*ik weet dat het belangrijkste is dat wij samen tot een beslissing komen wat voor beide goed voelt. Maar ik ben opzoek naar vrouwen die dezelfde ervaring hadden/hebben. Door de situatie afgelopen maand (zie eerdere post) ben ik in de war. Waar ik dacht dat we met 3 kinderen compleet zouden zijn, kwam door deze situatie ineens mijn hele gevoel overhoop. Toen de jongste een paar maanden was, wist ik en ook mijn vriend dat dit de laatste was. Het was goed zo. Dankbaar voor 3 gezonde kinderen en het is zo druk genoeg. Alles wat we niet meer gebruikte uit de uitzet ging op mp of gaven we weg. We waren echt klaar. En toen lette we even niet op.. was de kans aanwezig dat ik zwanger was. Eerst dachten we shit… misschien zwanger. Maar bekeken al gauw de oplossingen en dachten dit kindje is welkom! Kreeg ik innestelingsbloedingen? En ben ik tot op heden nog niet ongi (gaan er vanuit dat ik niet zwanger ben aangezien na 1 week overtijd nog een witte test). Ineens is er een nu soort teleurstelling. En denk ik waarom bij spontaan wel welkom maar bewuste keuze voor een 4e niet. Na veel gesprekken en nadenken, ben ik er uit. De wens voor een 4e kindje is er wel. Waarom dacht ik dan compleet te zijn? 1. Mijn werk ziet me aankomen met weer een zwangerschap. 2. Mensen vonden ons al gek met een 3e. 3. Drie is toch druk genoeg? Om mezelf te beschermen verkocht ik alles. Zodat ik niet meer terug kon. Ik merk dat bij mijn vriend ook wel wat is gaan borrelen. Echter ziet hij wel wat beren op de weg; - hoe ziet de wereld er straks economisch uit, het leven word steeds duurder - niet te pittig voor mij zwanger en 3 kids te verzorgen. 2 op school. - we hebben 4 slaapkamers. Dus er moet 1 slaapkamer gedeeld gaan worden. Is dat wel eerlijk? Hoort niet elk kind een eigen kamer te hebben? Hier willen we dus nu over gaan nadenken en ik kan wel wat input gebruiken.
Zijn er medische of psychische redenen dat hij dat denkt? Per kind 1 kamer is in mijn ogen vooral luxe (uitzonderingen daargelaten)
Dat zie ik dus ook zo. Zeker twee jongens kunnen wel op 1 grote zolder bijv. Hij is alleen bang dat ze elkaar wakker houden of als pubers hun eigen plek nodig hebben.
Hm bekken werd bij mij wel steeds eerder/erger al heb ik door vroeg naar fysio te gaan het bij de 5e echt goed kunnen beperken. Qua slapen: ik zou bij pubers wel echt scheiding op geslacht kunnen hebben. Hier ligt oudste alleen, dan 2 meiden samen en jongste 2 samen (dat is dan wel j/m maar 6 en 3. Tegen pubertijd zien we wel weer wat handig is). Aan boord hebben we maar 2 slaapkamers voor ze dus dat is jongenskamer/meisjeskamer. Wakker houden gebeurd bij jongste 2 wel als ze tegelijk gaan maar eerst 5 en halfuurtje later 4 gaat prima.
Herkenbaar verhaal (maar dan met de 5e). Na de 4e was het hier ook goed en deed ik ook alles weg wat ik niet meer nodig had. Achteraf precies als wat jij schrijft, uit zelfbescherming, nu kon ik niet zomaar terug. Ik werd zwanger...wat niet gepland was. Het duurde een paar dagen, maar toen accepteerde ik het en wilde er voor gaan. Het werd helaas een mk.. maar dat gevoel toen. Zo'n pijn en teleurstelling. Het plaatje zag ik allang voor me en mijn man wilde het sws al graag. Toen zijn we dus toch bewust voor de 5e gegaan. Hier delen er 2 (m/m) een kamer. Het voelt (voor mij) al best luxe dat de anderen dus een eigen kamer hebben. Samen slapen gaat echt prima bij hun.
