel de hele dag aan het zorgen maar dit kind is zooo rustig en meegaand, vindt spelen met broer helemaal geweldig en is een vreugde om je heen. Mijn oudste kind kan nu ook beter spelen nu dat hummeltje erbij kruipt dus het is gewoon over het algemeen relaxter geworden. Kan het allemaal prima combineren, de zorg en het huishouden en alles in een ritme. In januari gaan we van 2-3. Ben erg benieuwd. Denk dat het ook deels aan je instelling en de aard van je kinderen ligt. Maak het jezelf niet te moeilijk en houd een lekker ritme erin, dan moet het goedkomen.
Van 0 naar 1: niet heel zwaar, oudste deed het van begin af aan prima en is geen heel moeilijk kind Van 1 naar 2: pittiger omdat de jongste zeker de eerste weken heel slecht sliep 's nachts en de oudste overdag niet meer, maar na het eerste half jaar werd het veel makkelijker. De jongste is nu 14 maanden en het gaat prima. Op naar nr 3 wat mij betreft, nu manlief nog overtuigen. Ik lees dus even mee om die reden!
Oh luppy, ik moet er niet aan denken..3!! Lijkt me ook zooo pittig. Overgang naar 1 kind was heftig, omdat je alles voor het eerst meemaakt, ritme moet vinden, lukt het wel of niet met de borstvoeding, gevoel van falen, is dit reflux? hebben we de juiste medicatie of is het toch de melkvoeding die niet goed is...moeten we iets geven tegen krampjes....honderdduizend vragen die je dan hebt. Maar.......je kan nog wel samen afwisselen met uitslapen in het weekend. Met 2 kinderen weet je alles al, dat is een voordeel, maar elke kind is anders dus dat is dan weer afwachten. De eerste sliep met 10 weken door en is nooit (lang) ziek, de tweede met 17 maanden en is om de 7 weken verkouden of koortsig...je weet het gewoon niet van te voren. En je hebt allebei gewoon een kind in het weekend, en is uitslapen er niet meer echt bij. Maar met een van de kinderen op school scheelt het al heeeeeel erg denk ik. Ik denk ook dat het erg aan je persoon ligt. Hoe je alles ervaart. Hoe je je huishouden graag hebt, netjes of van jan steen. Dat speelt allemaal mee in hoeveel tijd je over hebt voor jezelf.
Dat zeiden mensen bij mij van tevoren ook, van 1 naar 2 zou een grotere overgang zijn dan van 0 naar 1. Heb het zelf helemaal niet zo ervaren, zat toch al in een bepaald ritme en mijn leven was al aangepast aan het hebben van een kind. Tja, met 2 is het gewoon iets drukker, maar ik vond de overgang zelf niet zo groot.
Van 0 naar 1 vond ik echt heel makkelijk, tenminste voor mijn gevoel wel. Ik had meer tijd voor het huishouden, kon wat makkelijker weg met 1 kindje, s'avonds nog even een momentje voor jezelf als de kleine meid in bed lag. Van 1 naar 2, Vond ik vrij heftig, Ik moet echt me aandacht verdelen merk ik, en de ochtenden zijn soms ook even hectische. Ik kom minder aan mijn dingen toe, plus het huishouden staat ook op een lager pitje, daarnaast vind ik. Mijn gevoel is dat het ook wat minder makkelijk is om even de deur uit te gaan met 2 kindjes. Is toch even een happening. Maar voornamelijk zijn dit allemaal wenningskwesties en begint nu hier het ritme ook steeds beter te komen. Mijn zoontje is nog hartstikke klein maar is een onrustige baby waardoor ik soms wel even die momentjes voor mezelf mis, omdat ik continu met hem in de weer ben. En dan ook nog een bijna 2 jarige die alles uit test. Het hoort erbij haha
van 0 naar 1: best een omschakeling. Ben je ineens moeder. Maar nadat dat eenmaal geland was ging het best makkelijk. Van 1 naar 2: Even weer wennen, nieuw ritme zoeken, aandacht verdelen, maar goed te doen. Ze schelen 20 maanden. Van 2 naar 3: appeltje eitje. Gaat zo mee in de flow. scheelt 14 maanden met nr 2.
