Het leed van een kind en een volwassene is natuurlijk even erg. Maar een goed functionerende volwassene kan zichzelf weren en een kind kan dat niet. Daarom herken ik me wel in wat de meeste moeders zeggen. Je bibbert en hoopt dat je jouw kind tegen elke vorm van leed kunt beschermen...
Sinds mijn dochter geboren is in 2010, ben ik echt een slappe dweil. Terwijl ik vantevoren mezelf toch echt een stoere meid vond haha Nieuws over zaken als pedofilie (idd destijds die smerige Robert M., zou m zo van zijn vel willen ontdoen en in de fik steken), huiltjes en pijntjes van mijn eigen kinderen (zeker als ze baby zijn en nog zo hulpeloos) en vooral de reclame van de WSPA (geloof dat het zo heet) met de zielige puppies en poesjes. Een groot tranendal. Heb vorig jaar in mijn zwangerschap de film 'p.s. I love you' nog eens gekeken en heb ongelogen de héle film lang zitten janken. Non stop. Stelde me het hele scenario al voor: man de pijp uit en ik alleen achter blijven.. Brrrr! Het schijnt ook nooit over te gaan, behoorlijk vervelend haha!
hier ook hoor... kon zonder een traantje te laten de vreselijkste dingen zien/horen of zelfs meemaken... maar tegenwoordig huil ik alles bij elkaar.... vooral als het om kleintjes gaat... dat gaat me zo diep zitten... geef dan altijd onze dochter een extra dikke knuffel en voel me even de gelukkigste mama op de hele aarde dat alles goed is met haar.
Herkenbaar Lees net bijv dat 1 van die kindjes die gisteren ernstig gewond zijn geraakt bij dat ongeluk is overleden. Dat raakt mij enorm
Ik heb er niet extra last van sinds ik moeder ben.. Sommige dingen kunnen me wel even aangrijpen, maar niet extreem gelukkig.. Ik vind het wel altijd extra sneu als er kindjes bij betrokken zijn.. Maar ik lig er gelukkig niet wakker van.. Ik ben vaak eerder emotioneel van een goede film ofzo dan van een slecht nieuwsbericht..
het raakt me wel meer maar toch kan ik het goed van me afzetten maar laatst las ik dat er baby's werden misbruikt en toen keek ik naar mijn eigen meisje daar raakte ik wel emotineel van
Al het leed in de wereld mee zeulen. Doe ik niet meer. Begrip en medeleven altijd. Maar houd ook veel buiten de deur. Ja zegt heb ik een brok in mijn keel bij een verhaal of film. En ja ook ik sla mijn hand oom mijn hart als het om hele erge dingen gaat. Gevoelloos ben ik niet maar wel gehard door het leven.
Ik heb het ook heel erg. Ik wil het ook niet horen als iemand iets verteld over kinderleed of als mijn man zo'n nieuwsbericht voorleest dan doe ik het liefst mijn vingers in mijn oren. Mijn zus zat laatst te vertellen over een kindje dat misbruikt werd ik zei gelijk al 'ho, dit hoef je mij niet te vertellen'. Tja sorry maar ik kan daar gewoon niet tegen. Ik weet echt wel wat er aan de hand is in de wereld maar ik hoef niet elk vreselijk verhaal tot in detail te weten. Ik heb daar ook sinds de geboorte van mijn dochtertje veel meer last van dan ervoor. Ik denk dat dat komt doordat je je het dan veel meer voor kan stellen allemaal hoe erg het moet zijn voor zo'n kleintje omdat je zelf ook zo'n kleintje hebt.
omg zo herkenbaar .....lang lang geleden had je het leeuwen en tijgerverblijf in blijdorp waar een hoge muur omheen stond, waar je ook wel eens een beetje opklauterde en overheen hing... zo'n gedachte komt dan ineens in me op dat we daar zijn, onze dochter even beetje optillen dat ze over de rand kan kijken en ze zo ineens dat verblijf in zou kukelen. er lag water onder, maar dat dan die beesten nog geen eten hadden gehad en nou goed je snapt t idee ...... moet mezelf dan echt een halt toeroepen. ten eerste zitten de tijgers en leeuwen tegenwoordig ergens anders, en daarnaast is er geen haar op mn hoofd die er ooit aan zou denken om haar los op zo'n rand te zetten ofzo ........maar ik kan me daar ook helemaal gek mee maken... en zo zijn er heel veel situaties waarin ik ineens ontzettend veel gevaren zie, of gewoon angst.... als ik in de auto zit met haar, of als zij met mijn man onderweg is hoeveel ongelukken ik wel niet zie gebeuren....vreselijk vind het moederschap echt het mooiste wat ik heb mee mogen maken tot nu toe, geniet er echt heel erg van... maar dat ene hele grote nadeel vind ik wel die angsten steeds dat er iets met haar gebeurt.......
Vooral kindermisbruik idd, dat raakt me vaak heel erg. Ik zie dan zo'n hulpeloos hummeltje voor me dat geen kant op kan en ligt te huilen van de pijn... dat maakt me zo ontzettend kwaad en onrustig! En dan te bedenken hoe vaak dat gebeurd, soms zelfs in je directe omgeving. Bah:x
Ik heb precies hetzelfde! Ik kan er echt niet tegen, ga me dan ook eng voelen ook een soort van overgevoelig. Het liefst hoor ik er niks over en toch lees je iets en komt het weer voorbij. Ook sinds ik moeder ben 1,5 jaar geleden is het nog erger geworden. Jouw bericht kan zo mijn bericht zijn. Ik dacht eigenlijk ik stel me zeker aan maar zo te zien ben ik toch niet de enige.
Ja, hier ook . Maar ook overgevoelig voor geweld in het algemeen. Vroeger kon ik alle films kijken. Sinds ik moeder ben kan ik geen film meer kijken waarin iemand verkracht word of in elkaar geslagen of wat dan ook. Word er helemaal naar van.
Voor de zwangerschap was ik best nuchter en hard, maar inmiddels ben ik een emotioneel wrak geworden. Mijn vriend trouwens ook