Eind dec waren we heel erg gelukkig. Ik was zwanger hier hadden we zo lang op gewacht. Eindelijk zou onze wens uitkomen. Helaas duurde dit geluk niet heel erg lang. Op 14 januari hadden we een echo en hierop was alleen een lege vruchtzak te zien, dit hadden we totaal niet verwacht omdat ik al 1,5 week elke dag heel erg misselijk was en moest spugen. Na medicatie en uiteindelijk een curettage hadden we eind maart alles achter de rug. Iig lichamelijk. Na een paar maanden rust en een heerlijke vakantie besloten we om weer verder te gaan met de ivf, we hadden tenslotte nog 5 embryo's over die ingevroren waren. Helaas ging de eerste poging weer mis, toch wel een klap omdat je toch ergens in je achterhoofd de hoop hebt dat het wel kan en waarom zou dat dan niet gelijk weer goed komen. De maand erna weer een terugplaatsing gedaan maar ook deze lukte niet. Door de twee mislukte pogingen merkte ikzelf dat het toch allemaal erg heftig is geweest de laatste 1,5 jaar. We proberen al 4 jaar zwanger te worden, om je heen zie je mensen zwanger worden en dat doet zeer, hoe erg je het iedereen ook gunt. We hebben nu al 4 maanden geen terugplaatsing gedaan. Ik merk dat ik mezelf steeds schuldiger ga voelen tegenover mijn vriend, dat het in mijn lijf niet goed gaat. Gelukkig is hij superlief en zegt me echt heel vaak dat ik me niet schuldig moet voelen. Nu wil ik aan de ene kant verder met de ivf, we hebben nog 3 embryo's over, maar aan de andere kant denk ik dat ik het niet kan. Ik merk dat ik de hoop soms een beetje verlies, bang ben dat het nooit meer zal lukken. Gelukkig staat mijn vriend volledig achter me en laat het helemaal aan mij over wanneer we weer verder gaan. Herkent iemand van jullie dit, en wat zouden jullie doen? Gewoon weer voor een terugplaatsing gaan of toch nog een paar maanden rust?
Ik ben van elke tp zwanger geworden en tot deze 5e niet zwanger gebleven. Ik weet dus helaas wat het is om herhaalde miskramen te hebben tijdens IVF/ICSI. Helaas had ik niet zoveel cryo's als jullie, dus ik moest bijna elke keer meteen weer voor het hele stimulatie gebeuren. Plus dat er bij mij ook nog een complicatie was die geopereerd moest worden (hydrosalpinx). Maar de keer dat we wel cryos hadden wilde ik graag zo snel mogelijk door. De maanden ertussen waren bij ons geen eigen vrije keuze. De hoop verliezen, ja dat gevoel ken ik heel goed. Ik was de hoop na 4 miskramen ook best wel kwijt. Tot we in Gent kwamen bij prof De Sutter en zij ons vertelde hoeveel er in NL fout was gedaan en hoeveel hoop zij had. Toen kon ik er ook weer met vertrouwen in staan. En met geweldig resultaat. Ik wens je onwijs veel sterkte en succes! Het is een loodzwaar traject.
Wij zijn nu bezig voor een tweede. Voor mijn dochter hebben we vier Icsi's gehad waarvan 1x met cryo's, waar an er maar éëntje teruggeplaatst is. Nu bezig in de tweede Icsi, met drie cryo's. Aankomende week de laatste tp (als die goed ontdooid natuurlijk). Ook ik heb na bijna elke tp een positieve test en helaas gaat het ook iedere keer weer fout. Ik denk dat ik al wat 'geharder' ben. Ik huil, ben verdrietig, zet mijn schouders er weer onder en ga door. Dit wordt onze lastste tp en ik wil geen nieuwe poging meer. Maar lieve meid, het is een heel zwaar traject en je zal nog veel meer verdriet krijgen... Of niet! En gaat je volgende tp goed? Of je moet aan een nieuwe poging beginnen? Maar als je niet doorgaat, wordt de kans op een kindje klein. Je weet waar je het voor doet toch? En schuldig voelen moet je niet doen. Dit traject heeft al je emoties al nodig. Sterkte en ik hoop dat je snel een kindje mag verwelkomen.