dag allemaal, Ik weet niet zo goed of ik dit verhaal in de goeie topic neerzet, maar ik moet gewoon even mn verhaal kwijt, en ik hoop dat er vrouwen zijn die dit herkennen... Toen ik 31 wkn en 6 dagen zwanger was ben ik naar het ziekenhuis gegaan/doorverwezen omdat ik onze kleine man al en paar dagen niet lekker voelde bewegen: paniek! aangezien het al een klein wonder is dat ik zwanger ben geraakt op de "natuurlijke" manier (heb PCOS aan beide eierstokken) Enfin aan de CTG gelegd voor een half uurtje fijn naar de hartslagen van onze man kunnen luisteren, en dat was verder perfect! helemaal blij en opgelucht zitten mn man en ik een beetje te grappen en te lachen totdat een van de verpleegsters binnen komt en zegt: meid waar ben jij mee bezig?!!! Voor ik uberhaupt antwoord kon geven lag mn bed achterover, aan de ene kant was de gynecoloog bezig met een infuus aanbrengen met weeënremmer, en ondertussen aan de andere kant was dezelfde verpleegster bezig om medicijnen voor de longrijping toe te dienen: eerst dit regelen, daarna leggen we alles uit, was haar antwoord op mijn vraag: wat gebeurt er????? Wat bleek: op het CTG waren overduidelijke pieken die met regelmaat (4 a 5 minuten) kwamen te zien. Zelf had ik niet veel door omdat ik dit wel vaker had (dacht: gewoon harde buiken, niet zeuren), maar en niet veel achter zocht. En HOPPA en daar lig je dan, in het ziekenhuis, aan de remmers, compleet verbouwereerd wat er in hemelsnaam aan de hand is en wat er gaat gebeuren. Ik heb een week in het ziekenhuis gelegen, waarvan 4 dagen aan de remmers, en 2 x prik voor longrijping gehad. En na allerlei echo's, uitstrijkjes en potjes met urine maar gelukkig geen ontsluiting mocht ik naar huis (ondanks dat de harde buiken/voorweeen er nog steeds waren, en die ik tot op de dag van vandaag nog heb) Bedrust was het advies van de dokter, en om er toch maar zeker van te zijn dat het toch na 5x testen echt geen blaasontsteking was ook maar een kuurtje antibiotica. Daar zit ik dan nu 5 weken verder, met iedere dag pijnlijke buikweeen, zo nu en dan een tijdje fijne :x rugweeen ertussen door, de hele dag door harde buiken, rugpijn, en vooral het niks mogen en kunnen doen. De onzekerheid iedere dag weer: gaat het dan nu vandaag gebeuren, want misschien zet het deze keer wel door die weeen? Iedere keer me afvragen: wanneer breken mijn vliezen nou, en vooral de grootste vraag: WAAROM, waarom gebeurt dit mij? Afgelopen vrijdag barstte de emotionele bom, VK in tranen opgebeld, en die kwam langs en heeft gekeken of er misschien inmiddels toch ontsluiting was: helemaal niks, wel was het een beetje aan het verstrijken...vandaag weer contact gehad, en heb haar op het hart gedrukt dat ik dit echt niet ga trekken tot week 40: lichamelijk als geestelijk niet. Nu heb ik woensdag een consult bij de gynecoloog, en ik hoop zo dat ze iets!!!! gaan doen, toucheren, gellen, inleiden whatever: het maakt me niet meer uit, maar dit trekt bruin niet meer. Ik ben nu al op, hoe moet ik straks dan aan het echte werk gaan beginnen? En ik ben best bang dat ik straks in mn kraamtijd niet kan genieten, omdat ik nog moet bijkomen van dit alles, en daar dan ook niet meer van kan genieten...Ik ben echt niet een depri persoon, maar dit zuigt toch wel heel veel optimisme bij me weg... Het is gewoon zo'n anti-climax om zo je zwangerschap te moeten eindigen, ik moest helaas ook 2 weken eerder stoppen met mn werk (ben zelfstandig ondernemer, dus klanten etc moesten afgebeld worden, opdrachten konden niet afgemaakt worden, cursussen vroegtijdig stoppen) + dat ik en mn man 28 mei zouden trouwen, we hadden het al klein gehouden (alleen ceremonie @ stadhuis en daarna taartje/borrel/sappie bij een cafe) Maar dat hebben we moeten reduceren tot alleen het "ff snel ja zeggen in het stadhuis" Ik heb tot die 31 wkn en 6 dgn zo'n heerlijke zwangerschap gehad... Zijn er vrouwen die dit herkennen, of zoiets hebben meegemaakt? Groetjes sarah
