Het aller aller aller aller moeilijkste voor mij is antwoord geven op deze vraag: En? Wanneer willen jullie kinderen? Nou graag zo snel mogelijk Stel het gaat langer duren? Misschien pas over een jaar? Ik moet er echt niet aan denken.. Mijn moeder vraagt nu al van wanneer willen jullie nou? Of zijn jullie al begonnen en lukt het niet? Dan zeg ik, jaa we willen nog niet, dit en dat.. Ik vind het echt erg Wij willen anderen gewoon niet lastig vallen met ons 'probleem'. Maar als mensen blijven vragen, dan gaat dit echt erg lastig worden voor ons. Tenminste, voor mij. Mijn man doet er wat makkelijker over, hij zegt, gewoon zeggen dat we nog niet willen, klaar.. Ahh was dat maar zo
Bij ons vraagt niemand er echt naar, maar er komen wel eens opmerkingen voorbij. Die zijn niet als steek onder water bedoeld, maar gewoon als toekomstbeeld, bijv. als jullie ook een kindje hebben.... alleen mn schoonmoeder en schoonzusje zijn er van op de hoogte dat we bezig zijn, maar die vragen bewust nooit naar de "stand van zaken". ze horen het wel als het zover is
Ik herken die vraag maar al te goed, helaas... Wij zijn nu 8 maanden bezig, zonder resultaat, iedereen om je heen wordt zwanger (zelfs ongepland :x ) en dan steeds die vraag aan ons... En? Wanneer gaan jullie beginnen? We kletsen er steeds maar een beetje omheen, zo van, we zijn er nog niet helemaal klaar voor enzo. Maar ja als er twee mensen klaar voor zijn, zijn wij het wel ! We willen nog niet naar de dokter gaan, omdat hij dan zal zeggen, kom over 4 maanden maar terug als jullie een jaar bezig zijn. Maar ik wil gewoon die zekerheid dat het allemaal goed zit bij mij en mijn vriend, zodat we weten dat het toch wel komt. Ik word soms gek van die onzekerheid! Liefs Linda.
Ik vind het echt not-done om naar iemands kinderwens te informeren! Daarbij vind ik 22 jaar zelfs een beetje aan de vroege kant ( niet dat ik er wat op tegen heb), maar in mijn vriendenkring ben je er al heeeeeeeeel vroeg bij als je voor je dertigste zelfs maar denkt aan kinderen! Mijn moeder roept nog regelmatig: wacht jij nog maar rustig een paar jaartjes af hoor, bouw eerst je eigen leven goed op! Ik heb zelfs dat ik nog niet weet hoe ik het zou moeten vertellen als ik zwanger zou zijn....ze zouden echt geschokt zijn!
Hier ook regelmatig de vraag, maar wij zeggen altijd neeeeee hoor wij geen kinderen, het is wel makkelijk zo Ze moesten eens weten. Des te leuker ik het vind om ooit die gezichten te zien als het zover is. Maar ik vind het inderdaad ook niet slim van mensen die dat vragen, want je kan er mensen echt mee kwetsen. Groetjes Taby.
Ik vind dat een vraag waarmee je mensen in verlegenheid kunt brengen. Een beetje onbeleefd en ongevoelig dus, al is het goed bedoeld waarschijnlijk. Een vriendin van mij had daar ook een handje van, niet bij mij, maar wel bij een andere vriendin. Deze was inderdaad aan het proberen, het lukte niet zo snel en ze voelde zich er ongelukkig onder dat daar naar gevraagd werd. Vooral als het vaker gebeurt. Ik weet niet hoe jullie verhoudingen liggen, maar ik zou zeggen: "het gaat je niks aan en je hoort het wel als het gelukt is!" Maar ik besef dat je dit niet in elke familie zomaar kunt zeggen. Anders gewoon heel duidelijk zeggen: "ik ben pas 22 en ik denk er de eerste 3 jaar nog niet aan!" Dan ben je er wel vanaf. Is het wel gelukt om zwanger te worden, dan zijn ze waarschijnlijk alleen maar blij, dus hoef je het waarschijnlijk ook niet uit te leggen. Succes. NB: mijn schoonfamilie vroeg er ook wel eens naar, zo van: "moeten jullie nou niet eens besluiten of jullie wel of geen kinderen willen, straks lukt het niet meer..." ook leuk als je het aan 't proberen bent. Ze denken toch niet dat we dat gaan zeggen? Kun je elke maand de vraag krijgen: "En, is het al gelukt?" No way!
Mijn stiefdochter pakt gewoon de kalender en zet het er neer. HIHI.. Me zussen vragen er wel eens naar en dan zeg ik altijd wie weet ooit een keer. Me neefjes zouden het ook super vinden die hebben het er soms zelfs over. Hoe en wat met dan bij mij slapen kan dat dan nog wel. Aangezien ik de DOE tante ben van ze zijn ze er mee bezig van word dat dan anders. Me ouders geinen ook wel eens er over. Me beste vriendin houd het erg bij hoe en wat. Die kan niet wachten. Is erger dan ik zelf ben. kortom als het zo ver mocht zijn gaan er heel wat mensen uit hun dak denk ik
Vorige week vroeg mijn tante of er al een kleintje op weg was. En mijn andere tante vroeg hoe het met de baby ging En dan maar met een strak gezicht zeggen. Dat we wel zien wanneer we ooit willen proberen om kinderen te krijgen.
