Hoi, In Oktober 2007 zijn wij ons dochtertje verloren bij 22 weken zwangerschap. Wij moesten kiezen om de zwangerschap te laten afbreken, omdat ze geen levenskansen had. Daarna heb ik nog 1 miskraam gehad. Gelukkig zijn we in December 2008 trotse ouders geworden van een gezonde dochter Feline, die nu inmiddels bijna 3 jaar is. Begin dit jaar wilden we (na best lang wachten) weer voor een kleine gaan. Heel snel was ik zwanger, maar bleek ik bij de 9 weken echo een vruchtje in mijn buik te hebben, dat met 5 weken was gestopt met groeien. Al snel volgde een miskraam. 2 Maanden later was ik weer zwanger, maar kreeg ik heftige buikpijn. Na een lange tijd van ziekenhuis bezoeken met echo's, andere onderzoeken en onzekerheid heb ik een soort van een buitenbaarmoedelijkezwangerschap gehad. Dat duurde allemaal erg lang en waren we weer een paar maanden verder, voordat we weer opnieuw konden proberen zwanger te worden. Op dat moment was ik blij dat er met mij niks gebeurd was. Nu ben ik inmiddels weer ongeveer 3 keer "normaal" ongesteld geweest. Het begint steeds meer te kriebelen om zwanger te worden en kunnen echt niet wachten tot het zover is. Al vinden we het ook eng, na wat wij tot nu toe allemaal met zwangerschappen hebben meegemaakt. We hopen dat het voor ons nu eindelijk weer een keer goed zal gaan en Feline toch een klein broertje of zusje zal krijgen. We merken dat zij het wel heel leuk vindt, en wij natuurlijk ook. We zullen (weer) geduld moeten hebben.
Goh wat een heftige dingen hebben jullie meegemaakt in het verleden zeg! Wat heftig om zo je eerste kindje te moeten verliezen. Het lijkt me heel ingrijpend. Wat een verdriet moeten jullie hebben gehad. Later hebben jullie Feline mogen krijgen. Ik denk dat ze een lichtpunt in jullie leven is. Wat klote dat jullie in de periode hierna met twee miskramen moesten leven. Zo oneerlijk! Het is heel mooi om je kindje een broertje of zusje te kunnen geven. Ik herken het. Toen ik zwanger werd kregen we na 7 en een halve maand een mooi meisje. Ze was te vroeg en moest drie weken in het ziekenhuis blijven, maar daar merk je niet meer van gelukkig. 5 maanden geleden wilden we ook voor een tweede gaan en dat ging ook mis. Met 5 en een halve week verloor ik het vruchtje. Nu moeten we ook alweer een poosje wachten en dat is erg moeilijk. Je zit aan de ene kant met een hoop verdriet en aan de andere kant hoop je zo snel mogelijk weer zwanger te zijn. Heel veel succes meid. Ik zal duimen dat het snel zal lukken en dat Feline een mooi brusje zal krijgen.
Hoi Christacarline, Wat heftig zeg dat je dat allemaal hebt mee moeten maken! Gelukkig heb je toch ook een gezonde dochter mogen krijgen. Wat ik me wel bij je verhaal afvraag is of de oorzaak van deze miskramen/vroeggeboorte onderzocht is? Het zou kunnen dat er iets in je lichaam niet helemaal goed functioneert? Even vanuit mijzelf geredeneerd denk ik aan misschien een schildklierproblemen. Misschien ben je wel onderzocht, maar is er niets gevonden, maar voor het geval dat niet zo is zou je onderstaande brochure eens kunnen lezen. http://www.schildklier.nl/media/www_schildklier_nl/folder_schildklierenzwanger1.pdf Natuurlijk kunnen er ook hele andere oorzaken zijn, of was het steeds 'domme pech', maar dit is een onderwerp waar ik inmiddels zelf (helaas) wat meer van af weet. Ik wil je in elk geval heel veel succes wensen bij je volgende poging zwanger te worden en te blijven! Groetjes, Pien
Hoi Banjabes, Bedankt voor je reactie. Ik hoop dat het bij ons snel zal lukken. Kan me voorstellen dat je graag weer zwanger wil worden. ALs je eenmaal besluit dat je het wil, dan wil je het ook meteen. Hoe oud is jullie dochtertje nu inmiddels? Is zij er ook echt aan toe? Heel veel succes en ik zal ook voor jullie duimen. Groetjes, Christa.
