Jeetje wat verschrikkelijk zeg. En wat een gevechten heeft ze geleverd. Heel veel sterkte met jullie verlies. Wie zorgt er nu eigelijk voor haar zoontje? Is er nog contact met zijn vader?
Heel veel sterkte meis, het is nooit makkelijk om een dierbare te verliezen. en zeker een zusje niet. ik ben mijn zus ook verloren,wij scheelden wel 11 jaar.(ook aan K) En ik was toen zwanger van mijn oudste,het is al heel wat jaren terug. De uiterlijke littekens verdwijnen,maar de innerlijke zijn er nog steeds. Het is moeilijk en zwaar. En wens en hoop met heel mijn hart dat je haar verlies op een dag een plekje kan geven. Hoewel...dat plekje soms onverwachts kan gaan bloeden. En dan voel je het verdriet weer heel intens(ik wel tenminste) Sterkte meis,heel veel sterkte.
Wat een verhaal... Ik hoop dat jullie haar overlijden een plekje kunnen geven, en haar leven als inspiratie kunnen gebruiken. Veel sterkte!
Jemig, wat heftig zeg. Het lijkt me heel erg moeilijk je zusje te moeten verliezen, en helemaal zo. Allereerst heel veel sterkte. Ik heb zelf helaas ook ervaring met het verliezen van een dierbaar persoon aan die rotziekte, mijn moeder, en ik denk dat het moeilijk is om je advies te geven. Iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om. Het enige dat ik kan bedenken is: geef je verdriet de ruimte. Ga erin mee zover als je denkt dat nodig is. Ikzelf heb na het overlijden van mijn moeder bijna een jaar niets uitgevoerd. Nu kon dat ook (ik was jong 'en hoefde niets'), maar dat heeft me wel geholpen. En bedenk ook dat er geen juiste manier is om mee om te gaan. Ik dacht bijvoorbeeld ook dat er vast een bepaalde tijd voor stond, en bepaalde fases waar je doorheen moest, maar iedereen doet het op zijn eigen manier. Kijk ook niet te ver vooruit, maar probeer in het moment te leven en te voelen wat je voelt, in plaats van te denken aan wat je zou 'moeten' voelen. Uiteindelijk is het iets dat met de tijd een plekje krijgt. Ikzelf heb dat ook wel zo ervaren. Het verdriet slijt en de mooie herinneringen blijven, al zal ik mijn moeder op belangrijke momenten altijd verschrikkelijk blijven missen (natuurlijk), en zijn er nog steeds periodes dat ik intens verdrietig en kwaad ben, maar die worden steeds minder. En wat anderen al zeiden: als je hulp denkt nodig te hebben: gewoon inschakelen. Het kan je zeker helpen. Als je me wilt pb-en, mag dat natuurlijk altijd.
Met tranen in mijn ogen je verhaal gelezen. Wil jullie heel veel sterkte wensen! Zelf geen ervaringen, en hoop ondanks de kans groot is dit niet mee te maken. Mijn (stief) zusje van 9 heeft hersenvocht kanker, en hopen elke keer weer dat de scans goed zijn (niet uitgezaaid) om de chemo die ze al op 3 jarige leeftijd heeft gehad en weer zou moeten krijgen uit te stellen ivm schadelijke gevolgen.
Ik kan niet veel meer dan de anderen zeggen, maar ik moet het toch ook even kwijt: Heel veel sterkte met het verwerken van dit vreselijke verlies. Heb met een brok in mijn keel je verhaal gelezen.. Ik weet ook niet wat ik anders nog moet zeggen, heb er (gelukkig) geen ervaring mee maar wou dat ik iets kon zeggen dat je zou helpen..
Pff wat erg zeg, ik weet ook niet goed wat ik moet typen maar wil je heel veel sterkte wensen! Ik kan me je gevoel heel goed voorstellen, ik ben dan wel een echte tweeling, en ben ook heel close met mijn zus. Ik ben blij dat je het hier van je af kan typen
jeetje.... ik wil je heel erg veel sterkte wensen. geef jezelf de tijd om 't een plekje te geven, dat heb ik helaas niet zo gedaan met mijn moeder, waardoor 't later steeds moeilijker werd....
Wat heftig Vind het erg voor je. Iedereen verwerkt het verlies van een dierbare op zijn of haar eigen manier. Ik ben mijn vader een paar jaar geleden verloren en ik heb het een plek weten te geven. Hij was al een hele poos ziek dus ik probeerde me voor te bereiden op zijn overlijden, maar als het zover is dan lijkt het toch weer onverwachts. Wat bij mij hielp was gewoon praten tegen hem, huilen waneer ik verdriet had en het niet onderdrukken. Ook de gedachte hebben dat hij van zijn pijn verlost was en dat hij in de hemel was en het daar wel goed had maakte het naar mijn idee dat ik het kon accepteren. Dat was mijn manier van verwerken. IK wil je wel heel veel sterkte toewensen Liefs
Allereerst heel veel sterkte gewenst met dit zware verlies en neem de tijd om te rouwen en aan je zus te denken, dat is zo belangrijk. Ik ben in 2003 mijn vader verloren aan de gevolgen van een longontsteking. Hij was longpatiënt en heeft 9 weken op de IC gelegen waarvan 6 in coma. Ik ben tot op de dag van vandaag zo ontzettend blij met die laatste 3 weken dat hij weer 'bij' was, zo goed en kwaad als het ging, we hebben alles kunnen zeggen wat we wilden en hem kunnen laten zien hoeveel we om hem gaven. Mijn vader was mijn rots in de branding, al van kleins af aan. Ik kon voor alles bij hem terecht en omdat hij verder helemaal geen familie meer had was zijn eigen gezinnetje alles voor hem. Het heeft best een tijd geduurd voordat ik niet meer iedere minuut aan hem dacht en dat er een dag kwam zonder dat beklemmende gevoel van 'm zo te missen. Maar het komt... uiteindelijk. Herinneringen aan betere tijden zullen langzaam de overhand weer nemen en je zult weer kunnen lachen om dingen die jullie samen hebben beleefd. Ik weet in elk geval dat ik niets heb geforceerd, heb me niet met opzet gestort op werk, vrienden of dat soort dingen maar heb me juist heel bewust een beetje afgezonderd. Dat klinkt erger dan het was hoor, het betekende voornamelijk de eerste tijd niet naar feestjes / verjaardagen gaan omdat dat 'hoort', maar alleen doen waar ik zin in had. En ik praatte veel over hem, met mijn moeder en m'n zus en met de vrienden die me niet lieten zitten - want ook dat gebeurt namelijk. Sommige mensen vinden dat het op een bepaald moment wel klaar moet zijn met het verdriet en als je niet snel weer mee wilt doen, laten ze het afweten. Triest, maar ik spreek uit ervaring. Laat je niet vertellen wat je moet doen maar kies je eigen weg daarin.
