Ik vind zo'n diagnose lastig. Mijn zoontje heeft bijv. een scala aan neurotische trekjes. Laatst heb ik genoemd dat hij niet meer onder de douche wilde na een poepincident. Ik kan hier nu een reden voor geven en daardoor alle begrip van de wereld hebben, of ik kan hem helpen hier overheen te stappen en wel gewoon te gaan douchen. Ik heb het idee dat in sommige gevallen ouders te veel hun kind met fluwen handschoentjes gaan aanpakken omdat zo'n kind een stempel heeft gekregen en er dus toch niets aan kan doen. Maar ik denk dat een kind soms meer gebaat is bij een ouder die er zelf geen punt van maakt. Gewoon doen. Natuurlijk wel binnen de perken, je moet geen trauma's creeren. Maar ik heb dus in het geval van douchen mijn zoontje gewoon iedere avond onder de douche gezet. Geen gezeur, gewoon gaan. En sindsdien vindt hij het zelfs leuk. Ik heb ook wat hoogsensitieve trekjes. Mijn moeder heeft mij dus ook altijd met zachte hand gedwongen dingen te doen die ik helemaal niet wilde. Daar ben ik blij mee, want ik ben daardoor denk ik een stuk zelfverzekerder dan wanneer ze me voornamelijk had gelaten. Natuurlijk ontkom je er niet volledig aan, maar ik geloof zeker dat een kind nog te vormen is. Of misschien beter gezegd: dat je het als ouder kan verergeren door er te veel in mee te gaan. En om die reden heb ik dus ook moeite met stempels.
even naar een 'gewone' peuter gekeken zijn dit hele normale dingen voor peuters hoor. Deze dingen gelden ook voor mijn dochter en misschien nog wel 6 peuters uit mijn groep. Ik zou toch allemaal uitkijken met alles een stempel te geven. Ik vind dat hoog sensitiviteit ook echt een mode ding wordt, net zoals toen ik een jaar of 8 was (ben nu 26) dat iedereen op school allergisch was voor kleurstoffen. Over 20 jaar is er weer iets anders.
Ha, bedankt allemaal voor de reacties. Alleen jammer dat het verder niet meer over ervaringen gaat, maar vooral over 'ik ben niet zo van de stempels'. Laten we vooral doen wat jij zelf denkt dat goed bij je kind past, en laat een ander op zij/haar zoektocht zelf ontdekken wat goed is voor hun manier van aanpakken. Ik ben juist op dit moment erg blij met de herkenning, die ik over HS lees, mijn man ook, we herkennen zoveel hiervan. Na een heftig jaar met een heel moeilijk etende peuter, geeft dit voor ons een stukje extra begrip. En ja, hoe je dit dan wil noemen, dat vind ik niet belangrijk. Al zouden deze signalen onder het kopje 'normale peuter' staan, dan ook zou ik er erg blij mee zijn @Yukl, wat jij zegt kan ik me deels in vinden. Zo ben ik zelf namelijk ook opgevoed. Maar ik heb ook een aantal zeer sterke herinneringen aan 'onrecht' wat mij als kind is 'aangedaan'. Dat ik bepaalde dingen moest doen, ik niet serieus genomen werd en daar heb ik nog lang veel last van gehad. Dus mocht ik hier bij mijn dochter nu meer rekening kunnen houden, vind ik dat het proberen waard. Meer ervaringen, ook bijvoorbeeld bij de wat oudere kindjes, zijn zeer welkom! Groet Life in Pink
Ik zou het rustig aankijken en voor nu gewoon zorgen dat je de extra structuur en rust/regelmaat aanbiedt die je dochtertje nodig heeft. Je kunt er nu echt nog weinig over zeggen, en idd: 20% van de bevolking is hoogsensitief, dus ga dat alsjeblieft niet benaderen als een stoornis, door een diagnose te willen stellen. Dat is naar je kind toe niet echt gewenst: dan bestempel je het toch alsof er iets mis is, en voor het zelfvertrouwen van je kind is dat niet zo fijn. Als je weet dat ze wat gevoeliger is, kun je daar gewoon rekening mee houden en dat zou echt voldoende moeten zijn... Er is met boeken en op internet een boel informatie over waar je houvast aan kunt hebben Ik val zelf onder de noemer hoogsensitief en voor mijzelf is het gewoon handig om te weten: OK, ik voel dingen sneller aan, OK, ik ben emotioneel wat gevoeliger. Ik ben gelukkig tegelijkertijd ook gezegend met een nuchtere geest, dus dat helpt wel om de boel goed in balans te houden Thirza heeft ook wel wat kenmerken gehad steeds, maar knapt de laatste maanden fysiek erg op, (heeft de eerste anderhalf jaar resp. kiss-syndroom, eczeem en KMA, oorontstekingen waarvoor een operatie aan neusamandel en oortjes gehad), en is veel minder gevoelig geworden. Dus 't is de vraag of zij hooggevoelig is, of dat ze door haar fysieke toestand gewoon veel meer structuur enzo nodig had dan andere kids. En verder past het ook gewoon bij de leeftijd: ze hebben veel structuur en regelmaat nodig als ze klein zijn, en in onze maatschappij wordt dat steeds minder geboden/wordt het leventje van jonge kindjes ook al heel vroeg met allerlei activiteiten volgestopt. Daardoor kan ook nog al eens onterecht het idee ontstaan dat een kind hooggevoelig is, terwijl het enkel niet de structuur en rust krijgt aangeboden die het nodig heeft...
