Vroeger, toen ik nog een klein meisje was, riep ik altijd dat ik later mama en huisvrouw wilde worden. Een week na mijn twintigste verjaardag leerde ik mijn partner kennen. Vanaf het begin ben ik eerlijk geweest over mijn kinderwens. Het liefst wilde ik toch wel voor mijn vijfentwintigste verjaardag in verwachting raken. Vriendlief was toen logischerwijs helemaal nog niet toe aan kinderen. Hij wilde ze wel maar op dat moment nog niet. Hij vond de meeste kinderen maar druk en vervelend. In de jaren daarna begon het gevoel bij hem ook wat te groeien. Hij wist steeds meer dat hij 'later' wel een aantal van die koters om hem heen wilde. Ondertussen verstreken de jaren en mijn kinderwens werd heviger. We gebruikten al tijden geen voorbehoedsmiddelen omdat ik niet goed op de pil reageerde en mijn vriend wilde dan wel niet bewust voor een kleine gaan maar mocht het nu dan toch gebeuren was het van harte welkom. In het begin vermeden we mijn vruchtbare dagen. Later werd dat steeds minder. Soms voor het zingen de kerk uit maar vaak ook niet. Op een dag was ik overtijd en de zwangerschapstest was positief. Een aantal dagen later kreeg ik bloedverlies en het eindigde in een miskraam. Uiteindelijk hebben we vier jaar zonder condoom seks gehad en ik heb in totaal vier een vroege miskraam gehad. Uiteindelijk was bij mij de maat vol. Omdat we niet bewust bezig waren om zwanger te worden vond mijn vriend dat ik er niet te veel mee moest zitten. Mij kwetste dat zo dat ik op het punt stond om de relatie te verbreken. Steeds meer begon ik het idee te krijgen dat een kindje niet voor ons was weggelegd. Mijn vriend vond dat onzin. Hij zei letterlijk: 'als we straks voor het echt gaan proberen ben je waarschijnlijk in één ronde zwanger'. Dat hoopte ik dan maar. Misschien had wel gelijk. Als je bewust gaat 'klussen' op je vruchtbare dagen dan is de kans waarschijnlijk een stuk groter op een zwangerschap. Door o.a. mijn gezondheid hebben we het 'bewust' zwanger worden steeds uitgesteld maar uiteindelijk was ook vriendlief er 100% aan toe. Vol vertrouwen gingen wij de eerste rondes in. Bij mij groeide het vertrouwen. Ik had het idee dat als we allebei achter stonden dat dit ook invloed zou hebben op de bevruchting. Ondertussen raakte de een na de andere vriendin of familielid zwanger. Waar ik vroeger dacht dat ik de eerste zou zijn ben ik nu de laatste. Ik ben inmiddels 27 jaar en wij zijn nog steeds niet zwanger. We proberen nu zeven maanden gericht te klussen maar een zwangerschap blijft uit. Net belde mijn schoonmoeder om te vertellen dat haar zoon een kindje verwacht. De waterlanders braken door. Ik kan zo tien mensen in mijn omgeving opnoemen die of door de pil heen of door een andere ongelukje 'per ongeluk' zwanger zijn geworden. Wij klussen op mijn vruchtbare dagen, ik slik vitamines, tarwekiemolie en er gebeurt niks. Helemaal niks! Deze ronde dachten we echt dat het raak was maar helaas gisteren toch mijn periode gekregen. Ik ben zo bang dat het voor ons niet is weggelegd. Ik vertrouw mijn lichaam niet meer en voel me geen vrouw omdat het mij niet lukt om zwanger te worden. Mijn moeder ging laatst naar een waarzegster samen met een vriendin. Normaal geloof ik hier totaal niet in maar deze vrouw wist dingen te vertellen die niemand wist. Uiteindelijk zei ze dat mijn moeders vriendin eerder oma zou worden dan zij. Op zich niet erg maar de vriendin in kwestie heeft jongere kinderen. De kans dat daar binnen nu en een aantal jaar kindjes komen is erg klein (zeg nooit nooit). Over vijf maanden maken wij sowieso een afspraak bij de dokter maar ik heb geen idee hoe ik tot die tijd positief kan blijven.
