Heel veel sterkte, wat afschuwelijk voor je. Veder geen ervaring met het verlies van een dierbare die zo dichtbij staat. Wel een opa, maar dat is een verlies van een heel ander kaliber en daar zit een bepaalde acceptatie bij omdat iemand een respectabele leeftijd heeft bereikt. Voor jou en je familie moet het afschuwelijk zijn om zo jong iemand te verliezen en het rouwproces zal niet alleen gaan over het overlijden maar ook de struggles die ze heeft moeten doorstaan in haar leven. Gelukkig heeft ze nog een mooi kindje mogen krijgen, een ervaring die haar niet meer afgenomen wordt. Veek sterkte en een knuffel.
Jeetje, heftig verhaal zeg. Ik heb hier geen ervaring mee, dus kan je helaas niet vertellen hoe je hier mee om moet gaan. Doe wat je hart je zegt, dan is het vaak goed. Heel erg veel sterkte.
Sweetlove, wat verschrikkelijk dat je dit moet meemaken. Ik ben zelf m'n moeder verloren (50jr) aan deze ziekte, 3 maanden later werd ik zelf moeder van m'n zoontje. Ik kan zoveel zeggen, hoe ik er mee omga maar iedereen doet het op z'n eigen manier. Ik zat in een rollercoaster van zwanger zijn/hormonen, verdriet, overlijden en daarna de geboorte. Ik kan je zeggen, nu 10 maanden later (m'n moeder is in september overleden) heb ik er nog steeds (en misschien wel erger) verdriet van. Wat mis ik haar... Ik dacht dat het gek was dat ik zo'n verdriet heb, want het is 'al' 10 maanden geleden.. Ik weet nu dat het helemaal niet gek is, en dat het heel normaal is. Ik wil alleen maar zeggen, praat,praat,praat. Al zeg je 100x hetzelfde, wat maakt het uit. Jij moet dat op dat moment kwijt, en het lucht je wat op. En als die tranen komen, laat ze komen al is dat heel vaak op een dag. Ik wil jullie heel erg veel sterkte wensen.
och meid toch wat erg. ik kan je niet zeggen hoe je ermee om zou kunnen gaan, maar ik wil je heel veel sterkte wensen
Ik kan je niet helpen, vind het wel heel erg voor je... Lijkt me vreselijk!! Heeeel veel sterkte toegewenst daarom! kusje
Hoi sweetlove! Ik wil je als eerste heel erg veel sterkte wensen! Ook voor jouw familie en vrienden. Ik weet hoe je je voelt, ik heb hetzelfde meegemaakt met mijn vader. Ook die ziekte k..... Hij had het in zijn maag en slokdarm. Deze zijn er allebei helemaal uitgehaald. Het herstel ging voorspoedig. Wel heeft hij van te voren 3 hele zware chemokuren gehad, voor de operatie.. daardoor viel hij om de paar minuten flauw. Heb hem vaak gevonden. (ik woonde toen nog thuis) Hij heeft ongeveer nog 9maanden na de operatie geleefd, hij kwam weer wat aan, zag er goed uit, kon goed eten. Wel aangepast natuurlijk want tja er zat geen maag meer. Op 31-3-09 zijn mijn zusje en moeder naar Egypte vertrokken voor een weekje, ik woonde toen al wel samen met mijn man... ik kon niet mee moest werken. Mijn vader kwam elke dag bij mij eten of ik bij hem vanuit het werk. Mijn man is militair en zat toen toch een paar weken in Amersfoort op oefening. Op 2-4-2009 krijg ik telefoon op mijn werk, mijn tante. De schoonmaakster had mijn vader op de grond gevonden en had haar gebeld. Hun gelijk 112 gebeld. Ik met spoed ook naar het ziekenhuis. Mijn vader bleek een forse.. echt hele forse inwendige bloeding te hebben... de plek waar de maag zat was geknapt... (lichaam was ook helemaal verkleefd en alles ivm die zware operatie) Ze hebben geprobeerd het te stelpen maar dit lukte niet. Hij kwam in coma terecht. Daar sta je dan, alleen.. zonder man, moeder en zus. Op 3-4 waren ze thuis vanuit Egypte.. ze konden gelukkig met een vroege vlucht mee. Mijn man was inmiddels ook van oefening terug, die heb ik gelijk gebeld die dag. 3-4 is mijn vader naar het erasmus gegaan in rdam, daar konden ze hem ook niet meer redden... op 5-4 om 4:40 ja ik weet het nog goed hebben ze de apparaten stop gezet. 4:44 is hij overleden. Hij is niet gestorven direct aan de K..... maar wel aan de gevolgen ervan. En het komt bij mij nu ook dubbel zo hard aan dat hij zijn 1e kleinkind nooit zal leren kennen. Maar over hem vertellen ga ik zeker doen tegen haar! X
Jeetje zeg! Heel veel sterkte! Mijn eerste vriendje is verongelukt toen wij nog samen waren, hier heb ik emdr therapie voor gehad. Wat voor mij ook goed hielp en nog steeds helpt is schrijven. Ik had een mooi schrift gekocht en ging daar steeds in schrijven, de leuke / verdrietige / mooie / rotte dingen, alles kwam er in voor. Tekenen deed ik ook vaak. En kaarten kopen en schrijven en dan of op de bus doen of bewaren. Heel veel sterkte!
jeetje meid, wat heftig! ik ben mijn beste vriendin verloren aan dezelfde ziekte en ik denk dat onze band redelijk te vergelijken was als die van jou met je zus! dit verdriet duurt heel lang, maar slijt zeker! wat mij vooral hielp was erover schrijven.... ik heb echt bladen vol geschreven over de band die we hadden enzo.. eigenlijk van begin tot het eind heb ik beschreven (een soort boek, maar dan voor mezelf) en veel over praten.. ik wil je heel veel sterkte wensen en als je er behoefte aan hebt om ervaringen te delen mag je me altijd pb-en!
Wat vreselijk dat jij je zusje nu moet missen. Gecondoleerd en heel veel sterkte, ook met de verwerking hiervan!
VRESELIJK, heel veel sterkte, ik zou niet weten hoe dit te verwerken valt. Ik weet wel dat je het niet moet opkroppen, zo als je hier je verhaal neer zet is wel goed voor je denk ik.