angststoornis

Hallo alle aanstaande moeders,

Ik wilde toch maar eens een bericht gaat plaatsen.

Ik ben een meid van 24 jaar met een angststoornis. Knap lastig, vooral omdat dingen voor mij altijd erger lijken/zijn/voelen dan dat het daadwerkelijk is.

Zo ook met zwangerschap en bevallen. Een zwangerschap dat durf ik op zich wel aan, maar dan moet het er ook nog eens uit.
Omdat ik nou nooit dames hoor van goh ik wil graag zwanger worden maar ik durf niet door angst voor de bevalling, wijt ik dit maar aan mijn angststoornis.

Ik lig nu al dagen wakker en ben echt helemaal op van verdriet. Ik wil zo zo zo graag zo'n klein hummeltje. Maar de angst voor de bevalling maakt me misselijk en zorgt voor paniekaanvallen.

Wie herkent dit / heeft hier ervaring mee / heeft tips?

Volgende week heb ik een gesprek bij een verloskundige bij het kinderwensspreekuur. Ik wil dit hier ook gaan aankaarten, maar ben gewoon erg bang dat niemand me kan helpen.
Er is niemand die mij kan vertellen hoe mijn bevalling uiteindelijk zal lopen en dat vind ik eng. Ik ben namelijk erg bang voor ondraaglijke pijnen en dan bijvoorbeeld laten we zeggen zo'n 36 uur lang.

Mijn moeder zegt dat als ik zwanger wordt, ik er naartoe groei. Uiteindelijk wil je graag bevallen en je voelt tijdens de zwangerschap zoveel liefde al voor je baby dat je het er voor over hebt.
Mijn moeder zegt ook dat als het eenmaal begint, er geen angst is.

Ik ben dus bang dat ik bij de eerste paar weeen al denk/zeg : dit doet teveel pijn, ik trek het niet en dat ik dan in paniek raak omdat ik er toch maar doorheen zal moeten.
Verder ben ik bang voor inleiding want hier heb ik al nare verhalen over gehoord. Al die nare verhalen doen ook geen goed he.

Ik baal van mezelf en mijn eigen gedachten. Wil graag normaal blij zijn dat ik kan stoppen met de pil zonder angst.

Ik hoop echt met heel mijn hart dat ik me over deze angst heen kan zetten. Ik vind het helemaal niet leuk om zo bang te zijn. Elke dag wordt ik wakker met een leeg gevoel omdat ik 'misschien wel nooit een kindje krijg door mijn angst'.

liefs

 

Hey meis,

Allereerst knap dat je het hier zo neerzet en dat je er zo serieus over nadenkt.

Ik heb absoluut de oplossing niet. Zelf ben ik wel gevoelig voor depressies en was daar in het verleden ook wel bang voor tijdens een zwangerschap of erna...maar in de weken die ik zwanger was, voelde ik geen angsten, depressies of wat dan ook!
Daarmee wil ik niet zeggen dat zoiets standaard is, maar meer dat je onder invloed van hormonen je heel anders dan anders kunt gaan voelen en dus ook positiever!

Ik wens je heel veel sterkte en nogmaals, heel goed dat je er zo over nadenkt, maar laat het je niet beperken in je wensen!

 

Hoi,

Misschien kun je eerst hulp zoeken bij een psycholoog? Wellicht dat deze je van je angsten af kan helpen. Of heb je dat al eens geprobeerd??
Je moeder moet ik wel een beetje gelijk geven. Ik denk dat velen wel tegen de bevalling op zien (alleen dan niet zo erg als jij). Maar als je het einde van je zwangerschap nadert, heb je het wel een beetje gehad. Voor je gevoel wordt het dan gewoon tijd om te bevallen, liever vandaag dan morgen. Daarnaast wil je natuurlijk zien wie er zo lang in je buik heeft gezeten!
Met je verloskundige kun je natuurlijk altijd een plan maken voor de bevalling. Je kunt bijvoorbeeld in het ziekenhuis bevallen en als je het niet trekt een ruggeprik krijgen. Je hoeft echt geen 36 uur pijn te lijden als je dat zelf niet wilt of trekt!!

