Juul75 tijdens de zwangerschap hebben we hulp gekregen van de maatschappelijk werkster van het ziekenhuis. Dit waren erg fijne gesprekken, maar dat is nu afgerond, maar misschien wat het inderdaad niet voldoende. Iedergeval iets om even over na te denken...
Kan ik me alleen maar bij aansluiten.. Inderdaad, ook ik heb nog steeds vreselijk veel moeite met drukte, zowel qua mensen/ prikkels maar ook wanneer ik te veel moet doen op een dag. Tot voor kort moest mijn schoonzusje mee wanneer ik de wekelijkse boodschappen ging doen anders trok ik het niet. Daarnaast functioneert mijn korte termijn geheugen ook nog steeds niet weer, ik kan niets onthouden en dat komt soms over bij anderen alsof ik niet luister, heel vervelend.
Ook ik heb hier erg veel last van gehad naar mijn ervaring met hellp, nu kan ik eindelijk zeggen dat het beter met me gaat.... Bij ons eerste kindje heb ik hellp gehad helaas is hierdoor ons kindje overleden met 35 weken zwangerschap in mijn buik. Daarna ben ik nog drie keer zwanger geweest en dat is ook goed gegaan ik heb geen hellp meer gehad gelukkig!!!!
Ik heb eerst in nijmegen de prius test laten uitvoeren. Daar kunnen ze dan persoonlijk voor jou berekenen wat de herhalingskans is. Pas na 3 jaar durfde ik het weer aan, uiteraard onder strenge controle van de gyn. Ik spoot dagelijks bloedverdunners in mijn been. Het was een 'nu of nooit' moment voor mij. Ik wilde wel graag een broertje of zusje voor mijn dochter. Zodat zijn nooit alleen zou zijn. En als ik het 'nu' niet had gedurft was het er niet meer van gekomen, vanwege een grens van 5 jaar die de gyn me had opgelegd. Mijn 2 e zwangerschap is heel goed verlopen. Bij 39 weken braken de vliezen en ik heb een normale bevalling gehad in het ziekenhuis.
Hier ook Hellp met eclampsie. Doodeng was het en nog ervaar ik mijn bevalling als traumatisch. Dit was het ook echt voor mijn man. Hij heeft alles bewust meegemaakt en heeft mij dood zien gaan en in spanning gezeten na de keizersnee (ze hebben hem 2,5 uur lang niet ingelicht) Met 41+1 begon de bevalling en 'gelukkig' moest ik naar het ziekenhuis. Daar aangekomen had ik geen weeën meer, dus aan het infuus. Om 3 uur 's nachts was mijn bloeddruk ineens 230/155. Daar weet ik nog alles van. Uiteindelijk pas om 13.40 is mijn zoontje geboren met een keizersnee. Daarna ging mijn bloeddruk weer omhoog, (die weten we niet) en de eerste paar uur na de bevalling ben ik kwijt. Ik kwam pas om 16.00 bij mijn zoontje. De lichamelijke gevolgen waren/zijn erg groot. Veel bovenbeenpijn bij het lopen tot 9 maanden, sinds die tijd regelmatig extreme hoofdpijnen, geen concentratie, slecht geheugen tot 14 maanden na de bevalling, geen conditie tot ruim 21 maanden na de bevalling. Alle fysieke inspanning was eigenlijk teveel tot 21 maanden. Nu, met 24 maanden, kan ik zeggen dat ik er weer bijna ben. Toch heb ik wel echt mijn rust nodig en als een dag flink wat gedaan heb, moet ik de dag erop rusten en slapen. Hier durven we ook nog geen volgende zwangerschap aan. Het kwam zo onverwachts, een kwartier ervoor was er nog niets aan de hand (lag aan de ctg met bloeddrukmeter). In een boek van st. Hellp staat dat ongeveer 80% van de vrouwen met eclampsie een hersenbloeding heeft gehad. Hoe ik het verwerkt heb: praten, praten en nog eens praten... Ooit sprak ik iemand en die zei: het was echt traumatisch voor je en op dat moment viel er een kwartje bij mij. Ook 1Vandaag met een aflevering over Hellp met PTSS hielp mij. De herbeleving stopte na een maand of 6, nu kan ik er wat rustiger over nadenken. Voor TS: zoek lekker hulp, je kunt het goed gebruiken en je hebt er overduidelijk een reden voor. Voor de overigen, verdrietig dat er zoveel herkenning is. Ik hoop dat jullie snel opknappen!
Ik heb je verhaal gelezen op je blog, wat heftig om te lezen! Kon zo mijn verhaal zijn. Alleen heb ik het geluk gehad dat ik het pas met 41 weken ontwikkelde. Wil je veel sterkte toewensen!
