Ik ben bijna 38 jaar en zou graag nog een derde kindje willen. Mijn man en ik hebben hebben al twee mooie dochters van bijna 5 en 2,5 jaar. Toch lijkt het me geweldig er nog een 3e kindje bij te krijgen. Mijn man denkt daar helaas anders over. Zijn tegenredenen zijn is dat het hem erg zwaar lijkt. Hij vindt het nu soms al best pittig, met name het feit dat hij weinig tijd voor zichzelf heeft. Dat wordt met een 3e kindje waarschijnlijk niet beter, althans, niet nu maar pas weer wat meer over een paar jaar. Hij werkt 5 dagen en ik werk 2 dagen. Hij zegt dat hij het best wilt maar dan bijv. over 2 jaar, als de jongste ook weer groter is. Maarja, ik ben bijna 38 jaar en hij zelf is 42. Hij is daarbij ook van mening dat we dus eigenlijk niet zo lang meer moeten wachten, dus dat 2 jaar wachten geen optie is. Zijn er moeders (in spe) met 3 kinderen die voorafgaand aan het zwanger worden van dat 3e kindje ook diverse discussies hebben gehad met hun man? Of liever zie ik ook wat reactie van vaders die aanvankelijk ook minder enthousiast waren over een 3e kindje maar er toch voor hebben gekozen. Praktisch gezien zijn er ook nog wel wat hindernissen maar die zijn wel op te lossen en we vinden wel allebei dat dat de beslissing niet in de weg mag staan.
Hoi Miema, Ja, ik zit eigenlijk in dezelfde situatie met een extra 'nadeeltje!'. Ik ben namelijk al 41. Ik heb een zoon van vier en een dochter van bijna twee. Ook ik wil graag nog een derde. Mijn partner ziet dit echter ook niet zitten vanwege alle onderbroken nachten, opnieuw, en de weinige tijd die erover blijft voor jezelf. Hij werkt 5 dagen, zelf werk ik op dit moment niet. Wij hebben het er wel over gehad, maar hij moet er niet aan denken. Vooral op momenten als die aapjes onrustig en huilerig zijn. Maar goed. We vrijen nog steeds onbeschermd. Eigenlijk hoop ik dat er gewoon eentje tussendoor floept. Misschien wordt het voor hem anders als ik weer zwanger zou zijn, 'per ongeluk, expres'. Zo niet, dan zal ik het ook weg laten halen, want een kind moet je toch echt met z'n tweëen willen! Ik hoop dat er ook mannen gaan reageren. Ik ga dit onderwerp natuurlijk volgen. Ook jij succes en "op de toekomst met misschien toch nog een klein apie!"........... Groetjes.
Fijn om te zien dat ik niet alleen ben. Ik ben moeder van twee meiden ( 6 en bijna 4). Ik (35jr) wil graag een derde. Ik heb gelukkig mijn man zover dat hij ook een derde wilt. Ik heb even moeten praten. Een derde is mi niet veel meer werk. Je moet kijken hoe snel de tijd gaat, voor je het weet gaan ze al weer naar school! Even een paar jaar doorbijten maar kijk wat je ervoor terug krijgt! Succes ermee maar het is idd nu of nooit! Ik ga aan mijn tweede ronde beginnen, ik ben heel bang dat het mis gaat omdat ik al 35 jr ben, hebben jullie daar ook angst voor?
Ik heb dit ook gehad, ben wel een heel stuk jonger ben net 27 geworden. Ik wilde altijd al een "groot" gezin. Mijn vriend wilde eerst helemaal geen kinderen, toen pas na zijn 30e maar mijn wens was zo groot! Toen ik zwanger was van de tweede was het genoeg. In mijn hoofd niet maar goed, we hadden een jongen en een meid straks en ik vond al dat ik niet mocht klagen nu ik strask 2 kindjes had. Heb heel bewust van de zwangerschap genoten, heel bewust alle babydingen weggedaan maar toch bleef het gevoel. Ik miste gewoon iets. Veel gesprekken gehad maar hij wilde echt niet. Toen onze jongste 2,5 was en ze een stuk zelfstandger werd zei hij ineens, ik wil er nog zo eentje! Na 6 maanden was het raak en over 9 weken wordt onze 3e geboren.
