Mijn man en ik wonen al een hele tijd niet bij elkaar. Hij eet elke dag bij mij, speelt dan met de kids, helpt met huishouden als het uitkomt ed. Gaat eigenlijk best goed zo. Sinds een paar weken geleden is hij elke week van zaterdag op zondag bij mij en de kinderen komen slapen. Ging ook best goed. Ik merkte dat mijn man rustiger werd, zelf verantwoording op zich nam, mij ook wat gunde etc. Nu ben ik elke dag rond half 6 wakker omdat de kids dan wakker zijn. Ben onderhand ook echt wel heel erg moe. Dus die ene dag dat hij hier slaapt gaat hij met de kinderen naar beneden (nadat ze tot ong 7 uur bij ons in bed hebben gelegen). Ok, nu komt het: Vanmorgen, 8 uur ga ik naar beneden, nog moe maar goed. Ik zeg goedemorgen en krijg dikke knuffels van de kids. Vervolgens moet ik snel gaan zitten want..... Megamindy gaat transformeren (hoogte punt van elke aflevering, haha). Daardoor vergeet ik hem een kus te geven. 5 minuten later zie ik dat de boter open in de keuken staat. Ik vraag: hé wie is er met boter bezig geweest (kan nl net zo goed de oudste zijn), maar dat was dus mijn man. Ik zei verder niks en hij gaat naar de keuken en zet het weg. Vervolgens gaat hij de tafel dekken, waarbij de borden nogal luidruchtig neergezet worden. Ik zei niks bij de eerste 2 borden, daarna niet bij de volgende borden, maar toen de messen er op kletterde (niet onwijs hard hoor, maar wel echt onnodig) vroeg ik waarom dat zo hard moest. Nou, toen kreeg ik het: ja joh, je komt beneden en gelijk weer gezeik. Wees nou eens wat lever voor me. Elke keer alleen maar zinken en zuigen. Daar is toch niet normaal! Helemaal niks doe ik goed, altijd maar commentaar. En ik moet als een klein kind de boter dicht gaan doen. Etc. Ik blijf rustig (been there, doen that, voordat we uit elkaar gingen) en leg uit dat ik er verder niks mee beoel, maar dat er twee kinderen op me zaten toen ik de boter zag. Dat ik vind dat als de oudste het had laten staan, hij het even terug had moeten zeggen etc. Maar nee, ti's allemaal belachelijk dat ik überhaupt wat zeg. Ik kan toch ook gewoon m'n mond houden en leuke dingen zeggen. Mijn probleem is dus dat ik gewoon dingen wil zeggen, die ik wil zeggen. En uiteraard filter ik alles al wat ik zeg. Ga echt niet onnodig kwetsende of nare dingen zeggen. Maar nu blijkt dus weer dat ik mij moet aanpassen aan hoe hij het wilt. Opstaan met een lach, zonnetje in huis, kusje als ik beneden kom en vertellen hoe heerlijk het was dat ik een uurtje langer kon blijven liggen. Vervolgens de boter zien staan, niks zeggen en zelf opruimen. En de rest van de dag ook alleen maar positieve dingen zeggen. Doen jullie het ook zo? Zo weinig mogelijk zeggen? Is dat normaal en zeg ik teveel? Boos ben ik zelden, heb een hekel aan ruzie. Maar heb ook mijn eigen "ik". Heb het gevoel dat ik mezelf steeds moet beschermen om mezelf e kunnen blijven. Ennuh, als je deze hele tekst hebt gelezen: bedankt!!! Ti's wat langer geworden dan ik had gewild
Ik snap het niet zo goed... zijn jullie uit elkaar? En nee je mag zeggen wat je wil en hij moet zich niet zo aanstellen is mijn mening... anders gaat hij toch lekker bij zichzelf de boter open laten...
