Mijn zoon is nu 19 maanden, en gaat al sinds hij 16 weken oud is 1 dag per week naar het kdv. Je zou denken: dan ben je het inmiddels als moeder wel gewend. Maar nee, ik heb elke keer weer verschrikkelijk veel moeite om hem daar achter te laten, en zit daarna regelmatig in tranen in de auto. Wat het moeilijker maakt, is dat hij sinds hij ca. 14 maanden oud was, regelmatig van die verlatingsangst-periodes heeft. Hij gaat soms huilen als ik hem daar achterlaat. Dan blijf ik op de gang luisteren, en hoor ik dat het huilen binnen 10 seconden gestopt is, maar toch ga ik dan met een knoop in mijn maag naar buiten. En nu is het zo, dat hij vanaf morgen 2 dagen naar het kdv gaat, dus nog een dag erbij. Ik ben er ziek van!!! Het ligt niet aan het kdv, want dat is gewoon goed en de juffen zijn gek op hem. Wel gebeurt het heel vaak dat er invalkrachten zijn die mijn zoontje niet kent, dat vind ik wel vervelend. Als ik hem 's middags ophaal springt hij bijna in mijn armen en wil hij meteen naar huis, hoewel de juffen zeggen dat hij het prima naar zijn zin heeft gehad. Mijn grootste angst is eigenlijk dat hij daar verdrietig is, en ons mist...maar er toch maar het beste van maakt op zo'n dag. Ik kan die gedachte echt niet verdragen (hoewel ik ook wel weer weet dat ik misschien mijn eigen gevoel op hem projecteer). Als ik zo hier en daar op dit forum lees, en verhalen van kennissen hoor, lijk ik wel de enige te zijn die na zo'n lange tijd nog zo'n moeite heeft met het kdv. Is dat zo, of zijn er meer moeders die deze gevoelens hebben? Ik overweeg nu zelfs een dag minder te gaan werken, terwijl dat financieel eigenlijk niet kan...
Wat vervelend dat je je zo voelt. Het is wel een van de redenen dat ik mijn dochter er niet heen breng. Wat als ze het niet leuk vind en huilt en weet ik het. Maar dat zal ongetwijfelt niet het geval zijn. Je vent zal het er echt wel naar zijn zin hebben daar.
Jij hebt er dus moeite mee begrijp ik, niet je zoontje??? In ieder geval is het misschien een geruststelling dat kindjes die 2 keer komen het meestal makkelijker hebben dan kindjes die 1 keer komen. Maar mijn tip voor jouw gevoel: maak je gevoel bespreekbaar bij de leidsters. Het is voor ons veel makkelijker ermee om te gaan als we echt weten hoe ouders zich voelen, daarbij geef een videocamera mee en vraag of ze je zoontje gedurende de dag op een aantal momenten willen filmen. Tijdens het eten, vrij spelen, activiteiten. Als jij ziet hoe leuk je zoontje het heeft dan wordt het ws veel makkelijker.
Eens met tulip Wat ontzettend vervelend voor je zeg dat je hier last van hebt. Ik herken het deels. Dat wil zeggen dat mijn zoontje rond de 14 maanden van hetzelfde last kreeg als jouw zoontje. Hij huilde opeens als ik hem daar achter liet en ik vond het echt vreselijk. Ik heb heel vaak naar ze gebeld en eigenlijk ging het meestal vrij snel weer goed. Maar af en toe kreeg ik ook te horen dat ie die dag niet zo tevreden was... Ik ging ook twijfelen en wilde hem het liefste bij me houden. Aan de andere kant wist ik ook dat dat ook niet was wat ik wilde. Gelukkig is het inmiddels helemaal omgeslagen en is hij weer hartstikke vrolijk als ik hem ga brengen en ophalen. Het is iedere keer dolle pret als hij daar komt en huilt nooit meer. Pfoe! Nu ben ik dus ook weer helemaal blij en tevreden en ga ik met een gerust gevoel weg. Ik gluur ook altijd stiekem om het hoekje als ik hem kom ophalen om te zien wat ie aan het doen is, en hij is eigenlijk altijd gewoon vrolijk aan het spelen. Ik hoop voor je dat die twee dagen misschien juist goed voor hem zijn. Dat de regelmaat ervoor zorgt dat hij zich daar beter op zijn gemak voelt. Sterkte!
