Hallo Susan, Ja hier heb ik zeker wat aan. Ik realiseer me nu ook dat ik maar wat afstand moet nemen van het proberen zwanger te worden. Alleen is het wel heel moeilijk als je wel een aantal symtomen hebt.... maar het kan zijn dat ik me zelf voor de gek houd. Ik denk dat ik zondag toch nog een keer probeer te testen en dan naar 1 keer per week testen ga of zo Even mijn gedachten er vanaf. bedankt Susan groetjes Lieke
Precies, buiten het feit dat al die testen je handen vol geld kosten gaat het je hele dag beheersen. Je let de hele dag op je lichaam, alle signalen pik je op, en het frustrerende is dat alle signalen die je hebt tijdens je zwangerschap ook kunnen betekenen dat je ongi moet worden. MOEDELOOS wordt je ervan, haha. Het wordt ook zo'n moeten allemaal. Wat een gedoe Maar het is voor een goed doel hè? Dus uiteindelijk bij het zien van een positieve test achteraf wel allemaal de moeite waard gebleken! Groetjes en hoop dat je het een beetje los kunt latn, want das niet makkelijk!
haha misschien heeft het geholpen om het erover te hebben, want ik ben zojuist ongi geworden! klinkt stom maar ben echt blij.. nou kunnen we tenminste verder.. voor de anderen hoop ik natuurlijk op zwangerschap!
suus, jij hebt wel erg veel pech gehad zeg.. hoop voor je dat je nu snel geluk hebt. want dat is het vooral denk ik, geluk hebben.
@ madelon: Thanks, tis idd geluk hebben. Denk je eindelijk dat je dat hebt omdat je zwanger bent geworden, en gaat het helaas mis....
heeft de curretage pijn gedaan? dit vraag ik me af. is het niet hetzelfde wat ze doen als bij abortus?
Hier nog zo een.... hoopte dat ik eindelijk wat meer duidelijkheid in mijn cyclus had, maar zit er nu overheen maar helaas een negatieve test (afgelopen zondag getest) Tja, heb iedere dag wel alle symptonen die duiden op ongi worden, maar helaas... hopelijk komt het snel! (en toch hou je ergens hoop natuurlijk ook al weet ik bij mezelf dat de kans dat het tóch is gelukt minimaal is... )
Wat herkenbbar om deze twee pagina's te lezen zeg! De frustratie en emoties om niet ongesteld te worden en ook niet zwanger te zijn. Ik was na een half jaar oefenen verbaasd toch zwanger te zijn wznt mijn cyclus was ook weer heel onregelmatig, wel van het begin af aan raar bruin bloedverlies gehad, werd 14 mei om negen uur niet lekker en keek het even aan, toch de ha gebeld en die bracht me a la minute naar het zh. Direct geopereerd, bleek een buitenbaarmoederlijke zw.schap te zijn en nu weer helemaal ontregelt, heb zelfs weer last van eczeen van de stress. Mag gelukkig wel direct contact opnemen met ge gyn. dus als cyclus zo blijft dan bellen we maar, al geloof ik best dat ie door de stress wegblijft. Nou genoeg geluld, groet.
Hoi Madelon, en anderen natuurlijk De curretage zelf doet geen pijn, je, tenminste ik, had een algehele narcose. Had de dagen erna wel goede pijn, leek op menstruatiekrampen, maar dan veel erger. Kon niet eens recht zitten de eerste 3 dagen. Maar daar zijn de ervaringen ook erg verschillend in. Ik krijg een beetje het idee dat hoe langer je zwanger was hoe groter de last nadien. De 2e keer voelde ik alleen op de dag van de curretage krampen en de dag erna voelde ik me eigenlijk wel weer als vanouds. Vooral emotioneel hakt het hele gebeuren er erg in. Je bent zo gelukkig en dat geluk wordt ineens van je afgenomen en je weet niet waarom. Heb ook vaak na lopen denken of ik toch iets fout zou hebben gedaan.En al die mensen om je heen die je moet vertellen dat het mis is gegaan dat vond ik echt vreselijk. Je schoonouders vertellen dat ze toch geen kleinkind krijgen. (Mijn ouders zijn overleden) De opa van mijn man zou overgrootopa worden en was daar ontzettend blij mee, en dan moet je vertellen dat het niet meer zo is. Had echt het gevoel dat ik mensen teleur had gesteld. Er gaat zoveel door je heen. Het is inmiddels 3 maanden geleden dat ik bij de echo te horen kreeg dat het hartje niet meer klopte (vruchtje was 9 weken geworden) en ben er eigenlijk nog steeds veel mee bezig. Bah. Kan me gelukkig nu wel weer op het zwanger worden richten, maar ik merk wel dat nu mijn hele hormoonhuishouding in de war is, wat weer voor frustraties zorgt. Ik had nooit verwacht dat een miskraam zo veel imact zou hebben.... Dus het feit dat ik nu in ieder geval weet dat ik wel zwanger kan worden? Denk dat ik dan toch liever nog de angst zou hebben dat het niet zou lukken. Tenminste, zo sta ik er nu in. wel heel erg dat ik er zo over denk voor de meiden die niet zwanger kunnen worden volgens de 'normale' manier, dat weet ik, dus sorry dat ik het zo nu voel.