Nee ik doe dat niet. Ik weiger pertinent om een andere persoonlijkheid aan te nemen om mijn man/vent/vriend/partner te plezieren. Als hij graag een vrolijk lachebekje had willen hebben, had hij een andere partner uit moeten kiezen -> voel je vrij om te vertrekken. Ik ben een mens van vlees en bloed, een vrouw en ook nog eens een kei in het hebben van een ochtendhumeur. Verder hou ik voor niemand mijn mond in mijn eigen huis. Ik vind niet dat jij teveel zegt en ik vind al zeker niet dat jij jezelf moet wegcijferen, en ik krijg het idee dat je dit al misschien teveel doet? Vraag je partner eens of hij niet beter kan gaan samenwonen met een etalagepop - dan weet hij tenminste zeker dat hij een lachend meisje heeft met het ideale figuur, de ideale glimlach en de ideale gesprekscapaciteiten voor zijn emotioneel bereik op de vroege ochtend
En waarom waren jullie uit elkaar..... Er moet een reden vanuit jouw of hem zijn geweest...en je meld het zelf al, been there done that...als het je irriteert, dan zou ik heel hard na denken of ik dat nachtje slapen nog wel wil...leuk dat hij met de kids veel doet, maar dan in zijn eigen huis/plek...heeft hij die niet, dan de kids s'avonds weer terug brengen en hij naar zijn eigen bed (niet het jouwe, of bij jouw) Zo te lezen heeft hij weinig respect voor jouw mening, maar dat is weer mijn mening he...Wat ik lees is dat het je irriteert, en dat je dit eigenlijk niet wilt....geef je groot gelijk. Mijn man doet ook zo wel eens, maar dan krijgt hij van mij een boos antwoord. Ik ben verdorie ook een mens, en geen sloof! Jij dus ook niet...sterkte ermee!
ik snap het probleem niet zo eerlijk gezegd, de boter staat open en hij maakt net iets meer lawaai dan jij wilt? uhm ga genieten van je gezin en maak je niet zo druk?!
Wij wonen niet bij elkaar. Op de één of andere manier werkt dat niet. Veel irritaties, moeilijk communiceren. Zolang we ieder onze eigen plek hebben om op terug te vallen gaat het goed. Ook voor de kinderen lijkt dit tot nu toe een acceptabele oplossing. Ze zien papa elke dag, hij brengt ze regelmatig naar bed enzo, we doen nog leuke dingen als gezin. Alleen rond 9/10 uur gaat hij naar zijn eigen huis. De ochtenden verlopen hier heeerlijk, moet ik bekennen!
Dat geeft niks dat het een lang verhaal is hoor Ik denk, dat jullie moeten praten. Over wat jullie beide verwachten in deze relatie en hoe jullie de toekomst zien. Mijn partner vind mij soms ook een zeikwijf alleen als ik het dan uitleg valt het vaak weer mee. Zelf zou ik echt om de tafel gaan zitten.. Gewoon met wat lekkers erbij, niet te stijf, en het er rustig samen over hebben. Want ik neem aan dat jullie van elkaar houden? Dus werk eraan en zorg dat jullie gelukkig worden en of blijven! Knuffel!!
Hmmm niet leuk dit ik vind niet dat je zeurt. Mijn man vond in t begin ook alles zeuren. Soms had hij gelijk want ik moest altijd overal wat van zeggen en lette overal op. Maar als ik een keer sago ben ofzo is dat gewoon zo, dat heeft iedereen toch wel eens? Ik ga niet op alles letten wat ik zeg. Tuurlijk ga ik hem niet bewust kwetsen ofzo maar ik ben wel gewoon mezelf hoor. Ik zou het persoonlijk niet fijn vinden als ik niet mezelf kan zijn in een relatie, met iemand waar je mee samenleeft. Maar ja jullie zullen ook niet voor niets niet samenwonen? Kan je er niet met hem rustig over praten? Sterkte!
Ik zou het ook vervelend vinden om de troep van een ander op te kunnen ruimen als ik beneden kom. Daar en tegen als ik wat langer mocht blijven liggen zou ik we ook benoemen hoe fijn ik dat vind. Ik begrijp beide kanten dus.
