Paar weken na de bevalling toch weer nadenken over gezinsuitbreiding..

Enorm herkenbaar! Ik vind zwanger zijn echt fantastisch, ondanks de misselijkheid en alle ongemakken. Na de bevalling van mijn eerste kindje had ik flink heimwee naar het zwanger zijn terwijl ik het aan het eind echt beu was. Mijn zoontje was een pittige baby en ik vond het zwaar maar toch bleef het kriebelen om zo snel mogelijk voor een tweede te gaan. Ik dwong mezelf echter om minimaal een jaar te wachten. Toen was het meteen raak en nu bijna een jaar geleden is mijn dochter geboren. Vlak daarna kreeg ik wéér dat gevoel van heimwee naar zwanger zijn. Zo gek, dat had ik echt niet verwacht. Ik dacht ook dat het over zou gaan. Het is wel minder geworden maar het gevoel blijft wel aanwezig. Ik fietste laatst de weg richting de verloskundigepraktijk en kreeg ineens een enorm heimwee gevoel, zo stom. Ik vind mijn kinderen helemaal geweldig maar oooh wat vind ik het vaak ook zwaar, dat ga ik niet ontkennen. En toch, de wens voor een 3e kindje blijft maar kriebelen, ik denk er elke dag wel aan. Maar ik weet niet of het gaat om het het gevoel van zwanger zijn en alles daar omheen of de wens voor echt nóg een kindje. Daarom geef ik mezelf daar de tijd voor, ook al ben ik inmiddels half de 30 gepasseerd.. Ik weet dus niet of het gevoel zo blijft na elke zwangerschap, maar het is wel herkenbaar!

 

Alsof ik m'n eigen verhaal lees!!!! ❤️ Bij ons is er nog een derde gekomen en ik kan me niet voorstellen dat het ooit anders was geweest!!!

 

Zo grappig om de verschillen te lezen!

Voor ik zwanger werd, wilde ik er max 1 en mijn man het liefst 2. Tijdens de zwangerschap, die niet heel makkelijk was, wilde mijn man het bij 1 houden en begon ik te twijfelen over een 2e. Toen ik hoorde dat het een keizersnede werd, wist ik zeker dat ik een 2e wilde. Na de keizersnede wist ik zeker dat het er bij 1 zou blijven en 10 weken later sta ik daar nog achter

 

Hier ook zo'n dubbel gevoel soms.
Na de eerste was de komst van de 2e al in ons hart gesloten.
Na de 2e wilde ik er nog 1 en mijn man was het om het even.
Nr3 is echt gekomen omdat ik dat wilde. En nu het idee dat er nooit meer nog een kindje komt, is echt zo moeilijk te geloven. Maar mijn man wil echt niet, en ik moet eerlijk bekennen dat er nu wel momenten zijn dat ik me overvraagd voel. Wanneer de oudste moe uit school komt en iets wil, terwijl de jongste aan de borst zit en de middelste weer een levensgevaarlijke stunt uithaalt. Dan bedenk ik me dat 3 voldoende is, voor nu althans

 

Ik wilde ook gelijk na m'n bevalling wel een 2e. Nou niet per direct, maar ik wilde wel snel weer zwanger raken. Ik denk dat het vooral hormonen en het afsluiten van een lange, intensieve periode van zwanger raken, kindjes verliezen en uiteindelijk een goede zwangerschap waren. Inmiddels is ze bijna 6 maanden en hebben mijn man en ik serieuze gesprekken over wanneer we voor een 2e willen gaan. Ik wil eerst goed ontzwangeren en het gevoel hebben dat mijn lijf het aankan (tijdens het sporten voel ik bv. dat mijn heupen nog niet helemaal zo zijn als voor mijn bevalling.). Ik vermoed dat het nog een aantal maanden gaat duren en we dan proberen een broertje of zusje te krijgen voor Elin.
Maar... Ik herken je gevoel dus helemaal!!

 

Herkenbaar, daarom is nr 5 onderweg die ruim vier jaar na de 2e geboren zal worden.

 

Een paar weken na de bevalling had ik dat gevoel ook en het is nog steeds niet weg.
Het is bijna net zo sterk als het gevoel wat ik had toen ik voor het eerst zwanger probeerde te raken.
Nu heb ik ook een makkelijk kind en wil absoluut het lot niet tarten door te snel weer een kindje proberen te krijgen, want dan zul je net zien dat dat of een rot zwangerschap wordt of een kindje wat meer aandacht vraagt, maar los daarvan zou ik liever vandaag dan morgen weer willen beginnen met proberen...

 

Ja, precies. Er zijn dagen dat ik oprecht voel dat dit heerlijk is en alles wat ik wil.
En er zijn dagen dat ik me afvraag wie ik weg doe. Ik kan alleen nooit een besluit nemen. Tis namelijk vaak de middelste die voor de onrust zorgt, want ja 17 maanden oud en een ondernemer. Maar hij is zoooo leuk en ik hou zo belachelijk veel van hem. Dat wegdoen geen optie is
Lees dit als grapje, natuurlijk doe ik mijn kindjes niet weg en hou ik onwijs veel van ze, maar ik vind het met 3 soms wel pittig. Al hadden we van de week ook nog 2 vriendjes van de oudste op bezoek en dat liep gesmeerd. Dus ik gok dat als alles wat groter is dat het wat minder hectisch wordt.

 

Exact dit dus! En dan is onze dochter pas 1 week oud. En ( helaas) heeft mijn man zich in januari al laten steriliseren. Ik weet verstandelijk dat het zo ook echt goed is maar mijn gevoel zegt net als dat van jou, zo gek dat het klaar is... zwanger zijn, bevallen en kramen.... Kan wel janken! Denk dat het er wel een beetje bij hoort zo na een bevalling. Ik hoop ook wel dat dit gevoel weg gaat

 

Wow, ik kan me dat nou echt niet voorstellen! Na een paar weken al?!? Vroeg vanavond aan mn man hoe hij t zag een evt. 2e (hij was altijd van de 3, ik van de 2) maar geloof dat hij zn zakken nog vol heeft van de bevalling, hij niet alleen overigens. We kijken volgend jaar wel weer eens, momenteel hebben wij beiden geen ambities voor uitbreiding in elk geval. (bijna 6 mnd na dato).

 

Komt bij ons door de vk, inschattingsfoutje qua pijn, snelheid en energiereserve. Gyn, zou ik qua bevalling geen probleem mee hebben, was een heerlijke droogkloot. Hele wilde eerste 6 weken gehad met de kleine (reflux, krampen en kort lontje). Ik kan me niet eens bedenken hoe twee te doen aandacht/verzorging als dat weer zo'n mega temperament in schattige verpakking wordt. Laat staan waar moet je de energie vandaan halen?!? Bewondering als ik ze voorbij zie komen, nog meer als ze t voor elkaar weten te krijgen met prachtige vlechten etc. Hoe krijgen ze dat voor elkaar gebokst denk ik dan.