Ja hier! Herkenbaar! Kwam met 28w6d thuis te zitten ook ivm premature weeen en vanaf dat moment was het niet meer aftellen naar de bevallingsdatum maar elke dag was er weer 1 extra, idd veel onzekerheid naast de harde buiken en andere pijntjes/kwaaltjes. Ik ben zelf met 7 maanden geboren en de oudste van mn broer ook, mn neefje met 33 weken dus het zit wel een beetje in onze familie. Maar goed, al die tijd ga je ervanuit dat je de 40 weken niet uitzit en dat hij/zij eerder komt. En bij mij.... gebeurde dat niet! En ik was t echt poepie zat vanaf 37 weken, rusten bleek dus toch ergens goed voor. Vanaf de 38e week overdreven veel dingen gaan doen die ik al die weken niet meer mocht doen om het maar op te wekken haha, maar helaas... Bij 38w6d weken heeft mn gyn geprobeerd me te strippen omdat ze zag dat ik er doorheen zat (ook zij dacht al die tijd dat de kleine wel eerder zou komen), helaas was strippen nog niet mogelijk, dus bleef het bij toucheren en helaas leverde dat niets op. Vervolgens bij 39w6d opnieuw een poging tot strippen en voila, de volgende dag was mn kleine er!!! Precies op de uitgerekende datum! Wie had dat gedacht! Ik begrijp je onzekerheden maar al te goed, maar bedenk wel dat elke dag dat je kleintje nog blijft zitten er weer 1 is en dus beter. Het is heel vervelend allemaal nu met je harde buiken etc. maar weet je? Als je kleintje er eenmaal is ben je dat echt in no time vergeten, echt waar! Kan me nu al niet meer voorstellen dat ik het zo zwaar had de laatste weken voor de bevalling En ik was t ECHT zat Dus, kom op meid! Je kleintje kan elk moment geboren worden nu (het liefst pas over ruim 2 weken) en is dan rijp genoeg qua longen e.d. om het goed te doen vanaf t begin.
Hai, Ook ik herken je verhaal! Ik kreeg in week 25 te horen dat ik al mijn werkzaamheden voor studie, werk en thuis moest staken. Ik moest rusten en mocht geen zware taken meer uitvoeren. Dit is verband met een sterk verkorte en verweekte baarmoedermond! Aangezien mijn oudste zoontje zich aandiende met 31 weeken en uiteindelijk met 32+6 is geboren, was de paniek des te groter! Na twee weken thuis kreeg ik weer een controle en wat bleek: mijn baarmoedermond was nog korter geworden, nu echt veel te kort (1,4 cm). Ik moest per direct worden opgenomen in het ziekenhuis en zou tot week 32 moeten blijven....... ik was kapot! Ik had een zoon en dat ik daar niet voor kon zorgen terwijl ik thuis was, ok, maar meer dan 5 weken van huis zijn..... ik dacht dat ik gek werd! Na twee dagen ziekenhuis kreeg ik 's nachts ineens zeer regelmatige harde buiken. Direct ben ik aan de weeenremmers en longrijpers gelegd (zeker met de korte cervix en eerdere vroeggeboorte in het achterhoofd). Dit leek aan te slaan en de paniek verdween weer. Mijn vriend wilde naar huis gaan om zich op te frissen en op te moment dat hij weg wilde gaan zette de harde buiken in alle hevigheid alsnog door, ondanks mijn infuus met remmers! Ik ben direct in een ambulance gestopt en moest naar het academisch ziekenhuis. Daar aangekomen kreeg ik een nieuw soort remmer en een de laatste spuit remmers. De harde buiken namen af en stabiliseerde zich en het uitgestippelde beleid werd een heel stuk menselijker: ik mocht, wanneer alles rustig bleef ook onder het mobiliseren, naar huis! Maar: met strikte platte bedrust. Ik was inmiddels 28 weken en 4 dagen. Mijn kindje was nu levensvatbaar, maar jeetje wat moesten we dit nog lang volhouden! Eenmaal thuis ben ik op de bank gaan liggen, mijn vriend had volledig zorgverlof gekregen en deed alles in huis: huishouden, boodschappen, koken, zorgen voor zoon etc etc. In diezelfde periode werd mijn zoon vier (wat natuurlijk een super belangrijke periode is) en ging hij voor het eerst naar school. Bij al deze veranderingen