Van 0 naar 1: Ze kwam veel te vroeg dus die ziekenhuisperiode was wel heel heftig. Maar dat is ook geen normale situatie. Zodra ze eenmaal thuis was (na 3 maand) ging het eigenlijk meteen perfect. Super makkelijke baby. Van 1 naar 2: Vreselijk heftig. Mijn oudste was toen 21 maanden maar liep mentaal en fysiek nog wat achter, dus leek meer alsof er anderhalf jaar tussen zat en ze liep nog niet dus ik moest ze beide tillen (liep pas met 2 jaar). Mijn jongste huilde veel en sliep 's nachts heel weinig, heeft sowieso een veel pittiger karakter. En op een gegeven moment begon mijn oudste ook met peuterpuberen en werd het echt een draak!! En wilde ook overdag niet meer slapen. Dus ik was echt vreselijk moe en daardoor ook veel sneller depressief, geïrriteerd en explosiever. Nee het was echt niet leuk Maar nu ze beide wat ouder zijn ben ik blij dat er niet meer tijd tussen zit, want het is nu een stuk makkelijker en vind het heel leuk om ze samen zien op te groeien en de interactie met elkaar Van 2 naar 3: Ik hou mijn hart vast haha (ben nog niet zwanger hoor..). We wachten nog even tot de jongste wat ouder is! En de oudste naar school gaat
Van 0 naar 1, best pittig omdat je alles moest leren. Overvallen worden door allerlei nieuwe emoties. Je vrijheid opeens beperkt is. Maar al met al niet wereldschokkend ofzo. Met 1 ga je ook nog makkelijk weg. Van 1 naar 2, de eerste 4 maanden met een huilende refluxbaby.....niet tof. Heb wel eens gedacht waar ben ik aan begonnen. Ons net 2 jarige dochtertje kreeg opeens heel weinig aandacht door de alsmaar huilende baby. Kon soms wel janken. Inmiddels is hij 9 maanden en appeltje eitje nu. Hij heeft veel vermaak van zn drukke zus. Zijn de hele dag samen bezig. Tof! Super genieten. Met en 2e ben je sowieso veel makkelijker.
De overgang van 0 naar 1 ging wel goed maar bv de onervarenheid is dan veel groter natuurlijk dan bij nm 2. Daarom vond ik die overgang makkelijker. Maar het was natuurlijk opeens een stuk drukker. Van 2 naar 3 is idd zoals cygnet al zei, nm 3 gaat gewoon in he ritme mee en je bent als moeder zoveel meer ervaren dat het daarom een stuk makkelijker is. Maar het is dan natuurlijk wel weer gewoon een stuk drukker en meer geplan.
Van 0 naar 1 vond ik heftig, maar onze oudste was een pittige huilbaby. De eerste anderhalf jaar waren heftig. Meneertje was altijd ziek en huilde zo'n 16uur per dag. Hij begon na ruim n jaar ook pas door te slapen. Kortom veel vermoeidheid en zorgen om gezondheid en ontwikkeling. Toen daar zwangerschap 2 was waren we bang voor herhaling van onze oudste zoon. Zoonlief 2 heeft een hele andere start gehad en was meteen vrij relaxt. Ik vond de overgang van 1 naar 2 minder heftig. Ik heb wel verkeerd ingeschat wat al het huilen van zoonlief 1 met me gedaan heeft. Na ruim 2 jaar dacht ik dat wel een plekje gegeven te hebben. Maar toen zoonlief 2 in het begin krampjes had en huilde voelde ik meteen de onmacht en stress van de eerste. Dat is me tegengevallen moet ik eerlijk zeggen...
