P.aniekstoornis en zwangerschap

Ik heb jaren lang ook last gehad van paniekaanvallen, maar de laatste jaren is het zo goed als weg. Heb het nu wel als ik met meer mensen in een auto rijd op de snelweg, als ik achter het stuur zit dan he. En in een tunnel rijden lukt mij ook niet.

Maar nu ik zwanger ben heb ik er tot nu toe nog geen 1 gehad, gelukkig!!! Ik weet hoe naar het is, en hoe weinig begrip mensen voor zo iets hebben... sterkte!!!

 

Elf jaar geleden tijdens mijn eerste zwangerschap voor hèt eerst een paniek aanval gehad. Dacht dat ik dood ging. Na de geboorte is het het nooit meer weg gegaan. Uiteraard met betere en slechtere periodes maar het hoort nu bij mij.

Jaren lang medicijnen geslikt en therapie gehad. Heeft niets geholpen.

Nu na elf jaar weer zwanger en op een paar kleine aanvalletjes van hyperventilatie geen last meer gehad. Als ik het aanvoel komen bel ik direct mijn man en praat met hem. Hij snapst er nIets van, maar t helpt. Al zijn er wel hevige aanvallen geweest dat ik niet te helpen was

 

Hier juist minder sinds ik zwanger ben. Ben er enorm blij mee. Vind het wel spannend, vooral de bevalling. Hoe ga je reageren en wat als je begint te hyperventileren. Daarom wil ik ook naar het ziekenhuis, voor mijn gevoel kunnen ze me daar beter helpen en ook als er iets gebeurd, ben je er al.

 

ik heb ook een paniekstoornis, met de jaren in meer of mindere mate last van gehad,
tijdens mijn zwangerschap was het juist een stuk minder.. denk hormonen, en ook doordat ik tegen mezelf kon zeggen dat ik voor mijn ongeboren kindje rustig moest blijven

ik kreeg er enkele weken na de bevalling juist veel meer last van, afgezien een soort klap gehad van de hele zwangerschap en bevalling, vermoeidheid en stress

hielp mij idd het idee dat ik in het ziekenhuis zou bevallen, dat als ik bijv. bij de bevalling in paniek zou raken ze me iets rustgevens zouden kunnen geven,
heb je het ook al genoemd/besproken bij de verloskundige? die heeft wellicht nog tips, paniekstoornissen komen héél veel voor dus ook bij meer zwangere vrouwen

 

ik heb t ook tenminste PTSS ( posttraumatische stressstoornis )en dat valt ook
onder de paniekstoornissen ..

ik heb ook aangegeven dat ik in t ziekenhuis wil
bevallen
buiten dat maak ik me op sommige moment ook super druk
en kan ik ook
echt in paniek raken .. zoals bijvoorbeeld morgen voor de 20weken echo.. maar meestal kan ik het wel
beheersen .

 

thanks ! x

 

Ik heb ook een angststoornis waarvoor ik in therapie ben geweest en medicijnen slik. Inmiddels ben ik 23 weken zwanger van een dochter en ik merk wel dat ik meer dan 'gemiddeld' last heb van onzekerheid en angst. Ben ik wel een goede mama? Wat gebeurt er als ik depressief word als ons kindje er is? Dingen waar je weinig controle over hebt maar toch mee bezig bent.

Ik krijg dan ook begeleiding van een zgn 'POP' poli; een team dat gespecialiseerd is in het werken met moeders met een psychiatrisch verleden en/of angststoornis. Momenteel zit ik even in een rottige fase maar normaal gesproken is het goed te doen hoor!

 

Hier ook. En krijg net als Marianne ook begeleiding van de Pop-poli. Ook ben ik tijdens de zwangerschap weer begonnen met medicatie. Vond ik erg lastig maar uiteindelijk was het de afweging wat 'slechter' was. De stress of de medicatie.

Blijf praten. En zoek hulp zo nodig. Je hoeft het niet alleen te doen.

 

Ik heb nooit paniek of angst gehad.. laat staan in de vorm van een stoornis.

