ik denk nog steeds aan je hoor en ik hoop dat je je niet te vaak alleen moet voelen... en ik hoop ook dat je je hondje bij je kan houden. heel mooie urn vind ik en weet maar dat cat nog steeds dicht bij je is .dat is voor altijd.... dikke knuffel van ons allen
Jeetje Marcel met tranen in mijn ogen lees ik jouw stukjes terug... Ik heb hier destijds natuurlijk gecondoleerd en wat was dat een onverwachts verlies. Maar ver van je bed, je vergeet het en schrijft weer verder in andere topics hier. Nu zag ik het topic weer hoog staan en lees ik toch weer even terug. En dan vergeet je als mens dat het voor mij misschien ver van mijn bed show is, maar dat jouw leven helemaal op zijn kop staat... Als ik dat zo lees zie ik dat zo voor me en raak je me diep in mijn hart. Tjonge wat moet het moeilijk zijn.. Zo stil, zo leeg en nooit meer hetzelfde. Ik vind het knap dat je hier je hart af en toe lucht. Ik denk dat maarschappelijk werk een goed idee is. Praten ordent vaak je hoofd. Even objectief alles op een rijtje zetten. Ik hoop dat jullie hondje bij je kan blijven. Nogmaals heel veel sterkte! Het zal nog een lange weg worden. Maar hoewel dat nu misschien ondenkbaar lijkt, er is licht aan het einde van de tunnel.
Tja dit is makkelijker gezegd dan gedaan. Iedereen gaat door maar je eigen wereld staat toch een tijdje stil. Ik snap je instelling want zo denk ik ook vaak, maar denk eens andersom. Stel dat iemand in je omgeving meegemaakt zou hebben wat jij hebt meegemaakt. Zouden ze je dan 'teveel' tot last zijn? Mensen geven om je, je bent ze vast niet tot last. Ik wil je nogmaals sterkte wensen, want de tijd nadat alle regel-dingen geregeld zijn is ook erg lastig. Ik hoop dat er een manier is waarbij jullie hond tocht bij jullie kan blijven. Lijkt me zeer waardevol en dan is het toch wat minder stil in huis als je thuis komt.
Hi all, Bedankt voor alle reacties. Ik lees hier af en toe nog wat mee en kan af en toe best een beetje lachen van alle topics die hier voorbij komen. Van al die vrouwendingetjes zeg maar waar mannen zich minder snel druk om maken zoals huisartsen, groentes en dergelijke Al lees ik niet verder dan de lounge Hoewel het fotografie topic lees ik ook nog wel wat mee. Dat is een van mijn hobby's. Maar inderdaad mijn wereld staat op zijn kop en het houd voorlopig ook nog niet op. Binnen 1 maand zijn hier intussen zoveel dingen gebeurd, wat nauwelijks voor te stellen is. Weet je, Cat was niet mijn eerste vriendin maar wel de eerste waarmee ik wou trouwen. Het had haar al veel te lang geduurd voordat ik haar eindelijk vroeg Zij was heel bijzonder voor mij en nu heb ik gewoon geen idee wat te doen. Mijn hoofd loopt over met emoties, met dingen regelen etc. Ik hoop inderdaad dat er een moment komt dat je toch weer wat verder kan gaan. Maar nu leef ik nog van dag tot dag. De bedrijfsarts heeft geadviseerd om volgende week dinsdag en donderdag wat te gaan werken om zo weer wat structuur te krijgen. Desondanks is het geregeld een straf om 's ochtends wakker te worden. Soms hoop ik erop dat Cat me gewoon komt halen als er meer zou zijn. Dan zijn we in ieder geval weer samen. Maar de dingen die gebeurd zijn; 22 Februari is mijn grote liefde overleden. 8 Maart de crematie 13 Maart heb ik een nichtje gekregen. 