heb ik aan de zijlijn moeten toekijken hoe het ging. En ook nog eens liggend. Ik werd gek! Iedere dag was er eentje en ieder week net zo goed, maar de tijd kroop voorbij en ik kon het in mijn hoofd niet meer op een rijtje krijgen. Vreselijk! Regelmatig heb ik een uitbarsting gekregen waarbij ik even hysterisch moest huilen of het even van me af moest schreeuwen (uiteraard op het moment dat mijn zoontje net even aan het logeren was etc). Dat hielp wel. Na mijn belangrijkste doel, 34 weken halen zodat het kindje niet meer aan de beademing zou hoeven, viel er een behoorlijke druk van mijn schouders. Ik ben langzaam weer gaan opstaan en heb af en toe wat gedaan. Mocht mijn eigen brood weer maken, zelf drinken pakken etc. Inmiddels ben ik 35 weken en 1 dag zwanger en ik kijk echt rijkhalsend uit naar de 37 weken. Vanaf die dag ben ik er klaar mee. Dan mag het van mij echt komen. Dat is voor mij echt lang genoeg! Ik ga dan gewoon mijn ding doen en dan zie ik wel wanneer hij komt. Waar ik wel vrolijk van kan worden is dat ik waarschijnlijk terug mag naar mijn verloskundige en dat een eventuele thuisbevalling, die ik niet voor mogelijk had gehouden, nu toch in zicht is. Daar kan ik erg blij van worden! Toch ben ik nog steeds wel onzeker, ik wil inmiddels gewoon niet meer dat hij voor de 37 weken komt! Terwijl ik soms heb gedacht: kom er maar gewoon uit, dan kan ik in ieder geval weer wat doen. Kortom, ik ken het gevoel van frustratie. Ik ben ook echt absoluut helemaal op en ik ben vreselijk blij als dit nu eindelijk voorbij is. Toch heb ik besloten de komende twee weken door te komen door gewoon te genieten van de zwangerschap, steeds een beetje wat meer te doen, lekker genieten van de trappelende voetjes, een aantal boeken uit te lezen (want voordat de kritieke periode voorbij was, kon ik me daar niet op concentreren) en wat films te kijken die ik nog wilde zien. Ik moet dit gewoon doen, want voor ik het weet is het voorbij. Ik zou zeggen: hou je nog even goed, je bent al zo ver gekomen!
Hier ook met weeen gelopen en zelfs 4 weken met 3cm ontsluiting maar hier kwam Jamie maar niet. Bleek in een stuit te liggen dus een week voor dat hij geboren had moeten worden via een keizersnede bevallen. Ik snap dus echt wel hoe onwijs zwaar dit is voor je!!! De rede waarom ze je zo gemakkelijk laten doorlopen is dat de laatste weken echt puur zijn voor je kleintje zodat hij op gewicht kan komen. Hou je in je achterhoofd hoe langer jij loopt, hoe zwaarder je kleine man is en hoe groter de kans is dat je lekker je kleine man mee naar huis mag nemen of houden. Het is het echt waard!!!! Ik duim hard voor je
Jeetje zeg, klinkt allemaal ook echt super heftig!!! Thanks voor de lieve reacties. Heb morgen een gesprek in het ziekenhuis bij de gynaecoloog, en ik hoop dat ze me verder kunnen helpen... En verder heb ik op aanraden van mijn verloskundige een afspraak gemaakt bij een voetreflextherapeut. Krijg een voet massage die evt. de baarmoeder kan prikkelen om zelf de bevalling op gang te laten komen. Normaal ben ik als ik heel eerlijk ben te nuchter voor dit soort behandelingen, maar baat het niet dan heb ik in ieder geval een lekkere voet massage gehad... Probeer mezelf echt bezig te houden, maar het is zo makkelijk om gewoon op je bed te gaan liggen, alleen gaat de tijd dan zo langzaam... We gaan het allemaal afwachten, ik kan niet wachten om ons kleine mannetje vast te houden, maar inderdaad wat jullie allemaal zeggen: iedere dag dat hij blijft zitten is beter! Groetjes sarah
hallo...ik zit nu ook zo en moet nog lang.. ik werk al niet meer vanaf 25 weken ongeveer en heb daar voor al 2 weken vakantie gehad. ben nu ook 2 x in het zh huis geweest hier voor.. rust rust rust..moeilijk maar ja.. die harde buiken/ voor weeen zijn er nog maar niet meer zo heftig als die 2 x.. maar wat is dit toch verdomme eng...