Wat fijn dat jullie toch een 5e kregen! Ja delen van een kamer zie ik ook niet als probleem. Mijn man wel, vooral als ze klein zijn of puber. Tja ik ben daar dan wat makkelijker in. Ik was enigst kind. Ik had het geweldig gevonden. Maar ja dat is misschien anders. Gister weer over gepraat. Ik denk dat we er niet uit gaan komen. Hij heeft het steeds over de toekomst etc. Tja daar kan je niet in kijken…..dus dan valt het gesprek ten einde. Ik wil hem ook niet overhalen. Moet uit zichzelf komen. Ik ben dan ook zo dat ik dan mijn eigen wensen opzij zet.
Zo herkenbaar. Toen ik zwanger was van nummer 3, dachten we echt dar dit de laatste keer zou zijn. Toen hij was geboren, kon ik het gevoel niet van me afzetten dat dit de laatste zou zijn. Maar goed, hormonen, net bevallen enz enz... nu 2 jaar later is het gevoel er nog steeds en nog sterker. Qua kamers hier nog 1 over. Auto moet een adere komen, maar ach. Die zijn gewoon te koop. Mijn man vindt het vooral van wat als.... wat als het niet goed gaat, als het niet goed is . Deze bezwaren kan ik niet bij hem wegnemen, behalve ervoor bidden. Hij ziet mijn enorme wens en hij denkt erover. Dat maakt het voor mij makkelijker als zijn keuze nee is. Hij behandelt mijn wens met respect. Wij doen het momenteel wel iets onveiliger dan voorheen. Al is het niet in mn vruchtbare dagen. Maar ik hoop toch dat God een verrassing voor mij (ons) in petto heeft ❤️. Blijf praten met elkaar. En geef aan dat als het een nee is, jij dit een plekje zou moeten geven. Oh en alles staat nog op zolder... we hebben nog niets verkocht. Terwijl ik bij de 3e zwangerschap zei: ja nee ik doe hierna alles weg . En ik had gezegd. Nee, ik wil er niet teveel mee bezig zijn dan hoor. *Als* we voor een 4e gaan. En ja hoor. Ik google: week voor eisprong, seks zonder bescherming.....
Misschien heb ik het totaal mis hoor... maar ik lees heel vaak, na een geboorte bijv. Nu is het genoeg we zijn nu compleet. Is dat niet gewoon normaal dat als je vermoeid bent van een kleine erbij. Je alles doorstaan hebt, zwangerschap bevallen enz. Dat je dan lichamelijk en geestelijk even denkt van, nog een kind? Alsjeblieft zeg. Maar raak je eenmaal wat meer uitgerust. En geniet je van je kind wat steeds groter wordt, komt het verlangen weer ..
Grappig. Ik had juist na de bevalling een sterker gevoel, zeker na de 1e 2. Na de 2e wel bewust (omdat het zwaar was) meer tijd ertussen maar het verlangen was er vanaf moment 1. Nu na de 5e niet. Maar het verlangen was er al veel minder tot niet na de 4e.
Oké ja ik heb geen idee. Maar je zou het bijna denken omdat je het best regelmatig hoor. En vooral na een poos. Wij hadden ook echt al heel snel na de eerste, dat we erg graag een tweede wilde. Misschien in het kraambed al.
Hier ook ja. Zelfs al wel eerder denk ik. Toen ik net bevallen was zei ik: wanneer mag ik dit weer doen?? We wisten ook al wel dat we er graag 3 wilde als het ons gegeven zou zijn. Maar ja, nu nummer 4. Ik voel me gewoon nog niet compleet ofzo. En daar baal ik soms ook wel van. Had zo gehoopt dat het gevoel weg zou ebben. Maar helaas. Het wordt alleen maar sterker.
