Ik heb ook niet gezegd dat hij een wetenschappelijk artikel heeft geschreven. Ik heb juist gezegd dat het Kiss syndroom ook niet wetenschappelijk onderlegd is. En ik heb ook aangegeven dat hij hier al jaren geleden over geschreven heeft, waarmee ik wil zeggen dat het dus niet alleen opvallend kan zijn in de laatste jaren. Maar dat het hier wel om een 'deskundige' gaat, een jeugdpsychiater.
@nikita: toch ben ik wel fan van Wikipedia. Het is wellicht niet de ultieme waarheid die je zonder aarzelen kunt aannemen maar het is vaak wel ondebouwde info plus je kunt vanaf daar makkelijk verder zoeken. En als je op die manier handvaten vind om je leven makkelijke te maken.. If it works, it works lijkt me Wat ik alleen niet 's al.. Iedereen hier is zo kien op het vertrouwen op de eigen instincten boven die van een deskundige.. Waarom dan toch naar andere boeken grijpen? Willekeurig wat voor waarde je aan de boeken kan/mag toekennen. Geloof in jezelf in reageer op wat je ziet. Dan komt het gewoon goed.
En juist daarom is dit topic er. Om samen met andere moeders te zoeken naar ervaringen die werken. Je hebt ervaringen, maar alleen omdat je valt over de term HSP die TS heeft ingezet, ben je al pagina's lang bezig om ons aan te vallen op het feit dat wij die term nu eenmaal wel gebruiken. Dat vind ik jammer. De term HSP heeft me naar dit topic gebracht, omdat ik nieuwsgierig werd. Mijn zoon vraagt om een speciale benadering omdat ie zo ontzettend gevoelig is. En dan lees je graag wat meer ervaringen van moeders met ook gevoelige kindjes. Het is gewoon erg jammer dat je dan geconfronteerd wordt met voorbarige conclusies dat we allemaal maar willen bestempelen en ons kind abnormaal vinden. Ik vertrouw op mijn intuitie, dat ik mijn zoon op een speciale manier moet benaderen, dat hij zeer gevoelig is (HSP of niet, maakt niet uit, net zoals het voor de meeste moeders hier niet uitmaakt of het nu wel of niet HSP genoemd wordt).
Eens! Ik vertrouw op die intuitie, maar dit topic gaat niet over: welke boeken moet ik lezen, maar over: wie heeft er goede tips? Dus: wie heeft er goede tips?
Ik, haha Pak af en toe rust momenten op een dag en probeer t structureel te laten verlopen. Met de rust momenten komen ze weer even terug bij hun eigen ik en worden de prikkels teruggebracht. Wij doen dit zo bij Justin; S morgens/tussen de middag geen tv meer, hem de tijd geven om te eten (want hij is tergend langzaam ) probeer zélf ook niet met meerdere dingen in je hoofd te zitten, dit pikt hij op en daar word ook hij onrustig van. Als Justin thuis komt wil hij nog wel eens naar boven om rustig in bed bij te komen/boekje te lezen. En s avonds voor het slapen gaan hem tot rust te brengen (dit gaan we nu in de praktijk brengen) voetmassage en doornemen wat er niet zo goed ging deze dag en nog belangrijker.. wat er wél goed ging deze dag (zo gaan ze beter slapen omdat t laatste hen bijblijft). Vertel alleen over de dag van morgen als er iets structueels in t program staat (bijv school) maar geef ze niet te veel tegelijk (noem bijv daarna nog naar het winkelcentrum) dit is te algemeen en soms kan je dit niet nakomen (ivm tijdgebrek oid). Als jij dit dus wel doet voor het slapen gaan, gaan ze malen.. We gaan naar het winkelcentrum morgen ehh gaan we dan alleen naar de supermarkt? of ook naar de HEMA, of de bakker om broodjes te halen? en als we dan broodjes halen, nemen we ook voor opa en oma mee? brengen we dat langs etc etc etc.. Dim dit in door het bijv een half uurtje van tevoren te zeggen als je zeker weet dat je gaat. Zeg dat we zo naar het winkelcentrum gaan (evt welke) om kleertjes voor de baby bij de hema te halen en nog even naar de bakker gaat om broodjes voor tussen de middag thuis te halen. Thats it.. dan hoeven ze niet meer zoveel te malen en laat je ze niet in het ongewisse.
En helaas is het hier heel moeilijk om structureel te zijn omdat ik 2 kleintjes heb die niet volgens schema leven dat is ontzettend moeilijk voor Justin, maar ik probeer er dan maar het beste van te maken op dat moment.