Hoi Pien, Ze zeiden dat het pech was, wat betreft ons dochtertje die we verloren zijn. We kunnen het betreft de miskramen laten onderzoeken, maar daar hebben we geen zin in. Waarchijnlijk was dat ook toeval. Ook al komen ze ergens achter, dan weet je het maar kan er niks aan gedaan worden. Ze vonden het verder geen reden om mij te onderzoeken. Ze zeggen dat we een gezonde dochter hebben en het dus wel kan. We wachten het af. Niet leuk voor jou, dat je daar ervaring mee hebt. Groetjes, Christa
Je hebt gelijk hoor, je moet ook niet alles willen weten, dat vind ik zelf ook. Maar ik wilde het in elk geval even gezegd hebben, mocht je daar namelijk wel verder onderzoek naar willen doen. Overigens is een schildklierprobleem heel goed te behandelen, daarom wilde ik het ook gezegd hebben: mocht het probleem daar liggen is er dus wel heel goed iets aan de doen... Wat mij betreft valt het gelukkig allemaal nog mee: ik ben 1,5 bezig met zwanger worden, maar het is niet gelukt. Sinds kort weet ik dat het komt omdat mijn schildklier bijna niet meer werkte. Ik heb dus zelf geen miskraam gehad gelukkig, maar ik weet dat het wel een veelvoorkomend probleem is bij een slecht functionerende schildklier. Als mijn medicijnen goed ingesteld zijn, ben ik als het goed is dus weer gewoon vruchtbaar en is de kans op miskramen ook weer 'normaal'. Ik hoop van harte dat je snel weer zwanger bent en dat het mooi 9 maanden blijft zitten . Succes!!
Wat heftig allemaal Ik heb voordat mijn dochtertje (ook 3 jr) geboren was ook een miskraam gehad, en het heeft me erg geholpen om er op dit forum veel over te lezen en te schrijven aangezien ik er niet goed over kon praten met familie en vrienden. Los hiervan wil ik je erg veel succes wensen met zwanger worden!
@Cristacarline: Wat vreselijk om zoiets mee te maken (en te moeten beslissen om de zwangerschap af te breken) met 22 weken! En hierna nogmaals miskramen te hebben. Ik heb in 2007 ook een miskraam gehad met 6 weken. helemaal kapot was ik er van aangezien ik al zo lang een kinderwens had. Na 7 maanden raakte ik gelukkig opnieuw zwanger van mijn dochtertje die nu bijna 3 jaar wordt. Afgelopen Februari besloten we voor een broertje/zusje te gaan en al gauw had ik in Mei een positieve test in handen! Helaas ging dit weer mis met 6 weken. Ondanks alle verdriet zijn we er gelijk weer voor gegaan en meteen na de miskraam weer zwanger! Ik was zo bang om misschien weer een miskraam te krijgen en zat ook vaak in de stress of alles wel goed was/ging. Bij 9+3 weken probeerde ik daarom ook met mijn angelsound te luisteren of ik wat kon horen. En wonder boven wonder hoorde ik een hartje! (Was zeker weten niet mijn eigen hartslag, want het geluid van een babyhartslag vergeet je nooit meer) 's avonds aan mijn vriend laten horen en waarempel, daar was het hartje opnieuw!! Mijn dag kon niet meer stuk en was zo gerustgesteld dat ik eindelijk wat meer kon genieten. De rest van de week het hartje niet weer kunnen horen, maarja dat kon door vanalles komen. Een dikke week later hadden we de echo met 11 weken, en daar zag ze geen hartje meer kloppen.....Onze droom viel opnieuw in duigen en heb alleen maar kunnen schreeuwen van verdriet. Die dag erna gingen we ook nog eens op vakantie naar Zuid-Frankrijk dus kon geen curretage meer laten doen. Ben het vruchtje op vakantie verloren. Alles erop en eraan...zo mooi!! Maar zo verdrietig allemaal. ben ongeveer 1 liter bloed verloren op de camping en moest met spoed naar het ziekenhuis, daar nogmaal ongeveer een liter verloren en alsnog gecurreteerd. Paar keer flauw gevallen en moest een nacht blijven slapen daar. Hier in nederland een kijkoperatie in mijn baarmoeder gehad maar niks afwijkends kunnen vinden behalve een poliep. Die is gelijk weggehaald maar kon geen miskramen veroorzaken kreeg ik te horen. Dus ook onze miskramen worden op "Pech" gegooid. Zo moeilijk en frustrerend allemaal! Opmerkingen die mensen (w.s goed bedoeld van hun kant) Dat je al een gezondje kindje hebt waar je blij mee moet zijn en de miskramen zo moesten zijn want het kindje was w.s toch niet goed etc etc , staan allemaal los van het verdriet wat je hebt om het verlies!! En mensen kunnen zich soms niet indenken wat voor een intens verdriet je om zo'n verlies kunt hebben. Zo rot om inderdaad weer geduld te moeten hebben, en als we eenmaal zwanger mogen zijn de eerste weken (maandjes) in de zenuwen zitten of het dit keer WEL een keer goed mag gaan! Ik wil je heel veel sterkte maar ook succes wensen! Ik duim dat jullie snel een mooi en gezond broertje of zusje mogen krijgen voor jullie dochter!! Dit hoop ik zelf ook nog mee te mogen maken! (sorry voor het lange verhaal) Liefs Marleen
Hoi Marleen, Wat een heftig verhaal zeg, dat is wel het laatste wat je verwacht, als je het hartje wel hebt gehoord. Jeetje, jullie hebben ook genoeg meegemaakt. Het is al erg genoeg dat je het verloren bent en dan krijg je ook nog zo'n situatie op de camping. Vreselijk moet dat geweest zijn. Dat vond ik ook heel moeilijk. Je moet het feit dat het kindje niet meer leeft verwerken, maar dan moet je daarbij lichamelijk ook nog van alles ondergaan. Ik begrijp goed hoe je je voelt, al weet ik niet hoe het voelt om zoveel bloed te verliezen en om gecurateerd te worden. Ik hoop echt voor je dat het nog gaat lukken. Ik besef wel elke keer weer dat ik zo gelukkig ben dat wij een kindje hebben. Ik denk steeds, als het niet meer gaat lukken, dan ben ik zo dankbaar dat we in ieder geval een kindje hebben. Maar een tweede is wel zo ontzettend welkom, het lijkt me echt geweldig. Heeeeel veel sterkte voor jullie en ik hoop dat het snel gaat lukken. Groetjes, Christa.
