Weet niet of ik het in het goede topic zet en weet ook niet echt wat ik met dit bericht bereiken wil maar moet het even van me af schrijven. Mijn vriend wilt namelijk opeens wachten met zwanger worden. Dit doet me zoveel verdriet. Ik heb namelijk altijd al jong moeder willen worden en met 23 jaar was ik er al "klaar" voor. Mijn vriend toen nog lang niet. Toen ik vorig jaar steeds last had van de bijwerkingen van de pil hebben we besloten dat ik zou stoppen. Toen hebben we het er ook over gehad dat zolang ik niet zwanger zou raken we dan maar een condoom zouden gebruiken. Toen begon mijn vriend opeens steeds meer over kinderen en dat hij dat helemaal zag zitten met mij. In Juli ben ik met de pil gestopt. Ondertussen hadden we steeds meer gesprekken over "onze"kinderen en ongeveer eind september zijn we er voor gegaan. Ik was in de zevende hemel en dolgelukkig dat hij ook graag een kindje wou. Helaas is mijn cyclus nog steeds niet op gang en ben ik nog maar 2 x ongi geworden in een half jaar. Inmiddels ben ik nu in de 3e cyclus en toen kwam opeens vorige week het bericht: ik denk dat ik toch maar wil wachten met een kindje. Mijn wereld stortte in, dat klinkt misschien heel overdreven maar zo voelt het voor mij echt. Dit voel als een keiharde afwijzing en kan het ook niet van me afzetten . Ik snap dat ik hem niet kan dwingen, maar dit is zo hard. Eindelijk het gevoel dat we er voor gingen. Samen een stapje verder in onze relatie. Maar hij wilt nog niet zijn leven in het teken stellen van een kind en wilt ook met mij nog leuke dingen doen en denkt dat hij dan niet meer uitkan gaan enzo. Ik ben in eerste instantie hartstikke boos op hem geworden en verwijt hem dus dat hij niet eerder nadenkt over zoiets belangrijks. Ook houd hij totaal geen rekening met mijn gevoelens. Heb vandaag dus een ontzettende kl*te dag en moest alleen maar janken vanochtend en wou m'n bed niet uit. Hij is vertrokken zonder iets te zeggen. Ik weet niet hoe ik hier mee om moet gaan en ben bang dat dit tussen ons in komt te staan en onze relatie naar de knoppen helpt.
Wat het allemaal nog verwarrender maakt. Nadat hij dat heeft gezegt vorige week is hij nog wel 2x met mij naar bed geweest zonder condoom. Achteraf voelde ik mij daar heel rot over want stel nou dat ik nu wel zwanger ben geraakt dan is het van hem niet gewenst. Maar hij zei dat als ik zwanger zou zijn hij het niet erg vind. Dit is zo verwarrend!
hey meid wat ontzettend afschuwelijk nieuws! bah zeg ik snap dat je wereld daar een beetje van instort ja! ik zou daar dus ook echt neit tegen kunnen en ook mega boos worden, wante eerst wou hij het toch wel! en wat als je wel b.v. in een x zwanger gergaakt zou zijn! ik hoop echt serieus dat jullie er nog goed over kunnen praten en dat jullie er uit kunnen komen.. je kan hem natuurlijk niet dwingen nee dat kan nooit goed zijn, maar ik snap echt je gevoel... bah zeg.. ik hoop dat hij er nog goed over na denkt en zich nog bedenkt... heel veel sterkte er mee groetjess
dat maakt het nog verwarrender ja... misschien is het gwoon bij hem.. dat hij er niet te veel mee bezig wil zijn, maar dat als het zo is, dat het dan wel gewenst is...? of is dat ook niet zo...? dat zou het natuurlijk wel weer een stukje positiever maken..
Jeetje meis, ik snap dat je nu van streek bent! Ik zou van hem nu wel even willen horen waar dit allemaal vandaan komt! Dit is bijzonder verwarrend voor je!
Hij zegt dat als ik daar zwanger van zou zijn het dan wel gewenst is. Het is ook niet zo dat hij nooit kinderen wilt, hij zei gisteren nog wel binnen 2 jaar. Maar 2 jaar is voor mij op dit moment niet uit te houden. Het eerste wat hij trouwens zei toen ik zei wat nou als ik nu zwanger ben was: dat kan nu toch helemaal niet(omdat mijn cyclus ernstig in de war is en ik al op dag 60 zat toen.)
ook met een lange cyclus kan je gwoon een eisprong hebben en kan je dus ook gwoon heel goed zwanger worden .... maar echt vreemd van hem.....jullie moeten maar es en goed gesprek hebben..
