Hallo iedereen, Hoe is bij jullie de bevalling verlopen en de keizersnede? en hoe hebben jullie er mee kunnen omgaan en/of verwerken? Bij mij ging de bevalling echt heel moeilijk en heb het er nog moeilijk mee. Heb 9 dagen in het ziekenhuis gelegen. Mijn vliezen braken 's ochtends vroeg en de weeen waren om de 3 minuten. Helaas stopten ze. Daarna begonnen ze weer maar waren ze onregelmatig en dat werd steeds minder. De dag erna moest ik naar het ziekenhuis voor een hartfilmpje. Alles was goed en ik ging weer naar huis. De dag erna werd ik opgenomen en duurde het nog 2 dagen. Moest ingeleid met 3 keer gel en daarna een infuus met weeenopwekkers. O dat deed zo'n pijn en al die (inwendige) onderzoeken ook. Om het verhaal niet te lang te maken. Het werd uiteindelijk dus een keizersnede en na bijna 4 dagen werd mijn dochter geboren. Ze moest op de couveuse afdeling en ze mocht niet bij mij op de kamer. Er zijn veel dingen gebeurt en vind het allemaal erg moeilijk. Ook na de keizersnede had ik zo'n erge pijn. Stom maar daar had ik van te voren niet aan gedacht, vooral omdat ik het nooit had verwacht dat het nodig was. Het voelt zo raar, ook toen ze er werd uitgehaald. Heb het gevoel dat het mij niet is gelukt om mijn dochter te kunnen baren. Krijg wel hulp van het ziekenhuis in de vorm van gesprekken. Hoe gaan jullie er mee om? Ben in ieder geval nu wel heel trots op mijn kleine schatje, maar kan de bevalling niet vergeten.
Mijn eerste bevalling was achteraf gezien een hel.... Bij de tweede wist ik al voor ik zwanger was dat het een keizersnede zou worden, ivm de eerste bevalling. Buitenom de angst voor het onbekende stond ik relaxed tegenover de keizersnede. Het is me allemaal reuze meegevallen en heb absoluut niet het idee dat ik nu gefaald heb. Ook het herstel verloopt super! Ik heb veel meer moeite gehad met het verwerken van mijn eerste bevalling. Zoonlief was een sterrenkijkertje en had daarnaast een hoofd wat drie weken voor lag op de groei. Hij paste eigenlijk door het geboortekanaal. De vk greep niet in waardoor ik een totaalruptuur opliep, die ze vervolgens zelf ging hechten. Al met al, een boel problemen die voorkomen hadden kunnen worden. Nu kan ik na de keizersnede wél genieten van mijn kleintje, en gaat het herstel een stuk sneller....
ik kijk niet negatief terug op de bevalling.. Zeker vind ik het jammer dat ik die laatste 3 cm niet zelf heb kunnen doen.. Maar wat was ik blij dat ze ingrepen. Hier besloot zoonlief op dag x ook een sterrenkijkertje te worden. dag van te voren was alles nog prima.. Na bijna 15 uur, hebben ze besloten om in te grijpen, mijn themp was 39,7 en zijn hartslag ging in 1x flink omlaag, ontsluiting stond al 4 uut op 7 cm, voor mijn gyn genieg reden om in te grijpen.. Wat ik jammer vind is dat ik na de bevalling me zoontje niet meteen op de borst heb gekregen, zoals dat gebeurd bij een vaginalebevalling.. ik kijk absoluut niet negatief terug op mijn bevalling.. Ik had meer moeite met het herstel, 6 weken niks mogen doen.. omg wat is dat lastig.. en een her opnamen in het ziekenhuis.. Omdat ik vanaf het moment dat ik thuis was, de hele tijd koorts had.. Dat vond ik lastiger het herstel, niet dat kunnen wat jezelf allemaal wilt
Ik heb niet veel moeite gehad met het verwerken ervan. Ik heb wel veel moeite gehad met hoe het in het ziekenhuis ging, iedereen die wat anders zei, borstvoeding die niet lukte daardoor. En al die mensen om me heen die me vertelden hoe blij ik moest zijn met een keizersnee.. omdat een gewone bevalling zo;n pijn doet En nu 5 maanden later ben ik nog niet hersteld, daar heb ik wel veel moeite mee.
