Hier ook een erg gevoelig mannetje, en nooit iemand die eens wilde luisteren. Nu hebben we afgelopen donderdag van "opvoeden in de buurt" vanuit het cb een afspraak thuis gehad, en gesproken over de dingen die we tegen kwamen, en waar we tegen aan liepen. HEt was een intake, en dat Quinn sowieso een trauma heeft, dat is duidelijk, en waarschijnlijk nog iets........ ze noemde een vorm van autisme, maar Quinn gaat geobserveerd worden, thuis, kdc, oma. Veel dingen vond ze extreem. Ik kan heeeeeel veel dingen noemen waar Quinn last van heeft, maar dan heb ik morgen blauwe vingers. Als je het gevoel hebt dat je kindje anders is, maak er werk van, hoe lastig het ook is voordat je hulp hebt. Andere ogen zien meer, en misschien kunnen ze je helpen
@nikita: ben het helemaal me je eens.. Maar het enge waar ik mee zit is "wat maakt het uit?" De een is gevoeliger dan de ander. Voor de persoon in kwestie is het gewoon normaal. Als ouder merk je zoiets op en ga je op zoek naar de beste manier om met je kind om te gaan. Willekeurig of deze hoogsensitief, hoogbegaafd of juist onderbegaafd of heel er op zichzelf is. Dat mensen er graag een sticker op plakken is volgens mij gewoon menselijke natuur. En als iemand dan zichzelf herkent in iets.. En vervolgens merkt dat de bijpassende tips ook nog eens werken. Dan maakt het toch nIet uit hoe je het noemt? Laat iemand blij zijn met zijn gevonden sticker.. Overigens heb ik ook een vrij slimme (bijdehandte eigenlijk) peuter die slecht tegen verandering en drukte kan en bovendien heel gevoelig is voor stemmingen en eerste indrukken. Beide ouders zijn net zo. Ik zou het geen "afwijking" willen noemen
Ik wil Quinn zeker geen stempel geven, maar we lopen echt onwijs tegen dingen aan. Om een paar voorbeelden te noemen: Quinn eet geen avond eten sinds hij 8 maanden is Verschrikkelijk drifbuien Slaapt slecht Iedere ziekenhuis bezoek werkelijk een drama, hij is niet te wegen en te meten, laat staan andere onderzoeken en dan hij meot iedere 3 maanden (hier zit een trauma) Kan niet tegen nieuwe dingen en veranderingen. Dit zijn een paar dingen, waar me met onze handen in het haar zitten. Dus niet om een stempel te krijgen voor Quinn, maar dus handvaten hoe we beter met Quinn om kunnen gaan hoe het voor ons allemaal wat makkelijker word en beter te begrijpen
@ikke: en onder welke sticker/stempel je dat vind.. Dat maat eigenlijk niet uit... Als je maar een goede manier vindt om er mee om te gaan op een zo normaal mogelijke manier.
precies, en daarbij, misschien ligt het helemaal niet aan Quinn maar aan ons, heb liever dat wij de boosdoeners zijn, dat het aan Quinn ligt.
ahummm mw tut de koninging hier daar moet t water precies goed zijn. Maar dacht dat meer kinderen dit hebben?
ikke> ik lees dat hij naar het ziekenhuis moet een x per zoveel tijd. Jeetje vervelend zeg. Dan heeft hij ook een vervelende start gehad of iets naars onder de leden gehad? Kan ook begrijpen dat hem dat gewoon dwars zit?
Dat klopt dat het volgens de deskundigen niet bestaat en er daarom geen diagnose kwam. En dat het ene kind gevoeliger is dan het andere is ook waar. Mijn dochter heeft echter geen last van symptomen van add of autisme ook al klinkt hs prettiger ?). Volgens de deskundigen was er nl niets mis met mijn kind. Maar ach ik wist zelf wel beter. Ik heb idd geaccepteerd dat mijn oudste gevoeliger is dan de rest, en dat dit 'gevoeliger' nou eenmaal hs heet maakt toch niet uit? Ik snap niet dat sommigen zo kunnen vallen over het feit dat je kind hs is, zodra je dat zegt is het mis. Je kunt beter zeggen dat je kind gevoeliger is dan anderen, dat valt blijkbaar meer in de smaak. En dat ik mijn eigen kind een diagnose opplak is vrij logisch vind ik, ik ken mijn kind het beste.
