Hebben jullie nu ook wel eens? Dat je eigenlijk had gedacht dat het makkelijker zou zijn of dat je op zijn minst beter zou weten wat je moest doen? Mijn oudste heeft een uitgebreide gebruiksaanwijzing tgv zijn beperkingen en vraagt heel specifieke aanpak. Hier heb ik ook opvoedondersteuning voor (gelukkig!), want ik denk nog regelmatig ... Mijn middelste heeft een heel andere gebruiksaanwijzing, is een lief slim meisje, maar ook hoog-gevoelig en is hierdoor zeker niet de makkelijkste. Bij haar denk ik ook vaak en heb al een paar keer serieus overwogen om 'professionele' hulp te vragen mbt opvoeding... En mijn jongste is (uiteraard ) weer een heel ander kind met nu een pittige peuterpuberteit en doet weer dingen die de andere twee nooit gedaan hebben en dus denk ik ook weer regelmatig ... Ik weet soms echt niet meer wat ik wel/niet moet doen, wat goede aanpak zou zijn, wat werkt... Zou soms willen dat het iets meer 'vanzelf' zou gaan of dat ik meer instinctief de juiste oplossing zou hebben of zo ...
Oh heel herkenbaar. Mijn oudste twee zijn twee hele normale kinderen, die natuurlijk wel hun streken, nukken en buien hebben, maar niet echt extreem, maar mijn jongste... Grijze haren krijg ik van hem. Wat voor een streken hij al heeft uitgehaald... Hij is nu 3,5 en het liefst zou ik hem volgende week als de basisscholen weer beginnen naar school brengen, want daar is hij echt aan toe. Hij doet dingen waar mijn oudste twee zelfs nog nooit aan hebben gedacht en alles is op dit moment "NEEEEEEE" en "dan doe ik het lekker toch". Echt af en toe vraag ik me af waar in hemelsnaam de gebruiksaanwijzing is
Die van mij wisselt iedere maand van gebruiksaanwijzing... Ik probeer maar een beetje de balans te vinden tussen waarin ik hem tegemoet ga komen en waar ik zelf gelukkig van word. Ik houd mijn hart vast voor als hij ouder wordt, spannend!
Ik herken dat zelf niet zo. Ik heb ook een erg gevoelig kind en het was de eerste jaren best even zoeken. Maar nu voel ik juist heel erg zeker in mijn rol als opvoeder. Ik weet heel duidelijk wat ik hem mee wil geven en op welke manier ik hem wil begeleiden in zijn leven. Eigenlijk gaat het nu allemaal vanzelf en met weinig moeite.
Soms echt wel hoor. Ik probeer heel consequent te zijn qua opvoeding en wil het aanpakken zoals ik voor ogen heb. Maar soms zit ik ook wel eens met m'n handen in het haar of weet ik gewoon echt niet meer wat ik we mee aan moet. Maar ach, we zijn allemaal maar mensen
Hier niet, ik merk dat dl veel beter te hanteren is als je haar vrij laat. Verbaas me er vanaf de geboorte al over; Dl lijkt over een soort intern plan te beschikken. Als ik me daar teveel mee bemoei, dan raakt ze van de leg en dan is ze veel lastiger
Ik heb 4 kinderen en alle 4 zijn ze anders .. Mijn 8 jarige is aan het puberen 😂 maar wel heel lief voor mij en zijn broertjes maar school pfffff moet elke week op het matje komen daar 😩 zoon 4 jaar is bang voor alles fietsen zwemmen op spacescooters maar heel sociaal speelt met alles en iedereen.. Maar is een stiekemerd .. Pakt alles wat niet mag van wasmiddel tot shampoo dus.. Deed de oudste nooit .. Zoon 3 jaar heeft echt een grote mond😱 en als ik tegen zoon 1 en 2 zegt ' nu eten anders moet je naar bed ofzo ' ff voorbeeld dan eten ze alles op .. Zoon nr 3 staat op en gaat naar bed 😱 maar eet echt niet op als hij ook niet wilt.. Zelfde geld met toetjes .. Eten op toetje .. Zoon1 en 2 eten zoon3 niet .. Dan maar geen toetje 😡 zoon 4 heeft buien waar je u tegen zegt ., ken ik van alle andere niet ., slaap problemen .. Hij heeft een hekel aan slapen 😱 ken ik totaal niet .. Hij is al een tijdje flink aan het peuterpuberen😤 en dit zijn maar kleine voorbeelden hoor.. Ze verschillen zo erg alle 4 .. Gebruiksaanwijzing bij geboorte was handig geweest vooral bij de jongste .. Maar ik hou wel van ze hoor 😊😍
Tja, mijn 5-jarige geef ik net een 'preek' over deuren en poorten achter je kont dichtdoen (voor de 600ste keer) antwoord: jaja, rustig nou maar.. Dus...
Heel herkenbaar! Onze oudste heeft ook een gebruiksaanwijzing. Soms is het best moeilijk. De jongste is weer heel anders!
Ooh... Zo herkenbaar! Ik kom uit de kinderopvang en heb daarvoor al jaren opgepast. En met de eerste ging het ook nog steeds goed en dacht ik wel eens: zo moeilijk is het toch niet? Maar sinds de tweede....... Ai ai.. Wat vreselijk zwaar en ook echt niet altijd leuk. Wij hebben een psycholoog, orthopedagoog/gedragskundige gezien en een cursus positief opvoeden van Loes gevolgd. Maar nog gaat het alles behalve vanzelf.