Waar het vandaan komt wil ik ook weten. Maar opeens wilt meneer nog meer uitgaan, en dat "mag" hij dan niet want dan wil ik dat hij bij zijn kind is(dit zegt hij hoor ik niet). Natuurlijk wil ik niet dat hij elk weekend weg gaat, maar dat gaat hij nu ook niet, dus als hij uit wilt moet dat volgens mij kunnen. Ook wilt hij nog een keer een verre bestemming aandoen met vakantie met mij(dit maakt mij niet uit) en hij wilt nu nog leuke dingen doen(dat kan volgens hem blijkbaar niet met een kleintje) Ook voelt hij zich de ene keer nog te jong ( wordt 28 ) en kan hij de druk van een beslissing nemen niet aan. (hij zegt: wil niet nu al beslissen voor de rest van m'n leven.) Hij zegt dat hij niet twijfelt aan z'n relatie met mij. Nou daar sta je dan...
Jeetje wat rottig voor je zeg! Ik snap je heel goed,, want mijn vriend heeft ook lang moeilijk gedaan! Dan weer wel en dan weer niet! En hij is 34! Bij mijn vriend overheerst de angst gewoon af en toe! Bang om zijn vrijheid te verliezen, dat hij geen dvd's meer kan kopen (tsss), bang dat we het ons niet kunnen veroorloven enz enz. Ik ben nou in dec gewoon met de pil gestopt (In alle eerlijkheid hoor). En hij legt zich er nu gewoon bij neer! Zeg niet dat jij dat moet doen hoor, maar ik word dit jaar 34 en voor hetzelfde geldt duurt het nog een paar jaar! Laat het anders even een tijdje rusten bij hem en probeer er dan nog eens over te praten! Probeer uit te vinden of het bv bij hem ook angst is! En probeer dan subtiel die angst weg te halen! Bv. mijn vriend zei een tijd geleden dat hij het financiele gedeelte eng vond, omdat ik dan 3 dagen in de week wil gaan werken. Hoe komen we dan rond? Nu is het zo dat ik per maand zo'n 300 euro aan mezelf uitgeef en hij ook zoiets! Dat is veel geld, veel luxe. Dat moet dan een stuk minder en als we dat laten, dan redden we het echt wel! Daar moest ie me gelijk in geven! Ik hoop dat jullie eruit komen!
Kinderen krijgen doe je met z'n tweeën... Daar moet je allebei ècht achter staan... Je vriend brengt het niet handig.. ik kan me voorstellen dat het je in verwarring brengt.. Kinderen heb je voor het leven en als je vriend er niet aan toe is, is hij er niet aan toe. (ookal brengt hij dat verrot..) Ómpraten doe je als jij een nieuwe auto wil en hij niet... op het gebied van kinderen kan je hooghuit mèt elkaar praten en belangrijker nog... elkaar, hoe moeilijk dat ook lijkt, respecteren.. Niet aan toe = nog geen kinderen... helaas pindakaas!
ik kan me goed voorstellen dat je wereld instort, dat gevoel van een kindje willen kan zo enorm overheersend en sterk zijn, daar hebben mannen echt geen idee van, jammer genoeg. hij is je wel een betere verklaring dan dit schuldig, vind ik. hij kwetst je enorm op deze manier. ik kan me voorstellen dat hij bang is, dat was mijn vriend ook heel erg. maar toen ik ineens zwanger was, was hij direct blij en hij groeit automatisch in zijn toekomstige papa rol. misschien kan hij met andere mannen die net vader zijn hierover praten? ik hoop dat jullie eruit komen, heel veel sterkte en hopelijk mag je toch snel (en gewenst!) zwanger zijn!
Dees, wat een naar bericht van je vriend. Ik kan me helemaal voorstellen dat je zo'n bericht niet trekt! Het belangrijkste is denk ik dat je de aankomende tijd blijft praten met je vriend over jou babywens en waarom hij niet wil. Elk voordeel en nadeel tegen elkaar afwegen. Elk twijfelargument van hem goed doorpraten. Hij wil uit en dat kan niet met een kind, maar jij denkt dat dat wel kan. Dus met elkaar praten waarom hij vindt dat dat niet kan en waarom jij vindt dat het wel kan. Eventueel een compromis sluiten. Bijvoorbeeld: We gaan nu in het voorjaar/ van de zomer nog een keer ver weg op vakantie en daarna gaan we weer vrijen voor een baby. Ik hoop dat je snel over de eerste 'schok' heen bent en dan goed met je vriend gaat/kunt praten en hopelijk kun je snel zijn twijfels wegnemen zodat je weer je snel aan je babywens kunt gaan werken. Sterkte meis!