Quinn heeft baby/peuter astma, wat NU gelukkig eindelijk onder controlle is. Maar hij heeft al een paar x in het ziekenhuis gelegen hiervoor. De trauma die hij echt heeft opgelopen in het zkh is dat toen de Mex Griep zo ophef was, en hij een astma aanval had, dat hij iedere uur verneveld moest worden, 24 uur lang. Terwijl er was gezegt als zijn zuurstof gehalte onder de 95% komt moet hij verneveld worden, maar hun deden koste wat het kost iedere uur, verschrikkelijk!! Sinds dien heeft hij een trauma. Maar los daarvan, is hij een heel gevoelig mannetje, pikt alles zo op, kan niks los laten, en alles heeft een structuur, is prima natuurlijk, maar het maakt het vaak heel erg moeilijk, voor hem en voor ons. HIj heeft een enorm geschiedenis op zijn jonge leventje, en nu lopen we tegen de muur op omdat we niet meer weten wat we moeten. Iedereen om ons heeft heeft 10000 adviezen, en we kunnen er niks mee. Dus ja, ben blij dat er eindelijk actie word ondernomen en naar ons geluisterd is. Wat er ook uit komt, kan me niet schelen, als hij en wij maar geholpen worden voor een juiste begeleiding
Ik heb ook wat moeite met woorden als "overgevoelig" en/of "hoogsensitief". Het komt op mij over alsof ieder kind dat maar een beetje afwijkt van de norm gelijk een labeltje moet hebben. Heb je dus kinderen die wat gevoelig zijn, dan zijn ze gelijk "hoogsensitief" o.i.d. Kun je niet gewoon, zoals mama van 2 meiden hierboven beschrijft, een gevoelig kind hebben? Ik ben werkzaam in het (vo) onderwijs en hier loop ik soms ook wel erg tegenaan. Soms kan het heel frustrerend zijn wanneer ouders met bepaalde diagnoses komen die 1. niet medisch onderlegd zijn en 2. wij niet terugzien in het gedrag van het kind. Natuurlijk is een kind op school anders dan thuis, maar wij kunnen alleen maar afgaan op het gedrag dat het kind op school vertoont. Uiteraard streven zowel de ouders als wij, de school, hetzelfde belang na, namelijk het beste voor het kind. Maar dat wat Nikita hierboven beschrijft, maakt het er niet altijd makkelijker op. Let wel: ik wil de eventuele problemen die moeders met kinderen die gevoelig(er) zijn niet bagatelliseren, die zullen het ongetwijfeld soms erg lastig hebben en hebben het beste voor met hun kids, maar ik heb gewoon sterk mijn twijfels bij de "diagnose" van hoogsensitief/overgevoeligheid.
En ik ben blij dat Justin een Juf heeft die er wél voor openstaat. Wat ik al zei het is geen 'diagnose' maar meer je gevoel, en iedereen kent zijn/haar eigen kind het beste. En ik denk voornamelijk dat mensen die dit als een 'mode iets' zien, helemaal niet verdiept zijn in hsp. Maar goed dat ik op mijn manier (door een cursus te volgen hiervoor) Justin hierbij kan begeleiden (en mensen om hem heen ook) want het is al lastig genoeg.
Dat hangt er maar net vanaf hoe hs je kind is lijkt me. Een kind wat idd wat gevoeliger is dan het andere hoeft niet hs te zijn. Maar écht een moeder weet het verschil wel tussen wát gevoeliger en alle symptomen die bij hs horen hoor. Het is niet alleen gevoelig, er zijn tal van dingen die afwijken van wat als normaal gezien wordt, die je dagelijkse leven kunnen belemmeren. En dan schommel je misschien! tegen autisme aan maar dat is lang niet altijd zo. Ik denk dat je het het beste kunt herkennen als je zelf hs bent of zo'n kind hebt. Alle andere deskundigen die zo graag medisch willen onderleggen hebben ook niet overal verstand van.
Dank voor je uitgebreide reactie op mijn voorbeelden van zoonlief. Jij herkent het dus ook... En inderdaad, hier is zelfs een lauwe washand om het gezicht te poetsen vaak al te heet...... En dochterlief heeft echt geen last daarvan. Ik zoek zeker geen stempel, maar een goede benadering. En daarom lees ik graag veel literatuur, maar vooral: ervaringsverhalen van andere mama's, om te kijken wat ik met hun tips kan.