Dat is echt vervelend.. Ons jochie ging met 15 maand voor het eerst, maar het heeft hier ook heel lang geduurd voordat hij wat gewend was. het zou zomaar eens kunnen dat hij met 2 dagen beter went dan met 1 dag. En hij komt ook op een leeftijd dat hij de situatie steeds beter kan overzien. Mijn jochie kon met 18 maand de drukte van de groep niet goed verwerken (denk ik), maar 3-4 maand later wist hij dat op de groene stoel, hij een goed overzicht had, zonder zelf lastig gevallen te worden. ook in andere situaties kon hij zichzelf beter staande houden. Ook kreeg hij rond die 22 maanden een vriendje, dat hielp ook heel erg..
Ik hoop ook dat die 2 dagen in zijn voordeel gaan werken, qua wennen. Dat is dan nog het enige positieve dat ik hier uit kan halen. Vanochtend heb ik echt keihard zitten huilen in de auto toen ik hem weg had gebracht...pfff... Het zal een soort combinatie zijn van mijn eigen schuldgevoel, en zijn verlatingsangst. Ik hoorde ook van zijn juf dat hij vorige week de hele dag 'mama mama' riep. Niet huilend of zo, hij riep gewoon mijn naam. En dat doet me dan alweer zo'n pijn. Op het kdv bezweren ze mij dat hij daar de grootste lol heeft, en hij is het lievelingetje van één van de juffen, dus dat zou me gerust moeten stellen. Maar ik kan dat gewoon niet rijmen met het feit dat hij huilt bij het afscheid nemen. Als ik hem op vrijdag naar mijn schoonmoeder breng, huilt hij namelijk niet en word ik lachend uitgezwaaid. Naja..ik voel me gewoon een rotmoeder nu Dat van dat filmen is ook een goede tip... dat hebben ze al eens gedaan (en toen zag ik een lachend kind op de film), maar ik ga vragen of ze het nog eens willen doen. Misschien kijk ik er dan heel anders tegenaan.
Mijn jochie is nu 3, en heeft nog van die huilbuien. Bij het afscheid huilt hij dan. Later hoor ik van de leidsters, dat hij even 10 minuten rustig in een hoekje heeft gezeten. En daarna komt hij gewoon los. 's middags als ik hem ophaal speelt hij dan ook lekker. Ze hadden daar ook wel vaker kinderen die lang moeite met de overgang hadden van thuis naar KDV, maar eenmaal eventjes op de groep het wel goed ging.
Als jij er moeite mee hebt kan je zoontje dat haarfijn aanvoelen... Charlotte ging in het begin ook 1 dag per week en dat is naar 2 dagen per week gegaan. Ze heeft een week of 6 moeten wennen maar toen ging het perfect. Ik zag vrij snel positief verschil tussen die ene dag en 2 dagen in ieder geval. Ik merkte ook dat wanneer ik heel positief bleef en vrolijk, zij minder moeite had met achterblijven. Ik denk idd dat het maken van foto's/filmpje voor jou heel goed zal zijn, als jij er dan geruster op bent zal je zoontje dit gedrag opvallen. Ze voelen vaak veel meer aan dan wij denken namelijk... Sterkte, erg rot als je je zo voelt!
Mijn zoontje huilt ook vreselijk bij het wegbrengen, en nu in de vakantieperiode helemaal... hij klampt zich als een aapje vast aan me en ik mag hem niet loslaten. Ik vind dat ook vreselijk.... Maar ik vind het ook weer super gaaf om hem te zien "spelen" met alle andere kindjes, en de juffen zijn dol op hem en hij op hen. Hij kletst daar volop, doet met alles mee (het liefst de hele dag dansen) en hij vindt de oudere kindjes erg interessant. Hij zou dit niet doen als ie het niet naar zijn zin heeft denk ik dan maar. Hij wil ook wel altijd meteen mee naar huis (en bij de oppas oma vaak niet), en komt kei hard op me afgerend als ie me ziet. Hierdoor twijfel ik dan wel weer of ik er wel goed aan doe. Zijn juffen vertellen iedere keer hoe goed hij het wel niet doet, ik ging daar wel aan twijfelen... kan toch niet altijd zo goed gaan dacht ik.... tot dat ze laatst zeiden dat ie een beetje een off day had en een tijdje "mama toe" riep. In eerste instantie schoten de tranen in mijn ogen, maar ik vond het ook fijn om te horen dat ze het wel eerlijk zeggen als het niet goed gaat. En dat het dus al die andere keren daarvoor wel echt heel goed ging. Ik hoor ook van iedereen dat 2 dagen beter is voor kindjes dan 1 dag, dus ik hoop voor jouw zoontje ook!!