Dank je Patroeska, erg duidelijk! Zitten zeker heel bruikbare tips tussen! Kan me voorstellen dat het soms lastig is met die twee kleintjes erbij. En inderdaad, dingen toezeggen (beloven) en dan niet nakomen, daar moet ik hier ook heel voorzichtig mee zijn. Denk trouwens wel bij alle kids, maar mijn dochtertje herinnerd mij er altijd piekfijn aan, soms met iets wat ik al dagen terug 'beloofd' had!
Hier wordt er juist veel tv gekeken door Kylian en dan met name de peuterprogramma's schijnt hij een voorliefde voor te hebben. Ik heb me al maanden afgevraagd waarom maar onlangs viel het kwartje. Hij kijkt dus het liefst naar simpele programma's als hij moe is omdat hij dan niet hoeft na te denken, dus juist tv kijken brengt bij hem rust. Hij is nu weer verkouden(nou ja verkouden hij blijkt allergisch te zijn voor onze vogel) en dat betekend voor hem veel viezigheid (snot) en daar houdt hij niet van. Houd dus in dat er bij elke niesbui een huilbui volgt omdat er een snottebel is. Overal staan nu dozen met zakdoekjes zodat hij de troep meteen kan opruimen, dit geeft hem rust. Duidelijkheid met het naar bed gaan geeft rust dus het maakt niet uit hoe laat het is altijd hetzelfde ritueel. Sindskort snapt hij ook dat zijn favoriete programma's niet in het weekend worden uitgezonden. Lingo en het doktersprogramma erna. Hij is gestopt om elke avond in een huilbui te verstranden om chips doordat we de regel hebben gegeven dat hij op woensdag en zaterdagavond een beetje chips mag. Mr K heeft gewoon soms regeltjes nodig om zich aan vast te houden. groetjeds Anita
@patroeschka mja dat zijn die dingen die er hier al vanzelf zijn ingegroeid. Als je kind 2 nachten niet slaapt van 2 uur aandachtoverdosis dan is dat al heel snel duidelijk Ook vraagt ze elke avond: wat voor dag is het morgen? Dinsdag? Dan ga ik naar kdv toch? Op dinsdag ga je naar het kdv ja. Weltrusten. Gaat ze gillen omdat ik vlees in de hete olijfolie gooi of omdat er gestofzuigd moet worden? "mama niet doen! Zo krijg ik OORpijn" Dan is de oplossing simpel: ga maar even in de kamer spelen. Maar ik zie dat meer als peuterdingetjes dan als afwijkend. Maarja.. Met 1 peuter wijkt er natuurlijk niemand af en is er precies 1 die de standaard bepaalt.
@pluk: dat vinden wij alledrie verschrikkelijk bij het niezen.. Dus ook hier staan overal tissueboxen. Handig bij alles van snottebel tot kleedje voor het monster (die heeft namelijk altijd vieze poten en ja hij is van plastic) Verder hebben wij ipv tv vaak sprookjes. Zowel voorgelezen als uit het hoofd. Ik was vroeger ook altijd sprookjesfanaat dus ik kan even vooruit Op dit moment "lezen" wij Rapunzel (als ik haar haar doe) en een zeemeerminnenverhaal of de kikkerprins. En bij dat laatste vooral de modder niet vergeten want dat is dusdanig cruciaal dat ze het anders gewoon niet hoeft te horen
Ergens heb je wel gelijk, en ik ga er ook wat te lang op door. Heeft ook wel wat te maken met het afstudeerproject welke ik nu aan het afronden ben. Dit betrof een onderzoek op een VSO school, over gedragsproblematiek. En één van de conclusies die er uit mijn onderzoek kwam was dat leerkrachten te snel een leerling als afwijkend beschouwde (hou er rekening mee dat leerlingen op het vso natuurlijk sowieso al afwijkend zijn, dus in deze context kun je afwijkend zien als verder afwijkend van zijn diagnose) waardoor de leerling buiten het sociale systeem geplaatst werd. Leerkrachten keken daardoor te weinig naar hun eigen aandeel in de benadering van iedere unieke leerling. Kort gezegd: Als je het beestje een naam kunt geven ligt het alleen nog maar aan het beestje en niet meer aan de competenties van de leerkracht/ouder. Mijn dochter vertoonde ook opvallend gedrag, van jongs af aan eigenlijk al. Door goed naar mijzelf te kijken in plaats van naar mijn dochter bleek mijn aanpak afwijkender dan het gedrag van mijn dochter. Dat vergt wel veel zelfreflectie en een hoop inzicht! In het begin zei ik altijd dat mijn dochter afwijkend gedrag vertoonde. Later leerde ik (mede door mijn studie) dat het eigenlijk door kleine dingen uit mijn omgang met haar kwam. Zo heb ik door beter naar mijzelf te kijken een supere omgang met haar gevonden. Daarnaast vind ik het belangrijk dat een deskudige meekijkt wanneer het niet optimaal gaat. Zoals bij Kylian: Zijn gedrag (erg vies zijn van snot en vieze handjes) heeft opvallend veel raakvlakken met een regulatiestoornis. Door zelf te diagnosticeren ontneem je jezelf de kans op een juiste diagnose. En dat vind ik zo jammer aan die modediagnoses zoals hsp. Kinderen waarvan ouders vinden dat ze alle prikkels binnen krijgen kunnen mogelijk moeite hebben met het filteren van de prikkels. Er zijn talloze psychiatrische mogelijkheden waarbij dit zich voordoet (adhd en add zijn er bijvoorbeeld twee) en als je een kind met mogelijk add de diagnose hsp geeft, heb je ook weer het risico dat je de verkeerde weg inslaat. Wij als ouder kennen ons kind heel goed, een deskundige weet wat er nog normaal is van het gedrag van ons kind. Samen met een deskundige kun je tot de juiste diagnose komen, of tot de conclusie dat er simpelweg iets in het gezin moet veranderen. Ik laat het hier verder bij, ik heb inderdaad inmiddels mijn punt wel gemaakt.