@Nikita 23: [Juud]dochterlief wil geen yoghurt, maar vla en we begrijpen haar verkeerd. Zoonlief snapt het wel meteen en begint me toch een partij te huilen. Snikkend roepr hij dat ze geen yoghurt wil, maar vla en hij blift een poos ontroostbaar (terwijl dochterlief al lang gestopt was met huilen en haar vla aan het eten was... [Nikita 23]Dat soort dingen gebeuren hier ook wel hoor en ik denk dat kleine kinderen elkaars lichaamstaal gewoon veel beter begrijpen dan wij dat doen. Zij kunnen immers helemaal nog niet zo goed als wij praten, en begrijpen elkaars intonatie daardoor volgens mij gewoon sneller. Ik vind het wel handig. Soms lijkt mijn dochter enorm boos, en dan zegt mijn zoontje: "Mama, Noa is er dietig van". Dan denk ik: Verrek, dat zou nog best eens kunnen. En als ik haar dan knuffel en ze gaat van dreinen naar hardverscheurend huilen, waarbij ze me stevig beet pakt, weet ik dat mijn zoontje het eerder zag dan ik. En ik heb niet het idee dat hij hooggevoelig is, of welke diagnose dan ook. Het feit dat hij haar wens waarneemt is voor mij niet het HS-argument. Maar de menier waarop hij daarop reageert. Hij neemt als het ware haar emotie over, maar blijft er vaak ook veel langer en heviger in hangen dan zijzelf. Dát vond merkwaardig. Ik denk zelf namelijk ook dat kids elkaar gewoon beter begrijpen. Zoonlief wil altijd dochterlief helpen in haar gebrekkige communicatie, maar het gaat fout als hij daarbij echt helemaal in de hysterie schiet, door háár emoties...
Dat vind ik een beetje kort door de bocht. Uiteindelijk wil ik ook het beste voor mijn leerlingen, net als de ouders. Ik zie het alleen niet als hoogsensitief/overgevoelig, maar als leerlingen die net even een andere aanpak nodig hebben. Ik voel niet de behoefte om ze een labeltje op te plakken. Ieder kind is anders en ieder kind heeft ook weer een andere aanpak nodig die goed bij ze past.
Hier wil ik toch even op inhaken. Is dat wel zo? Als ik namelijk de kenmerken van Aron (aangehaald door een user eerder in deze discussie) met betrekking tot hoogsensitieve kinderen erbij pak (lijst te vinden op de website van LIHK): dan kom ik toch wel heel veel kenmerken tegen die ook "normale" kinderen hebben. Ik heb dit schooljaar 6 klassen en ik kom nagenoeg alle kenmerken in meer of mindere mate wel bij alle kinderen tegen. En geloof mij: die zijn zeker niet (allemaal) hoogsensitief. Misschien is het moeilijke hieraan ook wel dat het soms zo ongrijpbaar is of moeilijk (of misschien wel te makkelijk!) te interpreten is. Niet eenduidig, zeg maar.
Op de kledingmerkjes na klinkt het allemaal wel erg bekend ja. Maar ik vind het persoonlijk niet zo'n drama. En ook geen HS-labeltje. Ja ik hou er rekening mee.. Maar ik verwacht ook dat ze zichzelf leert redden. Want of het nou normaal is of niet. Ze zal het er toch mee moeten doen en het is niet alsof de hele wereld zich aanpast aan jouw gevoeligheid. Misschien zelfs weer eerder tegenovergesteld. Op de peutergroep de eerste tijd kregen wij "klachten" dat ze nooit mee deed en erg op zichzelf was. Vooral als de rest heel druk was ging ze liever puzzelen. Inmiddels gewend doet ze vrolijk mee. Ok, het duurt wat langer en ik weet uit ervaring hoe vervelend dat is. Maar misshien juist dankzij die ervaringen van mijzelf zie ik er niet iets abnormaals of gek in?
Ik heb dit schooljaar 6 klassen en ik kom nagenoeg alle kenmerken in meer of mindere mate wel bij alle kinderen tegen. En geloof mij: die zijn zeker niet (allemaal) hoogsensitief. En toch vind ik dat ook jij dus de 'diagnose' stelt dat jij zegt dat je niet allemaal hsk hebt. Maar houdt open dat 1 op de 5! dit dus wél is. En ik vind dat het gaat 'dieper' als jij denkt.
Natuurlijk kom je deze kenmerken bij alle kinderen tegen, maar zeker niet allemaal bij 1 kind. De kenmerken zijn ook kinds maar het is maar net hoe het kind met zo'n kenmerk omgaat, de reaktie erop. VB natuurlijk wil een kind schone kleding aan als het nat of zanderig is geworden maar een hs kind reageert hier heel heftig of verdrietig op of paniekerig en trekt ter plekke alles uit om maar aan het gevoel van die vieze kleren te ontsnappen. En dát is geen normale reaktie van een gemiddeld kind. Dus dat je aanhaalt dat je deze kenmerken nagenoeg bij alle kinderen tegenkomt is dus geen steekhoudend argument.