Denk dat ik een van de weinige bent die snapt in welke situatie jij zit. Hier is het net zo.. En weken lijkt het te werken en na weken krijg je weer irritatie.s. Je wilt het toch ( gezellig houden voor de kinderen en kropt dingen wederom weer op) Je kunt niet met elkaar maar ook niet zonder elkaar. Mij helpt het als ik niks van hem verwacht echt niks dan gaat het goed. Begin ik weer te hopen op meer dan merk ik dat ik nerveuzer word en we wederom spanningen krijgen. Zo leven wij al dik 8 jaar. Wij zijn wel al z.n 14 jaar bij elkaar met oktober het sloopt je. Na dat de jongste geboren is het redelijk goed gegaan maar omdat ik toch het huisje boompje beestje verwacht ging het weer mis. Echt helpen kan ik je niet aan gezien ik ook nog steeds in het cirkeltje met ( lat vriend ex wat hij ook is zit) weet wel dat het energie vreet. En wat jij zegt als partner er niet is ben je ontspannender dat ervaar ik hier ook zo dan ga ik meer mijn eigen gang is hij in huis loopt het een paar weken lekker en er gebeurt weer wat tja dan beginnen we weer van voor af aan. Ooit moeten we de keuze maken wat we echt willen niet met elkaar of niet zonder elkaar. Jij snapt mij. Denk ik wel. Wil je een dikke knuffel geven. ( omdat zulke situatie.s niet echt altijd te snappen zijn voor de buitenstaanders)
Het is ook niet de boter die open staat, waar ik me druk om maak. Het gaat er om, dat ik niet mag vragen wie dat daar heeft laten staan. Wat mij betreft laat hij die staan, doe ik het zelf. Die boter is niet belangrijk. Maar het gezeur, omdat ik zoiets zeg. Andere voorbeelden: Ik reageer niet enthousiast genoeg als hij iets vertelt over zijn training. Ik geef geen complimentje als hij brood heeft gehaald (want dat was ik zelf vast vergeten) De jongste stapt met z'n voet in het water, tijdens een uitje met hem. Ik zeg: oh dat is wel balen, heb nu juist voor hem maar één goed paar schoenen. "Hoef ik toch niet te zeggen? Kan toch ook gewoon niks zeggen. Hij laat hem toch niet expres in het water lopen?" Tja.... Dat vind ik dus lastig
Je doet me een beetje denken aan mijn man! Heb ik een lekker ontbijtje gemaakt, is de keuken nog een "zooi" het enige wat ik dan te horen krijg is "Jezus waarom is de keuken zo'n zooi"! Nou dan ben ik ook wel klaar met hem hoor!
Haha, nou zo is het hier niet hoor! Sommige verklaren mij voor gek. Hij heeft de lusten, maat niet (alle lasten) elke ochtend tussen 5 en 6 worden de jongens wakker, ik dus ook, maar hij slaapt in zijn eigen huis in alle stilte. Een paar keer per week worden ze wakker midden in de nacht, ik mag er uit. Heb ik zelf voor gekozen hoor, maar als ik dan 1x in de week een uur langer kan liggen (en dan heb ik tussen 6 en 7 al wakker gelegen omdat hij de kinderen niet gelijk mee naar beneden neemt) vind ik dat niet iets waar ik hem nu om moet bedanken. Hij hoeft mij trouwens ook niet te bedanken dat ik de andere 6 dagen voor de kinderen klaar sta. Los daar van, ik ga idd te vaak over mijn grenzen heen. Het feit dat ik mezelf niet meer kon zijn, was ook de hoofd reden voor onze breuk. Heb een hekel aan ruzie en snauwen. Heb er dan ook teveel aan gedaan om dat te voorkomen. Uren, dagen, weken van praten. Maar ja, kort voorbeelden: ..... Maar waarom begin je dan zo te mopperen als ik 1 ding zeg? -ik mopper niet! Jawel, want je zei ...... - ja dat is toch logisch. Jij mag altijd alles maar zeggen, en ik als ik wat zeg is het weet wat. - maar X je zegt niks tegen mij, je roept van alles en dat begrijp ik niet. - ja joh, jij begrijpt alleen je zelf, ik zal hier wel weer te dom voor zijn. Nou, en dan gaat het gesprek natuurlijk weer een hele andere kant op en uiteindelijk zit ik hem te helpen met alles wat hij vervelend vind! En laat ik nou niet terugkomen op mijn probleem, want daar geeft hij ook wel weer een draai aan. Ik ben verbaal best sterk, dus daar houd ik ook zoveel mogelijk rekening mee.