Ja, precies hier ook zo eigenlijk. De derde gaat zo makkelijk dat ik me soms afvraag of ik hem niet verwaarloos
Van 0 naar 1: Heel heftig. Mira huilde hele dagen en heeft tot haar eerste verjaardag geen nacht goed geslapen. Ze wilde ook alleen mij, dus mijn man kon niets met haar doen.. Dat werkte gewoon niet. Dus ik heb een jaar lang alles zelf gedaan, nooit heeft iemand anders een fles kunnen geven of haar naar bed kunnen brengen. Maar we hebben het overleefd Van 1 naar 2: Heeeeeel makkelijk.. Mira is geen moment jaloers geweest en Ediz deed het op veel ziek zijn en veel bij mij willen zijn super goed. Ik kon enorm van ze genieten! Heb ze beide veel bij me gehouden het eerste jaar, maar dat Ediz niet huilde was voor mij een hele nieuwe wereld! Van 2 naar 3 moeten we nog meemaken
van 0 naar 1: heel heftig, zware zwangerschap, zware bevalling, lange hersteltijd. Baby huilde veel, sliep weinig, at slecht en ik was erg onzeker. Ik kwam de deur haast niet meer uit en voelde me niet happy. van 1 naar 2: heel makkelijk, heerlijke zwangerschap, vlotte bevalling, snel weer op de been. Baby is erg makkelijk.... ik voel me niet onzeker maar kan er echt van genieten. Zo erg dat ik me soms schuldig voel naar mijn oudste toe, dat ik zijn babytijd zo moeilijk heb gevonden en het nu bij zijn broertje zo heerlijk vind. Voel me heel gelukkig en compleet met mn 2 mannen, dus een nr 3 komt er denk ik niet
Ik vond van 0-1 geen punt. Natuurlijk wel eens lastig omdat je hele leven omgegooid is, maar met ons makkelijke mannetje was het meestal geen punt! Van 1-2 vond ik heftig. Zwanger zijn is al heftiger, maar goed te doen omdat de eerste nog zo klein was dat hij veel sliep. Maar daarna vond en vind ik het loeizwaar. Maar dat heeft echt te maken met de toestand (huilen en onrust en klachten) van de tweede. Na veel stress en nog meer slaaptekort een burn out gekregen, daar ben ik nog herstellende van. Ze is nu ruim 2 en slaapt nog steeds niet goed en is een pittige dame. Ook een hele lieve..! Maar het zware lag in ons geval vooral aan haar toestand. Anders had ik het echt super gevonden. Twee kinderen samen is wel een heel stuk drukker. Hier kunnen ze super leuk en super druk samen spelen, maar ook enorm 'vechten'.. Oef! Twee kids meenemen, spullen meenemen en ga zo maar door. Maaaaaar.... Je houdt toch van ze..! Het is ook heel leuk en gezellig. Dus ik zou ook nooit voor eentje willen kiezen, voor zover dat een keuze kan zijn. En een derde komt er niet. Vind twee mooi..!
Leuk om de verschillen (en overeenkomsten) te lezen! Ik vond van 0-1 prima. Ik 'snapte' onze zoon gelijk en hij is altijd een lief en tevreden mannetje geweest. Hij heeft alleen de eerste 2 jaar niet doorgeslapen, dus daar werd ik soms wel moe van. Van 1-2 vond ik ook goed te doen. De zwangerschap vond ik heel zwaar, dat wel. De opgebouwde vermoeidheid maakte dat ik zwanger zijn echt heftig vond. Ik kon overdag en 's nachts eigenlijk niet genoeg slapen en dat was zwaar. De tijd na de bevalling was gelijk een verademing. En nu slapen ze dus allebei door, dus ik weet niet wat me overkomt! De jongste is ook heel makkelijk, dat scheelt natuurlijk. Hij drinkt, slaapt en lacht.
Ik vond van 0 naar een kind heftig. Van 1 naar 2 wel meer geregel maar niet heftig. Ging gewoon mee met de stroom en nummer 3.weet ik nog niet.
Van 0 naar 1 kind vond ik de grootste verandering in ons leven, maar ik kon me helemaal richten op mijn zoontje en zijn verzorging, wat ik heerlijk vond! van 1 naar 2 vond ik erg pittig, omdat de oudste nog geen 2 was en nr. 2 wederom een enorme huilbaby was. Ik had daardoor het idee dat ik allebei tekort deed. Bij nr. 3 was ik het beste voorbereid, dus dat vond ik minder zwaar ( inmiddels zaten de andere 2 op school en daardoor was het wel een heel gesleep). Ook hij was wederom een huilbaby, maar ik had alle tijd voor hem, omdat de andere 2 overdag op school waren. Van 3 naar 4 vond ik het eerste jaar een eitje. Eindelijk geen huilbaby, dus ik had gewoon tijd over! Nu ze groter worden vind ik het weleens zwaar. De oudste 2 zitten op het VO, de derde op de BS en dan nog een peuter. Ik race me vaak een ongeluk en elk kind heeft toch zijn portie ( individuele) aandacht nodig. Samen met een baan buitenshuis en het huishouden is dat vaak woekeren met de tijd. Toch zou ik niet anders meer willen en mijn me-time komt wel weer als de jongste zometeen ook naar school gaat.
Van geen naar 1 kind: Eitje! Hij was een heel gemakkelijke baby die vooral veel sliep. Ik had dus best veel vrije tijd, en als ie wakker was was ik volop met hem bezig. Van 1 naar 2 kinderen: Heftig! Scheelt wel dat hij reflux had, weinig sliep, veel huilde en ontevreden was. Slapen zal ook nooit zijn hobby worden want als we hem wakker in bed leggen is het minimaal 10 minuten huilen. En hij wil continu vermaakt worden, ken ik echt niet van de 1e! Ik heb nu vaak het gevoel dat ik de oudste niet genoeg aandacht geef omdat zijn broertje zoveel aandacht vraagt.