ik lees lekker mee, heb dan wel geen klokje maar wel de behoefte van een 2e. alleen weeg ik soms ook de voor en nadelen. wachten of lekker kort op elkaar. gelukkig hoef ik daar nu nog niet echt overna te denken. Ik wil eerst genieten van mn meissie. Ik denk ook dat met het werk wat ik nu doe, het niet echt past met een 2e. Ik wil zowieso dan ander werk of stoppen.
ik heb altijd graag een 2e gewild, man ook wel maar had het niet erg gevonden als het bij 1 gebleven was. Nu ben ik net zwanger van de 2e en er erg blij mee, was ook een bewuste keuze. Maar er is wel een hoop wikken en wegen aan vooraf gegaan. Mijn man heeft rugproblemen en heeft hierdoor jaren in de ziektewet gezeten. Hierdoor ook erg krap gezeten met geld, jaren moeten schuiven en hier en daar geld lenen om alles rond te krijgen. Dus tja, wij hebben het krijgen van een 2e wel even voor ons uitgeschoven, er komt al erg veel op mij neer omdat man gewoon niet alles kan en met periodes ook echt vrij weinig ivm zijn rug. Onze oudste is nu net 4 geworden en afgelopen jaar hebben wij pas de keuze kunnen en durven maken om toch voor die 2e te gaan. Man is ondertussen weer aan het werk maar het blijft voor een enorme belasting voor zijn rug. Maar hij wil heel graag en wil doorzetten en ik geef hem graag deze kans. Nadeel is wel dat hij naast zijn werk dan niet meer zo heel veel kan, dus ik moet veel opvangen. Maar ja, ik heb het er wel voor over. Ik zou dus zeggen, als ik jullie situatie zo lees, zou het best kunnen maar ik zou het nog wel even uitstellen. Je bent 31 dus je hebt nog wel even en 2 kleintjes is zwaarder dan even wachten en wat meer leeftijdsverschil ertussen hebben. succes ermee
Jullie kleintje is nog jong, waarm niet nog even wachten? Dan is hij zelfstandiger, jij verder in je studie en jouw man misschien een vaste baan. Dan kijk je er misschien heel anders tegenaan. Bedenk hoe jij de toekomst het liefst ziet. Spelen daar twee kindjes aan tafel? Dan is geen berg te hoog om dat te bereiken.
Dank je wel. Ik vind het altijd lastig beslissingen te nemen, zie dan allemaal beren op de weg. Als ik dan bedenk wat mijn doel is dan komt de weg er heen vanzelf wel.
Hier is een 2e kindje eigenlijk geen overweging geweest, we wisten zeker dat we minimaal 2 kids wilden, en nu ben ik dus zwanger van nr 2. Hier allebei dus geen twijfels gehad
Ik vind het wel verstandig dat je alle voors en tegens zo afweegt. Vooral woonruimte en opvang wegen zwaar mee denk ik. Ik moet zeggen dat wij helemaal niet zo bewust nagedacht hebben, we wilden graag een tweede en zijn ervoor gegaan. Zekerheid heb je toch nooit, ook een vaste baan kun je kwijtraken en als je dan een groot koophuis hebt kan het ook maar zo zijn dat je je hypotheek niet meer kunt betalen. En als je nu gezond bent, kan het ook zijn dat je dat over 3 jaar niet meer bent. Maar ja het is maar net hoe je in het leven staat. Misschien hebben wij al zoveel tegenslagen meegemaakt dat we het gevoel hebben dat we ook grote problemen wel overleven. We zien wel wat er op ons pad komt, "wie dan leeft, wie dan zorgt" zegt mijn vader altijd.
Ik heb er eigenlijk nooit over getwijfeld of ik een tweede wilde, het had me altijd ideaal geleken om 2 kindjes te mogen hebben. (een broer of zus voegt in mijn ogen ongelooflijk veel toe in het leven). En verder wilde ik heel erg graag nog een keer zwanger zijn, bevallen, kraamtijd beleven. Mijn vriend heeft er hééééél lang over gedaan om te besluiten of hij uberhaupt een kind wilde. En toen oudste er was, had hij ook nog wel even tijd nodig om aan die situatie te wennen. Zelf had ik er na 6 mnd al wel voor willen gaan, vriendlief was ook zover toen zoon 13 mnd was. Verder nog deze afwegingen: - leeftijdsverschil van 2 jaar leek me het mooist; dan groeien ze echt samen op en gaan min of meer gelijk door dezelfde fases heen - mijn leeftijd speelde een heel grote rol (36 toen oudste geboren werd, 38 bij de jongste) - beide goede baan+vooruitzichten (ben mijn baan kwijtgeraakt in de kraamtijd, overigens, maar had kort na het verlof een nieuwe) - huis groot genoeg, inkomen hoog genoeg, relatie sterk genoeg
Ik had er meer dilemma mee dan mijn man. Die was er mei vorig jaar allang klaar voor Mijn overwegingen waren vooral of ik het zelf al aankon - in 2011 moest ik mijn promotieonderzoek afronden en promoveren. Dat is gelukt. Het was loodzwaar (zeker omdat we ook nog verhuisd zijn net nadat ik mijn manuscript had ingeleverd). Ik had inmiddels al een nieuwe baan, en mijn man heeft ook een goede baan, dus financieel zijn er geen zorgen. Wij hebben niet echt lang gewacht, ik geef nog bv en had geen goede cyclus en dacht dat het langer zou duren voor ik zwanger zou zijn. In augustus durfde ik het langzamerhand wel aan en lieten we condooms weg (nogsteeds met een beetje angst, ondanks dat ik het heel graag wilde). In september was het raak, begin oktober positief getest, onverwacht. Want met 9 weken moest ik nog verdedigen en dat ging dus met en flinke dosis emesafene (oeps). Maar goed, voor mij was de overweging alleen tijdelijk. Het was onverwacht snel raak en ik heb er best aan moeten wennen, was amper uitgerust van het hele proefschriftavontuur en meteen alweer zwanger. Ook 31 trouwens, en ik wil de mogelijkheid voor een derde openlaten, vandaar dat er ook niet teveel tussen de kindjes kan zitten - na mijn 35ste zie ik het om bepaalde risico's (Down en hogere kans op mk) niet meer zitten denk ik. Bovendien zou ik het zelf ook prettig vinden als ze allemaal op een gegeven moment op school zitten en ik niet een tiener en een dreumes tegelijk heb (lijkt me wel leuk, maar niet voor mij weggelegd).