Wij hebben twee prachtkinderen van bijna 3 en 1. Man en ik praten steeds vaker over een 3e kindje. Maar ik kan maar geen knoop doorhakken of ik dit wel of niet zie zitten. Natuurlijk moet het ons in de eerste instantie gegund zijn, dat weet je nooit...maar ik heb en houd zoveel twijfels. Als ik kijk naar mijn gevoel zeg ik ja! Ik vind het hartstikke mooi om moeder te zijn en nog zo’n frummel lijkt me geweldig. Als ik denk aan die zwangerschapstest, de positieve echo, het vertellen, de bevalling... geweldig! Maar oh oh oh, die slapeloze nachten, die hormonen, de bevalling ( ) en weer een hele tijd alles in het teken van het onvoorspelbare karakter van een baby dan zie ik het weer niet zitten. En zo gaat dat de hele tijd heen en weer. Ergens vraag ik me af of mijn verlangen naar een baby niet gewoon een soort weemoed is. Dan vraag ik me af, als er een 3e komt, dan heb ik dat gevoel misschien nog steeds. Aan de andere kant hoor ik zo vaak dat vrouwen echt voelen dat ze echt geen kindje meer erbij willen en dat heb ik niet... Ik snap dat jullie geen antwoord hebben hoor maar ik vroeg me af of jullie je ervaringen zouden willen delen omtrent dit proces?
Ik snap je wel, zo af en toe krijg ik ook de kriebels voor een derde baby. De redenen dat wij er niet voor gaan, zijn: Wij vinden 2 kinderen genoeg Er is geen garantie dat een kind gezond zal zijn We zijn al van alle babyspullen af Die kriebels zullen blijven. Als er een derde komt, dan wil ik een vierde Ik kan die 2 die ik al heb af en toe met liefde achter het behang plakken, laat staan een derde
Ik vond 3jaar lang 1 al wel genoeg... (rot ks waar nog dagelijks last van heb , enorm zware start met vroeggeboorte, ruim 1,5 jaar geen enkele nacht goed geslapen, alleen maar gejank, baby troep verkocht) Tot het bij mijn man ging kriebelen. (rammelende balzak? ) Na Emdr durf ik het toch aan, daarna is het ook klaar. Als niet lukt, ach dan is het goed zo. Een kind uit de luiers en straks op school heeft ook zijn voordelen. (tijd voor "nieuwe" hobby's, andere vakanties, werk) Ik zou de toekomst beelden met 3e of zonder naast elkaar afstrepen samen met je partner.
Maar je jongste is pas 1 , dan staan de korte nachten en vermoeidheid nog fris in het geheugen. Je moet langer wachten, totdat je de hormonen vergeten bent en alleen nog maar schattige baby's ziet Geef jezelf de tijd. Je moet geen 3e en je moet ook geen 3e binnen X aantal tijd.
Moet het nu? Als je nog tijd hebt, kun je ook even wachten. Hier dadelijk bijna 5 jaar verschil en als een 3e nog gegund is duurt het nog zeker 3 jaar voordat die komt.
Bedankt voor jullie reacties! @Leeuwtje83 Ik heb vrijwel dezelfde overwegingen. Soms kan ik ze inderdaad wel achter het behand plakken en dan denk ik, waarom wil ik er dan nog een?? Haha! Het volgende moment zijn ze superzoet aan het spelen samen en dan zie ik het zo voor me. En niet alleen de gezondheid maar ook het karakter heb je natuurlijk niet voor het zeggen. Mijn peuter is vrij pittig, mijn baby juist heel rustig. Ik weet niet wat een derde daar aan dynamiek bij zou brengen. En wat jij zegt over dat die kriebels zullen blijven, daar ben ik ook ‘bang’ voor. @jolien 1986 Wat een heftige tijd heb jij achter de rug. Mooi dat je nu na de EMDR er toch voor durft te gaan. Qua toekomstbeeld zijn man en ik het er wel over eens dat zowel wel als niet voor een 3e gaan zijn voordelen heeft. Lekker weer wat meer ons eigen ding doen is fijn, maar ook nog zo’n frummel voelt fijn. Nog niet helemaal duidelijk dus @KleineLai Haha ja zeg dat wel. Sterker nog, peuter slaapt nog steeds slecht en ook baby heeft van die nachten. Maar je hebt gelijk, het hoeft ook niet direct natuurlijk. Al zal ik zelf denk ik niet zo snel opnieuw beginnen als we uit de luiers zijn. @stiertje88 Nee het moet zeker niet nu, ik ben nu 34 dus heb niet vreselijke haast al voelt het wel zo. Ken ook de cijfers dat het na je 35e toch meer risico’s met zich meebrengt.