Jeetje, wat verschrikkelijk.. Zelf heb ik drie jongere zusjes en ik zou niet weten hoe ik daarmee om zou moeten gaan.. Ik wens jou en je familie heel veel sterkte...
Krijg ook even een brok in m'n keel van je verhaal. Zelf ben ik 8 jaar geleden mijn moeder verloren (ook aan k.), na een ziektebed van 3 jaar. Ze had meerdere hersentumoren en is in de laatste maanden terminaal geworden, maar toch zag ik niet in dat ze kon overlijden. Door dit ontkenning is het nog harder aan gekomen. En wat betreft het verwerken van je verlies, iedereen doet dat op zijn/haar manier. Maar zoals anderen ook zeggen: geef het tijd en probeer niet te forceren. Op een gegeven moment zal het wat "slijten", maar op bepaalde momenten in je leven zul je het weer beleven als de dag van gisteren. Dat is mijn ervaring in ieder geval. Voor nu heel veel sterkte met het verlies en een dikke knuffel voor je neefje!
Heel veel sterkte met je verlies. Je zusje verliezen lijkt me erg zwaar. Helemaal als je 2 handen op 1 buik bent. Ik verlies een dezer dagen mijn moeder aan kanker... Ze is 53, tuurlijk een stuk ouder dan mijn zusje, maar nog te jong. Ook bij haar was vorig jaar alles weg en binnen drie maanden was alles terug en zat haar hele buik vol... ze kan niet meer eten, nauwelijks drinken dus we zitten nu te 'wachten' tot haar lichaam het echt opgeeft. Heel moeilijk. Gelukkig hebben we wel alles kunnen bepraten en bespreken. Daar put ik veel troost uit. Maar goed, bij ons moet het nog komen, dus hoe je met het verdriet om moet gaan kan ik nu moeilijk zeggen. Ik zou alleen zeggen, huil als je daar de behoefte toe voelt en praat erover. Dat is altijd goed. Trouwens, waar is je neefje nu? Want je schreef dat je zusje bij je ouders ging wonen. Was de vader niet meer in beeld? verder sterkte!
Kippenvel! Heel veel sterkte! als je wilt praten,mag je me altijd een pbt-je sturen. Ik zelf heb het gelukkig nooit meegemaakt.
Bij deze nog condoleert met het verlies. Ben zelf een broer van 17 jaar verloren tgv een verkeersongeval. Wij mochten hem ook niet meer zien. Dit vond ik vreselijk, dan moet je maar geloven dat hij in de dichte kist ligt. Ik kan je niet echt tips geven , want ieder verwerkt dit op zijn eigen manier. Maar blijf erover praten met iemand. Stop je verdriet niet weg. IK had de kinderen toen nog klein en had daardoor veel afleiding, maar het is zo onwerkelijk. vreselijk. NU heb ik een kind van 17 en ik vind het een rotleeftijd, ben zomaar bang dat hem iets overkomt, al hoeft dat natuurlijk niet. Wat erg voor jullie kleine neefje, zo jong en al geen moeder meer. Heel veel sterkte.
Bedankt voor jullie lieve, meelevende reacties.... Het is altijd erg om iemand te verliezen..,maar dit kwam wel heel dichtbij hoor...een stukje van mijn eigen, van mijn ziel is weggerukt. Mijn moeder is er ook helemaal doorheen echt zielig probeer haar zo goed als mogelijk op te vangen...maar ze zeggen wel eens als een moeder haar kind verliest dan verliest ze ook haar moedergevoel...en ik heb toch niet altijd een hele goede band gehad met mijn moeder (door een verleden in onze jeugd) hou van haar en alles hoor en ze komt ook langs, is ook wel gek met de kinderen we bellen regelmatig dat soort dingen. Maar ze zegt ook nits deert haar nu meer het ergste wat er is is dat haar dochter is weggenomen. Ze voelt zich geen moeder meer (hallo ik ben er ook nog maar dat is een heel ander verhaal, kan ik niet zomaar plaatsen op internet) Mijn neefje is vorige week 5 geworden een maand en 2 dagen na het overlijden van mijn zusje hij woont bij zijn vader aan de andere kant van het land dus zie hem niet veel meer maar we bellen wel hij is het enige wat ik nog over heb van mijn zusje Zij vroeg wel eens aan mij waarom heb ik een kind gekregen als ik toch dood ga Ik antwoorde haar toen: Omdat jij via jou zoon altijd door zou leven hij is de levende herinnering aan jou...en dat geloof ik nog steeds