Lieve allemaal, voor ik mijn verhaal begin weet io al dat veel mensen me dit zullen afraden. Echter mijn besluit staat vast. Na 8 jaar ben ik moe van het wachten en elke keer weer die teleurtellingen. Vandaav na doe ik weet nirt meer hoeveelste teleurstelling heb ik besloten niet langer te wachten. Ik heb zo me best gedaan. Een maagverkeining genomen omdat de kans op zwanger. worden dan groter word na het afvallen. Ik ben ook 1x spontaan zwanger geworden na dar ik afegevallen ben. Dit is geeindigd in een miskraam. Volgens de gyn die makkelijk praten heeft want zij viert gezeliig kerst met haar gezin. Ik moet dus wachten tot NA kerst en NA oud en nieuw en dan pas word ik voor de 100e keer inderzocht en word ik lek geprikt voor ik eindelijk aan de clomid mag. No way ik ben er klaar mee. Ik ben moe ik ben op, mijn hart schreeuwt het uit het is genoeg geweest na 8 jaar. Vandaag voor de zoveelste keer een negatieve test in handen. Ik heb voormezelf besloten om clomid te kopen en dit op eigen houtje te gaan slikken. De risicos neem ik voor lief. Liever dat het mis gaat met mij dan dat ik nog langer zo moet leven. Mijn hart is echt in duizenden stukjes gebroken. Mocht iemand hier clomid hebben die die niet gebruikt ik ben bereikt er voor te betalen. Ik zag dat het ook te koop is op internet. Ik weet dat vele mij nu heel onverandwoordelijk vinden maar dit js mijn wens en ik ga ervoor, hoe het ook afloopt.
Allereerst wil ik zeggen dat ik je verhaal onwijs verdrietig vind en ik heel goed begrijp dat je het spuugzat bent Echter, ondanks dat je besluit vaststaat moet je je wel realiseren dat het niet alleen gevaarlijk is voor jóu, maar ook voor je eventueel toekomstige kinderen. Stel je krijgt overstimulatie en je raakt straks zwanger van een 4ling met kans op vroeggeboorte en al die nagerigheid.. dat moet je niet willen. Het is gewoon echt linke soep zonder controles. En volgens mij is Clomid online kopen ook niet al te betrouwbaar. Sterkte want ik voel je verdriet van het scherm spatten en ik snap je frustratie heel goed. Maar toch is het écht af te raden. Veel wijsheid gewenst.
ach meis.. wat nou als je je lijf compleet de soep in draait? dan heb je niet alleen geen baby maar ook geen kansen meer. overstimulatie kan je je eierstokken kosten, een meerling heeft risicos voor je kindjes voor je zwangerschap voor vroeggeboorte met alle complicatoes en zorgen van dien en ook voor jezelf. zeker als je niet met echos oid wordt opgevolgd en gecontroleerd. het is gewoon gevaarlijk. ik denk.. je bent net ongi geworden? dan ben je ook naar van de hormonen.. over 3 dagen gaat het mss wel weer. en als niet? bel de gyn en zeg dat je nu wilt beginnen... soms moet je ook keihard voor jezelf opkomem amders laten ze je wachten (ja belachelijk..).. sterkte het is ook gewoon zwaar en k..
Ik denk dat de kans dat je gezond zwanger wordt groter is met hulp van het ziekenhuis dan als je zelf gaat rommelen. Iedereen moet wachten in de medische molen, jij ook, dat is vervelend maar hoort er ook bij helaas. Je bent afgelopen jaar veel afgevallen en eigenlijk heb je daardoor al die jaren weinig kans gehad om zwanger te raken, nu heb je ook nog niet veel kansen gehad, de kans is groot dat het met hulp binnen een jaar gaat lukken. Ga asjeblieft niet zelf aanmodderen met kans op ernstige complicaties.
En dan enorme cystes krijgen op je eierstokken en het risico lopen deze te verliezen. Geen arts die je dan nog wil en kan helpen. Dan vervloek je jezelf en zou je willen dat je nog even had gewacht. See for yourself maar wat je wilt gaan doen is echt het allerstomste wat je kunt doen. Hoe verdrietig ook het lange wachten is. Been there, done that. Maar zelf prutsen nooit gedaan omdat daar enorme risico's aan zitten. Niet alleen voor jezelf maar ook voor een evt zwangerschap die toch ontstaat. Wil je je kind in wording dat aandoen?
Ik snap dat het ongelofelijk moeilijk is om in de medische molen te zitten. Maar als ik jou bericht zo lees denk ik eerder dat je beter met iemand kan gaan praten om over je gevoelens te gaan praten. Je schrijft dat je het voor lief neemt als er iets mis gaat met jou! En je partner dan? Hoe staat hij erin? Snapt hij je verdriet? Kan je goed met hem praten? Onverantwoordelijk om jezelf en een evt kind (eren) in gevaar te brengen. Goed dat je zoveel bent afgevallen! Dat is super knap. Maar wacht alsjeblieft het ziekenhuis af. Tuurlijk is het teleurstellend als je weer een witte test heb maar heb vertrouwen dat het je echt wel gegund in de toekomst.