Jammer genoeg heb ik precies hetzelfde doorgemaakt alleen in een andere volgorde. December 2006 mk spontane mk met 12 weken dacht dat ik doodbloedde zoveel. April 2008 gezonde dochter.oh wat ben ik blij met haar en waardeer ik het dat ik haar heb. Juli 2009 zijn we weer gestopt met de pil. Januari 2010 mk met 8 weken. Gelijk daarna weer zwanger maar op de 20 weken echo zagen ze een hartafwijking. 20 juli 2010 ben ik bevallen van ons zoontje. Gelijk verder gegaan omdat de wens bleef en in maart 2011weer een mk met 5 weken. Nu in de 6 de ronde na de laatste mk en heb het ziekenhuis gebeld om het een en ander uit te sluiten Ik heb dezelfde angst als jij lukt het nog wel, als het lukt weer een mk, en zal het wel gezond zijn. Ook het hoe lang gaat dit nog duren want het beïnvloed je leven toch, we zijn nu meer dan 2 jaar bezig voor een brusje. Hoop dat jij ook snel zwanger mag zijn van een gezond kindje.
Hoi Christa, Wat een herkenbaar verhaal. Ook wij hebben de zwangerschap van onze dochter af gebroken bij 22 weken, omdat zij geen levenskansen had. En ik heb nog 3 miskramen gehad voordat ik zwanger was van onze zoon. Bij mij is echter inmiddels wel bekend wat de oorzaak is van al deze ellende. Ik heb een chromosoomafwijking, waardoor mijn miskraamkans verhoogd is. Inmiddels hopen wij op een brusje voor ons mannetje, en heb ik al weer een miskraam achter de rug... Het is zwaar... En toch weet ik dat het ook echt goed kan gaan, elke keer als ik mijn heerlijke mannetje zie realiseer ik me dat, dat houdt me op de been, maar toch... Sterkte, en hou vol! Hopelijk ben je (en ik zelf) snel zwanger van een gezond brusje!
Hoi Wuppie, Mijn verhaal is dus wel herkenbaar voor jou, helaas. Als je eenmaal ervoor gaat, is het moeilijk als je zoveel tegenslagen hebt. Ik vind het ook een raar idee, dat ik al 5x zwanger ben geweest, maar 1 gezond kindje heb. Als ik straks weer zwanger wordt, zal dat gewoon de 6e keer zijn. Best een gek idee. Je wordt ook steeds angstiger. Eerst was ik heel bang voor de 20 weken echo, maar nu ook of ik niet weer een miskraam krijg en uberhaupt wel zwanger wordt (terwijl het zwanger worden bij ons nooit een probleem is geweest) Veel sterkte voor jullie en ik hoop dat het bij jullie ook eindelijk zal komen. Voor jullie dochtertje zal het vast ook heel leuk zijn, op een gegeven moment merk je dat ze er aan toe zijn. Gewoon volhouden, het moet dan wel goedkomen. Groetjes, Christa.
Hoi Kounellie, Ik wist niet dat zoveel mensen hetzelfde hebben meegemaakt als ons. Als je zoiets meemaakt, denk je op dat moment dat je de enige bent. Voor jullie is het dus ook niet makkelijk. Aan de ene kant goed dat je weet wat het "probleem" is, maar aan de andere kant verander het weinig aan alles. Je moet gewoon afwachten en blijven hopen dat het straks wel weer een keer goed gaat. Ik hou me ook echt vast aan ons dochtertje, waar ik zo blij mee ben en elke dag zoveel van geniet. Daar ben ik echt dankbaar voor. Sterkte voor jullie en ik hoop dat jullie snel een broertje of zusje voor jullie zoontje zullen krijgen. Groetjes, Christa.