Ja precies dat. Ik dacht dus dat het gevoel wel weg zou gaan. Dat hoopte ik. Ben ook bewust tijdens de zwangerschap en de kraamtijd afscheid gaan nemen zeg maar. Maar nu ineens door dit hele gebeuren van misschien per ongeluk zwanger komen er gevoelens waarvan ik dacht dat die er niet meer waren of zouden komen. Zelfs paar maanden terug toen we op kraamvisite waren voelde het niet zo. Maar dan denk ik weer mocht het niet van mijzelf. Ik was namelijk erg geschrokken door de omgeving, hoe die reageerde op onze 3e zwangerschap. Ik kan dan heel goed mezelf en mijn eigen gevoelens weg cijferen. Maar nu voelt het dus alsof deze situatie mijn enige kans was. Hoe bekijken jullie het financieel?
Financieel gezien hebben we het gewoon goed. Wij geven nu al niet veel uit nu. 2e meid krijgt veel van de 1e aan. Geven beide niet veel om hele dure spullen. Ik heb wel een goede baan, mijn man is timmerman. Hij doet veel zelf in huis en heeft ons huis ook grotendeels afgebouwd. Iets waar we gewoon heel dankbaar voor zijn. Financieel gezien is er zeker ruimte voor een kindje, ook qua ruimte in huis. En het allerbelangrijkste, ruimte in ons hart. Waar 3 kindjes wonen, kunnen er ook 4 wonen. Gevoelens wegcijferen herken ik heel erg. Dit kan ik ook zo goed. Maar deze wens spreek ik uit. Als ik dit niet doe, word ik ongelukkig. Ook al zou mijn wens niet in vervulling gaan, het is wel een wens. Ik heb ook bewusr afscheid genomen van alles toen. Laatste keer testen, laatste keer verloskundige. Alleen in de kraamweek had ik al het gevoel, nee dit kan niet de laatste zijn.
Oh ik herken het zo!! Hier 2 kids al op school en met wat meer leeftijdsverschil onze derde gekregen vorig jaar. Bij mij kriebelt het zo erg voor nog een vierde! Ik geniet namelijk ZO intens van de 3e. Dat ik het zoooo graag nog een keertje wil meemaken. En omdat het leeftijdsverschil wat groter is tussen 2 en 3, leek het mij ook leuk nog een 4e. Maar ook ik zie wel wat beren. Het is natuurlijk best druk met 3 kids en al het sporten etc. Het eerste jaar zijn we weer door. Met de slapeloze nachten etc. Wil je jezelf daar weer in storten? Financieel gezien is het natuurlijk toch een extra kind. We hoeven niet veel babyspullen te kopen. Alles is aanwezig. Maar ze worden natuurlijk groter en ik wil wel graag mijn kids kunnen supporter qua studies etc. En ook moeten we dan een nieuwe auto hebben. Meerdere kids op een kamer zie ik het probleem niet zo. Juist gezellig! Onze oudste 2 slapen al jaren samen. Omdat ze dat zelf willen. ik kan me voorstellen dat een ongeplande zwangerschap je wens weer heeft aangewakkerd! Als jullie beide graag willen, zou ik er gewoon voor gaan. De praktische dingen (kamers, auto’s etc) daar vinden jullie wel een weg in. Mijn voorwaarde is wel dat mijn partner het ook graag wil. En het niet voor mij doet. Dus daarom denk ik dat het misschien bij ons bij 3 gaat blijven. Alhoewel hij wel zegt te willen af en toe. Maar ik wil zeker zijn, dat we beide zeker zijn dat we het willen. En dat zijn we nu beide nog niet. Alleen die wens die laat je niet los! Dat herken ik zo! veel sterkte met jullie keuze!!!
