Hoi allemaal, Graag deel ik mijn verhaal met jullie en ben ik vooral benieuwd naar jullie verhalen en hoe jullie omgaan met alle teleurstellingen rondom miskramen of negatieve zwangerschapstesten. Ik vind dit onwijs moeilijk namelijk en het begint mijn dagelijks leven echt te beïnvloeden. December 2019 ben ik bevallen van een gezonde dochter. Helaas was de zwangerschap destijds heel vervelend. Lange tijd was er een twijfel of ik nog een keer zwanger wilde worden, maar in de zomer van 2022 begon het toch echt wel weer te kriebelen. Vooral ook omdat ik mijn dochter zo graag een broertje of zusje zou willen geven. Augustus 2022 ben ik gestopt met de pil en in september 2022 was ik gelijk al zwanger. Enorm blij, maar wel bang voor hoe de zwangerschap zou verlopen. Echter probeerde ik positief te blijven en na 2 goede echo's met 8 en 10 weken kreeg ik vertrouwen. Helaas ging het alsnog mis na 12 weken en had ik een missed abortion. Totaal onverwachts, alle symptomen waren nog aanwezig. Ik heb toen gekozen om de MK op te wekken met medicijnen. Dit vond ik erg heftig, maar het verliep wel vlot. Ik was ook binnen een aantal dagen helemaal schoon. Wel kwam de mentale klap later en ik was vooral begin 2023 echt verdrietig. Toch besloten we om snel opnieuw te proberen om zwanger te worden en gelukkig bleek ik maart 2023 opnieuw zwanger. Enorm blij en ook onverwachts dat het zo snel weer raak was! Ik dacht nu: het kan echt niet misgaan. Na 2 goede echo's met week 7 en 9 kreeg ik opnieuw vertrouwen. Helaas was er met de echo van 11 weken opnieuw geen hartactie meer te zien. Enorm verslagen. Opnieuw koos ik voor medicijnen, maar er kwam niets los. Een week later heb ik opnieuw medicijnen gekregen, maar ik had het gevoel dat niet alles los kwam. Ik bleef last hebben van buikpijn en uiteindelijk bleek bij de gynaecoloog dat er toch nog restweefsel zat en kreeg ik eind juli een dagopname om het via Myosure behandeling weg te halen. Alles is weggehaald en in principe zou ik weer zwanger kunnen worden. Vanaf augustus zijn we het opnieuw aan het proberen. Ik heb in oktober en vorige week een positieve test gehad, maar toch is zowel in oktober als vorige week mijn menstruatie alsnog doorgebroken na een paar dagen. Ik heb steeds vaker enorme huilbuien, ben dag en nacht bezig met 'zwanger worden' en heb het gevoel dat mijn leven niet compleet is. Dit had ik eerst niet. Ik vind dit heel erg, want ik heb natuurlijk al een gezonde dochter die het supergoed doet, waar ik trots ben en ook heel dankbaar voor ben (niet iedereen kan natuurlijk kinderen krijgen en dit besef ik me maar al te goed). Maar toch voel ik steeds meer jaloezie bijv. richting moeders die wel meerdere kinderen hebben of zwangerschapsposten op social media van anderen of op een babyshower van een vriendin. Aan mij zullen ze het niet merken, want ik ben altijd blij en vrolijk, maar dat is natuurlijk een masker. Zodra ik in de auto zit of thuis ben dan komen de tranen. Het doet zo'n pijn en ik begin ook steeds meer de hoop te verliezen. Wat als het nou nooit meer lukt om zwanger te worden of dat het altijd in een vroeg stadium mis blijft gaan. Hoe gaan jullie hier mee om?
Hier al 4,5 jaar bezig voor een eerste kindje en afgezien van een vroege miskraam met 5 weken ben ik nooit echt zwanger geweest. Ik word dus al 4,5 jaar teleurgesteld door iedere ronde witte testen te zien en moet ik omgaan met zwangere collega's, vriendinnen en m'n zusje. Het is ontzettend zwaar en ik kan soms ook echt niet blij zijn voor anderen, iets waar ik me echt schuldig om kan voelen maar ik kan er gewoon echt niks aan doen. Heb je mentale hulp? Zo nee, misschien is dat iets voor je? Ik heb daar zeker heel veel aan gehad toen ik me heel slecht voelde.