19 Maart heb ik te horen gekregen dat ik mogelijk mijn baan ga verliezen. Het portfolio waar ik in werk word stopgezet. Het drong mij eigenlijk pas 26 maart door wat de mogelijke implicaties hiervan zijn. Ik hoorde maandag dat er nu wordt gekeken wat de mogelijkheden zijn voor herplaatsing binnen het bedrijf. Ik weet niet meer of ik het gezegd heb maar het document (apostille) is inmiddels vanuit Denemarken binnen gekomen. Echter moet ik nu naar Den Haag toe om het te laten omzetten naar een Nederlands akte van overlijden om verder te komen bij de notaris. Omdat Cat is geboren in Italië moet ik mogelijk contact opnemen met de Italiaanse ambassade voor haar geboorteakte. Maar dat moeten ze eerst nog in Den Haag gaan uitzoeken. Ze was overigens niet Italiaans, ze had Nederlandse ouders en ze was twee toen ze hier kwam wonen. Zoals ze zelf altijd zei, ze sprak beroerder Italiaans dan de gemiddelde toerist Oh ik heb inmiddels ook een fotoboek laten maken. Tijdens de condoleance en de crematie had ik een fotograaf ingehuurd. Haar urn hoop ik over enkele weken binnen te hebben. Tegen die tijd kan ik hopelijk ook haar as ophalen en dan is dat ook weer "klaar". Ik ben wel blij met deze urn. Het is niet zo'n standaard urn en denk dat het ook wel iets is wat bij haar past. Ik probeer wel in de toekomst te kijken maar dat blijft lastig. Ik weet eigenlijk niet hoe ik het moet beschrijven. Soms besef ik het gewoonweg nog niet. Het gebeurt me soms nog wel dat ik iets lees en zeg: Hey Cat, moet je dit eens lezen, en dan is het stil. Dan denk ik weer, oh ja ze is hier niet meer. Als je soms ergens om moet lachen, voel je je schuldig dat je lacht... Als ik nu het Noorderlicht op TV zie, denk ik terug aan onze vakantie en dan raak je weer bedroeft. Het is heel veel ups maar nog meer downs. Aankomende zaterdag met wat vrienden van me naar de kroeg toe. Even ontspannen. Mijn broertje (die pas vader is geworden) zat me al te stangen dat ik maar op "jacht" moest gaan als ik toch in de kroeg ben Maar dat wordt hem niet. Dat weet hij ook. De hond blijft, desnoods moet ie er maar aan wennen dat ik weg ben voor werk. Hij kon het ook prima als Cat en ik op bezoek gingen bij vrienden in Groningen terwijl we zelf nabij Utrecht wonen. Mijn familie woont in hetzelfde dorp dus die kunnen waar nodig bijspringen. @Bouwjaar1979 (we hebben hetzelfde bouwjaar trouwens ) Je hebt wel gelijk dat wanneer je het omdraait, ik het ook niet zo zou zien. Ik kreeg ook op mijn kop toen ik dat tegen vrienden van mij zei Maar dat gevoel verander je ook niet zomaar. Maar de meeste vrienden van mij hebben kinderen, zijn getrouwd en hebben dus een eigen leven. Ik loop hier soms wel zowat tegen de muren aan maar dan ga ik even wandelen met de hond. En de mops vind het maar wat prachtig. Hij loopt erbij als een hele stoere hond en bespringt veel grotere honden. Met baasje erbij durft ie wel. Want met Cat rende hij weg voor een blaadje die achter hem aanging of zat ie in de keuken als er een musje naar hem toe hupste Maar samenvattend, het gaat gewoonweg nog niet. Ik vind het leven dan ook niet meer leuk. Het is erg eenzaam. Ik heb een hoop te doen en zie er enorm tegenop om al die dingen te regelen. Het is niet dat ik het niet kan maar het is weer zo'n bevestiging dat zij er echt niet meer is. Ik wil er eigenlijk niet aan. Als ik soms hier de tussendeur in het slot hoor vallen dan denk ik "hey, daar is ze weer". Ik wil niet verder... maar ik moet....
