Ik ben onlangs na 8 jaar zelf opgestapt. Er zit een grote reoganisatie aan te komen en de sfeer was om te snijden. Tijdens de reoganisatie zou je moeten solliciteren op de "nieuwe" functie. De afgelopen periode was er veel onrust op de afdeling en veel mensen die hierdoor zelf besloten om op te stappen. Na een aantal goede gesprekken en goed voorstel ben ik opgestapt en had ik binnen één week weer een andere baan! Tuurlijk mis ik mijn collega's, je hebt toch flink iets opgebouwd in 8 jaar, maar het nieuwe werk is ook leuk en ideaal te combineren met het gezin.
Ik heb vorig jaar ook een reorganisatie meegemaakt. Er waren mensen die weg moesten, mensen die een keuze hadden en mensen die "geen keuze" hadden (geen ontslagvergoeding). Ik zat in de 2e groep en wilde in 1e instantie blíjven, maar toen ik zag hoe schofterig mijn collega's die de organisatie moesten verlaten werden behandeld, heb ik de keuze gemaakt toch te vertrekken. Ik wist dat ik er nooit meer helemaal op mijn plek zou zitten.... Geen spijt van gehad! Sterkte! Geen leuke periode!
Dat is echt mijn leerpunt geweest van de reorganisatie. Ik ben een stuk zakelijker geworden en heb ook veel meer zaken vast laten leggen. Ik neem het ook mijzelf kwalijk dat ik zo naïef ben geweest om dat niet te doen. Maar ja, we hadden een ontzettend leuk team, een ontzettend fijne teammanager en allerlei leuke klussen naast mijn reguliere werk. Ik was zo naïef om te denken dat dat niet zou veranderen...
Ik heb twee keer een flinke reorganisering meegemaakt en 1 keer een doorstart. Alle drie de keren er zonder erg veel kleerscheuren doorheen gezeild. Ja het was niet leuk, maar wel nodig. Overigens ging mijn werkgever er wel zo netjes mogelijk mee om. Maar dan nog zijn mensen begrijpelijkerwijs boos en verdrietig dat ze hun baan kwijt raken. Het waren wel heel vervelende tijden natuurlijk. Spanning op de werkvloer, boze collega’s. Sommige collega’s die boos waren op degenen die mochten blijven (ja jij komt ook nog wel aan de beurt!). En daarna nieuwe teamleden etc. Ik heb er alleen dus nooit echt last van gehad in de mate die jij beschrijft. Klinkt ook als gewoon een hoop Adrenaline die er uit komt nu. Ja wat kun je doen? Ik heb wel 2 keer intern gesolliciteerd. 1 keer was dat een andere vestiging en andere keer een andere plek. Dan heb je toch een nieuwe start en dat gaf voor mij toen voldoende. Als ik jou was zou ik het even tijd geven tot het stof is neer gedwarreld. En dan kijken wat je wil. Als je dan nog steeds graag weg wil, moet je dat denk ik gewoon doen.
Ook hier een reorganisatie overleeft. Het bedrijf waar ik destijds werkte noemde het alleen niet zo. Bij ons moest je een programma volgen en opdrachten maken waarmee je punten kon halen. Haalde je dit niet dan werd er afgevraagd of je wel geschikt was om te werken voor dit bedrijf. Geloof me, die opdrachten sloegen werkelijk nergens op. Verpleegkundige die weggepest werden door het managment met als gevolg 3 collega’s die weg zijn gegaan. Daaropvolgend 6 (goedkopere) nieuwe collega’s/stagiaires die we met een klein groepje moesten gaan inwerken. Vorig jaar de keuze gemaakt om ergens anders te gaan werken. Maakte je destijds geen keuze (blijven of weg) dan werd er klassiek gereorganiseerd. Ik heb geen spijt van deze keuze.
Dank je! Je hebt helemaal gelijk, ik zal de emotie los moeten laten als ik verder wil hier, dat is wel precies hetgeen wat op dit moment het allermoeilijkst is. Als ik dat niet kan moet ik wat anders zoeken. Wat er van me verwacht wordt etc is wel duidelijk.
