Mijn dochtertje is pas 4,5 maanden en ik mag het eerste jaar niet zwanger worden door keizersnede. Toch speelt het al door mijn hoofd. Mijn leeftijd speelt ook een grote rol. Ik ben al 40 dus ik kan geen jaren meer wachten. Nu heb ik voorgenomen af te wachten tot mijn dochter 1 jaar is en dan het gesprek met mijn man nog eens aan te gaan, want hij heeft gezegd niet nog eentje te willen. Hij praat altijd mee als ik over namen heb voor een tweede, maar ik weet als ik het recht op de man zou vragen zou hij nee zeggen (dus ik durf niet meer). Ik heb gezegd dat ik het tegen haar 1ste verjaardag nog eens ga vragen aan hem en dan zegt hij waarschijnlijk ga ik niet van gedachten veranderen. Zijn er meiden die dit herkennen en hoe ga je met deze gevoelens om. Ik weet dat er bij mij ook nog twijfels zijn over een tweede gezien leeftijd en endometroise, maar het gevoel word steeds sterker wat betreft een tweede.
Ik ben nog zwanger en denk al aan nog 1 laatste kindje erbij (ik heb er dan 3, en mijn man 2).. Mijn man wil eerst afwachten hoe het is met 2, en pas over een paar jaar wellicht er voor nog 1 gaan, de deur staat hier op een kier, maar voor.mij staat ie wagenwijd open (ook omdat ik dan mn cryo's wil aanspreken, maar niet weet hoelang deze bewaard gaan blijven).. Het andere moment slaat mn man de deur heel hard dicht, en roept dat t wel goed is zo..... We gaan t wel zien, ik hou het erop dat het de hormonen zijn nu haha
Wij wilden beiden altijd 2 kinderen. Meteen na de geboorte van onze oudste (letterlijk meteen, nog geen 10 uur erna ) zei ik dat ik er geen 2 wil, maar 3. Dat is niet veranderd. Ik voel echt heel sterk die behoefte aan ons gezin met 3 kindjes. Inmiddels zijn we 2 dochters rijker. Mijn man heeft de deur niet op een kier gezet, niet dichtgedaan Hij heeft em dichtgegooid, met 10 sloten op slot gezet, haak erop, vastgeschroefd, dichtgetimmerd en er stroom op gezet GEEN DERDE. Haha, duidelijk Toch blijft die wens bij mij. Ik hooooooop dat hij over een jaar of 4 (dan zou ik zelf voor de 3e willen proberen, nu zit er ook 3 jaar en 11 maanden tussen) van gedachten is veranderd. Tot die tijd geniet ik van onze 2 dochters en als het hierbij blijft, ben ik nog steeds een rijk mens. Het is ook niet zo dat het nu niet goed is. Verre van zelfs! Maar meer van "Ach, ik kan het tegen die tijd altijd nog een keertje vragen, wie weet". En anders blijven we gewoon compleet zoals we nu zijn, met z'n vieren Overigens kan ik dat nu zo zeggen, maar het heeft me wel echt dwars gezeten, zo diep zat die wens (of het idee?) voor een derde. Ik snap zijn punt ook dus ik kan het wel steeds meer loslaten.
Mijn man zag een tweede ook niet zitten. We hebben voor de eerste al best een hobbelige weg gehad en uiteindelijk was de hele zwangerschap en bevalling erg traumatisch. Omdat wij voor onze oudste dochter best lang bezig zijn geweest en ze door de artsen een wonder werd genoemd, ging ik er niet vanuit dat een tweede er nog in zat. Mijn man vond het wel prima zo en een traject kreeg ik hem al helemaal niet in. We gebruikten geen anticonceptie (voor het zingen de kerk uit) maar de kans was vanwege de endometriose toch al nagenoeg nihil. Totdat hij dus een keer te laat was met de kerk uit gaan.. twee weken later had ik een positieve test. Hij schrok wel even maar was enorm blij. We hebben het er soms nog wel eens over en de reden dat hij toen de deur dichtgooide voor een tweede was mede omdat hij de teleurstelling niet weer mee wilde maken van het niet lukken. Ik zou het inderdaad nog even laten rusten. Je kindje is nog vrij jong en ik denk dat het voor een man ook enorm veel is wat er op ze afkomt na de geboorte.
Mijn man was volledig mantelzorger voor mij en heeft alle voedingen en troosten in de nacht gedaan. Echt alle. Zeker 1,5 jaar lang. 3 maand later gaven mijn specialisten ons groen licht en wou mijn man ervoor gaan. Voor die tijd was het echt: er komt nooit meer een kind bij! Was het bij nr 1 qua zwanger worden een eitje, werd het voor nr 2 een pittige weg. Blijft hier wel bij 2. Specialisten zijn er ook helder in, je krijgt nooit meer groen licht voor een derde. En hoeft ook niet, wil de goden niet nog meer verzoeken dan ik nu al doe
Mijn vriend had het bij de eerste al (waar we nu mee bezig zijn). Ik heb januari 2018 voorzichtig aangegeven het eventueel wel te willen en in de loop van het jaar het nog eens laten vallen af en toe. Uiteindelijk gaf hij eind december aan 'on board' te zijn. Mijn ervaring is dus dat het idee soms wat meer moet sudderen voor het een realistische optie wordt. Ik zou er dus in de loop van het jaar af en toe eens open en eerlijk over spreken, hij zal er dan echt wel over na gaan denken. Wie weet met positieve afloop, maar misschien ook niet. Ik zou het in elk geval niet pas na dat jaar vragen, hou het bespreekbaar.
Bedankt meiden voor jullie reacties. Ik heb het gesprek al een paar keer met hem gehad, maar dan zegt hij ik ga niet weer de discussie met je aan, dus voorlopig ga ik er even niet over beginnen. En goed nadenken of het voor mezelf nog wel haalbaar is, gezien de endometroise enz.