Hey Dees, Wat rot voor je zeg. Het enige wat helpt is door er met elkaar over te praten. Mijn situatie is niet te vergelijken met dat van jou maar mijn man twijfelde ook een jaar geleden nog. In april kwam mijn moeder onverwachts te overlijden. Dat heeft hem erg aan het denken gezet. Mijn moeder was ongeveer 15 jaar jonger dan die van hem. We hebben er toen veel over gehad want ik wilde ook al een tijd voor een kleintje gaan. In juli kwam hij zelf met dat hij wilde dat ik met de pil stopte. Hij is nu echt omgeslagen. Het lijkt soms of hij er nog meer voor gaat dan ik. Wie weet veranderd hij nog van gedachten kan ook paniek zijn.
bedankt voor jullie lieve berichten, doet me goed hier me gevoel kwijt te kunnen en een beetje begrip en steun te vinden. Zit er qua gevoel nu gewoon even helemaal doorheen. heb net een beetje met hem gepraat maar het komt erop neer dat ik me er "gewoon"bij moet neerleggen. "Ooit" wil hij wel en begrijpt dat het me pijn doet maar meer kan hij er niet aan doen zegt hij.
Ik zou proberen als ik jou was, het even een paar weekjes te laten rusten! Geef hem even de ruimte en jezelf ook, breng het onderwerp daarna weer eens op tafel! Als ik er teveel achter elkaar met mijn vriend over wilde praten, dan werkte dat alleen maar averrechts. Dan werd hij geirriteerd en boos en riep dat hij helemaal geen kind meer wilde! Het is moeilijk, maar hou je taai!
Ik heb het ook gehad met mijn vriend. Mijn vriend heeft zelf tegen mij gezegt dat ik met de pil moest stoppen. Hij wist dat ik graag een kind wou. Half jaar later begon hij toch te twijfelen. Hij was er nog niet aan toe voor zijn gevoel. Maar ondertussen had hij wel volmondig met zijn moeder over onze kinderwens gepraat. En hij praat ook altijd over kinderen hoe lief ze zijn als hij ze ziet enzo en dat hij weer iemand ziet lopen die zwanger is... Laatst waren we in de supermarkt en zei hij ineens.. zo'n kind krijgen wij toch niet? ( er liep namelijk een jongentje heel erg te zeuren en te schreeuwen) Sommige opmerkingen die hij maakt weet ik soms ook niet meer of hij het nou wel of niet wil... Maar als het te dicht bij komt dan krabbelt hij even terug. (ik loop namelijk bij de gyn) Hij twijfelt soms nog wel eens van 'redden we het wel' . Maar ik weet dat dat wel goed komt. Hoop wel dat ik snel zwanger wordt. Hoop dat het bij jou ook goed komt! Liefs Linda
mijn vriend heeft het ook "koud water vrees" hoewel hij niet zegt dat ik weer aan de pil moet maakt die wel flauwe grapjes over dat die geen kinderen wil of geen sex want daar komen kinderen van. en als ik er met hem over probeer te praten dan rent die eerder gillend weg. maar ik weet van hem wel dat die graag kinderen wil maar het gewoon dood eng vind. echt mannen schijten bagger als ze er aan denken.
Jeetje wat heftig meis. Ik zou het ook even laten rusten, snap dat dat moeilijk is. Maar als je nu gaat pushen komt het echt tussen jullie in te staan. En begin er over een tijdje weer over. Je kan nog genoeg leuke dingen doen, ook met een kleintje.
Bedankt allemaal. We hebben nog eens gepraat toen we allebei wat rustiger waren en besloten dat we het nu gewoon laten rusten. Over een maand of 4 vraag ik hem er nog eens naar hoe hij er dan over denkt. Tot die tijd ga ik niet zeuren. Hoop dat het goed komt en dat ik ook dit jaar nog zwanger mag raken.
Wat is toch met mannen en hun twijfels! Hier dus ook hoor. Manlief verkondigde dus 4 jaar geleden; zullen we voor een kindje gaan?!? Ik helemaal superblij.....dus zogezegd zo gedaan, na 1 maand zegt ie dat ie spijt heeft van die beslissing. Helaas, nou ja eigenlijk gelukkig, was ik al zwanger. Man o man, wat heeft hij last gehad van een Prenatale Depressie zeg...bang dat zijn leven zou stoppen en ineens wilde hij iedere week op stap. Knallende ruzies hebben we gehad. De laaste 2 maanden draaide hij wel blij en vanaf de 1e minuut dat Eva geboren is, is ie verliefd op haar. Gelukkig was ik toen de tijd al zwanger, anders ben ik bang dat hij t nooit gewild zou hebben en dat we uiteindelijk uit elkaar gegaan waren. Momenteel zijn we bezig voor nr 2 (na 2,5 jaar discussie over wel of niet) en hij is er net zo mee bezig als ik en hij kijkt er ook echt naar uit. Dus meiden, blijf hoop houden...praat er goed over met jullie wederhelften en hopelijk draaien ze bij.