Dus jij wilt serieus zeggen dat je er niks aan doet om niet zwanger te raken, en dat je het net zo hard weer weg laat halen als je man het dan nog steeds niet wil?! Geen woorden voor zeg.
Ik had er ook overheen gelezen. Je moet echt niet aan kinderen beginnen als je partner er niet achter staat. Weghalen om deze reden, ik moet er niet aan denken. Dus Lies, blijven praten met je partner!
Ik vind dat je echt tot die tijd aan beschermde seks moet doen. Beetje vaag om in je eentje te bepalen of er nog een kind komt of niet, of het anders weg laten halen
Buiten dat, stel dat je zwanger bent en je man wil het niet. Dan zeg je het weg te laten halen maar kan je dat wel als je wens zo groot is?
Goh, wat een hoop reakties al op dit onderwerp. Leuk! Ik zal het blijven volgen. Allereerst is ieder natuurlijk vrij om zijn/haar eigen weg in dit soort zaken te kiezen, dames! Maar ik begrijp jullie reaktie wel. De enige reden dat ik er op deze manier op blijf hopen is dat ik eigenlijk wel zeker weet dat hij er dan toch nog wel eentje bij wil. Waarschijnlijk gaat hij vanzelf wel overstag...ook zo rond de leeftijd van twee en een half. Ik ken hem langer dan vandaag.... Maar bij mij telt de tijd. Als ik het pas serieus kan gaan proberen op het moment dat hij er aan toe is ben ik inmiddels nog ouder! Meiden ik ben 41. Ik wil rond de 42 een kind erbij hebben anders doe ik het niet meer. Echt waar, serieuze leeftijdsrace. Eigenlijk ben ik al 'ietwat' aan de late kant. Maar wij waren 29 en 30 jaar toen we elkaar leerden kennen. Daarbij kwam dat ik zelf absoluut geen kinderwens had. Nooit gehad. Ik riep al op mijn dertiende dat ik zeker geen kinderen wilde. Op mijn 36ste bedachten we dat we misschien toch wel kinderen wilden. De eerste kreeg ik met 37 jaar en de tweede met 39 jaar. Tja, het kan raar lopen in een leven. Want nu wil ik eigenlijk nog een derde. Maar ik ben zo ook heel gelukkig. Het is sowieso een groot wonder dat je op iets oudere leeftijd toch gezonde kinderen kunt baren. Dat heeft de natuur maar mooi geregeld. Ik vind overigens niet dat ik in dit geval bepaal of er een kind komt of niet. Het is een slimme jongen dus hij weet wel wat hij doet. Ik ben daarin ook open en duidelijk naar mijn man. Hij weet dat ik er nog een bij wil en dat ik geen voorbehoedsmiddel gebruik. De keuze is aan hem. Wil hij echt geen kinderen meer dan zal hij een bezoekje aan het ziekenhuis moeten brengen! Ik vertel hem vaak genoeg dat ik er echt nog eentje bij zou willen. Als ons dat natuurlijk gegeven is, want het blijft een klein,groot wonder op zich! Maar ik heb hem ook duidelijk gemaakt dat ik er echt niet om zal treuren als het niet gebeurd. Wij zijn zo ook al hartstikke gelukkig. Dat is het allerbelangrijkste. Dus dames, ben voorzichtig met het beoordelen van iemand anders zijn/haar situatie. Overigens is dat is toch echt een nadeel van dit 'compu-tijdperk'. Geen verbale en non-verbale signalen.....een groot gemis. En grote kans op misverstanden..............! Succes allemaal.