Jeetje meid wat een verhaal!! Zucht... Kippenvel...Vind het vervelend voor je! Ik kan niet mee praten over je situatie omdat ik pas gestopt ben met anticonceptie. Maar wat vind ik het rot voor je!! Ik zou mij ook geen raad meer weten als ik zo lang zou moeten wachten. Ik kan best begrijpen dat je angst hebt. ik snap best dat je het even niet meer ziet zitten! Jeetje meid.. een knuffel! Ik leef met je mee.
Hi meid, wat rot voor je. Mag ik vragen waarom je niet eerder al richting huisarts / gynaecoloog gaat? Misschien zit er ergens bij jou of bij je vriend een kink in de kabel. Ik ben na een half jaar al doorgestuurd, na wat onderzoeken bleek dat bij mijn vriend alles in orde was, maar ik verminderd vruchtbaar was. En dus de medische malle molen in... Zie in mijn banner het resultaat. Waar ik veel moeite mee had en heb is om mijn toekomstbeeld bij te stellen. Dacht ik vroeger altijd ruim voor mijn 30e kinderen te hebben, zo ben ik met 31,5 pas zwanger. Ruim 32 als ik mama word. 1 ding weet ik zeker; het leven laat zich niet plannen. Heel goed dat je in de tussentijd gezond leeft en eventueel extra ondersteuning inneemt zoals tarwekiem. 1 ding wil ik graag nog met je delen. Afgelopen maand ben ik begonnen met Maca poeder. Dit heeft een gunstige werking op de geslachtsorganen (zowel bij mannen als bij vrouwen), werkt libido verhogend en kan dus ondersteuning bieden in het zwanger worden. Toeval of niet, ik ben deze maand wel zwanger geworden...
Waarom nog 5 maanden wachten meid? Stap naar de arts, laat je checken alsook je vriend. Beter dat je tijdig weet wat er schor zit. Hier zijn we aan ronde 18 en nu pas weten we de oorzaak van het niet slagen (ondanks de clomid).
Mijn vriend wil graag wachten met onderzoeken omdat we pas zeven maanden echt gericht aan het klussen zijn. Hij wilt liever nog even zonder druk proberen. Ik enerzijds ook maar anderzijds ben ik heel bang dat een spontane zwangerschap er niet in zit.. Ik ben ook een beetje bang dat de huisarts toch zegt dat we eerst een jaar moeten proberen voordat we een doorverwijzing krijgen. Na een miskraam is wel mijn baarmoeder nagekeken met een echo. Alles zag er toen goed uit. Ik heb normaal een regelmatige cyclus van 27 dagen, alleen de laatste twee rondes zit er een dag verschil in. Ook ovulatietesten worden positief maar die angst he..
Hadden jullie trouwens redenen om eerder naar de huisarts te gaan? In de zin van onregelmatige cyclussen of iets dergelijks?
Ik ben naar de huisarts gegaan omdat mijn cyclus steeds langer werd. Iedere ronde duurde het weer langer. Herkenbaar, wat dat had ik vroeger ook. Tot ik op een punt zat dat ik maar 2 - 4 keer per jaar menstrueerde. De huisarts was hiervan op de hoogte. Om die reden ben ik meteen doorgestuurd toen ik om een verwijzing vroeg. Maar met wat ik hier zo lees, moet je echt wel voet bij stuk houden. En anders 'verzin' je er toch een aantal maanden bij? Maar goed, om die stap te zetten is het handig als je vriend er inderdaad ook achter staat. Want ook zijn zaad zal dat getest worden. Mocht er bij jullie beide niets aan de hand zijn, kun je natuurlijk nog steeds een paar maanden 'vrijblijvend raak proberen te schieten'. Houd ondertussen je temperatuur bij of zo om inzicht in je cyclus te krijgen. En jouw vriend hoeft er ook niets van te merken dat je bijvoorbeeld ovulatietesten of zo gebruikt... toch? Is het alleen aan jou om hem het juiste moment het bed in te sleuren