Mijn meerling heeft gelukkig geen beperking maar heeft wel godsallemachtiftyfustakkeveelgejankt!! Ja, mooier kan ik het niet maken Ik zelf werd gek. Zou ze het liefst enerzijds op MP hebben willen zetten maar anderzijds wilde ik ze natuurlijk niet kwijt Maar continue het geblehr van je eigen schatjes werkt op de zenuwen van de ouders. Ik was al bang dat mijn oudste wakker zou worden, dat mijn man en ik elkaar uiteindelijk zouden willen vermoorden (geintje natuurlijk maar het is echt niet goed voor je relatie om continue met slaaptekort te leven) en ook dat buren ‘s nachts last van mijn meerling en van ons dus zouden hebben!! Zodra de meerling huilde vloog ik naar ze toe, suste ik ze... Hopende dat de buren ze niet zouden horen.. En toen kwam toch het moment dat die buren kwamen klagen. Ze hadden last van het nachtelijk gehuil van mijn kinderen.... En de buren wilden dat we daar wat aan zouden doen... Mijn adrenaline was daarvoor al heel erg hoog wanneer ‘s nachts het duo alarm weer af ging. Maar daarna liep ik extra op mijn tenen. Je kunt er namelijk niets extra’s aan doen als je al ALLES er aan doet en zelf het ook zo graag anders zou willen zien.... Vanuit dat perspectief zou ik zeggen: laat het. Probeer er aan te wennen en te hopen dat het ooit beter gaat worden. Ik zou mij kunnen voorstellen dat die ouders zelf ook al enorm op hun tenen lopen maar het ook heel kwetsend zou kunnen werken als mensen met een ‘perfect’ kindje komen klagen... Maar vanuit jouw perspectief kan ik mij voorstellen dat je er iets mee wilt doen omdat jouw woongenot beperkt wordt... Maar ik denk dat het alleen de verhoudingen op scherp zal zetten en de buren veel verdriet en extra stress zal opleveren. Misschien wat iemand adviseerde over hen hulp aanbieden....??? PS realiseer je anders maar dat het gekrijs bij jullie al zachter zal klinken dan voor de ouders die in hetzelfde huis zitten... (misschien een licht troostende gedachte voor je...)
Wat heb je toen tegen de buren gezegd? Want je kon er niks aan doen toch? Ik zou me enorm rot voelen Onze oudste was een huilbaby en toen woonde ik nog in een appartement. Maar de buurman (alleenstaande man) zei dat hij nooit wat hoorde (geloof er niks van was wel nieuwbouw en goed geïsoleerd maar ging door merg en been) Daar was ik enorm dankbaar voor want ik was toen zelf al helemaal op en een enorme stresskip geworden die om alles moest huilen...
Ondanks dat het echt heel verdrietig is snap ik dat je woongenot en nachtrust in het gedrang komt. En gezien de beperking niet weggaat denk ik toch dat er een praktische oplossing moet komen. Ik zou dus ook zeggen dat je hen niets kwalijk neemt en begrip hebt maar ook wat er gedaan kan worden om je overlast enigszins te beperken door isolatie bijvoorbeeld. Houd het vriendelijk en begripvol, en zoek de oplossing buiten het gedrag van ouders en kind. Ze lijken me van goede wil net als jij zelf. Ook de timing van het gesprek, misschien niet doen na een enorme rot nacht en dat ook benoemen.
Je ziet echt verschil in reactie tussen mensen die het zelf hebben meegemaakt als ouder bijvoorbeeld en mensen die aan een andere kant staan en goede raad willen geven. Ik vond hierboven een goede raad. Bedenk dat het geluid bij de ouders zelf veel harder is en door merg en been gaan. De ouders weten echt wel dat er overlast is, dat is al vervelend genoeg voor ze.
Ja precies, ik denk dat je er weinig mee kan, behalve wat lekkers brengen en ze een hart onder de riem steken. Ze zullen het vast niet makkelijk hebben. Mijn buren gaven vroeger ook aan onze jongste refelmatig te horen, maar hoorde ook wel dat wij ermee bezig waren en gaven aan alleen maar blij dat zijn dat ze er zelf niet uit hoefde s nachts Het geluid van jou buurkindje zal er niet om veranderen en het is voor je buren ook vervelend genoeg dat ze zelf s nachts niet gewoon door kunnen slapen
Ik heb zelf een dochter met autisme, die na een paar pittige dagen school (als ze bijv. veel nieuws moet leren, of als haar klasgenootjes erg druk zijn) soms een uitbarsting krijgt thuis. Uit pure wanhoop en overprikkeling kan ze dan hard gillen, huilen, schreeuwen. Als zomers de ramen open staan, dan is dit zeker buiten te horen. (die doe ik dan ook vaak snel dicht) Ik heb zelf de buurvrouw een keer gevraagd of ze onze dochter wel eens hoort. Ze zegt van niet. Ik weet niet of dat uit beleefdheid is, of dat ze echt niks hoort. Ik zou het wel graag willen weten. Maar vooral om het bespreekbaar te maken, wederzijds begrip. (liever dat ze het tegen mij zegt, dan achter m'n rug om moppert tegen andere buren, bijv) Als je iets ervan wil zeggen, doe dat dan met begrip.
Ga in ieder geval niet op de muur bonken of expres hard de trap opstampen etc. Het is voor de buren zelf al moeilijk genoeg. Wees wel eerlijk als ze vragen of je haar hoort. Maar zoals hier boven gezegd is de buren horen het harder dan jou. En jij kunt evt. oordoppen in doen en verder slapen want het is je kind niet. Wij hebben ook een erge huiler gehad, pff. Nu heeft de baby van de buren een huilperiode gehad, ik dacht heerlijk ik hoef er nu niet uit.