Ik herken mezelf ook een beetje als HS. En ik heb ook het gevoel (gehad) dat mensen mij niet serieus namen, dat ik niet gehoord of gezien werd. Ik moest maar vooral normaal doen. Dat kan een kind enorm schaden, en uit ervaring weet ik dat je daar als volwassene erg mee in de knoop kunt raken. Ik volg u een zeer intensieve therapie, it al een half jaar in de ziektewet. En nu blijkt dus echt dat er te weinig aandacht was voor mijn behoeften en mijn ervaringen. Ik voel me momenteel 'er niet toe doen' omdat iedereen vroeger alles afdeed met: doe maar normaal, dat is niet zo, etc. Gevoelige kinderen, waarbij je als ouder intuitief (ws omdat je het herkent) denkt dat het verder gaat dan gewone peutertrekjes, kun je dus beter maar wel iig serieus nemen in hun angsten en andere zaken. Geen fluwelen handschoentjes, daar heb je niets aan, want je leeft toch in een maatschappij, geen stempel, want wat brengt je dat? Maar wel aandacht voor de sterke gevoelens, emoties, behoeften en angsten. Ik voed mijn zoontje op zoals mijn dochter: duidelijke regels, consequent en geen gezeur. Maar ik let wél op zijn speciale behoeften en wensen. En daarmee stuur ik zijn sterke gevoeligheid in goede banen, denk ik.
@Rozemarijke, bedankt voor je antwoord. Ik ben ook zeker niet opzoek naar een 'diagnose' maar wel naar herkenning. En ik zal HS ook zeker niet benaderen als een stoornis. Maar waarschijnlijk weet jij als moeder met een dochtertje waar al heel wat 'diagnoses' aanhangen, hoe fijn het kan zijn ergens (eindelijk) herkenning/verklaringen voor te kunnen vinden. Dan is het toch fijn dat je hier naar kunt handelen, om ervaringen van andere ouders te lezen en ineens ook veel van mezelf hierin te herkennen. Het geeft ons voor een deel een nieuwe invalshoek waar mijn man en ik eens gaan rond snuffelen en gaan kijken naar de mogelijkheden om mijn dochter beter te kunnen begrijpen. Ik merk namelijk dat ik een beetje kriegel raak van de 'adviezen' niet gelijk bestempelen....want na een heftig jaar is dit zeker niet gelijk en wil ik maar aangeven dat herkenning eigenlijk het enige is waar we naar op zoek zijn, en ik denk dat veel ouders dat zullen herkennen.
Ik denk dat jij het goed verwoord. Ik wilde met mijn stuk ook niet zeggen dat je het hoogsensitieve van een kind moet negeren. Moet er eigenlijk ook wel bij zeggen dat mijn moeder ook hoogsensitief is, veel extremer dan ik. Dus naast haar lichte dwang had ze denk ik ook wel veel begrip. Maar vind het wel knap van d'r dat ze me toch dusdanig heeft weten te stimuleren dat ik uiteindelijk niet extreem gevoelig ben. Terwijl ik als meisje dat dus wel heel erg was.