Wat een weg heb je al afgelegd. Daar heb ik respect voor, eindeloos geduld. De weg die je nu wilt inslaan is alleen onverantwoord. Niet alleen voor je eigen gezondheid, maar ook die van een eventueel kindje als een zwangerschap mag ontstaan. De artsen willen je eerst onderzoeken en gezond verklaren in de basis alvorens ze je ondersteunen in het zwanger raken. Dit is belangrijk voor jezelf, maar nog meer voor een ongeboren kindje! Als (toekomstige) ouder heb je verantwoordelijkheid te nemen voor je kind en de gezondheid van je kind. Ons raadde ze destijds af om hormonen te gebruiken, vanwege risico’s op meerling en daarbij behorende eventuele complicaties. Dit betekende dat ik en mijn partner nog wat meer geduld moesten hebben alvorens we in verwachting mochten raken. Maar gezondheid van ons ongeboren kind was destijds belangrijker. Het gaat niet om het zo snel mogelijk krijgen van een kind, maar om het (hopelijk) krijgen van een gezond kindje. En ja het is oneerlijk, dat sommige mensen veel langer moeten wachten of zelfs nooit ouders kunnen worden. Maar bovenal hebben we als (aanstaande) ouders onze verantwoordelijkheid te dragen naar onze kinderen en geen onnodige risico’s nemen wat betreft gezondheid. Verder zou ik adviseren om met iemand te gaan praten die je gaat helpen er mee om te gaan. Je verdriet zit heel diep, wat ik heel begrijpelijk vind.
Ach vrouwtje. Mijn hart breekt bij het lezen van jouw verhaal en verdriet. Maar alsjeblieft, doe het niet!! Schrijf het hier van je af, we snappen allemaal maar al te goed hoe je je voelt. Zelf ook jaren in die kutmolen gezeten. Ga niet zelf aanmodderen.
Ik snap heel erg goed hoe je tot deze beslissing bent gekomen. Ik voel je verdriet en frustratie, zo herkenbaar. Besef alleen wel dat door verkeerd gebruik van middelen als Clomid de complicaties zodanig ernstig kunnen zijn, dat je bijvoorbeeld je eierstokken erdoor kunt verliezen. Zonder eierstokken kun je ook geen IVF of ICSI meer doen, dan zit er geen "eigen" kind meer in. En zoiets als OHSS (overstimulatie-syndroom) kan levensbedreigend zijn. Hoe diep je verdriet ook zit, dit moet je natuurlijk niet willen. Je kunt blindelings medicatie op internet gaan kopen, waarvan je totaal niet weet of je daadwerkelijk de juiste stoffen binnenkrijgt, maar met een beetje pech ben je veel verder van huis dan nu en zijn de gevolgen niet te overzien. Je bent niet alleen verantwoordelijk voor jezelf, maar ook voor een kindje wat eventuele complicaties mee zou krijgen. Ik ben bang dat je dan heel erg veel spijt van je beslissing gaat krijgen. Je hebt nu nog kansen in het normale circuit. Helaas bestaat het medische traject vooral uit wachten. Stellen ze jullie geduld extreem lang op de proef, dan zou je kunnen overwegen om over te stappen naar een ander ziekenhuis, waar ze misschien een duidelijker en sneller plan van aanpak hebben. Wij hebben ook twee jaar verspild doordat we bij een ongeschikte gyn zaten... Had een invalgyn ons niet doorverwezen naar de fertiliteitsafdeling, dan hadden we nog jaren lopen aanklooien bij onze algemene gyn. Laat het allemaal even bezinken. Gisteren was je ongesteld geworden en zaten het verdriet en de frustratie natuurlijk heel erg hoog. Nu de feestdagen erbij, wat één van de moeilijkste perioden is, vond ik altijd zelf. Elk jaar hoopte je dat je de volgende keer moeder zou zijn, of in ieder geval zwanger, en dan was er weer een jaar voorbij en stond je nog steeds met lege handen. Zo verrotte moeilijk...Maar ga geen dingen doen, waar je later spijt van krijgt. Artsen zullen zich terug trekken als ze door krijgen dat je op eigen houtje bezig bent. Dus dan sta je ook daar voor een dichte deur. Ga in januari naar jullie eigen gyn, zet al je vragen op papier, vraag om een duidelijk plan van aanpak en beslis dan of je daarin mee gaat of dat je overstapt naar een ander ziekenhuis. Sterkte, hoor!