Wordt dit nog steeds gedaan? En kan iedereen hier terecht of alleen wanneer je bij dit ziekenhuis bekend bent? Ooit ergens gelezen dat UMCG Groningen ook onderzoek doet, maar kan er nergens meer wat over vinden. Voor mezelf heb ik ook een 'deadline' wat betreft een eventuele tweede zwangerschap, wat vooral met leeftijd te maken heeft. Maar mijn partner moet daar op dit moment nog niet aan denken, heeft de schrik er ook nog goed in, en bij mij zijn de twijfels ook groot dus ik weet niet of het er nog in zit.. Het doet wel goed ervaringen te lezen, ik ken in mijn omgeving niemand met HELLP/ PE. Ja mijn schoonzus maar daar heb ik niet voldoende contact mee. Ik ben dankbaar dat ik pas relatief laat in de zwangerschap ziek ben geworden, al is het voor mijn zoontje de eerste dagen nog kritiek geweest. Problemen met ademhalen en voeding binnen krijgen. Waar ik ook nog wel moeite mee heb is hoe weinig informatie het personeel ons gaf, dat we overal zelf achteraan moesten en dat er heel naar met ons werd omgegaan. Al kan dit ook komen doordat ik mij al zo vreselijk voelde, ik weet het niet...
Ja 99% van de tijd heb ik er wel vrede mee en voelt het goed en af. Heel soms komt er toch zo'n knagende gedachte van maar wat als ik andere medicatie zou krijgen of als ik het toch niet zou krijgen. Het is soms ook moeilijk om te herinneren hoe erg ik me voelde, een groot deel van de zwangerschap is in een soort roes voorbij gegaan. Ik kan je wel aanraden een keer met iemand te praten die ook HELLP heeft gehad, in persoon bedoel ik dan. De eerste keer dat ik in persoon met iemand sprak die ook HG had gehad was een soort eye-opener, zo anders dan alleen op de pc met iemand er over praten. Het voelde echt zo van: o ja ik ben niet de enige die dit soort dingen heeft gehad, ik ben niet alleen. Wb ziekenhuispersoneel: artsen en verpleegkundigen hebben soms verbazingwekkend weinig empathie met zieke mensen. Helaas komt het heel vaak voor dat ze niet adequaat reageren, te weinig informatie geven over wat je hebt en wat er gaat gebeuren en zijn ze soms ook niet in staat om te snappen hoe eng het allemaal voor je is. Misschien helpt het om daar nog een keer met de gyn over te praten? Wat er allemaal gebeurt is?
Heeeel herkenbaar, mijn 2e is geboren met 33 weken en 1600 gram. Mijn oudste was toen net 3, ik werd met 29 wk opgenomen en kreeg uiteindelijk een hersenbloeding en kreeg toen een spoedks. Ik ben nu 2 jaar verder, het eerste jaar was echt een hel. Het 2e jaar ging wat beter en sinds een maand of 2 zijn er dagen dat ik denk wooow, ik heb me vandaag niet rot gevoeld, niet lichamelijk en niet psychisch. Ik heb 1 nier verloren en een stuk van mijn lever door hellp, en ik ben nog steeds bang dat mijn andere nier er mee op houdt. Helemaal niet logisch maar ik blijf er altijd bang voor, ik heb zelfs therapie gehad voor die angst. Die angst kwam ook door de zenuwinzinking en de daaruit voort komende paniekstoornis toen mijn dochter 6 weken was en terug het ziekenhuis in ging vanwege Rs. Ts, zoek zo snel mogelijk hulp en probeer alles te bespreken wat je dwars zit. Ook al denk je dat sommige dingen nergens over gaan, blijkbaar moet je er toch wat mee doen. Heel veel sterkte, en het komt goed, echt waar!
Ik ben ook erg benieuwd hoe het nu met je gaat. Ik heb bij mijn oudste ook HELLP gehad, keizersnede gehad bij 33 weken, zowel kleine als ik waren er slecht aan toe. Heel veel last van gehad. Nu 2,5 jaar en nog een kindje later, merk ik dat ik het er af en toe nog steeds heel moeilijk mee heb. Af en toe een periode dat ik 'even de weg kwijt ben'. Heel frustrerend is dat.