O, als het zo is moet je zeker bestempelen! Maar dan niet als in: ga een onderzoekstraject in en laat een diagnose stellen, maar als in: als je kind zo is, handel er dan naar En idd, ik weet hoe frustrerend het is om te lopen met dingen die hun plekje maar niet krijgen. Wij hebben heel wat afgeleurd voordat we door de kinderarts eindelijk we gehoord werden! Wat een opluchting was dat en wat heerlijk dat we niet meer aan onszelf hoefden te twijfelen, maar dat het echt aan Thirza's fysieke gesteldheid lag. Dus ja, dat herken ik zeker en als hiermee de puzzelstukjes op hun plek valen, moet je er zeker wat mee doen!
Ja natuurlijk snap ik dat je een manier zoekt om ermee om te gaan. Kinderen zijn nu eenmaal allemaal anders. Ik heb bij Isabella ook weleens gedacht die heeft iets of ze is anders. Dat is ze ook wel maar ook wel weer normaal voor een peuter/kleuter. Ze is echt overgevoelig, moet echt eerst iets uitgelegd krijgen voordat ze ergens in mee wil gaan ( ik noem het ook weleens een remmer, je hebt volgers,remmers en leiders en zij is echt een remmer). Maar nu ze ouder wordt is er beter mee om te gaan. Voor ons allemaal. Wij kunnen beter met haar praten en zij kan zich beter uitdrukken ( al kon ze dat al best goed) Ik denk dus dat er niet een manier is voor je kindje maar dat je die zelf moet ondervinden. Zo hebben wij het wel gedaan. Uitproberen dus.
En juist daarom is het niet vreemd om zo'n topic te openen en wat literatuur te raadplegen. Het helpt mij wel. En nogmaals: als mijn ouders iets meer mee waren gegaan in de sterke behoefte aan aandacht en contact die ik toen nodig had, was ik nu een wat evenwichtiger persoon. Gelukkig ben ik daarvoor in therapie en ik maak grote sprongen. Maar voor mij is het wel een duidelijke reden dat de aandacht die mijn zoontje vraagt met zijn gevoeleige gedrag, wel serieus moet worden opgepikt. Op welke manier dan ook.
Onze dochter van 4 jaar hebben wij veel problemen mee. Ze is enorm angstig, en kan niet tegen veranderingen. Als baby schrok ze al erg snel, kon niet tegen harde geluiden, en ze was mega eenkennig vanaf dat ze 4 maanden oud was. De problemen hebben we nog steeds, ze is niet zindelijk, kan/wil niet naar school, alleen al dr zomerjas verwisselen voor een winterjas kost enorm veel moeite. eten gaat moeizaam, is erg snel moe door drukte. Ze heeft extreme verlatingsangst (nog steeds). Als peuter was ze anders, ze crosste nooit op een loopauto door de kamer maar was altijd rustig, geen ontdekker. Onze dochter word momenteel op autisme getest, omdat ze daar ook kenmerken van heeft. Als dit het niet is gaan ze het toch houden op ZEER OVERGEVOELIG! En zullen we andere stappen moeten nemen ivm het naar school gaan. Elke keer denk je bij jezelf : het komt wel goed, ze is gewoon wat later. Maar het bleef en is nog steeds zo, ze is anders maar wel speciaal.
@juud maar op zich geldt toch voor elk kind dat je moet kijken naar de specifieke behoeftes en wensen. Juist dat maakt opvoeden zo moeilijk! Jij had meer behoefte aan Aandacht en rust terwijl een ander tegenovergesteld kan zijn. en als 1 op de 5 kinderen daar last van heeft is het zeker niet uniek. En natuurlijk is uitleg en een goed boek handig voor zowel tips als klankbord maar verkijk je ook niet op de kennis die je zelf hebt vergaard sinds de geboorte. Die specifieke kennis staat in geen enkel boek en zal je zelf moeten "uitlezen" bij jezelf.
Helemaal mee eens Saskia! Maar sommige ouders zijn denk ik teveel bezig met van ieder kind hetzelfde te verwachten en denken ook te makkelijk dat een kind zich aanstelt als het een beetje zeurt of blijft drammen. Of wanneer het moeilijk doet over vezeltjes in de mond of sliertjes aan een banaan. IK denk als volwassene nu ook vaak: nou nou, niet zo zielig doen, maar dan gaat die schakel om: oh nee, da's voor hem echt heel vervelend en hij is nu eenmaal zo gevoelig en dan geef ik hem heel andere aandacht. En dat heb ik wel uit de literatuur. Niet DAT hij die andere aanpak nodig heeft, maar wel WAT ik op zo'n moment beter wel en niet doe. Daarom vind ik zo'n topic fijn. Ik ben benieuwd wat anderen weten en doen en ik probeer dat in mijn eigen situatie in te passen volgens de wensen van mijn zoontje.