Hele lastige beslissing is het, maar ik denk dat je het tijd moet geven. Hier nu 1 dochter van 5 jaar, en omdat ik een zware zwangerschap, hel bevalling en maanden later paniek/angstaanvallen en een zware depressie kreeg, heb ik gezegd zij blijft enigst kind. Maar (door hulp van medicatie) begon ik steeds beter in mijn vel te zitten en inneens was daar het gevoel ik zou heeelll graag een 2de kindje willen. Nu zitten wij in een traject van de poppoli, omdat ik op andere medicatie over moest en ik als ik zwanger ben begeleiding krijg. Ik bedoel ermee als je zo'n alles er voor over gevoel hebt zou ik zeggen ga ervoor, anders krijg je misschien enorme spijt, of geef het nog even tijd je kindjes zijn nog erg jong en misschien denk je over een paar maanden wel het is goed zo of we gaan ervoor.
Jouw topic had mijn topic kunnen zijn. Om een heel lang en heftig verhaal kort te maken; 1e duurde 3 jaar, 3 miskramen, 5 behandelingen, een terror bevalling en 6 weken niet kunnen lopen De 2e zat in mijn buik na 1 leuke maand thuis-sex en ze schelen dus maar 14 maanden. Deze bevalling was extra pijnlijk zonder medicatie maar liep het ziekenhuis uit na een bevalling van 16u dus dit kan ook Bleek meneer 14 maanden een huilbaby... Stad en land afgelopen, opnames en medicatie later stopte hij daar eindelijk mee na 14 maanden. (Huilt nog altijd snel maar kort) Daarna stond onze relatie op knappen na die 5 zware jaren en hebben we een jaar moeten knokken om elkaar weer te vinden. Toen wilde ik een 3e en hij niet. En nu; is mijn spiraal eruit en we zien het wel. Ben al 36. Heb 4 miskramen gehad. De eerste duurde dus 3 jaar en we geven onszelf maar een jaar. Hij kan genoeg redenen bedenken het niet te doen, maar ziet de beste om het wel te doen; mijn liefde voor de kids. Ik heb er alles aan gedaan om 2 jaar die wens te parkeren, dit is niet gelukt. We hebben afgesproken; geen ziekenhuis, geen verplichte 4x per week sex, geen ov testen en We zien het wel. Hij doet het meer voor mij, maar heeft ook gezegd dat hij intens van dat kind gaat houden als het er is. Financieel is het net haalbaar (omdat alle opvang dan door kdv gedaan moet worden. Geen enkele ouder wil een 3e meer helpen, hun goed recht) maar ik denk dat dit wel goed komt. Dan maar even niet 2x per jaar op vakantie. Succes met je keuze, volg je hart. Einde "kort" bericht hahaha
Wat een fijn bericht heb je geschreven @Meissie1001 Wij hebben 2 dochters en ik heb zo'n kriebels voor een derde! Alleen mijn man "nog niet.. Voor mijn gevoel "moet" ik op kort termijn beslissen omdat er tussen de andere 2 ook weinig leeftijdsverschil tussen zit. Anders wordt de derde zo het buitenbeentje... Dat probeer ik nu los te laten. Even goed met elkaar praten en de tijd zal het leren bij ons.
Ik hoorde toevallig net op de radio: ‘tintelende teelballen’ Hopelijk een goede zwangerschap en babytijd dit keer voor jou. @TS Wat bij ons de twijfel wegnam (derde, vierde) is dat alle bezwaren (lichamelijk, financieel, praktisch, risico’s) in het niet vielen bij onze wens voor nog een kindje. Blijven de bezwaren te groot, dan niet doen. En ja, ik ben zo’n vrouw waar de kriebel blijft. En met alle liefde een vijfde, zesde, etc kindje verwelkomt. Voor ons is nu het belangrijkste ‘bezwaar’:kunnen we de kinderen elk de aandacht blijven geven die wij willen geven/die ze nodig hebben? Wij denken dat nog 1 erbij dat in gevaar zou kunnen brengen. En dat risico willen we niet nemen, daarom zijn wij compleet.
