Mijn kleine lieve Sam

Hallo vlindermoeders....

Ik wil heel graag mijn verhaal met jullie delen.

Op 18 mei ben ik in de ochtend naar mijn verloskundige gegaan om aan te geven dat ik vocht vast hield in mijn enkels en kuiten. Ik had het al wel op internet gelezen en tja het hoorde bij de zwangerschap... Daar aangekomen werd ook mijn bloeddruk gecontroleerd en die was extreem hoog. Ik werd gelijk doorgestuurd naar de gynaecoloog en er werd bloed geprikt en urine afgenomen. Ze zagen gelijk met een klein testje dat ik heel veel eiwitten in mijn urine had en dat was echt niet goed.

De gynaecoloog vertelde mij dat ik werd opgenomen en gelijk pillen kreeg om de bloeddruk te verlagen en ook kreeg ik een infuus voor eventueel extra medicatie toe te dienen. Even later kwam er nog een arts bij en die vertelde mij dat ik zwangerschapsvergiftiging had... Omdat onze kleine eerder geboren zou kunnen worden , zou ik per direct overgeplaatst worden naar het WKZ in Utrecht. Per ambulance ben ik daar heen gebracht. Inmiddels had ik ook al een zoutoplossing via het infuus en magnesium tegen bloedproppen en epileptische aanvallen.

In het WKZ werd mij duidelijk dat ik de laatste weken van mijn zwangerschap in het ziekenhuis zou moeten doorbrengen en dat we een couveuze kindje zouden krijgen. De artsen vertelden ons dat bij 26 weken zwangerschap de baby een kleine kans had om in een couveuze te overleven, maar dat ze toch ondanks mijn ernstige ziekte toch gingen proberen om de baby zo lang mogelijk nog in mijn buik te laten zitten, zodat zijn levenskans extra groot zou worden. Dat zou dus betekenen dat ik misschien wel 10 weken nog in het WKZ zou liggen, dan zou de baby 36 weken zijn en meer levensvatbaarder dan bij 26 weken.

Helaas sloeg het noodlot toe op zondag 24 mei........We kregen een uitgebreide echo en daarop was te zien dat de placenta niet voor 100 % functioneerde en dat de baby heel veel moest doen om voeding te ontvangen. Nu was hij nog klein, maar straks als hij goed ging groeien dan zou de placenta te weinig voeding kunnen geven. Ik was er kapot van.....hoe nu verder, ik en mijn vriend wisten het echt niet meer. Op maandagochtend 25 mei zouden we een gesprek krijgen met de kinderarts en die zou ons vertellen welke keuze's we konden maken. Maar ik wist al...ik kon niet kiezen. Wie kan daar nou wel over beslissen?! Als ik op een natuurlijke manier zou bevallen dan zou hij het niet overleven en als ik hem zou laten komen dmv een keizersnee dan was de kans ook klein dat hij het zou overleven of hij zou een achterstand hebben en misschien gehandicapt zijn. Dat zouden we ook niet aankunnen.....maar goed we dachten, we wachten wel even op de info van de kinderarts.

Ondertussen was ik dus zelf ook goed ziek en helemaal opgeblazen van al het vocht en dik onder de medicatie. Zowel met pillen als via infuus en ik had ook nog een catheter. Ook had ik gelijk in het ziekenhuis 2 prikken gekregen voor het sneller ontwikkelen van de longblaasje van de baby.

Maandag 24 mei voordat de kinderarts met ons zou spreken, werd er een hartfilmpje gemaakt van de baby ( hadden ze de week ervoor ook al een paar keer gemaakt en was helemaal goed) helaas was de hartslag net zo snel als het mijne.....wat dus niet goed is voor een baby. 's middags werd er voor de zekerheid een echo gemaakt en toen zagen mijn vriend en ik dat het hartje niet meer klopte.....onze lieve zoon was gestorven... Hij heeft mijn leven gered, want ik werd alleen maar zieker en we hoefte niet meer te kiezen want hij heeft voor ons de keuze gemaakt. Ik en mijn vriend staarde naar het beeld...ik dacht dat ik gek werd, ik kon alleen nog maar huilen.......
's avonds werd mijn bevalling via medicatie ingeleid. Ik zou op een natuurlijke manier van onze zoon bevallen.

Op dinsdag 26 mei om 23.57 ben ik bevallen van onze zoon Samuël , we noemen hem Sam ( spreek je uit als Sem)
Hij weegt 580 gram en is 31,5 cm

Bevalling is heel erg goed gegaan. Ik heb tijdens de ergste weeen een spuit morfine gehad en voor de rest heb ik al die tijd alle weeen in een houding op bed moeten opvangen, dus ik vind dat ik het geweldig heb gedaan.

Op 5 juni 2009 om 12.00 hebben we in besloten kring Sam laten cremeren.

We zijn er kapot van en kan het nog niet geloven..........de leegte die je voelt als je je kind verliest is echt niet te beschrijven.....Onze zoon is zo mooi en klein, we missen hem vreselijk...

liefs,

Wendy