 

In mijn geval had je moeder zeker gelijk. Voordat ik zwanger was, moest ik ook niet echt denken aan bevallen (wie z'n hobby is het wél?), maar tijdens je zwangerschap nemen de hormonen het over, en tijdens de bevalling ben ik geen moment bang geweest. Alleen maar heel helder, en druk geweest met wat er moest gebeuren...

Ik heb een periode gehad dat ik geen kinderen durfde te krijgen omdat ik last heb van emetofobie (angst voor overgeven). Ik besefte zelf dat dit een stomme reden was, en toen mijn zoontje een paar maanden geleden voor het eerst (en het laatst) overgaf, heb ik het zelfs kunnen opruimen. Zó groot is blijkbaar de liefde voor je kind, en dat begint al als ze nog in je buik zitten!

Ik zou het inderdaad eens aan de verloskundige (of eventueel een psycholoog inderdaad) voorleggen: misschien dat zij je min of meer kan geruststellen!

 

Hoi!

Ik heb ADD en ook behoorlijk veel angsten.. Ik zit hiervoor (mijn ADD) bij een psycholoog en voor mij helpt het heel erg goed!
Ik ben nu 2 maanden gestopt met de pil en heb ook veel angst voor het zwanger worden en als ik eraan denk word ik al zenuwachtig,, stom hoe je kan denken he
Mijn psycholoog heeft ook gezegd dat je juist ziet dat mensen met bepaalde stoornissen zich juist beter voelen tijdens een zwangerschap omdat ze dan veel hormonen aanmaken die ze normaal gesproken niet of nauwelijks hebben. Dat stelde mij in ieder geval wel wat gerust!

Ik zou zeggen ga naar een psycholoog en leg je verhaal uit, deze mensen kunnen je echt helpen! en voel je je niet prettig bij die psycholoog ga je gewoon naar een ander , veel mensen kijken je raar aan als je naar een psycholoog gaat... maar die moet je maar lekker laten denken! je weet zelf waarvoor je er zit en dat je alleen maar zekerder naar buiten gaat

heel veel succes!

 

En misschien kun je jezelf ook nog helpen door je te bedenken dat je angsten ongegrond zijn. In Nederland laten ze je niet meer dagen pijn hebben. De morfinepomp is uitgevonden. Lekker in het ziekenhuis bevallen, heb je alle zorg bij de hand. Als er iets mis gaat helpen ze je meteen.

Denk je dat je met het opvoeden van het kind geen last gaat hebben van je angsten? Mij lijkt bevallen pas het begin van het onder ogen zien van angsten...

 

Hallo allemaal,

Bedankt voor jullie reacties. Ik ben bij een psych (nog niet zo lang).
Heb het al tegen haar gezegd en zij zegt: wat is het ergste dat kan gebeuren? En wat dan nog als het heel erg pijn doet?

Ja dan is het *** en moet ik er doorheen en dat is juist wat me angstig maakt.
Als ik eraan denk voel ik zoveel spanning in mijn buik.

Ben gewoon bang dat ik vooral de laatste weken van eventuele zwangerschap ga heel bang ga zijn voor wat komen gaat en dat wil ik niet.

En het gevoel dat je er iets geweldigs voor terug krijgt dat ken ik niet. Misschien omdat ik niks in mijn buik heb?

En ik wil zo graag, dit is zo erg. Ik zit nu alweer te huilen. Straks ben ik 40 en zit ik alleen.. Iedereen om me heen heeft kids, maar ik niet want ik durfde niet te bevallen..

 

Tja als je angsten je zo beheersen, ook tijdens een evt zwangerschap is het mss een idee om al vroeg in de bevalling een ruggeprik te krijgen. Dan heb je geen pijn...
Of een keizersnee, maar ik denk niet dat ze dat zomaar gaan doen.

* ik moet eerlijk bekennen dat ik ook doodsbang ben voor de bevalling als ik straks zwanger ben*
Ik ben bang dat het er nooit doorpast, en dat dat fout gaat.
Maar er is nog nooit een kindje blijven zitten, ze komen er allemaal wel uit.
En als het echt zo'n vreselijke hel was om te bevallen dan zou geen vrouw meer zwanger worden.
Vrouwen zijn oersterk, ons lichaam is gemaakt om te bevallen. En pijn door een bevalling lijkt me anders dan andere pijn.
Want bij een bevalling weet je dat het over gaat, waar het weg komt en dat het erbij hoort. Misschien dat je dan juist de oerkracht in jezelf vind.