Och jeetje Narcisje, wat zal dat voor jou ook zwaar zijn zeg. Wat je zegt over het niet blij zijn voor anderen snap ik supergoed. Je gunt het een ander echt wel, maar het doet zo enorm veel pijn omdat je het zelf natuurlijk zo enorm graag zou willen. Ik zie dat jij al een tijd in de MMM molen zit, hoe ervaar jij dit proces? Ik praat wel met iemand en dat doet me ook echt wel goed en krijg goede adviezen, maar in de praktijk vind ik het toch echt lastig om elke maand om te gaan met de teleurstelling. Wat ik wel merk, en dat is ook waarom ik dit bericht heb geplaatst, is dat ik het fijn vindt om mijn gevoelens te delen met vrouwen die ook in zulke situaties zitten en dit ook ervaren. Dan heb je het gevoel dat je niet de enige bent en lotgenoten hebt die je begrijpen en andersom
Ik ervaar het hele fertiliteitstraject als 1 grote mindfuck eigenlijk. Iedere ronde hebben we hoop, proberen we vanalles, blijven we meestal positief en toch hebben we uiteindelijk weer een negatieve test. Het voelt alsof ik iets fout doe en ik weet dat dat niet zo is, maar toch voelt het zo. Ik vind het ook heel lastig om alle dagelijkse dingen te blijven doen en ik heb de afgelopen maanden geleerd dat ik echt moet denken aan wat ik zelf aankan, want ik ben degene die dit alles moet ondergaan en ik moet het zelf kunnen blijven volhouden. Maar het is moeilijk hoor want ik wil anderen niet teleurstellen en niet zielig overkomen of wat dan ook, maar ik heb nu dus wel duidelijke grenzen waar ik niet overheen wil gaan.
Dat klinkt allemaal erg zwaar. Iedere maand heb je toch de hoop dat het misschien raak gaat zijn. Ik snap ook goed dat je dan aan jezelf begint te twijfelen, terwijl je weet dat jij hier niets aan kan doen. Ben je momenteel wel aan het werk? Ik vind het heel goed van jou dat je duidelijke grenzen kan stellen. Dat zou ik wel wat meer willen doen, maar ik ben altijd teveel bezig met wat anderen dan wel niet zouden denken van mij. Precies wat je zegt; anderen niet teleurstellen of zielig overkomen. Maar uiteindelijk gaat het echt om jou en wat jij aankan. Hoe gaan mensen in jouw omgeving om met die grenzen die jij stelt? Is er begrip voor? Dat hoop ik natuurlijk wel.
Ik kan je eigenlijk alleen maar zeggen dat het echt heel logisch is dat je moeite hebt met de vele teleurstellenen op rij. Steeds opnieuw moet je incasseren. Ik heb ook jarenlang teleurstellingen gehad. Sommige maanden kon ik er beter mee om gaan dan andere maanden. Soms was de rek er ook gewoon even uit. Wat mij wel hielp is om mezelf ook mar toe te staan dat ik ook echt verdrietig en boos mocht zijn. Meestal testte ik enkele dagen voor mijn mensturatie op een moment dat het voor mij 'uit kwam' zodat ik njet werd overvallen door de teleurstelling van een menstruatie bijv. Ook plande ik beladen bezoekjes aan bijv. zwangeren of kraambezoek altijd op eenstrategisch moment in de maand. Dus aan begin van een cyclus. En niet rondom een mogelijke menstruatie en dus teleurstelling.. Bij mij is een 2e kindke nooit gekomen. En we zijn inmiddels bijna 2 jaar verder na de laatste groote klap en teleurstelling toen ons laatste embryo gestoot was met groeien, er geen terugplaatsing kwam en onze 2 e kinderwens ten einde kwam. Nu 2 jaar later voelt alles echt veel rustiger. Kan ik kalm stil staan bij het gemis. En ook opluchting voelen bij dat het traject is gestopt. Dit einde nu 2 jaar later voelt nu aanzienlijk kalmer dan toen we nog volop in de rollercoaster zaten. Hoop dat jou dat uets van vertrouwen kan geven, dat hoe jullie traject ook zal aflopen, dat er ook kalmte kan komen. En uiteraard hoop ik voor jou dat een vitale zwangerschap en een 2e kindje je heeeel snel WEL is gegund. Veel sterkte en wees vooral mild naar jezelf.
