ok, dit voelt als vloeken in de kerk, maar ik ga het toch delen, misschien zijn er mensen die dit herkennen van kinds af aan wist ik al dat ik later mama wilde worden. op mijn dertiende leek het me nog leuk om redelijk jong moeder te worden, zo rond mijn 20ste (klonk toen al héél oud!!) maar 'later moeder worden' dat zat er altijd wel in. nooit aan getwijfeld. manlief hetzelfde eigenlijk. maar... dat 'later' is gevoelsmatig eigenlijk nooit dichterbij gekomen. omdat we op een gegeven moment wel onze leeftijden zagen oplopen hebben we ruim een jaar geleden toch besloten dat 'later' 'nu' moest zijn. anders werd manlief wel een heel oude papa, dat zag hij ook niet zitten. het schiet nog niet zo op, het zwanger worden, en dat vind ik aan de ene kant heel jammer elke keer, en aan de andere kant.... ik zie ook de minder leuke kanten van het ouderschap om me heen. je hebt toch wel ineens een enorme verantwoordelijkheid en verliest toch ook wel een heel stuk vrijheid. ik zie puberende of volwassen kinderen die een hekel hebben aan hun ouders en waar het omgekeerd toch ook niet altijd warme gevoelens zijn. in hoeverre is het 'later moeder worden' indoctrinatie? en in hoeverre is het zwanger willen worden een soort prestatiedrang geworden? mijn lijf werkt nog niet 1 2 3 mee, dat vind ik wel lastig. is het zwanger willen worden niet meer om te bewijzen dat ik daartoe in staat ben überhaupt? het lijkt me geweldig om met een dikke buik rond te lopen, dat weet ik zeker. en zo'n klein hummeltje vind ik superleuk, maar heb er natuurlijk geen ervaring mee als dat kleine hummeltje 24/7 aandacht van jou nodig heeft, ik kan zo'n hummeltje nu altijd weer teruggeven aan de mama of papa na een tijdje. kinderen van vrienden en familie kunnen bij ons behoorlijk op de zenuwen werken, zelf zo erg dat we soms bewust op tijden afspreken dat we weten dat kinderen op bed liggen... (heeft ook met opvoeding te maken misschien, dat we ons ergeren, maar goed) wij hebben heel veel ideeën over opvoeding en het lijkt me superleuk om die in praktijk te gaan brengen. maar die afhankelijkheid van jonge kinderen, het opgeven van je vrijheid, dat vind ik wel lastig, dat kan ik niet overzien. ben ik daar de enige in? Jaren geleden bij de aanschaf van een huisdier (héél ander voorbeeld natuurlijk, ik heb absoluut niet de illusie dat zoiets te vergelijken valt!!!!) waren mijn twijfels ook vooral gebaseerd op de verantwoordelijkheid die je op je neemt en de vrijheid die je kwijt raakt. toen we daarover eenmaal de knoop hebben doorgehakt, heb ik nooit enig moment gekend waarop ik dat als bezwaarlijk heb ervaren. De tijd die ik besteed aan ons huisdier besteed ik met liefde, ik geniet er elk moment van, het heeft nooit als een blok aan mijn been oid gevoeld. Dus die twijfels waren ongegrond. hoe weet ik nou 100% zeker dat dat in dit geval ook zo is? ik zie mezelf in de toekomst helemaal niet zonder kinderen, dat plaatje kan ik me niet voorstellen. maar.... nou ja de twijfels zijn er ook. neemt niet weg dat ik zeker weet dat we hier allebei door het dolle heen zullen zijn op het moment dat ik zwanger raak! mocht het niet lukken, stappen we iig niet de mmm in. zo denken we er nu over... met z'n tweetjes zijn we ook heel happy. herkenbaar voor iemand? ben wel benieuwd of anderen dat ook zo (hebben) ervaren en of dat later nog veranderd is
Ik begrijp je gevoel wel een beetje. Wanneer je kiest voor een kindje, ben je daar de rest van je leven mee bezig. Maar je geeft aan dat je je een toekomst zonder kinderen niet kan voorstellen dan moet je daar gewoon even doorheen. "Nadeel" is dat je inmiddels aan je vrijheid gewend bent en dat even omschakelen zal zijn. Dat je je zo voelt over kinderen van een ander herken ik ook. Bij ons zijn er een aantal vriendschappen gestopt (door vers verschil in opvoeding) maar ook een aantal mooie vriendschappen bijgekomen (juist door de match vd kids en de opvoeding). Zelf wilde ik altijd jong mama worden. Ik was net 21 toen onze oudste geboren werd. Nu gaat hij naar de middelbare school komend jaar en is heel zelfstandig. Wat dat betreft hebben we bij hem al een beetje ons eigen leven terug en pikken van hem de leuke dingen mee. Nog 6 jaar dan is onze jongste op die leeftijd en ben ik 38. Natuurlijk is het soms pittig maar je moet ook samen je ding blijven doen. Wij hebben onze kids altijd meegenomen. Uiteten met zn vijven is heel erg leuk, echt genieten. Persoonlijk vind ik dat het vooral een verrijking is.
