Dat is hoe ik mij nu op dit moment voel. Dat gevoel is zo verstikkend en te groot om te bevatten. In real life merken mensen het niet aan mij, de weinigen die weten dat we niet makkelijk een kind krijgen praat ik niet al te vaak over. Ik wil niet dat het constant onderwerp van gesprek is, er moet ook ruimte zijn voor de ander zijn verhaal. Maar het doet op sommige momenten zo'n pijn dat niets er meer toe doet. Ik probeer het te relativeren, vandaag een van mijn teamleden gesproken. Arme vrouw had al 6 miskramen achter de rug en er is geen oorzaak gevonden. Ik heb een zoon, een bijna volwassen jongeman, dus wat zeur ik eigenlijk? Sommigen hebben geen 1 kind en die moeten ook verder. Maar ik kan niet dealen met de onzekerheid, het wachten...ik ben een slechte wachter,weinig geduld.Ik wil resultaten en als die er niet in zitten dan wil ik dat z.s.m weten dan kan ik verder naar de volgende stap: het verwerken. Ik leef op dit moment van afspraak naar afspraak, eerst het lange wachten voor we konden starten, toen de teleurstelling, vervolgens weer het uitkijken naar de volgende poging en toen weer teleurstelling en nu is het weer wachten, wachten, wachten...... Het is absoluut niet funny om zo afhankelijk te zijn van anderen voor iets wat eigenlijk iets is tussen 2 mensen. Mijn leven staat stil, zo voelt het, terwijl ik heel veel dingen in mijn leven heb om voldoening uit te halen: een leuke goodlooking zoon en man,te gekke zussen,idem vriendinnen en vrienden. Een leuke carriere, mooi koopwoning. Maar toch voel ik me leeg, in de wetenschap dat ik een hele hele grote wens heb en dat is niet de loterij winnen. Ik haat wachten, maar voor nu zit er even niets anders op...dat zeg ik al 2 1/2 jaar tegen mijzelf...
Smoeltje, Wil je heel veel sterkte wensen en hoop dat voor jou het zonnetje weer snel gaat schijnen . Zet m op! Liefs
hoi Smoeltje, Ik wil je heel veel sterkte wensen. Ik ken je verdriet, en ik word ook helemaal opgeslokt door het zwanger worden. De teleurstellingen worden iedere keer zwaarder en de wanhoop wordt groter. Ik heb zelf ook al een zoontje maar die wens van een 2e blijft enorm. Die onzekerheid of het nog wel gaat lukken trekt je vaak helemaal leeg. Succes meid, ik duim voor je dat je binnenkort een mooie zwangerschapsbanner mag aanschaffen! gr Maaike
Al een kind of niet....iedereen heeft recht op het hebben van verdriet en zeker ook op heel veel geluk! Jij ook! Ik heb vandaag ook niet mijn beste dag en dan is het fijn om het hier te delen met anderen, die jouw situatie heel erg goed begrijpen. Ik heb nog geen kinderen en ik hoop toch echt nog eens te mogen meemaken. Vandaag was het helaas niet die dag! Ik kan je alleen maar het beste wensen! Kop op hè!
Hoi Smoeltje, Ik vind het ook erg rot voor je, weet wat je voelt, dat wachten nekt mij ook soms. Dat je al een zoon hebt maakt het verdriet niet minder! veel sterkte en goed voor jezelf zorgen groetjes
Hoi smoeltje Een hele dikke knuffel voor jou. Ik hoop dat "onze wens" snel mag waar worden..... Hou vol.....we moeten blijven geloven dat onze kans ook nog 1 keer zal komen.....Daar vertrouw ik op. Succes en heel veel sterkte...
