Mijn ouders zijn hun 10 jarige dochter (en dus mijn zus) verloren aan een hersentumor. Dit heeft een grote impact op ons gezin gehad. In die tijd waren er nog of in ieder geval zeer weinig lotgenotencontacten en naar een psycholoog stapte je ook niet zo snel toe. Ik heb nog een oudere zus maar daar heb ik niet zo'n goed contact mee, puur omdat wij als gezin nooit over ons verlies hebben kunnen praten. Mijn vader is een binnenvetter en zei nooit iets en mijn moeder is zich daardoor vreselijk gaan focussen op ons. Met resultaat dat ik nu bijna 30 ben en ze me nog niet los kan laten. Zelf heb ik 3 kindjes moeten begraven en ik wil die last niet aan mijn 2 jongetjes doorgeven dus pas ik er erg voor op dat ik hun daar niet mee belast. Ik ben een overbezorgde moeder maar probeer dat zoveel mogelijk binnen te houden en dat niet aan mijn kinderen te laten blijken. Ik weet dus namelijk hoe het is als je moeder je niet los kan laten, omdat ze eigenlijk nooit afscheid heeft kunnen nemen van haar overleden kind, en dat op jou projecteert. Ik hou van mijn moeder maar een kind verliezen binnen een gezin heeft zo vreselijk veel impact op de rest van het gezin.... Ik denk dat je als gezin goed met elkaar kunt praten je het goed kunt verwerken, maar in ons geval is dat dus nooit gebeurd en zijn er gewoon altijd problemen gebleven. Dat zeg je nu maar als je in die situatie zit, dan ga je door!! Je moet wel want je hebt geen keus..... ik hoop dan ook dat je het nooit mee hoeft te maken! Liefs