Bedankt voor de reacties. Mijn dochtertje was ook een sterrekijkertje. De gyno heeft haar geprobeert te draaien. Meer dan 6 cm ontsluiting werd het helaas niet. Heb er ook veel moeite mee hoe alles in het ziekenhuis ging. Het was vakantietijd en er was weinig personeel. Daardoor mocht mijn dochtertje ook niet bij mij op de borst in de uitslaapkamer. Met de keizersnede zelf werd ze uit mijn buik gehaald en op een tafel gelegd, maar iedereen stond voor haar. Ik zag niets. Wat ik ook super moeilijk vond is dat ze weg werd gereden in een couveuse. Toen ik eindelijk na 9 dagen naar huis mocht scholden mijn schoonouders mij uit dat mijn vriend het zwaar had. Het maakte hun niet uit dat ik pijn had. Ik had net 9 dagen op mijn reed in het ziekenhuis gelegen. Voel mij daar zo verdrietig en boos over.
Jeetje, wat een nare en vreemde reactie van je schoonouders..Wat zei jouw partner daarvan....Een keizersnede is een behoorlijke buikoperatie, en daar moet je zeker van herstellen! Ik ben na een ingeleide bevalling en n hoop gedoe uiteindelijk ook bevallen via een keizersnede. Ik ben lichamelijk nog aan het herstellen. Het moment dat ze normaal gesproken op je buik gelegd worden, dat vind ik erg om gemist te hebben. En ook n hoop geklooi in het zkh met borstvoeding...uiteindelijk kwam men er na 4 dagen achter dat mijn tepelhoedje veels te klein was...Baby had ondertussen al uitdrogingsverschijnselen en n sonde. En bedankt.. groetjes Miepje
Hoi Miepje, Bij mij ging de borstvoeding ook moeilijk. Iedereen legde weer anders uit hoe de kolf werkte. Het borstschild was te klein, waardoor mijn tepel helemaal kapot ging. Heb 2 dagen kunstvoeding moeten geven, want ik had zelf niets. toen kreeg ik melk en werd er gezegd dat het onzin was dat ik borstvoeding wilde geven. Ik had toch 2 dagen kunstvoeding gegeven, dus zeiden ze afbinden die boel. Dat deed echt pijn. Ze snapte niet dat ik onzeker was en dacht dat ik het niet kon, omdat ik geen melk had. Toen ik wel melk had was ik zo blij. Gelukkig kwam er een vrouwelijke verpleegkundige die met mij gepraat heeft en mocht ik toch borstvoeding geven. ik was blij dat ze toch even door vroeg. Mijn schoonouders geven mij helaas het gevoel dat ik helemaal niet belangrijk ben. Ik moets rusten en kon niet veel doen. Ik had zo veel pijn, was echt niet lui of zo. Mijn vriend heeft er niets van gezegd toen ze mij uitscholden. Nu vind hij dat wel heel erg.
Het is nu bijna 4,5 maand geleden, maar heb nu elke dag zo'n pijn aan het litteken. Kan soms als ik op sta van een stoel bijna niet rechtopstaan of meteen gaan lopen. Heb echt steken. Het voelt brandend, bijna of het scheurt. Is dat nou normaal na zo'n tijd? Ik ga in ieder geval dinsdag weer naar de gyno.
Ik heb op 20 februari een geplande keizersnede gehad. Alles is voorspoedig gegaan, we hebben een geweldige zoon van inmiddels alweer 10 maanden. Wat me wel emotioneel maakt is als iemand vertelt over haar bevalling (of dat nou positief of negatief is), ik heb gewoon een soort jaloezie tov vrouwen die gewoon zijn bevallen. Het gemis van het moment dat je kindje na urenlang hard werken op je buik word gelegd is zo groot. Daar heb ik moeite mee (zie ook mijn topic onder het kopje 'na de bevalling'). Het helpt wel om erover te praten/schrijven.
Dat snap ik echt. Ik had haar ook zo graag meteen na de bevalling een tijd bij mij op de buik gehad. Heb het gevoel dat ik dat echt heb gemist. De eerste week lag ze ook niet bij mij, dus het echte gevoel van binding kwam pas veel later. Wat ik echt heel jammer vind.