Ik heb hier nog nooit iets meer getypt dan een condoleance bericht. Ik vind het knap van je dat je hier je 'gevoel' toch een beetje kwijt kan. En je bent zeker een echte man als je over je gevoelens praat, juist nu, als je erover praat kunnen mensen je helpen als je dat zou willen en het lucht natuurlijk op. Ik heb geen idee wat je mee maakt nu, en ik vind het echt vreselijk voor je. Maar toch, jij en cat hebben een geweldig leven gehad en je kunt altijd met veel liefde op haar terug kijken. Er komt vanzelf een moment dat je je weer fijn voelt en zin krijgt in het leven, ze zeggen niet voor niets, aan het einde van elke tunnel komt weer licht..en dat is ook zo, ookal voelt het nu nog niet zo,, Ik hou me altijd vast aan mijn slagzin, i've it doesnt kill you, it will make you stronger! Je kunt het, en anders, zijn wij er om tegen te kletsen! Een hele dikke knuffel en een fijne nacht
Beste Marcel, Wat fijn dat je ons op de hoogte houdt van hoe het gaat, maar wat vervelend om te horen dat je zo je draai niet kan vinden. Maar weet je dat is helemaal niet gek hoor, het is nog maar zo kort geleden. Praat toch echt met je vrienden ook al hebben die een gezin. Wij hebben dit van de andere kant af meegemaakt toen mijn zoontje net was geboren. Onze beste vriend kreeg plots een hartaanval ook veel te jong moesten we afscheid nemen van hem. In het begin heeft onze vriendin er ook weinig over gepraat en daar maakte we ons flink zorgen om. Weet je jouw vrienden missen cat ook heel erg , dat weet ik zeker, net zoas wij onze vriend nog steeds missen. Voor hun is het ook fijn om erover te praten, en je valt ze er echt niet mee lastig anders zouden het geen echte vrienden zijn. En het zal anderen ook goed doen om te zien dat het bespreekbaar zal zijn. Ik lees dat je het niet meer zo ziet zitten, en dat is ergens begrijpelijk. Maar aan de andere kant wil ik bij deze een virtuele schop onder je kont geven, want Cat zou het niet willen dat je opgeeft. Ik weet zeker ook al ken ik haar niet dat ze zou willen dat je lachen zal, en dat je weer gelukkig gaat worden. Je zal een lange weg te gaan hebben , maar je komt er echt waar! Blijf hier komen, lach om die maffe topics van ons, schrijf lekker mee. Niet opgeven hoor! Dikke digitale knuf vanaf hier.
Slik.. wat ontzettend oneerlijk dit! Gewoon niet te bevatten. Gecondoleerd en ik wil je heel veel sterkte wensen!!