Maar angst, meis ik snap het! Ik ben ook bang. Maar ik ben nog veel banger voor een leven zonder kind. En als een bevalling is wat ik moet doen om een gezin te krijgen, dan doe ik dat...al kijk ik er nu ook al met angst op tegemoet.

Maar men lijdt het meest onder het lijden dat men vreest. Dus wie weet valt de bevalling wel 100 punten mee. (maak ik mezelf dan wijs)

xxx

 

Er komt inderdaad een soort van oerkracht over je.
Ondanks een bevalling van bijna 12 uur, rug- en buikweeën in een weeënstorm van ruim 2 uur, overgeven en behoorlijk inscheuren (ja, ik weet dat je dat liever niet wil lezen, maar we moeten realistisch blijven...), zei ik na 3 dagen al dat ik dit zó weer zou doen. En daar ben ik nooit op teruggekomen. Ik weet wat het is, bevallen, en ik kan niet wachten tot ik wéér mag!
Ik moet er bij zeggen dat ik thuis ben bevallen en dus ook geen mogelijkheid voor pijnstilling had. In jouw geval zou ik voor het ziekenhuis kiezen.

Wat mij erg heeft geholpen tijdens de bevalling, is de vaker gegeven tip om te denken dat elke wee in ieder geval nooit meer terugkomt, iedere wee is er 1 dichter bij het moment dat je je kindje vasthebt! Daarom heb ik bij mijn miskraam (missed abortion) ook gekozen voor een curettage: ik zag, ondanks dat ik absoluut niet meer bang ben voor een bevalling, ontzettend op tegen eventuele pijn die níet voor een goed doel zou zijn...

Mijn belangrijkste boodschap is eigenlijk: alle cliché's zijn waar!
(En inderdaad: er is er nog nooit 1 blijven zitten...)

Omdat ik zelf ook regelmatig last heb van irreële angsten, snap ik je angst wel heel goed hoor!!

O, nog een laatste dingetje dat in me opkomt (sorry voor het onsamenhangende verhaal): bij mijn curettage vorige week heb ik tranen met tuiten gehuild toen ik de OK in gereden werd... Zó bang was ik! Terwijl ik dus heel nuchter de bevalling in ging. Ik geef écht de hormonen de schuld, haha!

 

ik had precies hetzelfde toen ik zwanger was van mijn eerste kindje ik had ook de angst om te bevallen angst dat het niet goed zou gaan dat ik het niet zou overleven(klinkt misschien heel stom maar komt door de angststorenis) Maar ik moet je zeggen ik heb er geen moment spijt van als ik nu kijk naar mijn vrolijke meisje ik ben nu zelfs bezig voor een tweedeMaar ik begrijp heel goed hoe jij je voelt maar ik kan je vertellen zodra je zwanger bent nemen die angsten vanzelf af door je hormonen.en zodra je je wondertje in je armen hebt helemaal.Dus meid ik zou zeggen ik zou het zeker doen ik weet dat dat makkelijk klinkt voor mij Maar geloof me zodra je inmaal in je zwangerschap zit neemt dat af de eerste 3 maanden zul je zeker nog wel onzeker zijn van ohh hoopt dat het goed gaat maar je zodra je over de eerste 3 maanden heen bent (de gevarenzone zeg ma) neemt het sterk af.Ik ben heel eerlijk tuurlijk heb ik nu nog wel eens last van me angststorenissen maar vooral op het gebied van andere dingen een kindje veranderd heel erg je leven gohh ik wist niet dat je zoveel van iemand kon houden dat is gewoon ongeloofelijk! Dus meid het klinkt allemaal makkelijk misschien maar ik zou zeggen ga ervoor en zeker omdat je ook steun hebt van je psygoloog en je moeder.tuurlijk heb je wel wat pijn tijdens de bevalling maar dan nemen je angsten niet toe(teminste bij mij niet) omdat je zograag wilt dat je kindje eruit is en dat de pijn ophoud dat je er met je gedachten niet meer bij bent bij die angststorenis (ik had namelijk ook angststorenins met paniekaanvallen)

Nou meid ik hoop dat je hier wat aan hebt en hoop ook dat er voor jou snel een gezond mooi wondertje in je armen ligt