Het lijkt wel het verhaal van mijn beste vriendin. Die is uiteindelijk, na net zo'n periode met harde buiken, steeds weeën, CTG, weeënremmers, longrijping etc etc met 37+2 ingeleid. De gyn vond het wel genoeg geweest en ze had het begin van zwangerschapsvergiftiging. Baby was ook heel groot voor de zwangerschapsduur, dus maar goed ook dat ze het niet hoefde uit te lopen. Sterkte, ik heb van dichtbij gezien hoe vervelend het allemaal is. 1 Troost, m'n vriendin is het nu, 2 weken later al bijna weer vergeten.
Nou ben gisteren in het ziekenhuis geweest en weer inwendig onderzoek gehad, waarbij de gyn me getript heeft. Daarna aan het CTG en kreeg me er ineens toch weeen, enfin gewoon naar huis gestuurd met de mededeling: als het nog een uur zo aanhoudt moet je de VK bellen... Eenmaal thuis en x aantal weeen verder, ga ik naar de wc en verlies ik bloed, en breekt mijn water, tenminste: nadat ik uitgeplast was, kreeg ik nog 5 scheuten waterverlies na, maar omdat ik dus ook bloed verlies had durfte ik het niet zeker te zeggen. Maar toen ik opstond en zag dat mijn buik een stuk kleiner was, mn navel weer een deukje was en ik mn eigen "jeweetwelwat" sinds weken week kon zien, wist ik het een soort en met van zeker: ik heb vruchtwater verloren... Verloskundige gebeld, en die is s'avonds gekomen, alleen ik had geen vruchtwater meer verloren, en ze denkt dat ik een klein scheurtje bovenin heb, waardoor het heel langzaam drupt. Vannacht onrustig geslapen, en zo nu en dan lekker weeen aan het wegpuffen, maar om nou te zeggen dat het doorzet?! Ik ben het echt zo meer dan zat, alles gaat zo vreemd bij mijn zwangerschap, waardoor ik zo aan mezelf ga twijfelen, en bang ben dat ik onbewust die weeen tegen hou. Als ik voor vanmiddag 5 uur geen regelmatige weeen heb denk ik dat ik weer naar het ziekenhuis moet, en dan zien we wel weer verder... groetjes sarah
Hey Sarah, Jeetje, dat klinkt heftig zeg! Op zich wel fijn dat de gyn je wilde strippen, maar kwam dat niet een beetje onverwachts? Ik hoop voor je dat het doorzet en dat het nu allemaal gewoon achter de rug is! Dan zit er weer een stijgende lijn in voor je!! Succes!!
JOEPERDEPOEPIE mn vliezen zijn definitief gebroken, vanmiddag in het ziekenhuis geweest, want de eerste 24uur nadat de vliezen gebroken zijn, zijn om!!!!!!! nu afwachten wanneer nou die weeen echt gaan doorzetten...Morgenochtend 10uur weer naar het ziekenhuis voor CTG controle en hopelijk heb ik voor die tijd weeen, en anders hoop ik dat ze me gaan inleiden...In ieder geval: wij worden binnen nu en 48 uur papa en mama, en wat is dat een heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeerlijk gevoel zeg! Groetjes sarah