Zeker mag jij je verdriet hebben. We voelen denk ik allemaal in grote lijnen hetzelfde. In mijn topic schrijf ik vaak gedichten, ik denk dat jij je er ook wel in herkent. Hier een van mijn gedichten: Wat zie je als je naar me kijkt: een stralende lach? Iemand die van het leven geniet, want ik pluk de dag? Als je me niet goed kent is dat wat je zult zien Maar als je met me hebt gepraat, denk je er anders over nadien Verplaats je eens in mij en zeg me wat je ziet, als je alles door míjn ogen bekijkt? Wat als je mijn hart voelt? dan is niks meer zo stralend als het van buiten lijkt. Voel het verdriet, het gemis en de pijn waar ik doorheen moet gaan Niet voor even, maar elke dag, ga er maar aan staan Net zo goed als jij niet kunt zien wat ik voel, kan ik dat niet van jou Maar geloof me op mijn woord als ik je mijn gevoelens toevertrouw Je mag me best zien als die vrouw met die stralende lach Maar denk ook aan mijn gevecht wat ik van binnen voer, elke dag Of deze: Soms overvalt me zo`n rot gevoel, ik ben mezelf kwijt. Ik weet niet waar ze is gebleven, die leuke vrolijke meid. Mijn dagen gaan vaak op, in gedachten over ons verdriet Ik leef het leven, maar echt bewust doe ik dat niet. Zoekend naar een stukje vrolijkheid, zoals dat is geweest Maar het verdriet is vaak het gene, waar voor wordt gevreesd Ik wil weer zo zijn, zoals een paar jaar terug Gelukkig en vrolijk, zonder al die bagage op mijn rug Ik weet dat ik er zal komen, al duurt het wel een tijd Maar ooit zal ik het weer voelen: ik ben het! die vrolijke meid Ik wil je verder nog een dikke digitale knuffel geven, omdat je hem zo hard nodig hebt. Liefs Hope
hoi smoeltje... wat kan jij dat goed verwoorden zeg! ik zou het zo zelf kunnen hebben geschreven.... ik denk dat vele van ons jou gevoel wel herkennen... ik heb dus ook alles wat mijn hartje begeert, behalve dat ene van ons samen..... ik heb ook lieve mensen om me heen, leuke gekke mensen om lol mee te trappen, gezellige uitjes enz enz en ook ik kan daar niet meer van genieten..ik weet niet waarom, maar ik kan me niet meer overgeven aan het genot lijkt wel... inderdaad een leeg gevoel en alsof het enige wat leeft alleen die ivf is en verder niks..... kan nooit goed zijn in mijn ogen, maar ik weet mijn knoppie nog effe niet te vinden om het weer om te zetten..... dikke knufffffffffff voor jou!
hoi smoeltje, ik vind het heel erg dat je zo verdrietig bent.. en ook heb heb je al een kind, de wens om dat wonder nog eens mee te mogen maken is gewoon heel erg groot... dat geeft jou echt niet minder recht om verdrietig te zijn.... en natuurlijk ben je blij met je leven, je huis ,je vrienden en je man.... ik hoop voor je dat je niet lang meer zo hoeft door te gaan.. gr jose
Jeetje wat herkenbaar.. Ik heb dan wel geen ivf gedaan, maar snap je gevoel, je verdriet, het ongeduld.. ook het blij zijn omdat je al een kind hebt, maar dat het niet compleet is Ik wens je heel veel sterkte! Hopelijk komt jou droom uit.
Wow, dank jullie voor de lieve berichtjes. Ik besef mij maar al te goed dat het verdriet wat ik heb, ook anderen hebben. Ik lees dat uit al jullie verhalen en soms is er dan ineens dat ene bemoedigend berichtje van iemand die de hoop inmiddels al had opgegegeven. Daar klamp ik mij aan vast. Door het opkroppen en niet delen met andere heb ik er ondertussen wel gezondheisklachten aan overgehouden. Ik heb nu al een paar keer dat ik 'snachts ineens wakker word omdat ik mij verslik, moet hoesten en gewoon geen adem meer krijg. Heb dit nog nooit eerder meegemaakt, het is dood en doodeng. Ik krijg geen lucht en moet mezef dwingen om niet in paniek te raken, daarna gaat het wel weer. De huisarts kan geen oorzaak vinden, maar we denken dat het door de stress komt. Vandaag had ik een gesprek met mijn leidinggevende en ineens zomaar uit het niets kwamen de tranen. We hebben een lang gesprek gehad en daarna voelde ik me wel beter, het lucht op als je er met iemand over kan praten die je niet als een zieligerd gaat behandelen, maar wel ziet wat het met je doet. Daarom heb ik ook dit forum opgezocht, hier tref ik helaas maar ook gelukkig lotgenoten die hetzelfde meemaken aan emoties. dank jullie wel voor de lieve berichtjes...
Hoi Smoeltje, Vandaag had ik het er nog met mijn man over.. We hebben bijna alles wat we kunnen wensen, behalve een lief klein kindje.. Zo zie je dat je niet alles gelijk kunt krijgen wat je maar wilt.. Het is erg moeilijk om hiermee om te gaan. En dat jij al een zoon hebt betekent niet dat je niet verdrietig mag zijn. We hebben allemaal een moeilijke weg te gaan. Hoop voor ons allemaal dat deze weg snel wordt beloond met een kindje en we weer verder met onze leven kunnen. Want het is echt een deel van onze leven geworden.. Wil je een dikke knuffel geven en hoop dat alles goed komt!
Lieve Smoeltje, Ik beleef het ook precies zoals jij het omschrijft. Hoe lang kan ik nog doorgaan op deze manier. Wanneer zal de dag komen dat het me zal opbreken? Maar je bent sterker als je denkt! Dit moet je niet vergeten. Het gevoel machteloos te zijn en niks aan de situatie te kunnen veranderen is bijna niet te verkroppen maar hou moed meid. Er zal een dag komen dat al je inspanningen echt beloont zal worden. Hier moet je gewoon in blijven geloven! Liefs Vanilia ps. Hope wat een mooie gedichten zeg!