Lieve Lotch, Wat onwijs vervelend en verdrietig. Ik heb zelf niet zo'n lange weg afgelegd, maar heb wel 5 miskramen gehad na mijn eerste zoon. De meeste waren erg vroeg (5 a 6 weken, zag het vaak al aan de oploop van de test), maar een na een kloppend hartje met 11 weken. Gek genoeg voelde die zwangerschap al niet goed ook vanaf het begin. Ik vroeg me af of ze bij jou naar de oorzaak hebben gekeken van je miskramen? Vooral omdat je 2 miskramen hebt gehad na het zien van een kloppend hartje? Hier wel van alles onderzocht, maar niets uitgekomen. Om op je vraag terug te komen, het is gewoon echt heel heel lastig om teleurgesteld te raken. Je leeft zo tussen hoop en vrees. Ik uitte het gewoon wel echt, deelde het ook met al mijn goede vrienden. Maar het blijft moelijk. Je leven staat (igg in mijn geval toen) toch in het teken van je kinderwens. Ik heb ook wel veel gehad aan dit forum en podcasts vond ik ook fijn om te luisteren qua herkenbaarheid. Wat wel lastig is qua grenzen vond ik, is dat je ze steeds verder oprekt. Maar ik wist voor mezelf dat ik toch dat ik door zou willen gaan, ook al was het zwaar. Ik hoop met heel mijn hart dat je snel blijvend zwanger mag raken.
Ja, ik ben wel aan het werk maar ik heb nu andere taken, minder verantwoordelijkheden en ik werk 8 uur minder per week. Helaas zit m'n leidinggevende wel wat te pushen dat ik weer moet opbouwen dus daar ga ik volgende week mee beginnen. Verder is mijn omgeving wel heel begripvol gelukkig. De meesten weten niet echt goed hoe het is maar ze proberen zich wel in mij/ons te verplaatsen.
Je bent idd niet alleen ♡ Hier nu wel compleet maar het gevoel en die lange trajecten en miskramen hebben (en 3 bevallingen die afschuwelijk waren en traumatisch) dusdanig ingehakt dat ik nu nog stress kan krijgen van zwangerschapsaankondigen en zwangeren. Cyclus verliep bij mij altijd: hoopvol richting ovulatie, 1 week even rust van spanning want te vroeg om zwanger te zijn, 2e week stress en zodra migraine om de hoek kwam voelde ik mij super ongelukkig want weer mislukt. Dag 3 van de menstruatie na goede uitgangsecho was ik weer hoopvoller. Maar elke keer zo'n achtbaan pff
Wat bij ons heel veel hielp was om juist ook de dingen te gaan doen die we niet zouden doen als we wel kinderen zouden hebben. Dat hielp bij ons in het besef dat we het met zijn tweeën ook goed hebben en een kind een mooie aanvulling zou zijn, en (even bot gezegd) niet een gat wat gevuld moet worden. Dat wij meer zijn dan de wens voor een gezin. Dat kon bijvoorbeeld een vakantie zijn met veel rondtrekken met een klein tentje of spontaan een avond naar het theater, ik ben een nieuwe hobby gestart die ik relatief makkelijk weer zou kunnen stoppen. Neemt niet weg dat we er af en toe nog even goed om zitten te huilen dat het niet is gelukt maar het helpt ons wel om er nu mee om te gaan omdat we niet in een zwart gat zijn gevallen. En daarnaast vind ik niet dat ik blij hoef te zijn voor anderen, een neutrale gefeliciteerd is goed genoeg. Niet blij betekent niet meteen het tegenovergestelde. Maar mijn tip dus: Wat zou je nu met je dochtertje en man kunnen doen wat misschien (tijdelijk) moeilijker wordt als er 2 kinderen zijn, qua kosten of qua organisatie. Je dochtertje is nu 4 dus geen gesleep met kinderwagens en luiertassen (denk ik?), oud genoeg om lol te kunnen hebben in een pretpark (Efteling, Disney, Duinrell ?). Naar school dus misschien heb jij nu tijd om een hobby op te pakken waar je hiervoor nog geen tijd voor had.
