ik heb de vraag gesteld in het topicje voor schoolkinderen, maar weet niet of er daar wel velen naar kijken ... misschien hier meer kans op iemand met ervaring het is het volgende : Zijn er hier nog mensen met hoog sensitieve kinderen? Mijn oudste zoontje wordt deze zomer 7. sinds de tweede kleuterklas weten we dat hij hoog sensitief is, maar dat viel heel goed mee , en hij leek er niet echt last van te hebben nu ons 2de zoontje geboren is, gaat het echt slechter en slechter allez ja, wat je natuurlijk slecht kan noemen zo heeft hij heel vaak huilbuilen, als we de reden vragen zegt hij : ik ben gewoon zo gelukkig met mijn broertje. ik zie hem zo graag en ik zie jullie ook zo graag dan stelt hij de vraag wat er met hem gaat gebeuren als wij zouden overlijden ( ?) ook bij simpele gebeurtenissen op tv ( bv hondje die doodgaan in tekenfilm) begint hij te huilen verder is hij al zijn hele leventje een voorbeeldige jongen, peutert niks mis, is ontzettend dankbaar enzo als hij van zichzelf vind dat hij iets misdeed, is hij daar echt niet goed van, en blijft hij zich excuseren enzo. momenteel weet ik niet echt meer hoe aan te pakken denk er toch sterk over na om eens naar de kinderpsycholoog te gaan iemand met tips / ervaringen?
Ik heb er geen ervaring mee, het lijkt me erg naar voor jullie en voor hem. Een kinderpsycholoog zou misschien wel fijn zijn... Succes!
Ja ik zou echt wel naar een kinderpsychologe met hem gaan want dat hij zich dingen gaat afvragen over als jullie zouden overlijden dat gaat wat ver. En kindje van die leeftijd moet zich daar dus echt geen zorgen om maken. Misschien krijgen jullie dan ook wat handvatten over hoe jullie kunnen inspringen op dergelijke situaties.
hoi, misschien kan speltherapie ook iets voor hem zijn. google maar eens als je er meer van wilt weten
Is hij officieel gediagnostiseerd als hoog sensitief? Of denk je t? Er zullen nog wel meer dingen spelen als je m hoogsensitief noemt, maar mijn oudste (net 5) is er in periodes ook veel mee bezig wat er gebeurt als wij doodgaan, of ze voor altijd bij ons kan blijven, ze kan verdrietig zijn dat zij eerder doodgaat dan haar jongere zusje, is zee gevoelig voor dingen die ze hoort en ziet en kan daar erg over piekeren, enz. Ik vind haar niet hoogsensitief (ben zelf orthopedagoog en heb erg veel moeite met die diagnose, ook omdat deze wel erg vaak gesteld wordt ook door ouders zelf), ik vind haar gewoon n slimme, gevoelige kleuter. Als ik jouw verhaal lees, zie ik niet zoveel zorgelijks; z'n broertje is pas net geboren en daar lijkt hij door van slag. Geef m wat extra aandacht en hou je gewone dagelijkse structuur aan en kijk t een tijdje aan zou mijn advies zijn.
ikzelf plak de diagnose niet hoor want ik ben verpleegkundige, en haat het wanneer patiënten hun zelf een diagnose opkleven dus, ik doe het zelf ook niet in het tweede kleuterklasje is hij door de juffen doorgestuurd naar clb, en die zeiden dat toen. Maar zolang het niet "escaleerde" was het goed, want hij leek er niet echt last van te hebben. Volgens de huisarts is het nu een slechte leeftijd hiervoor, maar dan wel weer de ideale periode om er misschien wat mee te doen de huisarts raadt een kinderpsycholoog aan, maar dan niet onmiddelijk met ons zoontje te gaan, maar als ouder, en te luisteren naar tips en waar we kunnen opletten Maar uiteraard speelt er heel veel meer mee dan wat ik hier schrijf...anders typ ik ganse boeken. Maar zoals jij zelf zegt, Mattèo is ook een intelligent kind, waardoor wij gewoon dachten dat dit erbij hoorde
Mja probleem met hoogsensitief is dat je er geen pilletje tegen kunt geven.. Ze moeten er zelf mee om leren gaan want de wereld is nou niet direct een rustpunt te noemen. Hier als dochterlief het te veel vindt worden.. Gaat ze op d'r kamer zitten met iets roods aan de deurkruk, dan mogen we niet storen. Ene kant vond ik het een vreemd idee om daar in mee te gaan bij ene kleuter... Aan de andere kant is het een kleine moeite en als zij die behoefte heeft... Waarom dan toch binnen lopen?