Mijn kids komen ook uit 2016 en 2017 Maar wilde juist niet die 3e er dicht op. Van die 2e maar weinig kunnen genieten. Door drukte en door het maandenlang 10u per dag huilen. Liefst zou ik ze allebei op school hebben maar die tijd heb ik niet (Ben net vorige week 36 geworden) en dus spiraal eruit gegaan. Kans is niet groot dat het zelf lukt. Ook omdat ik geopereerd ben aan een kwaadaardige tumor in mijn linker eierstok. Deze is gepeld maar geen idee of deze het nog doet. Ach. Wil het een kans geven en niet later moeten zeggen; wat als... Anyway, volg je hart. Mijn man zag mijn verdriet na 2 jaar wachten (een jaar niet zo ivm slechte relatie) maar nu het sinds vorig jaar oktober weer prima gaat is die wens weer opgespeeld. Ook als een man het meer voor jou doet, is dit geen straf, als hij maar van het kindje gaat houden en hij erachter staat. Ik kan niet wachten; nog 1x zwanger, nog 1x een kindje voelen, nog 1x een kleine baby en 3 kids bij me op bed die knuffelen in mijn armen op zondag. Ach. Dan maar wat mibder uit eten (Wat we nu toch 3x per maand doen haha)
Of 2 setjes van 2 (zie onderschrift) (Overigens niet zo ‘gepland’ hoor, dat heeft bij mij niet meegespeeld om voor de vierde te gaan)
@Eppo82 hahaha ook toevallig. Ik ben benieuwd... Mijn man is positiever en roept wel 1000x het hoeft niet weer zo te gaan. Laten we het hopen dat het lukt en dat de roze wolk er mag zijn @Dobbelsteen Nog even verder wikken en wegen dan. wij hebben wat voorwaarden gemaakt. Langer dan 2jaar gaan we niet proberen en geen medisch circuit. Dat heeft mij wel wat rust en vrede geven dat er ook uitzicht op zit. Lukt het dan niet, ga ik andere Dingen doen/plannen. (scholing /studie, hobby duiken weer oppakken etc.) Dingen die nu laat want misschien ben ik over 6mnd wel zwanger....
In mijn omgeving merk ik dat bij veel vrouwen dat gevoel na de derde ook niet verdwijnt... En na de vierde ook niet.... Op een gegeven moment moet je imo ook je verstand gebruiken en kijken wat voor jullie situatie het beste is.
Dit zal ik waarschijnlijk ook hebben. Ik laat mij hierna steriliseren en ik verwacht dat er nog wel een periode van ‘rouw’ komt. Het besef dat er echt nooit meer een kindje zal komen.
@Noppes Ik heb niet een alles er voor over emotie... maar misschien verandert dat nog, of niet... @meissie Ik snap wel dat als die wens zo sterk is dat je er dan alles voor doet en ook gewoon ‘zorgt’ dat het haalbaar is. Ik heb dat (nog) niet maar weet ook niet of ik er echt klaar mee ben. Man wil wel heel graag en dat geeft ook wel rust of zo, dat ik weet dat hij het in elk geval wel wil. Wel lief zeg hoe jouw man dat zegt @Pioenroos92 Nog even afwachten dus Praten werkt altijd goed idd. @Eppo82 Ik denk dat die kriebel bij mij ook wel zal blijven en op basis daarvan wil ik dan ook geen keuze maken... ik vind jullie redenen ook wel goed doordacht, ook wel iets dat ik mee wil nemen. @jolien 1986 Ik snap wel dat dat rust geeft... zouden wij ook eens goed over moeten nadenken, hoe wij dat voor ons zien. @Leraje Hele goede opmerking. Dat is wel iets dat mijn angst is, dat die kriebel altijd blijft en dat een derde dat niet zal veranderen. Niet dat het dan erg is of zo, maar ik maak inderdaad liever een weloverwogen keuze samen met man. @Elsa86 Dat is wel heel definitief dan inderdaad... Bedankt nogmaals voor al jullie input!
Een ding wat me nu opeenste binnen schiet: Het grootste gedeelte van mijn leven was ik bezig met: 'later als ik kinderen wil krigen', en ineens was dat voorbij. Kinderen waren geen onderdeel meer van mijn visie van mijn toekomst, ze zijn nu mijn heden Dat was voor mij een grote omschakeling.
Och och soms...heel soms ben ik er niet mee bezig. Maar er zijn van die dagen dat je de klokken zou kunnen luiden van mijn klinkende eierstokken Ik betrap mezelf erop dat ik er steeds vaker aan denk en praat. Mijn man daar in tegen blijft angstvallig rustig Mmmm