Ik wist niet precies waar ik dit moest plaatsen. Ik begin een beetje gek te worden van mezelf. Ik heb een ventje van 14 maanden, ik werk 3 dagen (18uur), hij gaat naar opa en oma (eigen ouders) en ik ben zwanger. Na de bevalling heb ik een vreselijke kraamtijd gehad, ik zat op t randje van depressie door mijn schoonouders. Ze kwamen elke dag en de laatste dagen onaangekondigd om een uur of 21.00. Ik heb ze vriendelijk gevraagd of ze de volgende x even wilden bellen voordat ze kwamen en sindsdien roddelen ze achter mn rug om, maken ze me helemaal zwart en zijn ze nooit meer bij ons thuis geweest. Nu weet ik niet of dit allemaal te maken heeft met wat ik nu ga zeggen. Ik vind het vreselijk om met de kleine naar mn schoonfamilie te gaan, ook naar degenen die 'normaal' doen en mij juist ondersteunen. De kinderen die aan mn zoontje lopen te trekken, de volwassenen die m uit mn armen willen plukken. Nu hebben we volgende maand een feestje met de familie en kennissen en onbekenden(voor mij) en mn schoonfamilie zal er ook zijn. Ik maak me er nu al écht zorgen om: mensen die mn kind op schoot willen, schoonvader die met de kleine langs iedereen gaat lopen, uit mijn zicht. Andere mensen die met mn kind een rondje gaan doen, uit mn zicht. Ik vind het geen probleem als ik zie dat hij het naar zn zin heeft en ik in de buurt ben. Dan geniet ik er ook van. Hoe kom ik van deze negatieve gevoelens af?? Ik wil niet naar drukke plekken waar familie is, want familie wilt hem zo uit mn armen plukken en dat wil ik niet! Het is te zot voor woorden maar ik kan hier slapeloze nachten van krijgen. Meestal valt het allemaal wel mee op dat moment, maar tot die tijd geeft het mij alleen maar negatieve gevoelens. Help. Ik wil dit allemaal leren loslaten.
Ik kan me voorstellen dat je er geen zin in hebt op deze manier en snap goed waar je tegen op ziet.. de gedachte dat andere je kind zo uit je handen pakken terwijl je kind zich daar niet prettig bij voelt is niet alleen heel vervelend het is ook terecht dat je dit denkt. Jij bent de moeder en ziet en weet wat het beste is voor je kind. Jij bent dus ook degene die je eigen grenzen en die van je kind moet bewaken, hoe moeilijk dit ook is. En jouw grens is bijvoorbeeld dat ze jouw kind pakken terwijl je kind daar nog niet klaar voor is in jouw ogen. Nu de kunst om je grens te bewaken op een vriendelijke manier. Je zou iets kunnen zeggen van: misschien zometeen hij/zij moet nog even wennen.. of nee doe maar niet want het is best wel spannend voor hem/haar met zoveel mensen, ze kijkt liever vanaf mijn schoot. Of ik snap dat je haar wilt vasthouden alleen dat wil ik niet, dat is te onrustig voor haar. Als jij je grens op een vriendelijke manier aangeeft dan is dat helemaal prima, ongeacht hun reactie. Als zij dit niet begrijpen of willen accepteren is en blijft dat hun probleem. Hoe rot dat ook kan voelen, maar jij kan niks doen aan een tekortkoming van een ander en je bent daar al helemaal niet verantwoordelijk voor (ik noem het even een tekortkoming want ik vind dat iedereen elkaars grenzen hoort te respecteren of je ze nou begrijpt of niet) Misschien is het een idee om van te voren wat zinnetjes te bedenken die je kan zeggen, zodat het minder moeilijk is! Hoe staat je partner er in? Hij kan natuurlijk ook die grens aangeven als het voor jou te lastig is op dat moment
Naast wat @Paardenbloempje al aangeeft heb je evt. nog de optie (ook geen makkelijke) om de kleine gewoon thuis te laten met een vertrouwde oppas. Lekker eigen rustige omgeving, eigen bedje. Als je m toch mee wilt nemen, misschien in een draagdoek. Tegen mama gekluisterd is voor anderen net weer anders dan zo los op de arm. Ik heb er zelf nooit echt problemen mee gehad, ook een heel andere situatie, en een dochter die iedereen wel erg leuk vindt en graag ff komt kijken. Als ze t echt zat is, dan gaan gelijk dr handjes wel weer naar mij toe en pak ik dr gelijk weer over is t antwoord heel simpel 'nee helaas tis mama kleef dag dus ik vindt jou wel leuk maar vooral gezien vanuit de armen van mama!' kind wat naar mama wil houdt niemand (normaal iemand) tegen daar gaan ze altijd wel in mee is mijn ervaring althans.
Bedankt voor je reactie. Ik vind het een goed idee om indd van tevoren een paar zinnetjes te bedenken. Want ik heb erg veel moeite met grenzen aangeven omdat de mensen in mijn omgeving snel op de teentjes zijn getrapt. Ik kan amper vragen om van tevoren een telefoontje te krijgen voor mensen op bezoek komen, moet je nagaan Misschien zometeen, hij moet nog even wennen kan iedereen wel hebben denk ik, die sla ik op
Het is een feestje van zn neefje, in de middag. In de avond neem ik m sowieso nooit mee omdat ik me heel strak houd aan zijn slaapritme. Ik moet m wel meenemen, helaas haha. Draagdoek gebruikte ik voorheen vaak, alleen heb nu een enorme buik dus gaat lastig helaas. Ik pak m wel als ik zie datie naar mij wilt, maar ben bang datie die dag wordt meegenomen naar ergens waar ik m niet kan zien. Dit is eerder al een paar x gebeurd en ik kreeg een huilende baby terug. Ja om dan achter ze aan te lopen.. erg lastig allemaal.
Tegen de mensen roepen dat ze in het zicht moeten blijven? je partner instrueren ook in het zicht te blijven? Ik heb hier geen ervaring mee zelf, dl krijste al als men alleen maar te lang naar haar keek, of te hard praatte
Oh ja ik ben daar echt te makkelijk in. Zolang m’n kinderen het prima vinden vind ik het ook prima. Maar als jij het niet wilt kun je dat toch gewoon zeggen? Maar een beetje loslaten kan in mijn ogen ook geen kwaad.