@Nikita23: ik ben wel benieuwd wat jij kunt vertellen over naar jezelf kijken en je eigen 'afwijkend' gedrag onder ogen zien. Ik ben namelijk zelf ook heel prikkelgevoelig en heb zelf ook veel baat bij structuur. Sosm verlies ik die structuur en ook al ben ik me daarvan bewust, ik geloof best dat het invloed heeft op mijn kinderen. Kun je dus wat meer ervaringen delen over dat kijken naar je eigen gedrag? Ik denk dat ik daar best wat mee kan. Dank!
Over het kijken naar mijn eigen gedrag: Ik heb best wel een beetje de neiging om controle te willen houden. Onder andere om mijzelf structuur te geven, en ook omdat het me niet altijd lukt om dingen los te laten of uit handen te geven. Ik had hier al heel veel in geleerd, maar achteraf nog iets te weinig. Mijn kinderen gingen met dit gedrag van mij verschillend om. Mijn zoontje vond het wel lekker makkelijk dat hij zo op mij kon leunen en vertrouwen, mijn dochter ging dit gedrag van mij kopieren (nu klinkt het alsof ik de hele dag controle wilde houden, zo erg was het niet maar kinderen pikken kleine dingen ook snel op). Zo zeggen mensen wel eens: Goh, zo raar, mijn opvoeding is geheel hetzelfde en toch reageert pietje anders dan klaasje. Het voorbeeld in mijn gezin geeft aan dat dezelfde opvoeding twee heel verschillende uitwerkingen heeft. Oh en wat wij ook denken is dat ik teveel bezig was met mijn zoontje niet het gevoel geven dat er een indringer was (ze schelen maar 14 maanden). Zo legde ik mijn dochtertje bij iedere vermoeidheidssignaal weg om maar met mijn zoontje te kunnen spelen. Waardoor zij zich vermoedelijk op jonge leeftijd misschien een beetje in de steek gelaten voelde. Dat wil niet zeggen dat ik haar nooit knuffelde, maar vanuit een stukje controle op het feit dat ik mijn zoontje geen rotgevoel wilde geven heb ik onbewust mijn dochtertje een beetje ondergeschoven. Ik denk vanuit mijn opleiding gezien dat we allemaal onbewust gedragingen hebben die een bepaalde uitwerking op onze kinderen hebben. In jouw geval zou het zomaar zo kunnen zijn (gewoon als voorbeeld, ik ken jullie helemaal niet) dat je dochtertje jouw gedrag onbewust kopieert (kinderen leren door gedrag te kopieren) waardoor jouw dochtertje jouw stempel krijgt. Terwijl de sleutel misschien bij jezelf ligt. Tenzij je kind een autismestoornis heeft of welke stoornis dan ook natuurlijk.
Ha Dames! Dat klinkt weer een stuk gezelliger hier Nikita, welke opleiding volg je? Lijkt me pittig naast de opvoeding van twee kids. Ik ben het trouwens wel met je eens hoor, dat bij 'afwijkend' gedrag het verstandig is een deskundige mee te laten kijken. Inderdaad, soms kun je jezelf klem zetten met een 'eigen' diagnose, en dat zou dan ten koste gaan van waardevolle hulp. Wat hier wel speelt, is dat we het hier (bijna) allemaal hebben over kids onder de 4 jaar. Dergelijke diagnoses als ASS, A(H)DD worden in de regel pas vanaf 4 jaar gediagnosticeerd. Dus tot die tijd hebben ouders vaak al een heel eigen zoektocht achter de rug. Nu wil ik zeker niet zeggen dat mijn dochter wellicht 1 van deze stoornissen heeft (ik hoop het niet!). Maar ik ben me wel bewust van haar soms 'afwijkende' gedrag. Wij hebben dan ook al een jaar begeleiding voor het 'afwijkende' gedrag van mijn dochterje, wat zich voornamelijk uitte in stoppen met eten. In deze begeleiding heb ik ook veel aan zelfreflectie gedaan en kwam ik er ook achter (wat ook best confronterend is) dat een heel deel van haar gedrag voortkomt uit de wisselwerking tussen ons. Maar ook een deel waar gewoon de vinger niet op te leggen is, moeilijk te benoemen is en nog het meeste overeenkomsten vertoont met de lijst van 'symptomen' van HS. Bedankt ook voor het delen van je ervaring, hel helder om te lezen en daar kunnen we vast allemaal wat mee! Groet Life in Pink
Ja, houdt er idd rekening mee dat (vooral deze) kinderen spiegelen. En nog een tip , als je je kind goed wilt helpen, verdiep je er in (ik heb een cursus gevolgd over hsk). En ook hier word er pas 'geobserveerd' vanuit school als ook zij dit nodig vinden meestal in groep 2.
