Voor kinderen met prikkelverwerkingsstoornis is loslaten het ergste wat je kunt doen. Mijn ervaring is dat ze juist veel meer extra sturing nodig hebben. Toen ik alleen mijn oudste had liet ik ook alles los en go with the flow, bij de jongste echt niet. Wel probeer ik altijd de slaaptijd te verschuiven langzaam aan zodat we roch wat langere avonden hebben. Zeker in de zomervakantie eten we vaak pas om 8 uur/ half 9
Het zelf laten regelen/aanvoelen werkt hier ook niet. De 9 jarige voelt zelf helemaal niet wanneer hij over zn grens gaat. Dat is voor sommige volwassenen zelfs nog moeilijk. Wij moeten hem daar echt in sturen. Bij de 13 jarige gaat het wat beter merk ik. Maar ook die komt zichzelf nog regelmatig tegen. En mijn bijna 40 jarige man ook
Wij kiezen er simpelweg voor om niet meer op vakantie gaan. Jongste wil al dat gedoe en al die prikkels toch niet, is gewoon het liefste thuis en oudste heeft door al haar problemen dan ook geen fijne tijd. Al helemaal niet met elkaar (9 jaar leeftijdsverschil). Voor ons zelf is het dan ook geen vakantie dus no way dat ik nog zoveel geld ga uitgeven om het onszelf zo moeilijkte maken. Toen de oudste jonger was ging reizen met haar erg goed, halve wereld gezien met haar, nu geen enkele behoefte meer aan. En al helemaal niet om in een huisje te zitten waar je andermans kinderen kunt horen, de gruwel.... Vakantie is geen moeten, als het gedoe oplevert zie ik geen enkele meerwaarde. Ik vind het een enorm overgewaardeerd concept wat belachelijk veel geld kost. De prijzen tussen 10 jaar geleden en nu zijn enorm gestegen. Als ouders is er toch geen bal aan om in een huisje of tent tussen andere mensen te zitten? Zonder je comfort van thuis? Een hotel op een bestemming waar veel te zien is kan ik wel begrijpen. Wij wonen in midden Nederland en kunnen ontzettend veel leuks beleven in binnen- en buitenland op max 2.5 uur rijden, slapen doen we thuis wel. Doen sowieso vaak 1 op 1 activiteiten gezien het leeftijdsverschil. Op kamp gaan vindt de jongste dan wel weer geweldig, met zijn eigen scoutinggroep en eigen leiding En hij wil weer 1 nachtje naar hetzelfde hotel en restaurant in Leiden als vorig jaar.
Wat een ander doet moet ie zelf weten, en ik snap wel dat er veel mensen zijn die het juist geweldig vinden om op een camping tussen andere mensen te staan. Maar ... Ik ben het met de kern van je verhaal helemaal eens, vakantie is tegenwoordig een " eerste levensbehoefte" lijkt het soms wel het is inderdaad geen moeten, doe het vooral als je er plezier aan beleeft, en anders je vrije tijd op een andere manier inrichten Wij gaan alleen in de zomervakantie weg, 1 tot 1,5 week en dat is voor ons prima. We gaan echter niet met anderen op vakantie (1x familieweekend, de horror ik was totaal overprikkeld, het zijn hele lieve mensen, maar het is voor mij gewoon to much) En OT, beeldscherm gebruik proberen we echt zoveel mogelijk te voorkomen. Daardoor slapen ze meestal juist slechter. In principe is bij ons de regel: geen schermpjes op vakantie. Nu ze wat ouder worden nemen we wel eens de tablet mee zodat we een keer een film kunnen kijken op een regenachtige dag bijv. Maar dat is het dan ook wel. Half 9 terug naar je eigen huisje lijkt mij ook erg laat, dat zou ik toch naar voren proberen te halen, en als dat met eten samen niet lukt, dan gewoon lekker met je eigen gezin wat eerder eten.
Ik wil het liefst ook loslaten ed, alleen werkt dat hier totaal niet. Bij de jongste wel, maar bij de oudste is dat echt het recept voor totale ellende. Structuur is hier het toverwoord. Zij (12) voelt wel ook echt niet aan waar haar grens ligt, dat is dan ook een groot deel van het probleem, al gaat het langzaam beter. Wij gaan ook max. een keer per jaar op vakantie en een heel enkele keer een weekendje weg (liever niet, is te kort om te ‘landen’ inderdaad). En bij voorkeur als gezin, dat is genoeg prikkel. Maar ja, daar heb je weinig aan als je al weg bent met een grotere groep.
Onze oudste met ASS was op vakantie ook altijd snel overprikkeld. Met familie gingen we hooguit een weekend weg, lang zat Wij bleven voor haar in de vaste structuur. En deden we een drukke activiteit, dan trok ze zich daarna even terug in haar kamertje met inderdaad een filmpje. Bedtijd bleef in vakantietijd ook hetzelfde met soms een uitschieter naar 30 min later. Nu is ze bijna 13 en kan ze er beter mee omgaan en aangeven wat ze nodig heeft.
Hier is ons maximum wel een week, misschien 1,5. Langer kan wel, maar dan kost het thuis juist weer veel tijd om te wennen - dus dan hebben we én het wennen op vakantie én het wennen weer thuis. Bij bv een weekje zit thuis nog genoeg in haar (de jongste) hoofd om snel weer gewend te zijn.
Ook als je 9 ben kan het lastig zijn om door prikkelgevoeligheid niet volledig mee te kunnen draaien. Rust pakken als je gevoelig bent als kind is in mijn ogen uitzonderlijk. Een kind er buiten plaatsen om tot rust te komen kan pijnlijk aankomen. Sowieso lijkt het mij in mijn situatie geen goed idee om met zoveel verbonden prikkels op vakantie te gaan. Maar ik kan mij voorstellen dat je ook niet voor iets anders kiest als de rest het leuk heeft. Dat geld denk ik ook andersom naar degene toe die moeite heeft met teveel prikkels. Het oppakken ervan als gezin kan zorgen voor meer rust zonder dat een kind zich buitengesloten of anders voelt. Daarom zou ik of iets geven wat je normaal niet zou geven (zoals bijvoorbeeld een tablet als dat boven het contact verkozen zou worden). Of eerder terug gaan trekken als gezin. Er zijn betere manieren om te ont prikkelen zonder gebruik van schermpjes. Maar de situatie waarin het zou gebeuren zou voor mij zwaarder wegen. Prikkels bestaan niet alleen vanuit dingen om je heen maar ook van binnenuit kan je overprikkeld raken.