@Sillaah: je berichtje lezend dacht ik zelf: autisme. Maar daar wordt dus idd op getest. Fijn, want dat vergt weer een heel andere aanpak.. Hopelijk wordt duidelijk wat er aan de hand is en wat jullie er mee kunnen!
Ik ben in ieder geval blij met al jullie reacties!! Zeker om er juist even zo met elkaar over te hebben en er kritisch naar te kijken. De een herkent meer dan de ander, de een gaat er meer 'in mee' dan de ander, we zullen het ieder op onze eigen manier doen en wie weet kunnen we elkaar daarbij van tips en ervaringen voorzien, daarvoor is zo'n forum zo fijn @Sillaah, de 'problemen' met je dochtertje klinken wel pittig. Ik werk zelf met kinderen met autisme (waarvan een heel groot deel dus ook zeer overgevoelig is). Hierbij zien we trouwens ook vaak bij ouders, dat als de diagnose gesteld is, het een soort thuiskomen is, een puzzel die ineen valt. Ik wens jullie succes, tis niet niks allemaal. @Rozemarijke, ja, inderdaad die herkenning is fijn. En ik wil dit zeker niet vergelijken hoor, met wat jullie met jullie dochtertje hebben doorgemaakt, maar gewoon die herkenning en eventuele verklaringen voor bepaalde problemen/gedrag is fijn. @Meiden, ik weet op dit moment genoeg, ik heb weer even stof tot nadenken en literatuurtips. En vooral heel veel genieten van onze meiden!
Er wordt echt niet altijd zomaar met stempels en diagnoses gesmeten hoor. Ik heb er nl 8 jaar! over gedaan om erachter te komen wat er met mijn dochter aan de hand was terwijl ik al bij een paar maanden wist dat er íets was. Ze weet ook niet dat ze hs is want wat heeft ze daaraan? Je hebt zelf in de hand of je kind algauw een stempel krijgt of niet. Bij een kind van 2 of 3 jaar kun je al heel duidelijk zien of er iets mis is of niet. Natuurlijk zijn alle kinderen een beetje gek/raar want dat hoort nu eenmaal zo dat is kind zijn. Als moeder voel je wel degelijk aan of er iets aan de hand is of niet en het maakt een stuk makkelijker als je weet wát.
Ik snap t niet helemaal; hoezo ze 'is' HS?? Het is helemaal geen officiele diagnose, dus wie heeft dat dan gesteld?
Wat wil je hier nou eigenlijk mee zeggen? Want je kunt toch veel dingen herkennen bij je kind (of jezelf) van de kenmerken die opgesteld zijn voor HS. Je hebt al eerder gezegd dat dit geen diagnose is, het is inderdaad geen stoornis of ziekte, maar je kunt toch gewoon benoemen of het zo is of niet? Het Kiss-syndroom is bijvoorbeeld ook geen wetenschappelijk ondersteunde diagnose en hoe vaak hoor je dit wel niet? Dus verklaar je nader, wat wil je er eigenlijk mee zeggen?
Een handigheidje dat wij bij alle kinderen op onze school toepassen (ik werk op een school voor kinderen met psychiatrische stoornissen en problemen) en dat ook goed is voor andere gevoelige kinderen is prikkels doseren. Juist deze kinderen hebben het heel hard nodig om een plekje te hebben waar ze tot rust kunnen komen. Dus niet muziek aan en spelen, boodschappen doen en naar de speeltuin en op visite gaan. Een prikkelarme slaapkamer, waar ze echt tot rust kunnen komen helpt bijvb ook vaak bij problemen bij het in slaap vallen, wat je vaak ziet bij prikkelgevoelige kinderen. Dit zijn allemaal dingen die goed toe te passen zijn in het dagelijks leven en waar je geen label voor nodig hebt. Overigens kun je m.i niet zoveel met het label hsp, omdat er geen vergoedingen ed aan vast zitten voor zover ik weet. Het enige wat handig kan zijn is dat je andere labels uitsluit, maar dat zou ik zeker nog niet op deze leeftijd doen als het niet voor grote problemen/ zorgen zorgt.