Waarschijnlijk zullen er heel wat meiden zijn die meteen denken, weer zo'n topic maar misschien voel ik me hierna wel (even) opgelucht en misschien zijn er meiden die net als ik geruime tijd bezig zijn om zwanger te worden. Onze kinderwens is in oktober 2008 uitgekomen, we zijn toen trotse ouders geworden van een prachtige dochter. Mijn man en ik hadden besloten dat we graag nog een tweede en misschien nog wel een derde kindje wilde in ons gezin..alleen laat een tweede kindje wel heel erg lang op zich wachten en ben ik inmiddels mezelf aan het voorbereiden dat er hoogst waarschijnlijk geen tweede kindje meer komt in ons gezin. We hebben 30 maart onze eerste IUI gehad maar na 4 dagen wist ik al dat ik (weer) niet zwanger ben, verlies sinds die tijd al bruin verlies. Heb een echo gehad afgelopen dinsdag om te kijken waar dit vandaan komt maar de gynaecoloog zag niets, ook uit mijn bloedonderzoek kwam niets. Ik weet dat dit de reden is waarom ik niet zwanger word en heb dit ook aangeven bij mijn gynaecoloog en krijg nu bij de volgende IUI ook progesteronbolletjes ondanks dat mijn eigen waarde goed is. Hopelijk lukt het hiermee om het bruin verlies tegen te gaan en kan ik hiermee zwanger worden. Mijn man en ik hebben besloten om nu nog 5 IUI behandelingen te doen en dan is het voor ons klaar met name voor mij ik wil het los laten en niet meer iedere maand die teleurstelling voelen. Dan heeft mijn (ons) leven ruim 2 jaar in het 'teken' van zwanger worden gestaan en dat vindt ik genoeg..want iedereen zegt wel " laat het los, wees er niet teveel mee bezig " maar ik kan dat niet.. Hoe gaan jullie daar mee om? En hoever gaan jullie om jullie wens in vervulling te laten gaan? Want je moet toch op een gegeven moment beslissen van hoe lang gaan we hier mee verder en gaan we ons richten op andere dingen.. Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen hierin.. Liefs
Hoi Starry, Het is zwaar, he.. Helemaal nu met de IUI, dat kan ik me voorstellen. Onbegrijpelijk dat je al een kindje hebt en het nu niet wil lukken. Hier precies hetzelfde. Gelukkig kan ik het nu wat meer van me afzetten, onze vruchtbaarheidsonderzoeken waren redelijk/goed en dat heeft me weer vertrouwen gegeven. Ik moet er niet aan denken dat het nooit zal lukken om zwanger te raken, verschrikkelijk. Kunnen de artsen een inschatting geven van de kans dat je zwanger raakt? De druk die je voelt door de 5 IUIs, dat je dan stopt, zal ook echt niet meevallen, lijkt me.. Ik wil je heel veel sterkte wensen en hoop dat jullie droom snel in vervulling gaat!
De uitspraak dat je er niet teveel mee bezig moet zijn, slaat ook gewoon nergens op. Dat wordt altijd maar gezegd omdat ze volgens mij niets beters kunnen verzinnen. Natuurlijk ben je er mee bezig! Medicatie, follikelmetingen, de inseminatie zelf, de verschrikkelijke wachtweken en dan eventueel nog (negatief) testen.. je komt er niet onderuit. En hoe anderen ermee omgaan? Tja, wij kúnnen er niet mee omgaan. Ik kan echt niet leven met het idee dat wij ons leven nooit naar een kindje kunnen inrichten, dat terwijl je OVERAL wordt geconfronteerd met zwangerschappen/baby's! Het idee dat we uiteindelijk met lege handen staan, maakt me ontzettend bang. Ik denk dat die angst bij haast iedere MMM'er wel hetzelfde is. En ik snap ook helemaal dat je het beu bent dat je leven in teken van zwanger raken staat: iedereen steekt je links en rechts voorbij en zelf sta je gewoon stil! Ontzettend naar is dat. Heel begrijpelijk dat je dit topic hebt aangemaakt, ik snap je helemaal!
Brabootje, helaas kunnen de artsen geen schatting geven, gelukkig heb ik een hele fijne gynaecoloog die mij toch elke keer weer met een lach naar buiten laat gaan. Ik heb wel een klein beetje hoop nu hij de progesteron bolletjes heeft voorgeschreven bij de volgende IUI. Ik moet zeggen dat ik altijd riep " de mmm daar wil ik niet aan beginnen " nu sta ik er met beiden voeten in. Terwijl mijn dochter op de natuurlijke weg is gekomen..
Wil je even een hele dikke knuffel geven! Je bent een sterke vrouw, maar de last delen maakt hem lichter. Als je steun nodig hebt weet je me te vinden.