Onze zoon is op 17 september geboren middels een geplande keizersnede. Hij heeft in ieder geval het derde trimester in een volkomen stuit gelegen. Omdat ik zelf steeds het gevoel bleef houden dat dat niet spontaan zou veranderen en een draaipoging volgens de gyn niet verantwoord was heb ik me er best een tijdje op voor kunnen bereiden. Ik heb geen moeite met de keizersnede. Het herstel ging voorspoedig en ik heb een prachtige zoon. Het enige vervelende vond ik dat hij niet gelijk bij me kon blijven. Op de uitslaapkamer kon ik me ook alleen bedenken dat ik graag naar boven wilde omdat mijn man en kind daar waren. Maar als de volgende om wat voor reden dan ook niet natuurlijk geboren kan worden doe ik het allemaal zo weer. Overigens kan ik me wel voorstellen dat het lastiger is als je bevalling wel spontaan begonnen is. Dan ben je er aan begonnen en heb je het niet zelf af kunnen maken. Maar dan nog vind ik het geen falen, je hebt er toch nooit om gevraagd.
Nee dat is niet normaal begreep ik van mijn gyn. Bij mij zijn ze aan het onderzoeken waar ik nog zo'n last van heb, maar ze kunnen het niet vinden. Hoe is dat bij jou?
Dat branden herken ik wel (voor mij 4 maanden geleden bijna), maar verder heb ik er geen pijn aan. Ik vind het wel vervelend als mijn litteken wordt aangeraakt, echt een rotgevoel. Het lijkt wel of ik nu heel mijn bevalling pas een beetje ga verwerken, moet er de laatste tijd ook veel aan denken. Dat ik mijn dochter ook niet gelijk vast heb kunnen houden, dat vind ik lastig. En dat geklungel met de borstvoeding ook, zo zonde, vind ik nu...Maar ja, aan de andere kant hebben we na 2 jaar in de mmm eindelijk een prachtige lieve dochter...in love!
Ik vind nog steeds het moeilijkste dat ik mn zoontje niet bij me op de kamer mocht. Ik zag hem alleen als ik ging voeden...En dat 7 dagen lang.., Wat echt superfijn was, was dat de gyn ons zoontje zodra hij uit mn buik was over het schot heen tilde en tegen mn wang aanhield! Ik heb begrepen dat hij de enige gyn is bij ons in t zkh die dat doet. Het was echt maar 2sec maar ben daar zo dankbaar voor! Mocht dit weer een ks worden, dan zal ik dit zeker aangeven. En wat iemand al zei, veel praten! Ik merk wel dat ik dat alleen kan bij mn man en bij 'lotgenoten'....en nog steeds 3,5jr later praat ik erover.
Lijkt wel of het over mijn bevalling gaat! Ben tot 9cm gekomen....na 40u... Ook koorts, sterrenkijkertje wat niemand wist en zn hartslag die op en neer ging... Heftig he als je het er zo over hebt
Wow, dat is inderdaad wel fijn armande van die gyn! Hier heb ik ze pas gezien nadat ze was nagekeken e.d. Maar idd wel heel wat als je het zo terug leest!
Ben bij de gyno geweest en gezegd dat het zo'n pijn deed. Het voelt of het open scheurt, het litteken is heel heet en ik heb echt pijn lijke steken. De gyno zei dat hoor ik wel vaker, kan er niets aan doen. Het litteken controleren deed hij niet. Ik wordt er zo iedere dag aan herinnert. Het doet echt erg pijn. Na een jaar zouden de zenuwen weer aan elkaar gegroeit zijn en zou het normaler moeten voelen. Maar heb nu al meer dan 4,5 maand pijn en het voelt gewoon niet goed zo.
ik vind dat ook zo erg dat ik haar 8 dagen bijna niet heb gezien, alleen bij het voeden. Ze lag op de coveuseafdeling.
hier lukt ook de laatste paar cm niet. dochtertje bleek een sterrekijkertje te zijn. Ze hebben nog wel geprobeert haar te draaien. ik kreeg flink koort en de baby's hartslag ging heel erg om hoog. Van de eerste weeen en dat mijn vliezen broken tot dat mijn dochter geboren is heeft 87 uur en 54 min geduurd.
Ik zou naar de ha gaan en aangeven dat je nog zoveel last heeft en dat de gyn er niet naar wil kijken, het is wel je lichaam.