Ik denk inderdaad dat ik het nog wat tijd moet geven, de emotie overheerst nog. Dank je voor je reactie!
Dit voel ik nu precies zo! Ik denk dat ik ook heel naïef was, nog nooit zoiets als dit zelf van zo dichtbij meegemaakt.
Zooo herkenbaar! Of het leuk blijft om er te werken.....vraag het mij af. Ik werk in een kleine organisatie in de zorg ( 12 vaste medewerkers) Wij zijn overgenomen door een grotere organisatie. Eerst waren we daar erg blij mee....want we zouden anders falliet zijn gegaan. Nu heb ik het gevoel alsof we het paard van troje hebben binnen gehaald. In 1 jaar tijd zijn 3 collega's ontslagen, en vandaag hoorde ik dat er nog een collega ontslag krijgt. Bij 2 andere collega's staat hun baan ook op de tocht. Het echte plezier in het werken is weg. Steeds schuiven met cliënten, en ineens een hoge werkdruk erbij als een collega met ontslag moet. Ben er wel klaar mee. Het is dat ik zulke fijne werktijden heb en daardoor geen opvang nodig ben (zou ik bij een andere werkgever wel hebben) Dat is nu de enige reden waarom ik nog blijf.
Misschien geen reorganisatie maar hier 3x een winkel van t bedrijf waar ik werkte moeten sluiten. 2x was ik zwanger dus konden ze me niet ontslaan. 6 weken geleden weer te horen gekregen dat de winkel ging sluiten. Ik was er zo klaar mee. Twee keer in functie moeten zakken en na 5 jaar werkzaam totaal geen medewerking voor een serieuze overplaatsing, ja met een reistijd van 70 min enkele reis, heb ik me uitlaten kopen. Voelde me echt aan de kant gezet en vond t heel erg al met al. Volgende week met mn nieuwe baan beginnen
Hier ook een reorganisatie en doorstart overleefd. Al mijn collega's werden er op de meest lelijke manieren eruit geschopt. Financieel hebben ze de overgebleven mensen de strot dicht geknepen. (door de doorstart kreeg je geen vakantiegeld en omdat ze al te lang geen salaris hadden betaald, ving het UWV ook niet meer alles op). Ik heb er nog een jaar gewerkt en echt mijn best gedaan om er wat van te maken. Maar het vertrouwen was weg. En toen ze een van onze leveranciers erbij naaiden, (de woorden van mijn baas "ik ga toch niet betalen voor hun diensten, daar heb ik geen zin in, kan mijn geld wel beter gebruiken") toen dacht ik en nu is het klaar. En nu al een paar jaar een andere baan, ben er op alle vlakken op vooruitgegaan! Helemaal happy! Achteraf had ik toen meteen moeten gaan. Ik heb op het randje van overspannen gebalanceerd door de situatie en was in die tijd geen leuker mens. Wel heb ik de hele wijze les geleerd om zakelijk te blijven. Werk is nou eenmaal werk. En het is een beetje geven en nemen (dat doe ik nu ook, vooral met uren, soms wat extra, soms wat minder) om het plezier er in te houden, maar we hebben een zakelijke relatie.
Hier een reorganisatie meegemaakt. Er was sprake van dat ik degene was die weg moest maar door de hele situatie heb ik het mn werk makkelijk gemaakt en gezegd dat ik wel weg wilde zodat collega's konden blijven. Ik was er helemaal klaar mee en kon me ook niet indenken dat het er beter op zou worden na de reorganisatie. Wel een spannende stap maar tot op de dag van vandaag blij dat ik die keus heb gemaakt! Hele leuke andere baan gevonden en van ex-collega's hoor ik alleen nog maar hetzelfde gezeur, zoniet erger, wat speelt binnen het bedrijf. Dus gewoon je gevoel volgen. Wil je er nog voor gaan dan lekker blijven en blij zijn dat je kon blijven. Anders lekker solliciteren en hopen dat je gauw een andere leuke uitdaging vindt! Succes.