Ik herken me wel in jouw verhaal! Nu speelt mijn leeftijd niet helemaal een rol (straks 25) maar die van mijn partner wel (net 34). Als kind wilde ik al mama worden (staat ook in vriendenboekjes) maar zo rond de leeftijd van 16 jaar trof ik een partner die absoluut geen kinderen wilde. Ik was een heerlijk beïnvloedbaar meisje, en mijn mening werd hetzelfde als zijn mening, ik wilde geen kinderen. Dat veranderde toen ik 18 was. Ik was aan de pil, en opeens werd ik niet ongesteld. Flink in de stress zat mijn toenmalige partner, maar ik? Ik was al aan het fantaseren. Ik wreef nog net niet over mijn buik De test was negatief en de volgende maand werd ik weer keurig ongesteld. Maar in mij was iets gewekt en mijn wens van vroeger kwam weer terug, ooit wilde ik kinderen. Inmiddels dus 24 en al 5 jaar heel happy met mijn huidige partner en een jaar geleden gestopt met de pil. Maar de 'twijfels' die jij schrijft herken ik wel een beetje, want ook ik ben wel eens bang dat mijn leven zo drastisch veranderd (natuurlijk doet ie dat, maar ik ben bang dat ik het niet alleen maar als positief ga zien). Ik zie mezelf helemaal met een dikke buik, en zo'n klein hummeltje ook. Peuter en kleuter ook. Maar vanaf dan wordt het beeld lastiger te schetsen. Dat komt door de kids uit de omgeving die toch wel heel erg lastig zijn (wat grotendeels aan de opvoeding ligt, maar toch!). Om die reden spreek ik met 1 vriendin ook alleen af als de kinderen op bed liggen of naar school gaan. De kinderen zijn super lief als ik met ze samen ben, maar ohwee als mama in de buurt is. Dan worden het vreselijk verwende nesten die alles voor elkaar krijgen en daar niet leuker op worden. Ik zie mijzelf al helemaal opvoeden en het juiste doen. Maar als ik dan gezinnen zie met oudere kids die de pubertijd een beetje gehad hebben, met z'n allen om tafel, gesprekken voeren, lekker genieten van de kids, dan zie ik dat wel weer helemaal voor me. Maar neemt niet weg dat ik best wel twijfels heb over dat we worden beperkt in de vrijheid, en dat het natuurlijk niet alleen maar allemaal geweldig is. Je kunt het immers niet even 'proberen'. Maar je hoort zelden dat mensen spijt hebben dat ze aan kinderen zijn begonnen. Je kindje wordt geboren, maar op dat moment wordt er ook een moeder geboren. Lijkt me héél bijzonder! Het ene moment denk ik: jaaa! liever vandaag als morgen zwanger! Maar als ik dan zoals van de week heerlijk aan de biefstuk en biertje in de achtertuin zit, en denk aan de heerlijke zomerfeesten die binnenkort gaan komen, dan voelt het heel soms zo van: ach, zo erg is het nu ook weer niet dat het nog een maandje of 2 duurt. Kan ik nog even lekker losgaan deze zomer. Stom hé? Ik moet trouwens zeggen dat ik het met de aankoop van de katten niet had. Maar dat ging ook anders. Wij kregen kittens in huis omdat die gedumpt waren en we waren gastgezin bij een asiel. We riepen voor de tijd dat we geen kittens wilden aanhouden, maar we werden verliefd op allemaal maar op 1 in het bijzonder. En toen was de keus niet: willen wij een kat, en gaat dit ons niet teveel beperken? Maar: kunnen en willen we afscheid nemen van dit schatje? Dus de keus was niet nuchter. Achteraf gezien wel jammer dat de keus niet nuchter was. Ik ben helemaal stapel dol op mijn katten (ja er kwam later nog 1 bij omdat 1 toch wel zielig was), maar hadden we toen dat nestje niet in huis genomen, hadden we nu ook geen katten gehad denk ik. En dan hadden sommige dingen toch wel makkelijker geweest. Maar nu ik deze schatten ken wil ik ze voor geen goud kwijt, want ze zijn immers de leukste katten van de hele wereld Maar gister dacht ik er nog aan: als we straks kindjes hebben en we hadden geen katten gehad dan konden we een boot kopen. Ik ben opgegroeid op de boot en mijn mooiste jeugdherinneringen heb ik allemaal op de boot beleefd, elk weekend gingen we weg met de boot en dat was echt fantastisch! Dat gun ik mijn kinderen ook, alleen wil ik mijn katten in het weekend niet alleen laten, en ze gaan ook echt niet weg!
Ach meiden, wat een eerlijke verhalen en zooo herkenbaar! Fijn om het te lezen, ik twijfel ook regelmatig. Heb een goed leven met ml en we kunnen doen wat we willen... En toch willen we uitbreiden, wetende dat we mogelijk heel wat pittige jaren voor de boeg zullen hebben.... En dan zie ik vriendinnen met baby's en dan ben ik zoooo jaloers....zucht...
Wat fijn om die herkenning te lezen!! @twinkle star: fijn dat het vooral een verrijking is, dat geloof ik ook wel... Sommige dingen zal ik op moeten geven of verminderen, maar zal er vast ook veel voor terug krijgen idd... @catmommy: idd, verandering hoeft niet altijd alleen maar positief te zijn, zeker niet als je nu een heel fijn leventje hebt.... Ik heb trouwens precies het omgekeerde, ik zie mezelf niet echt met jonge kids, wel met oudere, zo tegen de tienerleeftijd aan ofzo.... Haha! Maar een baby'tje is natuurlijk wel heel schattig. @zonnetje: idd, een heerlijk leven hebben en kunnen doen en laten wat je wil! Dat heb ik nu ook!! Waar twijfel jij over? Als je toch jaloers bent op vriendinnen met baby's moetje het toch wel graag willen Eigenlijk ben ik nooit jaloers... Zou misschien wel moeten, haha!
Heel herkenbaar. Ik was vroeger niet echt met dit soort dingen bezig. Sterker nog ik kon niet eens voorstellen dat ooit een gezin en kinderen zou kregen. Het gevoel was er gewoonweg afwezig. Ik was vooral bezig met mijn eigen dingen zeg maar. Op bepaalde moment is mijn leven totaal veranderd. Ik was verliefd, paar maanden later verloofd, 6 maanden later getrouwd en 1 maand na ons huwelijk bleek ik zwanger te zijn van ons 1e. Wij zijn nu bijna 11 jaar huwelijk en 2 kinderen verder. Ik (en de naasten) zijn erg verbaasd hoe mijn leven binnen no time is veranderd. Ik werk, maar daarnaast ben ik een echte huisvrouw die zich met kinderen, huishouden en gezin bezighoudt. Een heel ander leven dan dat ik vroeger had kunnen voorspellen. Als ik zo terugdenk, heb ik de afgelopen 11 jaar van mijn leven puur op mijn gevoel geleefd wat mijn leven ook drastisch heeft veranderd. Ik denk dat je vooral naar je gevoel moet luisteren, en niet al te veel moet nadenken. Dan zit je bijna altijd wel goed!