Lies ik begrijp jouw kant van het verhaal wel hoor, zeker als je in "tijdnood" komt. Ik had ook een erg sterke wens naar een derde dus ik weet hoe je je voelt als je man dat niet wil en jij wel. Maar stel dat hij dan niet zal bijdraaien? Laat je dan terwijl je wens zo groor is een kindje weghalen? Ben niet tegen abortus absoluut niet maar heb er toch wel moeite mee dat mensen er op deze manier zo makkelijk over praten.
Ja sorry, ik begrijp er nog steeds niks van en ik wíl er ook niks van begrijpen. Dit gaan mijn pet te boven. dat je het überhaupt noemt vind ik al raar.
Mijn man wil ook geen 2e (nu niet) hopelijk komt dat nog wel goed. Maar ik zou nooit expres zwanger worden. Dat vind ik wel te ver gaan, je moet er samen 100% achter staan.
Beste allemaal, Dank voor jullie reactie op mijn bericht. Maar zullen we weer even terug gaan naar het aanvankelijke onderwerp? We lijken wat "van de rails" te raken. Vonnie 73: wat bedoel je precies met " ik heb even moeten praten" Ik begrijp het wel, maar wat heb je ongeveer gezegd dat hem heeft doen besluiten toch voor dat 3e kindje te gaan. Buikje Essie: ik hoop ook dat naarmate onze jongste dochter wat ouder wordt, mijn man het uiteindelijk toch zal willen. Ondertussen wordt het wel een beetje een obsessie voor mij en stoort ons dat ook weer in ons sexleven..
@ Miema; Ja ik heb even moeten praten. Ik had het er al een paar maanden over, eerst meer als geintje. We hadden na de geboorte van onze tweede afgesproken dat zij de laatste was ( bijna 4 jaar geleden). We wisten het zeker maar het afgelopen half jaar begon het toch te kriebelen bij mij. Zeg nooit nooit. Ik heb serieus mijn wens uitgesproken en ik ken mijn man heeeeeel goed. We hebben de voor en tegens besproken. Mijn jongste is al vier en dan heb ik meer tijd om te genieten.Tijdens het gesprek werd het ook zijn wens. Nu kan hij niet meer wachten tot we weer zwanger zijn. Ik ben al 35 jr, het is nu of nooit. Ik ga niet eindeloos proberen om zwanger te worden. Ik twee gezonde meiden en daar ben ik heel blij mee. Ik heb geen toverwoorden gebruikt. Ik was heel duidelijk, als hij geen derde wilde dan liet ik mijn wens varen. Als vrouw blijf je de "wens" houden voor een kindje, daar zorgen de hormonen wel voor.
Joepi! Ik ben zwanger. En het allerleukste...? Mijn man vindt het nog leuk ook! Nu hopen dat de rest ook goed verloopt en dan komt er toch nog, op de valreep, een nummer drie. Ik ben echt zo BLIJ.....! Groetjes en jullie ook succes met een eventueel volgend 'apie'!
Lies gefeliciteerd! Je hebt het geluk dat jouw man dus overstag is gegaan nu je zwanger bent. Besef je wel dat het ook heel anders had kunnen aflopen en in welke situatie je dan had gezeten?
Die van mij ken ik inderdaad erg goed. Al hoewel ik hoopte dat ie zou bij draaien met een eventuele derde durfde ik niet echt op te hopen. Uiteindelijk kwam hij er zelf mee. Ik weet zeker dat ik het zo niet had hoeven proberen. Hij zou niet willen dat ik het dan weg zou laten halen maar ik weet zeker dat het altijd tussen ons in had blijven staan en dat was het me niet waard geweest.
Hoi Essie, Dan heb je er uiteraard goed aan gedaan om gewoon af te wachten! Trouwens, jij hebt nog maar een paar weken te gaan Spannend en leuk. Veel succes en geluk met je aanstaande kleintje!