Ik wil je een hele dikke knuffel geven. Bij ons is het nu na 2jaar en 8 maanden voor het eerst raak. Ik hadt het eigenlijk al opgegeven en ware al geplant voor onderzoek te doen. Maar moet je net zien dat het nu raak is, k vind wel moeilijk om te gelove/genieten. Heb nog niks gekocht terwijl andere helemaal op roze wolk zitten. Voordat zo ver was eerde vriende om ons heen zwanger of al voor 2e heel moeilijk maar ze wiste het ook niet van ons, K begrijp wat je bedoelt. Dikke knuffel
Dat is goed om te lezen, Starry. Die hoop, al is het een klein beetje, helpt je om door te gaan en vol te houden. Hopelijk lees ik hier snel een bericht van je met fantastisch nieuws, ik duim!!!
Hier een beetje een herkenbaar gevoel. Van eerste kindje na een jaar zwanger geworden. Toen van de tweede na 8 maanden. Dat werd helaas een miskraam. Nu alweer bijna een jaar verder en nog niet opnieuw zwanger. Hoe wel ik weet dat t dus kan lukken bij ons, wordt t steeds moeilijker om erin te geloven! Succes voor jullie allemaal! Dat we hier maar snel leuke berichten mogen plaatsen!!
@ Brabootje ik hoop voor jou natuurlijk hetzelfde..op naar die positieve test! @ Mieke van onze dochter was ik redelijk snel zwanger, in de derde ronde en ik had zoiets van dan zal een tweede ook wel snel komen, heel naïef van mij. Precies één jaar nadat we waren gestopt met de AC was ik zwanger maar dat eindigde al snel in een miskraam. En nu zitten we sinds gisteren toch echt in ronde 9 na mijn miskraam Zijn jullie langs een gynaecoloog geweest?
He meis, wat naar is dat he?! Twee jaar geleden kreeg ik een miskraam, ik kreeg een curettage en werd maar niet ongesteld. Zwtesten bleven lang licht positief. Ik dacht eerst dat ik weer zwanger was, maar er bleek restweefsel te zitten. Mijn gyn hoopte dat het vanzelf afkwam. Dat gebeurde niet, ik werd maar niet ongesteld. 6 maanden na de miskraam bleek mijn baarmoeder verkleefd. Nog 6 maanden daarna en 3 operatie verder bleken mijn eileiders ook verkleefd. Niets meer aan te doen. Enige optie was ivf. Dat wilden we toen niet. Eind vorig jaar toch maar de stap genomen en uiteindelijk vrij snel zwanger geworden. Het niet zwanger worden heeft een mega-impact gehad, je blijft maar hopen en je grenzen verleggen. Je kunt niet anders dan er mee bezig zijn, ook al zou je graag willen. Ik probeerde de wens weg te stoppen, ook dat lukte niet. Ik hoop dat iui je uitkomst gaat bieden!
@ jj1980 ten eerste van harte gefeliciteerd met je zwangerschap! Ben jij met je eerste en tweede ook in de mmm beland of ben je toen op de natuurlijke weg zwanger geworden? Mijn man en ik hebben duidelijk aangegeven om niet verder dan IUI te gaan.
Dank je wel! De eerste twee zijn er op de natuurlijke manier gekomen. Wij hebben altijd gezegd dat we geen ivf oid wilden. Maar toen we merkten dat we zonder deze stap niet verder zouden komen, hebben we de stap gewaagd. Ik zag overal beren op de weg voordat we begonnen, vandaar dat we zo lang hadden gewacht. Het traject is ons zo meegevallen, zelfs geen last gehad van de hormonen.
Ik ben spontaan zwanger geworden van mijn eerste na (pas!!) 2.5 jaar...onderzoeken gehad, kijkoperatie en alles wat goed. Uit eindelijk nu precies een jaar geleden voelde ik me anders...en ik was zwanger. Dat komt mede doordat ik echt ging leven...ik dacht er natuurlijk nog wel aan, maar ik dronk wanneer ik wou ik rookte zoveel ik wou & ik was een aantal kilootjes afgevallen. Ik ben er heel onbewust niet heel erg meer mee bezig geweest. Ik ging echt leven gewoon! En ineens boem was het zo...nu een mooie zoon van 4 maanden. Succes ermee!
Hoi Starry, Hier hetzelfde verhaal (alleen heeft mijn man slecht zaad vanwege chemo toen hij 18 was). Van onze dochter waren we binnen 3 maanden zwanger en deze lukte maar niet. Vanwege de achtergrond van mijn man zijn we vrij snel overgegaan op de MMM. Wij wisten al dat die kans er voor ons inzat. Ik heb een vmk gehad waarna ik het gevoel had dat mijn lichaam dusdanig van slag was, dat er niets meer wilde nestelen. Uiteindelijk de 2e IUI met Utro is gelukt. Ik heb zelf wel altijd het idee gehad dat het bij ons uiteindelijk wel zou lukken omdat we er al eentje hebben. Dat gaf een klein beetje rust. En dat bleek ook zo. Ik weet dat het frustrerend is, maar houd hoop. Je hebt nog 5 IUI's en mocht je daarna toch beslissen de volgende stap te zetten, dan is dat zo. Je verlegt toch steeds weer je grenzen. Maar ik hoop dat je gewoon lekker gauw zwanger bent van een tweede!!!!! Ik duim voor je!