Maar daarom mag jij wel klagen.. Vind je niet? Je hebt al genoeg op je bordje. Want het is wel zo hij de lusten jij de lasten. En zo voelt het ook. Toch!
Nou, misschien zelfs dat niet. Ik kies er voor om alleen te wonen met de kinderen, daar hoeft hij niks aan "goed te maken" zeg maar. Maar ik wil gewoon iets kunnen zeggen!!!!! Oh, het frustreert me gewoon zo! Gek word ik er van. Grrrrr Sorry hoor, moest er even uit. En ik ben dan ook nogeens zo'n denker: wat heb ik verkeerd gedaan, waarom reageert hij zo, wat is de trigger etc.
Zo te lezen heb jij gekozen om zo te gaan leven. Maar bedenk dat je dat met goede redenen gedaan hebt. Er moet iets zijn. Anders kies je niet voor deze situatie. Toch? Ook al een aantal topic.s over mijn relatie gehad. En ik denk dat ik een boekwerk vol kan schrijven over hoe gefrustreerd ik soms ben over deze situatie. Het was ook mijn keuze. Maar het voelde als of ik geen keuze had. Moest jaren geleden deze keuze maken om mijn zelf en toen alleen de oudste te beschermen. En leef nog steeds in een situatie die mij soms echt wanhopig maken. Knuffel.
Nee, het liefste heb ik ook een man en nog belangrijker de vader van m'n kinderen in één huis. Maar ik kan er gewoon niet tegenop, dat gedraai tijdens gesprekken, die blikken, op m'n woorden moeten letten etc. Ti's gewoon niet vol te houden. Zou het heel graag anders willen, heb alles gegeven (en hij ook op zijn manier).
En dus is het tijd om afscheid te nemen van elkaar en een eigen leven op zien te bouwen waarin je niet meer samen bent. En ik weet waar ik over praat,want wat ik las is net of ik terug de tijd in ga! Nog steeds vertrouw ik geen mannen omdat ik altijd wacht tot ze ineens omdraaien en niets meer goed is... En op mijn tenen lopen om te goede vrede te houden wil ik never nooit meer! Zielsgelukkig ben ik alleen!
Het lijkt erop dat jouw man zich chronisch aangevallen voelt, in plaats van dat hij het als volwassene oppakt. Bij bijna al je voorbeelden eigenlijk.. hij gaat zich meteen verdedigen. Of hij doet een aanval op jou, omdat hij denkt dat jij hem aanvalt. (zoals met de boter, terwijl dat eigenlijk vrij normaal is dat de laatste de boter gewoon dicht doet en opruimt). Jij probeert wat orde te scheppen en hij gaat steigeren. Lijkt me geen fijne relatie. Sommige mannen kunnen ook gewoon niet met vrouwen omgaan. Soms benoem je gewoon iets, zoals met die schoenen, dan ben je dat ook weer kwijt Sommige mannen denken dan dat het een aanval is of dat ze er persé iets mee moeten of weet ik het wat ze allemaal denken. Tis wel herkenbaar wat je schrijft iig. Maar zorg vooral dat je jezelf kunt blijven, das het belangrijkste! En als dat niet kan.. dan gaat het eigenlijk nergens over.