Mijn nichtje en de tante van mijn man vragen geregeld of ik al zwanger ben. De oma van mijn man is dementerend en vraagt het 3 of 4x als we op bezoek zijn. Gelukkig voor ons vergeet ze het weer zodat ze het niet verder verteld dat we ermee bezig zijn. Verder weet wel bijna iedereen dat ik gestopt ben met de pil. Maar we hebben er niet bij gezegd dat het om kinderen gaat, maar dat de pil die ik slikte dikmakend is en ik wil proberen af tevallen.
Ik herken mijzelf hier ook in , vooral op mijn werk krijg ik regelmatig steken onder water als : ben je al zwanger , of als ik aan een zwangere collega vraag hoe het gaat : wanneer ben je uitgerekend herken je haar kwaaltjes spuugzat ben ik het wel eens en zeg dan om er maar af te zijn joh ik ben nog maar 22 tijd zat ( ze moesten eens weten ... ) Mijn ouders weten wel van onze kinderwens , mijn schoonouders niet omdat het hun niet echt intresseert, tenminste de kinderwens van mijn schoonzus liet ze ook koud ..... L.sybje
Bij ons vraagt iedereen elke keer, ben je al zwanger? Op dit moment zou ik willen dat ik NIEMAND had verteld dat we bezig zijn om zwanger te raken. Op de een of andere manier ligt er toch een iets hogere druk op als iedereen het weet. Zelf willen we het natuurlijk ont-zet-tend graag! En we kunnen echt niet wachten, maar elke keer de vraag... Ben je al zwanger... zo moeilijk. (Helemaal als je net ongesteld bent geworden)
Ik vind het een beetje gevoelloos om het telkens weer te vragen. Een colega van mijn man heeft ook wel eens aan hem gevraagd of ik al zwanger was, maar meer voor de grap. En dan vind ik het niet zo erg, maar als mensen het steeds gaan vragen. Ik ben daar trouwens wel over aan 't nadenken ivm solliciteren. Stel je komt op sollicitatiegesprek en meneer de directeur vraagt of je ook een kinderwens hebt die je snel in vervulling wilt laten gaan. Ik denk dat ik daar inderdaad zoiets op zal antwoorden als: dat is een zaak tussen mijn man en mij. Anders is hij de eerste die weet dat we 'bezig' zouden zijn om kinderen te krijgen. Daar heeft hij toch niks mee te maken!? Mijn moeder en een paar goede vriendinnen weten dat ik tot ongeveer augustus aan de pil ben en er dan mee stop, dus dat ik dan zwanger zou kunnen worden. Maar verder heeft niemand daar iets mee te maken: ze horen het vanzelf wel.
Nou FreeWilly, die baas krijgt van mij helemaal niets te horen ! Hij mag daar niet naar informeren en als ie het toch waagt dan krijgt als antwoord; dat zijn uw zaken niet !
Precies, ze mogen je niet weigeren ook al heb je een kinderwens. Ze hebben het mij trouwens ook gevraagd toen ik ging solliciteren, we waren toen nog niet bezig met kindjes, heb toen eerlijk gezegd dat de wens er zeker is. En ik ben aangenomen
Hij heeft het recht idd niet, maar ja, áls ik op gesprek wordt genodigd zie ik het al helemaal gebeuren: ,,Ik zie dat u pas getrouwd bent, dan kunnen er ook kinderen komen, toch?'' En dan vind ik het best eng om daar op te antwoorden dat dat privé is. En als dat de reden is van niet aannemen, weten ze je altijd wel wat anders op de mouw te spelden, toch? Nou ja, ik ben er niet echt bang voor dat ik om die reden niet aangenomen zou worden, maar stiekem denk ik het soms wel...:S
Wij hebben ook aan niemand verteld dat we bezig zijn (ook onze ouders niet). Toch lijkt het alsof er ineens allerlei mensen naar vragen... Dat vind ik vaak niet zo leuk. Ik vind het erg privé en bovendien kwetsend als je net die dag ongesteld geworden ben. Daarnaast baal ik er soms zo verschrikkelijk van hoe mijn vader over 'opa worden' kan praten. Onze frummel zou zijn eerste kleinkind worden. Ik hoor hem niet anders dan zeuren dat het toch verschrikkelijk zou zijn als hij opa zou zijn, want dan is hij echt oud en zo voelt hij zich helemaal niet. Nu denk ik wel dat m'n vader wel bijdraait als het eenmaal zover is. Maar het is toch elke keer een rotgevoel om hem te horen zeggen dat hij er niet aan moet denken om opa te zijn/worden.
Dat is echt een vraag waar ik verdrietig van kan worden. Bij ons komen ook veel mensen die zeggen van en... wanneer komt de baby en... lukt het niet enz enz Ik zeg dan altijd INSALLAH binnekort (insallah komt het ook binnen kort)
Wij hebben het aan bijna niemand verteld. Ik aan 2 vriendinnen en een collega maar in onze familie weten ze het niet. Ook aan mij wordt regelmatig gevraagd wanneer we nou eens aan kinderen beginnen. Wij zijn nu een jaar getrouwd dus tja de hoogste tijd he Van mij mogen ze wel stoppen met vragen. Ik vind dat eromheen draaien en zelfs liegen maar niks...
Lukt het niet? Meisje, je bent 19 als ik het goed begrijp... een beetje lomp van die mensen om het nu al te gaan vragen. Ze horen het vanzelf... (en echt je bent er op tijd bij, dus geen zorgen, hoor!).