 

als ik jullie verhalen lees dan wordt ik weer wat vrolijker.
maar de angst blijft wel hoor, zo'n bevalling kan ik dat wel aan. Overal lees je dat het zo'n hel is, zo'n allesomvattende pijn.
maar dan denk ik: waarom doe je het dan vrijwillig nog een keer?

ik wil niet negen maanden tegen de bevalling opzien. ik ga aankomende week het er met mijn psych over hebben. maar ja, zoals ik al zei uiteindelijk moet ik het toch zelf doen, zelf ervaren e.d.

ik vind het zo knap dat zoveel vrouwen voor een tweede of derde keer bevallen. ik denk ook elke keer: ik hoef dit maar 1 keertje te doen. 1 keertje wat pijn hebben.
maar ja, dan bekruipt de angst me weer: het idee dat er zoiets groots uit moet, dat er zoveel met je gebeurd wat je niet kan beheersen tijdens een bevalling.
het gebeurt gewoon en je kunt die pijn niet tegen houden.
ik ben bang dat ik tijdens zo'n bevalling alleen maar denk: wordt dit nog erger? etc..

liefs

 

hoi meis, ik werk zelf als eerstelijnspsycholoog en ben tegelijkertijd ook een klein beetje je lotgenootje (zie onderschrift). Ik werk op dit moment niet met mensen met een kinderwens, omdat dit te dichtbij komt, maar ik werk wel veel met mensen met angstklachten. Ik zou je zeker aanraden om je aan te melden bij een eerstelijnspsych. Je hebt er budget voor (8 sessies per kalenderjaar met eigen bijdrage 10 euro per sessie) en niet geschoten, altijd mis!!

sterkte!

nana

 

Ik denk dat het handig is om met je psych te gaan kijken naar de oorzaak van je angststoornis: liggen er gebeurtenissen uit het verleden die maken dat jij je zo op de negatieve en moeilijke kant van dingen focust? Waarom heb je al die controle nodig? Waar is dat ontstaan in je leven?
Pas als je dat wat meer tot rust hebt, zou ik aan een zwangerscap beginnen. Dit omdat het in een zwangerschap 2 kanten op kan: OF je hebt door de hormonen minder last van je angsten, OF je hebt er nog veel meer last van.

Verder zou je jezelf echt aan moeten leren om niet op de angst te focussen. Behandeling voor angst is succesvol daar waar de oorzaak aangepakt wordt en je tegelijkertijd leert om je er niet op de focussen, maar juist afleiding te zoeken.

Ik ben een nuchter mens met weinig angsten, maar als ik ging zitten denken aan de bevalling, werd ik daar ook wel een beetje zenuwachtig van. Dus ik heb de hele bevalling gewoon er zo weinig mogelijk aan gedacht. Gewoon in ontkenning leven...
Tegen de tijd dat de bevalling eraan komt, ben je het zwanger-zijn zo zat, dat je alleen maar wilt dat het zo snel mogelijk klaar is.

Wat betreft de vraag waarom vrouwen het nog eens doen: omdat het oerverlangen naar een kind sterker is en de liefde voor dat kind groter, dan alle angst, pijn, moeite, enz.

Mijn bevalling was niet zo'n fijne, ik kan nog kotsen als ik aan de pijn denk. Toch willen we heel graag nog een kindje. Waarom we dat doen? Omdat die paar uur bevallen, (mijn eerste duurde 27 uur), niks zijn op een mensenleven. Ik zal gewoon opnieuw de hele zwangerschap lekker niet aan de bevalling denken en als ie komt, dan komt ie en moet je er doorheen. Op dat moment zeggen: ik doe het niet meer, dat kan simpelweg niet
Bovendien leven we in een land waar nog nauwelijks vrouwen overlijden bij de bevalling, en al het andere wat je op zou kunnen lopen, daar herstel je dus ook weer van De zorg is hier goed geregeld, medische kennis op een goed niveau.

 

O, en misschien nog een goeie voor als je zwanger bent straks: wat is erger en wat zou je liever hebben, ook als je over 40/50 jaar in het bejaardentehuis terugkijkt op je leven: niet zwanger-geen bevalling-geen pijn-geen kind of wel zwanger-wel bevallen-wel pijn-wel een kind?