Hoi blij83, wat een fijne reactie. En jullie hebben ook hele heftige jaren gezien. Poeh ,ook voor jullie zoon hebben jullie een hele lang weg moeten afleggen. En daarna voor een 2e kindje ook een erg lange weg. Jammer dat het dan zo heeft moeten eindigen, maar ik kan me ook voorstellen dat deze periode je heeft opgebroken, elke keer tussen hoop en vrees en die onzekerheid. Vreselijk. Toch is het fijn te weten dat er kalmte en rust kan komen, mocht het uiteindelijk toch niet lukken. Ik merk nu ook al dat ik vooral ook zo moe ben van alle emoties. Echter wil ik het blijven proberen voorlopig, maar wat de toekomst wel of niet brengt weten we natuurlijk niet. De beladen bezoekjes inplannen op strategische momenten is trouwens wel een hele goede tip en niet tijdens mijn NOD bijv.
Hoi Ang1987, bedankt voor jouw reactie. Oh 5 miskramen, dat is ook echt wel heel veel! Ondanks dat er misschien vroege miskramen bij zaten, heb je wel positieve testen gehad en heb je je een aantal weken kunnen verheugen en wellicht al toekomstplannen in je hoofd gemaakt. Wanneer het dan toch misgaat, is dat altijd een klap. Klopt het dat jij uiteindelijk na die 5 miskramen in 2022 je tweede kindje hebt gekregen? Ik heb eerder geen gebruik gemaakt van dit forum, maar ik merk nu al dat dit heel waardevol is. Podcasts luisteren doe ik sinds kort ook, dat zal ik ook wat vaker gaan doen. Verder is er wel onderzoek gedaan naar de herhaalde miskramen, zowel bij mij als mijn vriend, maar er is niets uitgekomen.
Wat fijn dat jouw omgeving er voor je is en begrip toont. Wel vervelend dat jouw leidinggevende zo zit te pushen, zo lang je maar wel om jezelf blijft denken en niets gaat forceren!
Lieve GroeneBomen, we zijn inderdaad niet alleen. Maar soms voel je je wel alleen, omdat niemand echt exact weet hoe je je voelt, behalve de vrouwen die soortgelijke ervaringen hebben en deze gevoelens delen. Wat enorm fijn dat jullie compleet zijn, dat geeft mij hoop om weer door te gaan, ondanks jullie lange trajecten. En wat naar voor jou dat de bevallen zo afschuwelijk waren, ook alle 3 gewoon... ik snap dat dit nu dan een traumatische uitwerking kan hebben voor jou. En jouw cyclus die je beschrijft herken ik me helemaal in. De week 'rust' ben ik ook altijd ontspannen en hoop ik weer op het beste. Maar dan komt toch de teleurstelling weer. Merk dat ik dan ook echt wel 2 dagen nodig heb om mezelf weer een beetje op te rapen. Maar we gaan gewoon weer door, op naar de volgende ovulatie .
Hoi Fruity90, heel fijn jouw reactie! En het zet me ook echt wel aan het denken. Want voordat onze dochter er was deden we zoveel leuke dingen samen (mijn vriend en ik) en was ik er helemaal niet zo mee bezig en was ik ook gelukkig. Ik denk dat het goed is om af en toe ook wat meer dingen te gaan doen en vooral ook hobby's weer oppakken en echt dingen doen waar je energie van krijgt. Ook met ons gezin doen we dat de laatste tijd veel te weinig. En onze dochter wordt ook steeds wat zelfstandiger, gaat inderdaad naar school en ik zou ook wat meer dingen voor mezelf mogen doen. Met jouw tips kan ik zeker wat, dankjewel daarvoor. Verder vind ik het wel heel vervelend voor jullie, maar ik vind het heel sterk dat jullie een manier hebben gevonden om ermee om te gaan. En dat jullie je af en toe nog steeds overgeven aan het verdriet, want dat mag er natuurlijk zijn.
Hier ook miskraam na miskraam gehad. Wat hier het beste hielp was toch te kijken naar wat er nu is en hoe we daar het meeste geluk uit kunnen halen. We hadden zelfs afgesproken ‘nog 1 keer’ als het weer een miskraam wordt (we hadden er al 4 gehad in een jaar incl curettage etc) en dan is het klaar. Ergens gaf dat rust. Het is denk ik ook een beslissing die je alleen kan nemen als je al kids hebt. Wij hadden er samen al 3. Het verlangen naar een kindje samen was groot maar niet groter dan het geluk dat er al was in het gezin. Bij alles wat we deden keken we dus naar de voordelen met de grotere kids en dat er geen baby was. Want daar zitten veel voordelen aan dat hielp steeds een beetje meer, is niet gelijk dat je gevoel meewerkt maar langzaam aan werd het gevoel anders.