Ineens door wat werkgerelateerde toestanden wat last van hyperventilatie gekregen. En nu ineens in 2 weken tijd 4 keer paniekaanval gehad in de winkel... gewoon zonder echte reden. Veel mensen, ik kreeg het warm.. en dan sloeg het toe.
Weet t ook niet echt

 

Ik ben al bij een psycholoog. Heb nu een spoed aanvraag gekregen (was eigenlijk een wachtlijst van 6 weken) wegens mijn zwangerschap.

En ik liep al een tijdje bij de huisarts voor de spanningsklachten. Maar dat hyperventileren gebeurde eerst als ik in aanraking kwam met de plek waar de stress is ontstaan. De werkplek dus. Dat kon ik nog volgen. Ik schrok ervan dat ik het nu in een winkel kreeg, omdat ik daar de aanleiding niet zie.

 

Hier in volle hevigheid terug!
Jaren geen last....ook naar pop poli geweest, men adviseert medicatie. Daar denken we nog over, vind ik wel heftig.
Heel jammer allemaal....

 

Hoi

Ik heb ook een angststoornis en paniek aanvallen. Ik slik citalopram en ben ook bekend bij de pop poli.
Ik had tijdens mijn eerste 2 zw erg last van paniek. Omdat ik dacht het niet te kunnen. Vond het dood eng. De laatste zw had ik nergens last van. Maar toen wist ik niet dat ik zw was. Bleek ook buitenbaarmoederlijk te zijn. 3 weken geleden is het verwijderd nu meer angst voor de zwschap.

Bij mij is het erger geworden maar niet door hormonen maar door het idee dat er een kleintje kwam. Terwijl ik het wel heel graag wil.

 

Dag dames,

Blij dat ik dit onderwerp gevonden heb. Ik ben lang op dit forum geweest maar tijdens de zwangerschap van mijn dochtertje afgehaakt wegens tijdsgebrek. Maar de laatste dagen heb ik wat nood om met wat mensen te praten.

Eerst en vooral wil ik even laten weten dat het thuis bevallen met een paniekstoornis ook goed te doen is. Het gaat erom waar jij je goed bij voelt. Op het moment dat mijn water brak wist ik niet waar ik wou bevallen maar de weeën kwamen al meteen zo snel (om de 3 minuten!) dat ik nergens meer heen wou/kon. En 5 uur later hielden we ons dochtertje in onze armen! De babyblues waren wel erg heftig maar dat was in het ziekenhuis vast niet minder geweest.

Ik ben altijd erg angstig geweest en heb als tiener vaak paniekaanvallen gehad. Twee jaar geleden ben ik na een traumatische ervaring opnieuw met Sipralexa moeten beginnen. Het was een afschuwelijke periode van constante paniek. Langzaamaan ging het echter beter met de steun van mijn man. De sipralexa begon te werken en ik kreeg mijn leven weer mooi op de rails. Op twee jaar tijd studeerde ik af, begon ik te werken, trouwden we, kochten we een huis en kregen we ons eerste kindje. Als ik het nu zo opsom zijn het wel twee heftige jaren geweest, maar het voelde natuurlijk en goed aan.

Ik keek met dubbele gevoelens naar de geboorte van ons dochtertje: ik voelde me goed en had vertrouwen in mijn lichaam voor de bevalling, toch was ik ook bang voor een postnatale depressie of kraambedpsychose. De babyblues waren dan ook erg zwaar: mijn man moest de dag na de bevalling weer werken en ik had helemaal geen 'roze wolk'. Ik was doodsbang dat ik mijn dochtertje niet graag zag en voelde helemaal geen liefde, waar ik me erg voor schaamde. Dankzij een goed gesprek met de vroedvrouw en mijn moeder was ik wat gerustgesteld en het afgelopen jaar verliep heel goed.