Wij hebben altijd tegen elkaar gezegd als hij echt anders is dan komt dit op de basisschool wel bovendrijven. Wij hadden niet verwacht dat we in zijn eerste schooljaar al diverse specialiteiten voorbij zouden zien komen , dat is gewoon even wennen, mede omdat we thuis weinig problemen met hem ondervinden. Maar goed hij heeft zijn traject bij de fysio voor zijn fijne motoriek afgesloten. 30 mei wordt hij in de klas geobserveert door een specialist van school en 7 juni hebben we het intake gesprek bij de psychologe/orthopedagoge met de specialisatie in hoogbegaaftheid. Aan de hand daarvan zullen er conclusie's getrokken worden, neemt niet weg dat ik als ervaringsdeskundige wel degelijk serieus genomen wil worden. Het feit dat Kylian met zijn overleden grootvader praat (en met mijn oma), het feit dat hij uren van te voren al kan vertellen dat zijn oom en tante met de fiets komen ipv de auto (zijn oom en tante komen zelden met de fiets) en het feit dat hij juf veiloos kan vertellen in welke gemoedstoestand (blij, verdrietig, geirriteerd) ze verkeerd laat ik gewoon even buiten beschouwing. Dat is gewoon Kylian zelf als persoon zoals hij is. Wij hopen gewoon door dit traject te nemen zijn schooltijd zo fijn mogelijk te maken al zijn zijn lerares en wij het er wel over eens dat hij zich pas lekker in zijn vel zal voelen zitten als hij in groep 3 zit en er meer van zijn leercapaciteiten zal worden gevergd ipv het spelen
Ik heb niet alles gelezen, maar ik denk ook dat vele mensen daar in meer of mindere mate 'last' van hebben. Wij denken dat mijn man dat ook heeft. Maar tips.. Ik heb geen idee. Wat inlezen en uitproberen met je kindje en zo er achter komen wat het beste werkt. Ik denk trouwens niet dat zoiets officieel te testen is.
Ik vind het heel normaal dat je ook naar je eigen gedrag kijkt en wat dat met je kind doet (heb je geen studie voor nodig). En natúúrlijk heeft ieder kind een eigen opvoeding nodig en kun je de kinderen in 1 gezin niet op dezelfde manier opvoeden. Ik vind eigenlijk dat je teveel kijkt vanuit je studie en niet gewoon vanuit jezelf en eigen gezond verstand. Daar kom je ook een heel eind mee hoor.
Dat gezonde verstand neem ik er een heel eind in mee hoor (voor zover mijn verstand gezond is natuurlijk...) Life in Pink: Het klopt dat een dergelijke diagnose pas rond het vierde jaar met zekerheid gesteld kan worden, hoewel er goede scorelijsten in omloop zijn om (het vermoeden van) ASS op jongere leeftijd te diagnosticeren. Op jongere leeftijd praat je ook altijd over andere stoornissen die later kunnen uitmonden in ASSproblematiek bijvoorbeeld. Regulatiestoornis is bijvoorbeeld een heel breed begrip, welke tussen 0 en 3 gesteld kan worden. Het heel lastig vinden als er labeltjes prikken, of handjes vies zijn bijvoorbeeld is een symptoom van een regulatiestoornis. Deze stoornis is in te delen in drie categorieen: hypersensitief (licht en geluid wat te hard binnenkomt, vieze handen, prikkende labeltjes), hyposensitief (te weinig respons op geluid en licht etc.) en impulsief. Deze vroegsignalerende diagnose is vrijwel altijd een bodem voor het diagnostiseren op latere leeftijd (3 jaar en ouder). Meestal komt er dan een vorm van autisme of ad(h)d uit. Je kind hsp noemen kan absoluut een juiste diagnose in de weg staan. Dat is eigenlijk zo'n beetje wat ik ermee wil zeggen.