Toen de 1e net was geboren en naast mij lag in het ziekenhuis, wilde ik er meteen nog 1. Na 7 maanden was ik zwanger van de 2e (we zijn er niet meteen na de geboorte voor gegaan hoor). We wilden het bij 3 kinderen houden. Maar tijdens de zwangerschap van de 3e begonnen we allebei al te twijfelen over een 4e. Na de geboorte van de 4e was het voor ons echt klaar. Tot zij 2,5 was. Toen begon mijn wens voor een 5e. Dit aangegeven bij mijn man en hij gaf aan niet te weten of hij wel een 5e zou willen. We waren niet echt voorzichtig bezig en ik bleek toen al zwanger te zijn. Helaas ging dit mis met 9 weken. Mijn man was wel al helemaal aan het idee gewend en mijn wens was alleen maar sterker geworden. Dus toen zijn we bewust voor een 5e gegaan. Ons zoontje is bijna 5 maanden en we kunnen ons geen leven meer zonder hem voorstellen. We hebben net een nieuw huis laten bouwen, met 6 slaapkamers. Momenteel slapen er nog wel 2 samen, omdat de 2e niet goed alleen durft te slapen. We hebben net een andere auto gekocht, toen we nog 4 kinderen hadden gebruikten we een multimac. Mijn man heeft een goede baan (chef werkplaats) en ik verdien ook niet slecht (verzorgende IG, alleen nachtdiensten). Maar ik wil heel graag de zorg uit. We schuiven de kleding van de meiden wel veel door, vooral merkkleding blijft erg mooi, maar ook de 3e en 4e krijgen wel eens nieuwe kleren. Vaak koop ik in oktober nieuwe kleren voor de winter en in april voor de zomer. Dan gebruik ik de kinderbijslag.
Ik heb uit een vorige relatie 2 kinderen. Met mijn huidige partner besloten om ook nog voor een kindje van ons samen te gaan, als kers op de taart. Zij is in januari 2022 geboren. Al tijdens mijn zwangerschap voelde ik dat we niet compleet waren, en bijna het hele eerste jaar had ik dat gevoel nog steeds. Daarna kwam er eigenlijk meer rust in mijn gevoel en vond ik het ook prima als het bij deze drie lieve kindjes bleef. We hadden er wel veel gesprekken over, maar kwamen nooit op een definitieve 'nee', maar ook niet op een 'ja, we gaan ervoor!' Gevoelsmatig was die wens bij allebei wel sluimerend aanwezig denk ik, maar gaven we er niet aan toe vanwege praktische bezwaren. Onder andere dus die extra slaapkamer die we niet hebben. Toen ik zwanger bleek (we waren immers niet supervoorzichtig) heeft het toch nog ff geduurd voordat ik daar blij mee was eigenlijk, maar nu kijken we haar enorm uit naar haar komst en de praktische bezwaren verdwenen eigenlijk als sneeuw voor de zon. Ik denk dat ze uiteindelijk op de kamer gaat met m'n jongste dochter, gezien er maar 2 jaar tussen zit (1,5 week voordat ze 2 wordt ben ik uitgerekend). Het zal allemaal wel loslopen Inderdaad goed blijven praten samen!
Hoe oud zijn jouw oudste @loesje6? Hier ook wat meer leeftijdsverschil. Nu is ons zoontje ook alweer 2 en mocht er een 4e komen is hij alweer minimaal 3. Ik vind het vooral de onzekerheid waar ik soms tegenaan loopt. Ik wil mijn man rustig de tijd gunnen om erover na te denken, maar eigenlijk had hij gister al ja moeten zeggen . Maar zolang hij geen nee zegt, is er hoop. Maar ik ben het er zeker mee eens dat je hier samen achter moet staan en er ook samen over na moet denken. Soms zou ik willen dat er gewoon iets gebeurt (al is dit misschien wel weer slecht om te denken). Alleen is/was mijn man toch echt wel van het voorzichtige soort. Al doen we het nu toch vaker wat onvoorzichtiger, maar nog niet in mn vruchtbare periode. Een gescheurd condoom hebben wij ook nog nooit gehad en alleen in de week voor mn mensturatie zonder. Voor het zingen de kerk uit doen wij ook niet aan. We beginnen soms wel zonder, maar sluiten altijd af met condoom. Dus ja... Kans op een 'ongeplande' zwangerschap is niet heel groot. Maar net wat ik al zei: sinds de vakantie zijn we nu iets onvoorzichtiger geworden en vanaf deze maand na mn menstruatie net voor mn vruchtbare dagen hebben we geen condooms gebruikt. En hopelijk laat hij de condooms ook komende week achterwege . De wens is gewoon heel groot, kan er helaas niets aan doen. Hoe reageerde je omgeving dan bij de 3e? Ben je ondertussen al ongesteld geworden? Of nog steeds niet veel wijzer?