Alles heeft zo zijn nadelen. Dus ook zwanger worden, zwanger zijn, bevallen, baby'tjes, peuters, pubers etc hebben naast de spannende, wonderlijke, mooie, vertederende, hilarische momenten ook hun mindere momenten. De een ervaart er wat meer dan de ander natuurlijk, afhankelijk van de omstandigheden waarin ze verkeren. Dus stel je er ook op in, dat het waarschijnlijk niet alleen maar rozengeur en maneschijn zal zijn. De vraag is, wil/kun je de eventuele mindere kanten voor lief nemen om de mooie kanten te kunnen ervaren. Het is een balans die je opmaakt. Meer praktisch gezien wat betreft de afhankelijkheid en vrijheid; hoe is het gesteld met eventuele opvang? Heb je veel hulp in je omgeving? Ouders, schoonouders, zussen, broers, buren etc die even tussendoor op de kleine kunnen passen. Dat scheelt al enorm. Wij hebben dat totaal niet helaas en dat ervaar ik soms wel echt beperkend. Uiteraard kan ik natuurlijk een betaalde oppas regelen, maar daar vind ik ze nog te jong voor. Dus ook dat is weer een balans die ik opmaak, een keuze. Heel veel succes!
De vrijheid waar ik eerder over sprak, wat ik 'bang' ben om kwijt te raken stelt ook weinig voor. Als ik er aan denk wat ik nu wel kan doen, en straks niet meer is bijvoorbeeld nu te beslissen om naar vrienden te gaan en dan ook binnen een kwartier te vertrekken (met uur reistijd) Maar ach, zo vaak komt dat ook niet voor, dat is in het afgelopen jaar ook nog maar 2 keer voorgekomen, de rest is toch altijd wel op afspraak. En misschien zoals op koningsdag, pas om 12 uur bedenken dat we zin hebben om iets te doen, en een kwartier later bij een nicht in de auto te zitten op weg naar een grote plaats om daar de hele middag te blijven. Maar zoiets komt nu sporadisch voor en dat wordt straks gewoon aanpassen. Verder kunnen we (denk ik) rekenen op hulp van veel mensen op momenten dat het echt nodig is. Binnen 5 minuten fietsen heb ik mijn ouders, mijn opa en oma, 3 ooms en tantes en 2 nichten. Met allemaal heb ik behoorlijk intensief contact en ze zijn allemaal gek op kids. Waar ik eerder wel eens 'bang' voor ben is dat ik zelf verander. Ik ben nu niet zo'n feestbeest, maar zo'n 3 keer per jaar ga ik 'los'. Ik kom niet dronken thuis ofzo, maar ik ga heerlijk dansen en gek doen met vriendinnen en daar komen ook de nodige biertjes bij kijken. Dat soort dagen zijn echt wel heerlijke dagen en ik kijk er altijd naar uit. Mijn partner zit niet zo in elkaar en zit op zulke dagen heerlijk een mannenavond te houden. Lekker gamen, actiefilmpjes kijken, chips erbij.. Ik hoef dus niet bang te zijn dat zulke avondjes niet meer kunnen omdat we dan oppas moeten regelen. Waar ik eerder 'bang' voor ben is dat ik zelf zo verander dat ik niet meer wil of dat ik de kleine niet 'alleen' wil laten.. Ik heb verschillende mensen uit de omgeving zien veranderen en zou het jammer vinden als ik zulke dingen onnodig zou opgeven. Wat zit een mens toch raar in elkaar
Tja idd.. Je zal zelf wel veranderen ook ja. Wij hebben hier helemaal geen familie of kennissen in de buurt die even kunnen oppassen, iedereen zit op +1 uur rijden. Ik heb een paard waar ik nu rustig 3 uur per dag mee bezig kan zijn en vraag me af hoe dat zal gaan met een kleine erbij... Ga je daar oppas voor regelen? Of laat je het dan maar? Dat laatste wil ik echt niet! Maar het eerste is ook een beetje... Ml maakt lange dagen, dus als ik moet wachten tot hij thuis is voor ik naar M'n paard kan, zie ik m'n paard amper meer en m'n man ook niet dus tja... Stoppen met werken en een huis met weiland kopen zou wel een oplossing zijn, haha!!