Bedankt voor het heropenen van dit topic. Ik heb even moeten wachten op het omzetten van mijn zorgverzekering i.v.m. vergoedingen, maar toen heb ik direct contact gezocht met een therapeut en inmiddels afgelopen week het intakegesprek met haar gehad. Morgen heb ik al een 'echt' gesprek en de komende weken nog een aantal. Ik hoop van harte dat het wat mag helpen. Maar ik merk dat lotgenotencontact me nu voornamelijk verder helpt in het hele acceptatieproces van wat er is gebeurd en ook de (h)erkenning van lichamelijke en psychische klachen die er nu nog zijn. Toen ik mijn gevoelens van het afgelopen jaar aan mijn therapeute vertelde, had zij het gelijk over een postnatale depressie. Iets wat mijn huisarts voor een tijd terug dan weer ontkende toen ik dat opperde. Maar ik denk toch dat het wel klopt. Ik hoop vanavond nog wat meer te schrijven, de kleine vraagt nu aandacht van mama.
Graag zou ik eens mijn verhaal willen opschrijven. Want het is tot nu toe vooral een heel eenzame weg geweest die ik wil doorbreken. Ik wil beginnen bij het eerste deel: de zwangerschap tot de geboorte van mijn zoontje. Een jaar na een miskraam werd ik gelukkig opnieuw zwanger. Best spannend, maar na de eerste maanden iedere keer een kloppend hartje te horen kregen wij er vertrouwen in. Naast de gewone zwangerschapskwaaltjes ging het hartstikke lekker. Na de 20-weken echo wisten wij dat het een jongetje was, wat wij tot het einde lekker geheim hielden voor iedereen. Wat waren we blij! Vanaf de 27e week begon mijn bloeddruk wat omhoog te schommelen, maar het was niet schrikbarend en de urine bleef schoon. Omdat ik in het verleden ook al bekend was met te hoge bloeddruk, werd het hieraan geweten en ik kreeg het advies om rustig aan te doen wat ik ook deed. Wel begon rond die tijd mijn gewicht explosief toe te nemen (vocht) en kwamen er wat ongemakken om de hoek kijken zoals carpaal tunnel syndroom, maar nog altijd geen reden tot zorg. Met 36+2 week lag ik 's nachts wakker van een naar gevoel in mijn boek. Brandend maagzuur dacht ik en ik hield het uit tot de volgende ochtend. Toen toch maar de verloskundige gebeld, meer om tips te vragen dan dat ik me zorgen maakte, maar ze zei dat ze er onmiddellijk aan kwam. Urine was dit keer positief voor eiwitten en mijn bloeddruk was omhoog geschoten. Ik mocht meteen door naar het ziekenhuis, maar ze zei nog dat ik alleen in het ergste geval moest blijven, op een manier waardoor ik daar eigenlijk niet vanuit ging. Hoewel eenmaal in het ziekenhuis de buikpijn weg was, moest ik dus wel blijven. Ze vertelden niet waarom, alleen dat mijn bloedwaarden er niet goed uit zagen. En het ging allemaal ook nogal snel om vragen te kunnen stellen. Regelmatig bloedonderzoek en CTG's, verder moest ik zoveel mogelijk op bed liggen om mijn bloeddruk stabiel te houden. Woensdag lag ik de dag uit, wachtend op meer informatie, totdat een stel verpleegsters een nieuw persoon op mijn kamer brachten. Ze stelden mij aan haar voor en zeiden 'deze mevrouw wordt morgen ingeleid!' Ik schrok me te pletter, want ik wist nog steeds van niks..... Al gauw kwam er een gyneacoloog die zich verontschuldigde.. Hij heeft toen eindelijk gezegd dat ik Pre-eclampsie samen met het HELLP-syndroom had en dat mijn lever en nieren er slecht aan toe waren. Hij gaf me informatie over het inleiden. Het ging best wel snel, want hij had weinig tijd. Het voelde allemaal zo onwerkelijk. Ik had nog steeds geen buikpijn meer gehad, voelde me gewoon uitstekend! Die avond lukte het in slaap vallen niet echt van de spanning voor de volgende dag. Ik lag maar te woelen en op een gegeven moment gingen mijn schouders pijn doen. Ik dacht nog van het niet lekker kunnen liggen. Maar de pijn trok door mijn hele rug en borst, uiteindelijk voelde het alsof er een vrachtwagen bovenop me stond. Ik kreeg het heel benauwd. Ik moet al behoorlijk suf zijn geweest, want ik drukte op de bel voor de verpleegster en vroeg enkel om een paracetamolletje omdat ik niet kon slapen van de pijn. Toen zij vroeg waar en ik het vertelde, stoof ze er vandoor om al gauw terug te komen met een heel leger personeel. Toen drong het pas door dat er wel iets mis moest zijn.. Ik werd onmiddellijk naar een kamer apart gereden en aan de