Hallo, Ik ben me ervan bewust dat Cat graag zou zien dat ik weer gelukkig zou worden. Dat zeiden we ook wel eens tegen elkaar. Niet wetend dat dit al zo snel zou gebeuren. Ze had nog twee grote wensen en dat was kinderen en trouwen. Beide heb ik niet voor haar kunnen vervullen... Doch hoop ik wel dat zij toch gelukkig in onze 7 jaar is geweest. Ik was dolgelukkig met haar en eerlijk gezegd had ik verwacht dat ik eerder zou gaan. Ik Veelal overleven vrouwen de man als je kijkt naar de levensverwachtingen. De gedachte om verder te moeten is onwerkelijk. Of ik ooit nog zo gelukkig kan worden, ik weet het niet. Dat is iets wat de toekomst zal uitwijzen. Maar op dit moment zie ik nog niet hoe. En hoe het voelt, tja het is niet te beschrijven. Eerlijk gezegd is het een hele opgave om de nieuwe dag weer onder ogen te zien. Ik kan me nog exact herinneren hoe ik haar vond, hoe ik merkte dat ze niet meer ademde, hoe haar mond stond, hoe ik haar zag in het ziekenhuis, hoe ik opzoek ging naar hulp et cetera. Zo is het ook lastig om hier te schrijven. Niet vanwege het schrijven maar wil jullie ook niet teveel lastig vallen. Wat ik heb richting mijn familie en vrienden, heb ik ook naar anderen toe. Sterker nog, ik heb binnenkort een afspraak met een dame die hulp bied met trauma verwerking via mijn werkgever. Ik wist niet eens dat ze bestonden, maar goed niet geschoten is altijd mis hé... Maar eigenlijk zie ik er wel tegenop om haar er weer mee lastig te vallen. En zij is er in principe voor opgeleid. De spreekwoordelijke licht aan het eind van de tunnel, het is gewoon super lastig om dat te zien. Ik weet dat er wel een moment gaat komen dat je meer zien, maar eigenlijk wil ik het misschien ook nog niet zien. De bedrijfsarts vond ook dat ik erg realistisch overkwam maar merkte ook dat ik nog niet klaar ben om weer aan het werk te gaan. Hij vond wel dat ik het vanaf dinsdag het maar eens een paar uurtjes moest gaan proberen, al is het maar voor afleiding. Dus tja, ik zie dan wel weer hoe het loopt. Ik leef nog van dag tot dag. Ik hou inmiddels een agenda bij om er een beetje structuur in aan te brengen maar goed...
Wauw, knap dat je je gevoel zo goed onder woorden kunt brengen. Helpt toch wel een beetje denk ik, om het van je af te schrijven. Ik vind het altijd zo'n cliché zinnetje "schrijf het eens van je af", maar het helpt denk ik toch wel... Al heb je voor jezelf maar even op een rijtje wat er gaande is. Je zult ook wel af en toe door de bomen het bos niet meer zien. Hopelijk krijg je goed nieuws over je baan. Ik wens je veel sterkte!
Hoi Marcel, Je bent in ieder geval al een heel eind op de goede weg, je neemt hulp via je werkgever aan. Dat is een hele goede stap de juiste richting op. En het zal vast niet binnen een jaar klaar zijn, maar dat hoeft ook niet. Enne als ik jou hier zo zie schrijven denk ik echt dat je cat in die 7 jaar dolgelukkig hebt gemaakt. Je schrijft met zoveel liefde over haar dat merkt denk ik iedereen wel. En lastig vallen doe je ons hier niet mee. Diegene die niet willen reageren doen het niet en de gene die wel willen reageren of een steuntje in de rug willen geven doen het wel. Groetjes Tricie
Pffffffffff, heel veel sterkte gewenst Marcel. Wel goed dat je hulp bij de verwerking zoekt, hoe moeilijk dat ook is. Ook Cat zal daar blij om zijn en trots op je zijn.
Mijn vader is afgelopen november overleden en ik zie nog haarscherp de laatste beelden van 'm...z'n laatste woorden tegen me en het moment van toen we 'm in slaap hielpen...hoop dat die beelden gaan vervagen en de leuke momenten de overhand gaan nemen. Wat ik hiermee zeggen wil is dat het z'n tijd nodig heeft, het is nog zo vers allemaal...geef jezelf de tijd. Ik vind het heel knap hoe je er hier over schrijft en fijn dat je hulp krijgt én het accepteert, met een buitenstaander praat het soms juist makkelijker...heel veel sterkte!!!
De urn die je hebt uitgezocht is inderdaad een mooie urn. Wat goed dat je nu hulp krijgt, en ook al heb je het gevoel van dat je mensen niet wilt lastig vallen, ze heeft er voor gekozen om mensen te helpen die het erg moeilijk hebben en hulp erbij willen hebben. Verdriet en pijn, zijn nog erg recent, gun jezelf de tijd om je verdriet en pijn te verwerken en als ik het zo lees ben je daar eigenlijk al beetje bij beetje mee bezig. Sterkte Marcel Dikke knuf