Dus besloot ik, in samenspraak met de huisarts, om de spiralexa af te bouwen. Heel langzaam. En dat ging erg goed, ik voelde zelfs geen bijwerkingen. Tot de overgang van het laatste kwartje naar geen sipralexa. Naast de hoofdpijn en duizeligheid werd ik op een ochtend onverwacht wakker in een paniekaanval. Trigger was de beslissing om voor een tweede kindje te gaan. Ik werd wakker met het gevoel in iemands' anders leven beland te zijn. 25 jaar, een huis, een man, een baan, een kindje en misschien zwanger? Het leek wel alsof ik twee jaar van mijn leven gemist heb en de verantwoordelijkheid kwam met een enorme klap op mijn hoofd terecht. Ik bedacht in paniek dat ik helemaal niet van mijn man en kind hou en er geen weg uit meer is. Misschien ben ik alleen maar getrouwd en heb ik een kind onder druk van de buitenwereld? De enige uitweg zou zijn om van een brug te springen. Dat zijn redelijk beangstigende en zware gedachten in de eerste tien minuten van je ochtend... Later de dag ging het een heel stuk beter en was ik er niet meer mee bezig. Maar toch, het thuiskomen gisteren en het ontwaken deze ochtend brachten toch weer een gevoel van angst en aggitatie met zich mee.

Dankzij een rustgevende douche kon ik het allemaal wat op een rijtje zetten en ik probeerde om de angsten objectief te weerleggen: is er een plaats waar ik liever zou zijn, wat zou inhouden dat ik misschien een verkeerde keuze maakte, of had ik plots schik gekregen voor mijn leven tout courte. Maar angst dat je niet van je man en kind houdt is natuurlijk moeilijk objectief te weerleggen. Het maakt me onrustig dat ik geen liefde 'voel', terwijl ik me daarvoor nooit vragen bij gesteld heb. Een constant 'roze liefdesgevoel' is immers een fabeltje.

De huisarts zei me dat het 'afkikken' van de sipralexa toch wel 2 weken tot een maand bijverschijnselen zou kunnen geven, maar de gedachte dat dit misschien geen bijwerkingen zijn maar mijn echte ik, waarvan de angsten door de medicatie onderdrukt werken, maakt me erg ongerust. Is het moeten leven met constante angst en ongerustheid het wel waard om de medicatie af te bouwen? En kan ik er helemaal zeker van zijn dat dit effectief maar angsten zijn? En hoe zorg ik ervoor dat de angsten zich niet om me heen krullen zodat ik op een bepaald moment in een paniekaanval effectief van een brug wil springen, (of minder drastisch maar even erg: niet goed meer voor mijn dochter kan zorgen).

En nu twijfel ik wat we met een tweede kindje moeten doen: Ik voel me niet 'klaar' voor een tweede, maar ik denk ook niet dat ik me ooit echt 'klaar' voel. Toch willen we graag een tweede kindje en lijkt het ons gezellig voor ons dochtertje. Uiteraard is het best om nu even te wachten en te kijken hoe het verder gaat zonder sipralexa. Maar ondertussen kan ik al zwanger zijn, en ik vraag me af of ik dat wel trek?

Lieve dames, het is een heel lang verhaal geworden, waarvoor mijn excuses (en bedankt aan degene die het helemaal hebben willen lezen). Maar ik kan wel even een hart onder de riem en wat geruststelling gebruiken. Hebben jullie ook wel eens zo'n gedachten en angst?

Liefs,
Konijn

 

heb helaas ook 2 angststoornissen.
hypochondrie en paranoide. daarnaast raak ik in paniek als ik controle kwijtraak *daarom ook de hypochondrie denk ik?
daarom ben ik nu al alles aan het plannen en wil ik de kamer zsm af hebben. want mocht er iets niet goed gaan ergens dan wil ik daar niet meer aan hoeven denken en is dat af just in case.
gelukkig heb ik geen aanvallen meer gehad en valt het op zich mee omdat ik nu het gevoel heb dat ik de touwtjes nog in handen heb.
hopelijk blijft dat ook zo met de bevalling... *die ik natuurlijk ook zoveel mogelijk op mijn manier wil