toeters en bellen gelegd. Zuurstof via de neus en medicatie voor de bloeddruk door het infuus (inmiddels 180/140). Inwendig onderzoek om te zien of de baby al was ingedaald, maar helaas niet. Katheter werd vast ingebracht. Er was nog steeds sprake van inleiden later op de ochtend. Ik voelde me na een tijdje wel wat beter. Bloeddruk daalde wat en pijn nam af. De hartslag van de baby was uitstekend. Het was inmiddels rond 03.00 uur. Ik belde mijn man zodat hij wakker zou worden en naar het ziekenhuis kon komen. Maar ik zei doe maar rustig aan, het gaat wel weer. Had ik achteraf nooit tegen mijn enigszins autistische man moeten zeggen, want die zag ik dus voorlopig ook echt niet Een tijd later kwam er toch zware hoofdpijn opzetten. Ik zweette me een ongeluk en begon over mijn hele lichaam te trillen, wat ik niet onder controle had. Wat achteraf beginnende Eclampsie bleek te zijn. Ook werd ik heel erg misselijk en moest regelmatig overgeven. Ik hield nog geen slok water binnen. Ik zag dat het personeel zenuwachtig heen en weer begon te lopen. Maar ik werd te suf om te kunnen reageren. Ze zetten het geluid van de CTG uit en draaiden alle schermen van mij weg. Het drong niet door, ik wilde alleen maar heel graag slapen maar ze hielden me wel wakker. Een verpleegster pakte mijn telefoon en vroeg me het nummer van mijn man op te zoeken. Het drong allemaal echt niet meer door, maar ik klikte het juist nummer aan en zij belde hem op. Hij bleek al onderweg, maar mijn man zei later dat ze had gezegd dat hij de snelheidslimiet maar even moest vergeten Een paar minuten later zag ik mijn man toen ik op de operatietafel werd gelegd. Snel een ruggenprik. En toen om 06.17 uur kwam onze zoon ter wereld. 48 cm en 2565 gram. Hij had zijn ogen meteen open en keek mama even aan toen hij kort bij me werd gehouden.. Dank voor diegenen die dit hebben willen lezen!
Martine, herkenbaar, dat getril, van de wereld zijn ect. Naar om zo de controle kwijt te zijn he. Charlie84, whooooh wat heb jij een heftige HELLP gehad, jeetje. Ik was bij de huisarts voor iets anders enkele weken geleden. Toen zij hij tegen mij dat het nieuw beleid is om alle vrouwen met HELLP 2x per jaar preventief hun bloeddruk te meten omdat onderzoeken uitwijzen dat er verhoogd risico is op hart/vaatziekten. Hmmmmm, even een minder momentje, dacht dat ik het wel achter mij kon laten na bijna 5 jaar, maar dit moet levenslang aldus mijn dokter.
Zo raar dat het zo wisselend is per huisarts. Die van mij kijkt altijd op Wikipedia wat hellp ook alweer is, sukkel
Ja, een heel naar gevoel. Zeker omdat het voor mij allemaal zo snel ging dat ik het niet kon bijbenen. En dan op het laatst ook nog half van de wereld zijn... ik vond het behoorlijk beangstigend en er werd me vrijwel niets verteld, ook niet als ik daarom vroeg. Heel frustrerend.
Hoi Martine, Ik kreeg in 2009 tijdens mijn zwangerschap ook plotseling eclampsie, Ben pas een dag later gevonden want was alleen thuis en was kantje boord enz ook zoontje net aan overleefd ps. een zeer lang verhaal... Kon er het eerste jaar bijna niet over praten en heeft me veel zeer gedaan dat niemand het begreep.ook veel lichamelijke klachten en depressie. En toen plotseling was ik weer zwanger in 2012. Erg welkom maar heel dubbel allemaal,de kans zat erin om het weer te krijgen.Ben de hele zwangerschap doodsbang geweest en zat continu m'n bloeddruk te meten... Ben gelukkig goed begeleid door lieve gyneacoloog en alles is goed gegaan deze zwangerschap,ook normaal bevallen en een wolk van een dochter gekregen. Klinkt heel gek maar dat is m'n therapie een beetje geweest,een soort afsluiting van m'n eerste zwangerschap en rare bevalling,heb het toen ook een plekje kunnen geven en zie het als een negatieve gebeurtenis dat geweest is.
Wat heb jij ook een vreselijke ervaring gehad zeg... Gelukkig zijn jullie er allebei nog! Ook ik heb het afgelopen jaar echt op slot gezeten, veel erger dan ik dacht. Het IS ook moeilijk om te delen, laat staan als mensen geen idee hebben waar je het over hebt. Gelukkig maar, probeer ik dan te denken. Fijn dat je volgende zwangerschap positief is verlopen, ik kan me er alles bij indenken hoe helend dat kan werken. Echt fijn voor je, en het geeft ook moed. Dank je!